RIVERS OF NIHIL – “Monarchy”

Ημερομηνία δημοσίευσης: 1 Ιανουαρίου 2017

 

Με μεγάλη απορία, έκπληξη και χαρά κλήθηκα να κάνω αυτή τη δισκοκριτική. Τα 2 πρώτα οφείλονται καθαρά στο γεγονός ότι ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε πέρυσι, συγκεκριμένα στις 21 Αυγούστου του 2015. Ακόμα μεγαλύτερα ερωτήματα μου ήρθαν στο κεφάλι, καθώς τη στιγμή που την ανέλαβα, οι παιχταράδες από το Reading της Pennsylvania πραγματοποιούσαν μία περιοδεία-κόλαση-ονείρωξη, μαζί με τους Obscura, Revocation και Beyond Creation, δηλαδή όλους τους επιφανείς κυρίους που ακούει κάποιος και χάνει τη μπάλα με την υπέρμετρη τεχνική τους και τις δαιδαλώδεις συνθέσεις τους. Οι Rivers Of Nihil δεν έχουν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από τους παραπάνω, ενώ δε θα είναι απίθανο να βρείτε και στοιχεία στη μουσική τους από τα άνωθεν συγκροτήματα.

 

Οι Αμερικανοί είναι ο ορισμός του τεχνικού death metal. Όχι όμως τεχνικό όπως το έφτιαξε ο νονός του είδους Chuck Schuldiner από το 1991 και μετά με την κυκλοφορία των ''Human'', ''Individual Thought Patterns'', ''Symbolic'' και The Sound Of Perseverance, όπως και ότι μεσολάβησε στην όλη σκηνή μεταξύ των δίσκων αυτών. Το κουιντέτο επιλέγει μία πιο ακραία έκφραση για τη μουσική του, χωρίς να χάνεται σε κανένα σημείο η ακρότητα, η μελωδία σε πολύ συγκεκριμένα σημεία και η πώρωση που προσφέρουν σε συνδυασμό με τις αναντίρρητες παικτικές τους ικανότητες.

 

Το θετικότερο όλων είναι ότι όλα τα παραπάνω συνδυάζονται από το βασικότερο συστατικό που πρέπει να έχει ένας δίσκος ανεξαρτήτως είδους, την ουσία! Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Οι φίλοι μας από' δω έχουν ως τώρα δύο ΕΡ και δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Στο 2ο αυτό δίσκο τους, το ''Monarchy'', προσήλθαν ο κιθαρίστας Jon Topore στη θέση του Jon Kunz και ο απίστευτος ντράμερ Αlan Balamut στη θέση του πολύ καλού Ron Nelson. Οι αλλαγές αυτές όχι μόνο δεν πτόησαν τον αρχηγό και ψυχή του γκρουπ, μπασίστα Αdam Biggs (ο οποίος συνεισφέρει και στα φωνητικά όπου χρειάζεται δίπλα στον φοβερό Jake Dieffenbach).

 

O Biggs καταπονεί το εξάχορδο μπάσο του που μοιάζει για δωδεκάχορδο αν το δείτε από κοντά σε τέτοιο βαθμό, που ακούγεται λες κι αποτελεί μία έξτρα ρυθμική κιθάρα, ο όγκος των συνθέσεων τους γίνεται μεγαλύτερος, η βαρύτητα τσακίζει κόκκαλα και όλα μοιάζουν να λειτουργούν στην εντέλεια σε κάθε νότα τους. Όντας εξοικειωμένος με το δίσκο πλέον μετά από ενάμιση χρόνο, δε θα ξεχάσω το αρχικό σοκ μετά την παραπλανητική εισαγωγή του ''Ηeirless'' που με τίποτα δε μπορεί να σε προετοιμάσει γι' αυτό που έρχεται. Στο σκάσιμο του ''Perpetual Growth Machine'' ακούς τον στίχο ''The day the sun swallowed the sea, I felt the light draining from the core of me''. Aυτό ήταν, αντίο ζωή!

 

Όταν ένας δίσκος αρχίζει τόσο πειστικά και με τροφή για βαθύτερη σκέψη και την αίσθηση ότι μία επικείμενη Αποκάλυψη είναι κοντά και η σταδιακή καταστροφή των πάντων περιλαμβάνει και σένα μέσα, ε τότε δε μπορείς να μείνεις αδιάφορος. Γενικώς το συγκρότημα πραγματεύεται ζητήματα μεταφυσικά, ζητήματα που αφορούν τον πλανήτη και την ανθρώπινη φύση, οπότε το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα καλύτερο, συνιστώ να ακουστεί ο δίσκος σε συνδυασμό με ανάγνωση των στίχων παράλληλα, θα πάθετε την πλάκα σας.

