Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Ιανουαρίου 2017
Leif Edling. Ένα όνομα που προκαλεί δέος και σεβασμό για την κληρονομιά που έχει αφήσει, αλλά και για την εργασιομανία του που είχε ως αποτέλεσμα αφενός τα πάμπολλα project και αφετέρου τα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία τρία χρόνια. Οι The Doomsday Kingdom δημιουργήθηκαν ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, καθώς είχε φτάσει σε σημείο να του απαγορεύουν οι γιατροί να βγει ακόμα και από το σπίτι, οπότε έψαχνε τρόπο να περάσει την ώρα του, και τι καλύτερο από το να γράφει μουσική?
Συνεργάτες του σε αυτό το νέο εγχείρημα είναι οι Marcus Jidell στην κιθάρα (Avatarium μεταξύ άλλων), Andreas Johansson στα drums (Narnia, Rob Rock, Royal Hunt) και Niklas Stålvind στα φωνητικά (Wolf). Με το ξεκίνημα του ομώνυμου κομματιού γίνεται αμέσως αισθητή η επιρροή των late 70's Sabbath, το σχήμα που αγαπάει ο Leif περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, σε doom mid-tempo φυσικά, με τις γνωστές του σκοτεινές μελωδίες και ατμόσφαιρες. Σε αυτό συμβάλλει έντονα και η εξόχως ωμή, ακόμα και για τα δεδομένα του τελειομανούς Leif, παραγωγή. Το ίδιο μοτίβο ακολουθείται και στο "The Sceptre", το οποίο όμως διαθέτει πολλές εναλλαγές ρυθμών.
Ο δίσκος θυμίζει ήδη έντονα τους ύστερους Candlemass, χωρίς όμως τα folk και prog rock στοιχεία και την καλογυαλισμένη παραγωγή, το "Zodiac City" όμως, θα έπαιρνα όρκο πως ήταν κομμένο και ραμμένο για Candlemass, σε σημείο που θα μπορούσε να είναι και παλαιότερη σύνθεσή τους. Είναι όμως τόσο καλό ποιοτικά που δεν το λες με τίποτα filler. Ίσα ίσα που είναι η πιο δυνατή σύνθεση που διαθέτει το Ep. Το "The Whispering" που κλείνει το δίσκο όμως, είναι μια folk rock σύνθεση, σε καλούπι παρόμοιο με το "Lady In The Lamp" των Avatarium (μη μπερδευτείτε και τα συγκρίνετε, μια κοντινή παρομοίωση έδωσα, για να καταλάβετε στο περίπου).
Ίσως κάποιος, ακούγοντας το Ep, να ισχυριστεί πως αυτό που ακούμε είναι leftovers των Candlemass. Αυτό όμως είναι μόνο η μισή αλήθεια, καθώς οι συνθέσεις είναι αρκετά δυνατές και αυτόνομες. Εξάλλου δεν περιέχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Σουηδούς, αλλά μόνο το πολύ βασικό που ακολούθησαν στα 00's, δηλαδή την late 70's Sabbath αισθητική, χωρίς να την συνδυάσουν με κάτι άλλο (με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι). Γι αυτό, ακόμα κι έτσι, ο δημιουργός του διαθέτει ένα σταθερό iso ποιότητας και παραγωγής συνθέσεων, αναγνωρίσιμα με το παραμικρό, κι ας απέχει από το παραδοσιακό epic doom δεκαετίες τώρα.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
