Possessed...για συναυλία...στην Ελλάδα...ΟΚ, και τώρα πάμε μία με κεφαλαία χωρίς τα αποσιωπητικά!
ΟΙ POSSESSED ΓΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Σε ποιόν θα το λέγαμε αυτό πριν από αρκετά χρόνια και δε θα μας κατηγορούσε ως χρήστες ουσιών; Κι όμως εν έτει 2016 όχι μόνο συνέβη αλλά ξεπέρασε και τις όποιες προσδοκίες μπορούσαμε να έχουμε. Μπορεί να έχουν να βγάλουν δίσκο από το σωτήριο έτος 1987 και στη σύνθεση να υπάρχει μόνο ο μέγας Jeff Becerra από τα αυθεντικά μέλη, αλλά αυτό δε μείωσε σε καμία περίπτωση την αξία και την κληρονομιά που μας άφησε η εμφάνιση τους στο τέλος, την οποία και θα συζητάμε για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι διδακτικός, μια και η σκηνή είναι αδιάψευστό κριτήριο για όλους εκεί έξω. Στα θετικότατα της βραδιάς η τοποθέτηση των Abyssus ως support σχήμα, ένα συγκρότημα που για άγνωστους λόγους δεν βλέπαμε πολύ συχνά επί σκηνής, ενώ το άξιζαν πέρα για πέρα. Tο τρολλάρισμα που φάγαμε όλοι μας πριν τη συναυλία για τη σώνει και καλά τοποθέτηση άλλου ''συγκροτήματος'' κι έκανε τα νεύρα όλων μας κρόσια, δεν πτόησε το κριτήριο του διοργανωτή, ο οποίος δε μάσησε και έπαιξε το σωστό χαρτί τη σωστή στιγμή και αποδείχθηκε όχι μόνο μάγκας, αλλά και γνώστης της σκηνής και του τι πραγματικά χρειαζόταν για να συνοδέψει τους Αμερικάνους Θρύλους.
Οι Abyssus πατήσανε το σανίδι της σκηνής στις 21:20 και για τα επόμενα 40' παραδώσανε μαθήματα του πως πρέπει να ηχεί ένα Ελληνικό συγκρότημα επί σκηνής. Δεν ήταν η μεστή, απέριττη κι αψεγάδιαστη εμφάνιση τους τόσο που έκανε τη διαφορά, δεν ήταν καν οι ριφφάρες και οι σολάρες (και με tapping παρακαλώ) που πετιόντουσαν εδώ κι εκεί με ευκολία επαγγελματιών, δεν ήταν καν αυτή η Obituary-κή κ@υλα που έκανε και κόσμο που δεν τους ήξερε να χτυπιέται στις πρώτες σειρές ή να ρωτάει ποιοι είναι (μεταξύ αυτών και ο θεούλης roadie των Possessed με το καπέλο, που με το που του είπα ποιοι είναι, ρώτησε αν είναι Έλληνες και στη συνέχεια είπε ότι είναι από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχει δει, κάτι θα ξέρει παραπάνω).
Αυτό που έκανε την πραγματικά μεγάλη διαφορά ήταν το πόσο άρτια και στην εντέλεια είχαν προετοιμαστεί για τη συναυλία αυτή, ήταν στο χέρι τους να δείξουν ότι άξιζαν να τους δοθεί τέτοια ευκαιρία και όχι απλά την άρπαξαν από τα μαλλιά, αλλά το ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση, ενώ σχόλια ανάμεσα στα κομμάτια τύπου ''πω πω ρε συ, αυτοί είναι μπομπάτοι'' κι άλλα τέτοια που άκουγα γύρω μου, πιστοποιούν το επίπεδο της εμφάνισης τους. Κατάθεση ψυχής και φωνητικά μέσα από το φέρετρο από τον Κώστα Αναλυτή, με περίσσιο πάθος και χωρίς ίχνος φρού φρού επίδειξης και ''κακίας''. Μόνο παλαιομοδίτικο θρασαριστό death metal όπως αυτό ευδοκίμησε μέχρι το '92 και όπως θα έπρεπε να ακούγεται μέχρι σήμερα. Τα παιδιά θα παίξουν και με τους Suicidal Αngels, Karma Violens και Released Anger στις 17 Φλεβάρη, δεν έχετε καμία δικαιολογία να τους αγνοήσετε ξανά από 'δω κι εμπρός. Ηγετική εμφάνιση που θα συζητιέται για χρόνια. Άξιοι, ακομπλεξάριστοι και απροσπέλαστοι. ''Into The Abyss'' κι άγιος ο Θεός ρε!
