Εδώ και 5-6 χρόνια προσπαθούσα να πετύχω μία εμφάνιση των Magnum σε ευρωπαϊκή πόλη που θα με βόλευε να τους δω καθώς ήταν ένα από τα συγκροτήματα που δεν είχα δει ποτέ και πραγματικά έπρεπε. Οι πόλεις βρέθηκαν αλλά δε βρέθηκαν και οι κατάλληλες συγκυρίες. Μέχρι πριν από λίγους μήνες, όταν και ανακοινώθηκε η πρώτη εμφάνιση των Magnum επί ελληνικού εδάφους 46 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση τους, στην Αθήνα την 30η Νοεμβρίου. Αυτή η ευκαιρία δεν έπρεπε να χαθεί.
Οπότε την ημέρα της συναυλίας, αφού φεύγω 2-3 ώρες νωρίτερα από τη δουλειά, φτάνω στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονικής, πτήση για Αθήνα, και επόμενος σταθμός το Gagarin 205. Ομολογουμένως δεν περίμενα να δω παραπάνω από 500 άτομα. Ίσως και να ήταν την ώρα που έπαιζαν οι Βρετανοί. Ίσως και όχι. Το θέμα είναι ότι είναι τραγικός αριθμός για μία τέτοια μπάντα αλλά νομίζω ήταν αναμενόμενο. Μπορεί στα social media και στις συζητήσεις στα bars να έχουν ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό αλλά για ακόμα μία φορά φάνηκε ότι ήταν λόγια του αέρα. Και ενώ περίμενα να δω ένα κοινό πολύ ετερόκλητο, διαπίστωσα ότι για ακόμα μία φορά τη βραδιά την έσωσε ο κλασσικός μεταλάς. Ας είναι. Όσοι δεν ήρθαν φαντάζομαι ήδη το μετανιώνουν.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Καναδοί Gypsy Rose οι οποίοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Από μέτριοι έως συμπαθητικοί αλλά σίγουρα χωρίς να έχουν αυτό το κάτι που θα σε κάνουν πχ να πας σπίτι μετά τη συναυλία και να τους ψάξεις. Συνήθως τέτοιες μπάντες που δεν γνωρίζω τις ψάχνω λίγο, πριν από τις συναυλίες για να έχω μία γενική εικόνα. Με έκπληξη διαπίστωσα πως δεν είναι ούτε καν one-hit-single-wonder συγκρότημα. Αυτό κάνει το όλο θέμα ακόμα πιο δύσκολο. Μάταια προσπάθησαν να κερδίσουν το κοινό αλλά παρατηρώντας λίγο τον κόσμο θα έβλεπε κάποιος ότι δεν το πέτυχαν. Μετά από 45 λεπτά μας καληνύχτισαν και πλέον είχε φτάσει η ώρα που όλοι περιμέναμε.
Στις 22:00 ακριβώς, όπως είχε ανακοινωθεί και από τη διοργάνωση, οι Άγγλοι από το Birmingham ανέβηκαν πάνω στη σκηνή με το Wild Swan. Η αναμονή είχε φτάσει στο τέλος της. Από τις πρώτες νότες η ανατριχίλα είχε χτυπήσει κόκκινο. Πολλοί ίσως στην αρχή πάγωσαν από τη φωνή του Catley. Η χαρακτηριστική χροιά ήταν εκεί αλλά τα 71 χρόνια του τραγουδιστή, είχαν κάνει τη δουλειά τους και αυτό ήταν εμφανές στη φωνή του. Όσο περνούσε όμως η ώρα, τόσο ζεσταινόταν και η φωνή αλλά σίγουρα δεν ήταν όπως ήταν κάποια χρόνια πριν. Απολύτως λογικό θα έλεγα. Πάντως πραγματικά είναι πολύ ωραίο να βλέπεις αυτό τον άνθρωπο επί σκηνής να τραγουδάει. Είχα την τύχη να τον δω με τους Avantasia, αλλά με τους Magnum, είναι εντελώς διαφορετικά. Όλη αυτή η κίνηση και η θεατρικότητα που βλέπαμε χρόνια και χρόνια σε videos, επιτέλους μπροστά μας. Παραδίπλα του, ο εγκέφαλος της μπάντας, Tony Clarkin. Αρκετά βαρύς, με κάποια δεύτερα φωνητικά αλλά έδενε απόλυτα με τον Catley. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, και οι δυο τους έκαναν τους Magnum! Μία μπάντα που κατάφερε να εδώ και τόσες δεκαετίες να ξεχωρίζει. Στα φωνητικά μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο μπασίστας της μπάντας Al Barrow, καθώς βοηθούσε συνεχώς τον Catley. Οι δύο νέοι της μπάντας έδιναν μία ωραία φρεσκάδα και συμπλήρωναν το παζλ της μπάντας.
Όσο αφορά το setlist, θα έλεγα ότι υπό άλλες συνθήκες θα το θεωρούσα φτωχό με μόλις 13 κομμάτια και μάλιστα τα 5 να είναι από τους δύο τελευταίους δίσκους. Εντάξει ειδικά από τον τελευταίο προφανώς και θα έπρεπε να παίξουν, αλλά αν άλλαζαν τα 3 του “Sacred Blood “Divine” Lies” νομίζω ότι θα μιλούσαμε για μία τεράστια βραδιά. Βέβαια δε νομίζω να έφυγε κανένας δυσαρεστημένος. Πραγματικά μου φαίνεται απίθανο να συμβαίνει αυτό. Είδαμε μία πραγματικά μεγάλη μπάντα για πρώτη (και λογικά για τελευταία φορά) στη χώρα μας, ακούσαμε κομμάτια ύμνους, συγκινηθήκαμε στην εκπληκτική εκτέλεση τους Les Morts Dansant, και περάσαμε όμορφα με καλούς φίλους. Άλλωστε όπως μου είχε πει σε συνέντευξη ο Catley, αυτό είναι το νόημα μίας συναυλίας. Να περνάς ένα βράδυ καλά μαζί με φίλους και με το συγκρότημα. Τα τεχνικά, για τα λάθη και τις ατονίες τα αφήνω σε εσάς τους ειδικούς. Εγώ επιλέγω να πω ότι πέρασα πολύ όμορφα.
Setlist:
01. Wild Swan
02. Sacred Blood “Divine” Lies
03. Lost On The Road To Eternity
04. Crazy Old Mothers
05. Your Dreams Won’t Die
06. How Far Jerusalem
07. Les Morts Dansant
08. Show My Your Hands
09. All England’s Eyes
10. Vigilante
11. Don’t Wake The Lion (Too Old To Die Young)
Encore:
12. The Spirit
13. Sacred Hour
Για το Rock Overdose,
Αποστόλης Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου
Comments
