Ημερομηνία δημοσίευσης: 1 Ιανουαρίου 2017
Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω αναλάβει για κριτική ένα δίσκο χωρίς να γνωρίζω απολύτως τίποτα για το παρελθόν του, το παρόν του και κατά προέκταση να μην το έχω τσεκάρει ποτέ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχω απογοητευτεί οικτρά. Οι Reapter δεν το κατάφεραν αυτό πλήρως, αλλά έφτασαν πολύ κοντά.
Θεωρητικά η μουσική τους αποτελείται από progressive thrash. Το πρόβλημα όμως είναι πως παραείναι απλό για progressive (αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλά progressive συγκροτήματα ξεχώρισαν με την απλότητά τους, απλά αυτοί δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό) και πολύ πλαδαροί και φιλόξενοι για thrash. Τα στοιχεία και από τα δύο είδη υπάρχουν αλλά έκαστος προέρχονται από την τοπική κατηγορία του κάθε είδους. Δηλαδή, το παλεύουν φιλότιμα, γνωρίζοντας ότι το ταβάνι τους είναι υπερβολικά μικρό.
Και όπως πάντα στην πλειοψηφία πολλών κυκλοφοριών, κάποια ωραία και δουλεμένα σημεία ανάμεσα στο σωρό της πλαδαρότητας δε μπορούν να σώσουν το δίσκο. Και το κακό σε αυτό είναι πως τα καλά σημεία (ακόμα και αυτά τα μικρά) θα είχαν πολλές προοπτικές, καθώς κάποια θυμίζουν Testament και κάποια άλλα Megadeth. Αλλά πραγματικά, δε θα πρότεινα αυτόν τον δίσκο σε κάποιον που θέλει να διακρίνει δύο λεπτά φοβερών σημείων ανάμεσα στα 52 που διαρκεί ο δίσκος.
Τελικά, το βασικό πρόβλημα του δίσκου κρύβεται αλλού. Οι τύποι έχουν περισσότερο ταλέντο στα thrash σημεία και συνθέσεις, καθώς όταν εισέρχονται τα progressive στοιχεία μέσα, ο δίσκος χάνει το ενδιαφέρον του και κουράζει αφάνταστα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά νερώνει και τα όποια thrash στοιχεία, κάνοντάς τα πλαδαρά, όπως προαναφέραμε πιο πάνω. Καταλαβαίνω πως οι τύποι αγαπάνε το progressive thrash, δεν το έχουν με τίποτα όμως. Υπάρχουν σημεία που φωνάζουν πως οι τύποι είναι γεννημένοι thrash-άδες, κι ας μην το έχουν καταλάβει ακόμα.
Βαθμολογία: 51/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
