Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Δεκεμβρίου 2016
Χρόνος: 30 Δεκεμβρίου
Τόπος: Τρίκαλα
Ώρα: 20:00
-Που ‘σαι ρε ψυχή;
-Έλα ρε παιδί, πέρασε μέσα. Τι λέει;
-Τα ίδια. Τι λέει, θα πάμε Μανδραγόρα για καμιά μπύρα;
-Τώρα σε λίγο. Κάτσε να τελειώσει ο δίσκος που ακούω πρώτα. Έλα άραξε.
-Ναι, μου ζήτησε πάλι η μάνα σου να κάνω κάτι για να σταματήσεις να ακούς αυτά τα σατανιστικά πράγματα που βάζεις. Τι έχεις βάλει τώρα; Deathspell Omega; Vader; Darkthrone; Dark Tranqui……. Ρε, τι είναι αυτό που ακούς; Jazz έχεις βάλει;;;
-Post-Jazz για να είμαστε ακριβείς.
-Post-Jazz; Από πότε ακούς εσύ τέτοια πράγματα; Που τους βρήκες δαύτους;
-Στην τύχη και μου άρεσαν πολύ. Λέγονται Virta και είναι από το Ελσίνκι της Φινλανδίας, όπου και ιδρύθηκαν το 2011 και το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο “Tales from the Deep Waters”. Διάβασα ότι η μουσική τους είναι ένα μιξ μεταξύ Jazz, Post-Rock, Ambient και Electronica, με πειραματική διάθεση.
-Ναι, έτσι ακούγεται. Τον έχεις ακούσει ξανά; Καλός είναι γενικά;
-Ναι πολύ καλός. Καταρχήν, τα ambient σημεία του δίσκου, όπως είναι εξολοκλήρου το εναρκτήριο κομμάτι, δημιουργούν πολύ ωραίες μελωδίες, που κάνουν τον ακροατή να ταξιδεύει μαγεμένος πάνω από όμορφα μουσικά ηχοτοπία, ενώ τα ηλεκτρονικά εφέ δημιουργούν μια πιο μυστηριώδη ατμόσφαιρα και δίνουν μια πιο διαστημική αίσθηση σε αυτά τα ηχοτοπία. Από την άλλη, υπάρχουν και οι επιρροές από το Post-Rock, το οποίο, όπως συμβαίνει συνήθως, δίνει μια γλυκιά μελαγχολία και μια γλυκιά θλίψη στη μουσική, ενώ υπάρχουν και κάποια ελάχιστα σημεία που ακούγονται και κάποιες πιο rock μελωδίες, που δίνουν μια προσωρινή ένταση στα τραγούδια.
-Και το Jazz;
-Το Jazz είναι σχεδόν πανταχού παρόν, αλλά δεν είναι το τυπικό Ευρωπαϊκό ή Αμερικάνικο Jazz, που έχουν συνηθίσει όσοι ακούνε Jazz, αλλά είναι η Σκανδιναβική μορφή της, που σημαίνει ότι είναι πολύ πιο ήρεμη και πιο χαλαρή, και κάνει και αυτή τον ακορατή να ταξιδεύει και να χάνεται. Αυτό σημαίνει ότι γενικά τα κομμάτια του δίσκου έχουν πιο χαλαρούς ρυθμούς, με τα πιο έντονα σημεία να είναι σχετικά λίγα. Και σε αυτά τα έντονα σημεία, η Jazz λαμβάνει μια πιο αυτοσχεδιαστική τάση και οι μελωδίες γίνονται λίγο πιο χαώδεις. Μην φαντάζεσαι όμως ξέφρενες αυτοσχεδιαστικές μελωδίες. Όχι. Απλά υπάρχει λίγο περισσότερη ένταση, σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο.
-Άρα φαντάζομαι ότι δεν είναι ένας δίσκος για όλες τις στιγμές.
-Όχι. Είναι για εκείνες τις στιγμές που θέλεις να χαλαρώσεις και να βάλεις έναν ωραίο δίσκο να απολαύσεις. Είναι πάντως βέβαιο, ότι οι λάτρεις της Jazz θα γουστάρουν τον συγκεκριμένο δίσκο, αρκεί να έχουν λίγο πιο ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες, ώστε να απολαύσουν και τα στοιχεία από τα υπόλοιπα προαναφερθέντα είδη, που ταιριάζουν πολύ ωραία με τη Jazz. Έλα, τέλειωσε ο δίσκος. Πάμε για κάνα μπυρόνι!
-Φύγαμε, αλλά θα μου δανείσεις πρώτα το δίσκο. Με έψησε και θέλω να τον ακούσω.
-Τσάκω!
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
