Η «Εξέλιξη» των Φανατικών Οπαδών των Slayer Μέσα σε μια Δεκαετία

Η Sanna Charles πέρασε πάνω από 10 χρόνια στους δρόμους και είδε από κοντά τα live της μέταλ μπάντας, αλλά και τους οπαδούς της.

 

Σπάνια θα βρεις ανθρώπους που, απλά, άκουσαν κάποια στιγμή στη ζωή τους Slayer. Για τους οπαδούς τους, οι Slayer είναι καλύτεροι από ο,τιδήποτε. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι, επειδή... έτσι γουστάρουν αυτοί. Κι έπειτα, η ακραία μουσική δημιουργεί ακραίες αντιδράσεις.

Η αυθεντική βάση των οπαδών των Slayer, έχει παραμείνει πιστή από τη δεκαετία του '80. Τα παιδιά που σκάλιζαν το λογότυπο της μπάντας στα σχολικά τους θρανία, είναι πλέον οι ευτραφείς ημίγυμνοι άνδρες που ουρλιάζουν "SLAAAAYER", έξω από κάθε συναυλία. Εννοείται ότι έχουν δημιουργήσει πολλούς νέους οπαδούς από τότε, χάρη στο γεγονός ότι βγάζουν συνεχώς νέα άλμπουμ και εξακολουθούν να κάνουν περιοδείες - πράγμα αξιοσημείωτο για μία μπάντα που μετρά 35 χρόνια ζωής.

 

Η Sanna Charles φωτογράφιζε τους οπαδούς των Slayer, για πάνω από μία δεκαετία – ξεκίνησε από ένα φεστιβάλ το 2002 και σταμάτησε πριν από λίγο καιρό. Και όλη αυτή τη δουλειά τη συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο, με τίτλο «God Listens to Slayer» (Ο Θεός ακούει Slayer), το οποίο θα κυκλοφορήσει από την Ditto Press, στις 17 Απριλίου. Οπότε, τώρα ήταν μία καλή στιγμή για να την συναντήσω και να μιλήσουμε.

VICE: Γεια σου Sanna. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Γιατί ξεκίνησες τη φωτογραφία;
Sanna Charles: Για όλα φταίει μια punk μπάντα του Λονδίνου, οι The Parksinsons. Πήγα στη συναυλία τους, στο The Boston Arms (Tufnell Park) και ο τραγουδιστής τους γυρνούσε από εδώ και από εκεί πάνω στη σκηνή, γυμνός και τρελαμένος. Κάπου εκεί, υπήρχε μία κοπέλα που έβγαζε φωτογραφίες και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα, βλέποντάς την να αφήνει έξω από τα πλάνα πολλά πράγματα. Οπότε άρχισα να φωτογραφίζω την εν λόγω μπάντα. Λίγο αργότερα οι φωτογραφίες μου άρεσαν στην Melody Maker και κάπως έτσι ξεκίνησα.

Πώς βρέθηκες να κάνεις το project με τους Slayer;
Δούλευα για το NME και με έστειλαν στο Download Festival, το 2002, για να φωτογραφήσω τους Slayer. Το σόου είχε πάει πίσω τρεις ώρες, η ζέστη ήταν αφόρητη και, εν τέλει, εμφανίστηκαν σε μία μικρή σκηνή, αντί για ένα υπαίθριο stage. Η σκηνή ήταν «χωμένη» και ο κόσμος περίμενε εκεί σταθερά, για τρεις ώρες. Αυτή η αναμονή «έχτισε» τον παλμό του πλήθους και όταν οι Slayer βγήκαν να παίξουν ήταν το κάτι άλλο. Οι υπόλοιποι φωτογράφοι έφυγαν μετά τα τρία πρώτα τραγούδια, αλλά εγώ παρέμεινα, επειδή ήμουν τόσο γοητευμένη από τον κόσμο.

Η αυθεντική έκφραση θυμού και επιθετικότητας, από τους οπαδούς των Slayer, ήταν τόσο ελεύθερη και αληθινή. Όλοι ήταν ο ένας πάνω στον άλλον, στοιβαγμένοι σαν γατάκια σε κατάστημα κατοικίδιων ζώων. «Τράβηξα» τρία πορτρέτα ανθρώπων την ώρα που έφευγαν, έτσι για να υπάρχουν, ωστόσο όταν τις είδα ξανά τις – ιδιαίτερα μία από τις φωτογραφίες.

 

 

Οπότε, κάπως έτσι αποφάσισες να ακολουθήσεις τους Slayer σε όλο τον κόσμο;
Ναι. Σκέφτηκα «έχω μια πιστωτική κάρτα. Μήπως να την χρησιμοποιήσω; Ίσως θα μπορούσα να τους ακολουθήσω στην περιοδεία». Οπότε έπεισα τον φίλο μου, ο οποίος είχε αυτοκίνητο και γυρίσαμε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο μαζί, μένοντας σε σπίτια φίλων. Και τότε είπαμε γιατί να μην πάμε στη Νορβηγία και τη Φινλανδία; Πήραμε την πιστωτική κάρτα και το κάναμε. Δεν ξέρω αν θα το έκανα ξανά, αλλά μερικές φορές στη ζωή πρέπει να παίρνεις τέτοια (οικονομικά) ρίσκα.