Setlist:
- Across the Fields of Death
- Revenge
- Enthrone the Insane
- Summon the Dead
- Sacrifice
- Echoes of Desolation
- Intent to Kill
- R.I.P.
- Into the Abyss
- Visions of Eternal Pain
- Those of the Unholy
Οι Possessed βγαίνουν στις 22:30, ένα μισαωράκι μετά το προγραμματισμένο, αλλά είναι τέτοια η αγωνία που κανείς δεν παραπονιέται. Στη θέα του Jeff Becerra που τον ανεβάζουν με το καροτσάκι επί σκηνής, λυγίζει και ο μεγαλύτερος άμπαλος. Ο άνθρωπος είναι ένα σύμβολο της δύναμης της θέλησης και όντας τυχερός μέσα στην ατυχία του (καθώς όταν τον πυροβόλησαν κι έμεινε ανάπηρος, έμεινε ζωντανός από θαύμα γιατί απλά μπλόκαρε το όπλο των ληστών), εκτιμάει την ζωή όσο λίγοι εκεί έξω και αποτελεί παράδειγμα του πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε μερικά πράγματα. Συνοδευόμενος από τον παλιό μου γνώριμο Roberto Cardenas στο μπάσο (τον είχα δεί με τους Agent Steel αρκετά χρόνια πριν), τους κιθαρίστες Κelly McLaughlin και Daniel Gonzalez και τον χρόνια συντροφό του Emilio Marquez στα τύμπανα, ορμάνε με το ''Pentagram'' σκορπώντας ντελίριο στον κόσμο. Δυστυχώς ο ήχος τους προδίδει πολύ άσχημα, καθώς ακούμε τους πάντες εκτός από τον Jeff ο οποίος ακούγεται πολύ σιγά ως καθόλου, κι εκεί που πάει να διορθωθεί η κατάσταση στο ''The Eyes Of Horror'', γίνεται χειρότερη καθώς δεν τον ακούμε καθόλου. Παρ'όλα αυτά είναι τέτοια η αδημονία του κοινού, που ήδη έχει μπεί φωτιά στο Κύτταρο και τα stage dives δίνουν και παίρνουν σε ρυθμό παλιάς καλής '80s συναυλίας, με τον ίδιο τον Becerra να έχει από την αρχή ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
''Beyond The Gates'' για τη συνέχεια και ευτυχώς το πρόβλημα από'δω και μετά λύνεται, καθώς όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Έχουν ήδη εκπροσωπηθεί όλες τους οι δουλειές και η συνέχεια με το ''Tribulation'' μου προσφέρει μία εικόνα που δε θα ξεχάσω ποτέ μέχρι να πεθάνω, καθώς βλέπω τον Jeff να χτυπιέται πάνω στο αμαξίδιο του με τέτοιο τρόπο που πραγματικά ένιωσα ότι θα σηκωθεί στα πόδια του και μόνο από την ώθηση και τη χαρά που του έδινε το κοινό. Συγκλονιστική στιγμή πραγματικά, λύγισαν και οι πέτρες, έκλαψε κι ο Θεός ο ίδιος.
