Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Δεκεμβρίου 2016
Για κάποιο λόγο έχω συνδυάσει τη metal σκηνή της Ελβετίας με την πρωτοπορία. Δεν είναι διαδεδομένη και διαθέτει πολύ μικρό αριθμό σχημάτων σε σχέση με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα σχήματα που έχουν βγει από αυτή τη χώρα όμως έχουν γράψει μεγάλη ιστορία και μουσικά και επιδραστικά. Γι’ αυτό μου έκατσε κάπως παράξενα που πέτυχα ένα σχήμα που ακολουθεί μια πετυχημένη συνταγή με επιτυχία μεν, χωρίς όμως να αφήνει κάποιο προσωπικό στίγμα στη δουλειά της.
Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για το ατμοσφαιρικό post-black metal, ήχος ο οποίος τα τελευταία έξι χρόνια έχει βγάλει συγκροτήματα με το κιλό, είτε ατμοσφαιρικά είτε όχι. Αυτοί εδώ κρατάνε ένα απλό επίπεδο ατμόσφαιρας, χωρίς όμως να κλίνουν προς το shoegaze, όπως οι Alcest λόγου χάρη. Αν είστε εξοικειωμένος με τον ήχο ξέρετε τι να περιμένετε και τι θα αντιμετωπίσετε. Αν όχι, εδώ θα βρείτε ένα πιο doom-ίζον tempo με shriek φωνητικά, με κάποια έντονα ξεσπάσματα εδώ κι εκεί.
Και μπορεί όπως προείπαμε να διαθέτει όλα τα γνωστά στοιχεία του ήχου, όπως την συναισθηματική αγριότητα, τις μελαγχολικές μελωδίες που συνδυάζονται με την ωμότητα του ήχου, τα άγρια ουρλιαχτά ακόμα και στις ήρεμες στιγμές, και τους τοίχους από distortion στα riffs, ωστόσο με τις συνθέσεις να βρίσκονται στο απλά καλό επίπεδο, το άλμπουμ μοιάζει χαμένο από χέρι συγκρινόμενο με τις υπόλοιπες μεγάλες φετινές κυκλοφορίες του ήχου, κι εγώ έχω την αίσθηση πως έχω ξαναγράψει και αλλού αυτές τις τελευταίες γραμμές και σε άλλες κριτικές!
Ούτε μέτριο ούτε συναρπαστικό, έχει τα στοιχεία ενός άλμπουμ όπως πολλά από αυτά που κυκλοφορούν στις μέρες μας. Πατάει σε γνώριμα στοιχεία ενός συγκεκριμένου είδους, με τις συνθέσεις ούτε να εντυπωσιάζουν αλλά ούτε και να είναι κακές, ενώ ταυτόχρονα δε διαθέτει κάποιο προσωπικό στίγμα. Όπως δηλαδή το 80% των κυκλοφοριών τα τελευταία χρόνια.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
