Στη 1 Οκτώβρη, ημέρα Σάββατο, του έτους 2016 μετά Χριστόν, εις το κέντρο της Θεσσαλονίκης, περιοχή λαδάδικα και λίγο μετά τις 9 το βράδυ, είδαμε τρεις ατσαλένιες μπάντες να παίζουν ατσαλένιο metal στο ατσαλένιο και αγαπημένο 8ball. Δύο εκ των τριών συγκροτημάτων κυκλοφόρησαν φέτος τα ντεμπούτα τους, τα οποία είναι εξαιρετικά, ενώ η άλλη είναι νεοσύστατη μπάντα, με τσαγανό και πάθος για αυτό που κάνουν και φαντάζομαι πως σύντομα θα ακούσουμε περισσότερα για αυτούς. Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή.
Η συναυλία έλαβε μέρος στον πρώτο όροφο του 8ball ο οποίος, συγκριτικά με τον κάτω όροφο, είναι μικρότερος και βγάζει μια παρεϊστικη αίσθηση. Η σκηνή είναι λίγα εκατοστά πάνω από το δάπεδο και οι μουσικοί βρίσκονται σε μικρή απόσταση από το κοινό. Μιας και ήταν underground συναυλία, είχε ανθρώπους που όλοι λίγο πολύ γνωρίζονταν μεταξύ τους και μπορούμε να πούμε πως βρισκόμασταν σε μία οικογενειακή γιορτή του metal. Ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα.
Πρώτοι ανέβηκαν στην σκηνή οι Stygian Oath, συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη, με δύο χρόνια ζωής και μικρή εμπειρία στην σκηνή, το οποίο δεν φάνηκε καθόλου. Αν δεν γνώριζα τις, ομολογουμένως, λίγες πληροφορίες για την παρουσία τους στην ελληνική σκηνή, θα υπέθετα πως τα παιδιά παίζουν χρόνια και απλώς δεν τους είχα πάρει πρέφα. Παίζουν heavy metal, άμεσο, πορωτικό, με την φωνή του Άκη να είναι πολύ καλή και με δυνατότητες, το μπάσο να ακούγεται καθαρά και να συνοδεύει τα riffια και τα σόλο. Το μόνο σχετικά αρνητικό στοιχείο ήταν ο ήχος των drums. Ακούγονταν λίγο πιο μουντά και θολά από όσο θα ήθελα. Θα προτιμούσα ο ήχος τους να είναι πιο καθαρός. Μου άρεσαν πολύ και περιμένω να ακούσω κάποια επίσημη κυκλοφορία τους. Η σελίδα τους στο fb:https://www.facebook.com/Stygian-Oath-938463976266151/?fref=ts
Επόμενοι στην σκηνή ήταν οι Θεσσαλονικείς The Temple. Παίζουν true doom, ή αν θέλουμε να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο, παραδοσιακό doom. Υπάρχουν αρκετά χρόνια αλλά έκαναν την εμφάνιση τους με το EP τους “As Once Was” στις αρχές του ’15. Πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Forevermourn” από την Σουηδική I Hate records. Album ύμνος για το doom, το “Forevermourn” είναι μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Τους The Temple θα τους έβλεπα για δεύτερη φορά και περίμενα να δω την εξέλιξη στην σκηνική τους παρουσία. Η μουσική τους βασίζεται στην θρηνητική και πολλές φορές ψαλμωδική ερμηνεία του Father Alex, με μελαγχολικές κιθαριστικές μελωδίες, ενώ τα riff λειτουργούν σαν παχύ τοίχοι θορύβου. Το σύνολο δημιουργεί την αίσθηση της λύτρωσης μέσω της φωνητικής ερμηνείας.
Ήταν δεμένοι και καλύτεροι από την προηγούμενη φορά, με τον τραγουδιστή να έχει πετύχει τα ψηλά φωνητικά, αλλά να θέλει δουλειά ακόμη στα βαθιά. Ο ήχος τους ήταν βαρύς αλλά καθαρός. Παίξανε κυρίως κομμάτια από το “Forevermourn”, ένα από το EP τους, το “Hippie Witch” και ένα καινούριο κομμάτι, τον τίτλο του οποίου δεν συγκράτησα, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε split 7” μέσω της Topillo Records στους επόμενους μήνες. Η σελίδα τους στο fb:https://www.facebook.com/the.temple.doom.metal/
Η ημέρα ήταν για τους Saboter και για το εξαιρετικό ντεμπούτο τους “Mankind Is Damned”, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο από την Witches Brew. Παίζουν ατόφιο 80’s heavy metal, με τον τσαγανό, την καύλα, τα πορωτικά riff, τα solo, τις φωνητικές μελωδίες με τις οποίες θέλεις να τραγουδήσεις παράλληλα, μπύρες, στενά τζιν, patches, ατσάλι. Έτσι όπως πρέπει να είναι.
Ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα στην σκηνή και ήμουν περίεργος να δω αν θα μπορούσαν να βγάλουν την αισθητική, εννοώ την πόρωση, του album, το οποίο album έχω λιώσει το τελευταίο δίμηνο και δεν με απογοήτευσαν. Ίσα ίσα, έδειξαν πως είναι live μπάντα. Ο Αντώνης ήταν εξαιρετικός τόσο στην φωνητική του ερμηνεία, όσο και σαν παρουσία στην σκηνή. Οι κιθάρες ακούγονταν καθαρά, τα riff ήταν ατσαλένια, τα σόλα επίσης και οι κραυγές του Αντώνη σε προκαλούσαν να υψώσεις τις γροθιές σου στον αέρα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και η βραδιά μας έφτιαξε την διάθεση. Όχι ότι δεν είχαμε καλή διάθεση, απλώς την έκανε καλύτερη. Η σελίδα τους στο fb:https://www.facebook.com/saboterGR/?fref=ts
Βλέποντας τα τρία αυτά συγκροτήματα στην σκηνή, καθώς και άλλα από προηγούμενες συναυλίες και ακούγοντας τις κυκλοφορίες από τα νεότερα ελληνικά συγκροτήματα πρέπει να πω πως η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε εκπληκτική φόρμα. Υπάρχει πολύ πάθος και αγάπη για metal και αυτό περνάει στον κόσμο.
Κλείσαμε την βραδιά στο μαγαζί απέναντι με μπίτια και τσιφτετέλια… Μπα. Ατσάλι. Μόνο. Και μπύρες.
Για το Rock Overdose
Βασίλης Ξενόπουλος
Comments