Χωρίς ίχνος χρονοτριβής, το συγκρότημα εξαπολύει συνεχείς ύμνους, με το ''Swing Of The Axe'' να δίνει τη θέση του στο ''Τhe Heretic'' και στα καπάκια να πηδάμε από το ''Satan's Curse'' και το ''My Belief'' (το οποίο ο Βecerra είπε ότι σημαίνει πολλά γι'αυτόν σαν κομμάτι), στο ''Storm In My Mind'' και το νέο κομμάτι ''Abandoned'' το οποίο αναμένεται να βρίσκεται στο δίσκο που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017, εντελώς σημαδιακά 30 χρόνια μετά το ΕΡ ''The Eyes Of Horror''. Εκπλήκτικό κομμάτι, thrash πατημένο στο λαιμό και γρήγορο όσο δεν πάει, είχε άνετα θέση σε οποιοδήποτε δίσκο τους και αν είναι έτσι όλο το άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν, ετοιμαστείτε για νέους δαιμονισμούς. Φτάνουμε στην στιγμή που όλοι περιμέναμε, με το ασύγκριτο intro του ''The Exorcist'' να προκαλεί πανικό στο κοινό και να ζούμε στιγμές που δε μπορούν να αποτυπωθούν, οι αντιδράσεις έκπληξης του συγκροτήματος μίλησαν από μόνες τους, ενώ ο Becerra τόνισε ότι του θυμίζουμε το Bay Area την εποχή του '82, δε νομίζω να υπάρχει κάτι πιο κολακευτικό από αυτό για το κοινό.
Oι καμπάνες του ''Fallen Angel'' ηχούν και απ΄ ότι φαίνεται πλησιάζουμε στο τέλος, το συγκρότημα έχει ήδη παίξει παραπάνω από ότι περιμέναμε, αλλά το άτυπο encore περιλαμβάνει 3 ακόμα κομμάτια από τη Βίβλο της ακρότητας που λέγεται ''Seven Churches'', με το ''Evil Warriors'' να είναι ο προπομπός μαζί με το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου για να φτάσουμε στην άλλη μεγάλη στιγμή της συναυλίας και ένα κομμάτι που όρισε ένα ολόκληρο είδος να κλείνει τη συναυλία, το ''Death Metal'' (το οποίο υπάρχει σαν τίτλος και στο 1ο άλμπουμ των Onslaught ''Power From Hell'' που βγήκε την ίδια χρονιά, το 1985)! Είναι η στιγμή που το μεγαλείο των Possessed έγινε ορατό και πέρα από τα όρια του πλανήτη, είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις γιατί ο νονός του είδους Chuck Schuldiner -που είμαι σίγουρος ότι αν έβλεπε από 'κει ψηλά, θα είχε συγκινηθεί κι αυτός- πάντα υποστήριζε ότι έπρεπε να δοθεί σ' αυτούς ο τίτλος αυτός και ότι ο κόσμος άδικα τους ξεχνούσε.
Είναι η στιγμή που ο Βecerra παρ' ότι στο καροτσάκι, έμοιαζε γίγαντας κι εμείς όλοι μπροστά του κουνούπια, είναι η στιγμή που γράφτηκε ιστορία στη χώρα μας καθώς μετά από 70' παρακαλώ (με συνολική διάρκεια δισκογραφίας κάτι παραπάνω από 90', να τα βλέπουν μερικοί άλλοι αυτά που με 10-15 άλμπουμ έρχονται και παίζουν 80') το μάθημα πήρε τέλος και όλοι ξαναγυρίσαμε στα θρανία μας να μάθουμε τα βασικά. Το πόσο υπόχρεοι πρέπει να είμαστε που το ζήσαμε αυτό και το τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή μας από' δω κι εμπρός είναι αυτονόητο, αυτό που μένει στο τέλος, είναι η υπόσχεση του ανθρώπου αυτού ότι θα ξαναέρθουν κι ότι όφειλαν να είχαν έρθει πολύ πριν όπως είπε, και το χαμόγελο του μετά τη συναυλία, όπου παρά την κούραση του, δεν αρνήθηκε το παραμικρό σε οποιονδήποτε οπαδό και ανέβηκε ακόμα ψηλότερα στην εκτίμηση μας. Μπορεί να υπάρξει κι επόμενη φορά κάποτε, αλλά αυτή η στιγμή έμεινε στο πάνθεο. Πάντα τέτοια να έχουμε, να τα θυμόμαστε με χαρά. Καλές γιορτές σε όλους!
Setlist:
- Intro – Pentagram
- The Eyes of Horror
- Beyond the Gates
- Tribulation
- Swing of the Axe
- Intro – The Heretic
- Satan’s Curse
- My Belief
- Storm in my Mind
- Abandoned
- Intro – The Exorcist
- Fallen Angel
- Evil Warriors
- Seven Churches
- Death Metal
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας: κείμενο
Μίνως Ντοκόπουλος: φωτογραφίες
Comments