 

Ο Dieffenbach κάνει τη φωνή του να προσαρμόζεται σε τέτοιο βαθμό με την εκάστοτε τρελή ιδέα τους που ακούγεται σαν οπλοπολυβόλο που ρίχνει ανεξέλεγκτα προς πάσα κατεύθυνση και αφήνει μόνο πτώματα στο διάβα του. Οι διπλομποτιές του Balamut με ρυθμό που θα κάνει τα σαγόνια πολλών επίδοξων τυμπανιστών να πέσουν στο πάτωμα, θα κάνουν και τον μέσο ακροατή να εστιάσει στο παίξιμο του. Ο τύπος έχει δολοφονική ικανότητα στο να δίνει ταχύτητα, να την ρίχνει και να γκρουβάρει, ενώ ακόμα και στα ήρεμα σημεία, παίζει πράγματα που προσθέτουν φοβερό χαρακτήρα στις συνθέσεις και σε συνδυασμό με το κιθαριστικό δίδυμο του νεόφερτου Τοpore και του ''παλιού'' Brody Uttley δημιουργούν ένα αδιαπέραστο τείχος, από το οποίο συγχρόνως εκτοξεύονται κάθε είδους μυστικά όπλα προς τέρψη του ακροατή.

 

Για το δίσκο είχε γυριστεί ένα θαυμάσιο βίντεο του ''Sand Baptism'', ενός από τους 8 πολιορκητικούς κριούς που διαθέτει το ''Monarchy''. Στο συγκεκριμένο κομμάτι θα δείτε ή θα ακούσετε να συνοψίζεται η ουσία τους, με τα μπασοπεράσματα του Biggs να θυμίζουν έντονα Steve Digiorgio, τις κιθάρες να κεντάνε, τον Balamut να γκρεμίζει τα πάντα και τον Dieffenbach να ακούγεται απειλητικότερος κι από μία υποτιθέμενη ανέγερση του Κθούλου από τα βάθη της θάλασσας που κοιμάται αιώνια. Εκτός του εισαγωγικού ''Heirless'', υπάρχει άλλο ένα υπέροχο ορχηστρικό κομμάτι που σπάει κάπως την καταιγίδα του δίσκου, το υπέροχο ''Terrestria II:Thrive'' που δημιουργεί ωραία σύνδεση με το προηγούμενο άλμπουμ τους ''The Conscious Seed Of Light'' το 2013, που άνοιγε με το κομμάτι ''Terrestria I:Thaw''. Δεν γνωρίζω αν θα συνεχιστεί η ενότητα του, ξέρω όμως ότι δίνει τις απαραίτητες ανάσες στον ακροατή και φανερώνει μία πιο ήπια πλευρά τους που θα ήταν δυνατό να ενσωματωθεί και στις μελλοντικές τους συνθέσεις χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους. Aπό το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου και μετά -στα 4 τελευταία δηλαδή- η διάρκεια των κομματιών μεγαλώνει και κλείνουν μεγαλεπήβολα αυτό το άλμπουμ, με άπειρη δόση τεχνικής και riff που μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ.

 

Ο δίσκος διαρκεί σχεδόν 50' και τα 14' αυτού περιέχονται στα δύο τελευταία ''Circles In The Sky'' και ''Suntold'', όπου και όποιες αμφιβολίες και να είχες για την αξία τους, καταρρίπτονται εύκολα και με διάφορων ειδών μουσικούς ελιγμούς. Συγκρότημα που πραγματικά αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του. Μπορεί σε κάποιες τους στιγμές να πλησιάζουν από θέμα παραγωγής μπάντες όπως οι The Black Dahlia Murder ή οι πιο πρόσφατοι κι επίσης εκπληκτικοί Fallujah και Τhy Art Is Murder, αλλά μένουν 100% στον αυστηρό death metal χώρο χωρίς να εντάσσουν ''ξένα'' προς το είδος στοιχεία. Μέσα στο 2016 ο Balamut αποτέλεσε παρελθόν για το συγκρότημα, οι οποίοι όμως πήραν στην θέση του τον εξίσου παιχταρά Dylan Potts, έναν 22χρονο τύπο που ναι μεν δεν έχει τη μαλλούρα του Balamut και εκ πρώτης όψεως δε δείχνει να πείθει, έχει και την κοιλίτσα του μεταξύ άλλων, αλλά αν δείτε βίντεο που παίζει τα κομμάτια του δίσκου, θα παραδεχτείτε την αξία του.

 

Ελπίζω ότι μέσα στο 2017 το συγκρότημα θα μας παρουσιάσει κάτι καινούργιο, που από ότι όλα δείχνουν, θα το πάνε ακόμα παραπέρα. Μέχρι τότε, μην τους αγνοήσετε και ειδικά αυτό το άλμπουμ που είναι το κορυφαίο τους δημιούργημα μέχρι σήμερα, ακούστε το προσεκτικά, περιέχει σε περίσσεια ότι ονειρεύεται ο οπαδός για τον οποίο η εξέλιξη του metal ΔΕΝ σταμάτησε το 1990.

 

ΥΓ: Η επανακυκλοφορία του δίσκου περιλαμβάνει τα ''Perpetual Growth Machine'', ''Sand Baptism'' και ''Monarchy'' σε εκτελέσεις προπαραγωγής και το ''Sinchronos'' από το 2ο EP ''Τemporality Unbound'' του 2011 σε διαφορετική εκτέλεση.


Βαθμολογία: 87/100

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Comments