Πάντως, ήταν τέλεια. Είδα την μπάντα εννέα φορές και γνώρισα μερικούς, πραγματικά, ευχάριστους και αστείους ανθρώπους, στη διαδρομή. Συνέχισα τη φωτογράφιση, κυρίως, σε κάποια ευρωπαϊκά φεστιβάλ, για να έχω περισσότερες εικόνες οπαδών. Νομίζω ότι οι οπαδοί της metal της ηπειρωτικής Ευρώπης είναι λίγο διαφορετικοί από ότι στην Αμερική και οπουδήποτε αλλού, όμως δεν ξέρω γιατί.

Πώς ήταν, δηλαδή, οι Ευρωπαίοι fans;
Λοιπόν, θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ήταν ένας Εσθονός σε μια αναπηρική καρέκλα και καθόταν ακριβώς μπροστά από το stage. Αυτός ο τύπος είχε χάσει τη δουλειά του για τους Slayer. Δεν τον άφηναν να πάρει άδεια για τη συναυλία. Έτσι, τους έβρισε και έφυγε. Τον ρώτησα αν και πόσο δύσκολο θα ήταν να βρει μία νέα θέση εργασίας και, τότε, μου είπε «Ναι, είναι σχεδόν αδύνατο». Όμως, ήταν τόσο χαρούμενος που θα έβλεπε τους Slayer.

Τυχαίνει να δεις τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετικές εμφανίσεις των Slayer;
Βασικά, βλέπαμε παντού τους ίδιους «κράχτες», τους τύπους που κάνουν παζάρι για να πουλήσουν εισιτήρια. Τους βλέπαμε παντού.

Έχεις παρατηρήσει κάποια αλλαγή στην οπαδική βάση από το 2000 κι έπειτα;
Ναι. Έχω δει αλλαγή στο πλήθος, δηλαδή στο πόσος κόσμος πάει στα metal φεστιβάλ. Είναι πιο προσιτά πλέον. Η πιο heavy μουσική έχει γίνει πιο προσιτή. Αν μη τι άλλο έχει ωριμάσει.

 

 

Είχες ποτέ την ευκαιρία να φωτογραφίσεις το ίδιο το συγκρότημα;
Όχι, αλλά δεν ήθελα κιόλας. Και θα σου πω τον λόγο. Στην πρώτη συναυλία πήγαμε στον μάνατζερ της περιοδείας, ο οποίος μας είπε ότι αν μας έβλεπε στα παρασκήνια να φωτογραφίζουμε, θα μας πέταγε έξω από την περιοδεία και θα έπαιρνε τα πάσα μας. Οπότε, έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

Η μπάντα έχει δει τις φωτογραφίες;
Προσπάθησα να τους τις στείλω, αλλά ποιός ξέρει. Υπήρχε μία extra έκδoση για τους οπαδούς τους, σε ένα από τα DVD με τις ζωντανές τους εμφανίσεις, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Aλλά επρόκειτο για απλά πλάνα των οπαδών τους, που έκαναν αυτό ακριβώς που δεν ήθελα: την κλασσική κραυγή "SLAAAAAYER". Εγώ τους ήθελα ακριβώς όπως είναι. Για παράδειγμα, μετά την κραυγή θα προσπαθούσα να τραβήξω μία περίεργη φωτογραφία. Ήθελα να τους «συλλάβω» σε πιο φυσιολογικό επίπεδο, όχι προκατειλημμένα, σαν τρελούς.

Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που κάνει τους οπαδούς των Slayer τόσο μοναδικούς, σε αντίθεση με τους οπαδούς των Metallica, ας πούμε;
Αρχικά, η μουσική των Slayer είναι πιο ακραία από αυτή των Metallica. Οι Slayer έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο και είναι αυτός ακριβώς που ζητούν και θέλουν οι οπαδοί. Στο Ελσίνκι, γνώρισα τον επικεφαλής του ρωσικού fan club των Slayer. Ο -αυτοαποκαλούμενος- Kerry είχε το ίδιο τατουάζ στο κεφάλι, όπως ακριβώς ο Kerry King, ο κιθαρίστας των Slayer. Ήταν πολύ ωραίoς τύπος και η αγάπη του για τους Slayer εκπληκτική. Οι Motörhead είναι, επίσης, ένα όμοιο παράδειγμα. Οι άνθρωποί τους γουστάρουν αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο που έχουν οι Motorhead, για παράδειγμα το «κόλλημα» με τα όπλα τους. Τα πιο νεανικά κοινά είναι τόσο πωρωμένα, επειδή καμία άλλη μουσική δεν ακούγεται σαν τη δική τους. Επίσης, τα πράγματα για τα οποία τραγουδούν, δεν επηρεάζονται από την ηλικία των οπαδών ή από τις ενδεχόμενες αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Οι οπαδοί είναι διαχρονικοί, επειδή η μουσική είναι διαχρονική.

Δείτε παρακάτω μερικές ακόμα φωτογραφίες της Sanna Charles.

 

 

Πηγή 

 

Comments