Δεύτερη και μάλλον τελευταία φορά που είδαμε στην Ελλάδα τους Άγγλους μάστορες του προοδευτικού ήχου Threshold, η χαρά ήταν μεγάλη εξ'αρχής, δυστυχώς δε συνοδεύτηκε από την ανταπόκριση του κόσμου και ειδικά οι οπαδοί του είδους θα πρέπει να αρχίσουν να αναρωτιούνται τι πάει στραβά με την πάρτη τους. Αδιαφορώ αν θα ακουστώ επιθετικός ή επικριτικός, καιρός είναι να ειπωθούν κάποια πράγματα όπως πρέπει. Έρχονται λοιπόν οι Threshold για 1η φορά στην Αθήνα, καθώς το 2008 που κοιμήθηκε ο Θεός και βρέθηκαν στην Ελλάδα, παίξανε στην φιλόξενη γι'αυτούς Λάρισα με το μισό κόσμο να έχει ταξιδέψει από τις γύρω πόλεις (συν αρκετοί από την Αθήνα βεβαίως). Ως γνωστόν οι αγαπητοί και πάντα ενημερωμένοι προγκρεσιβάδες, έχουν μία παντοτινή έπαρση για τη μουσική που ακούνε και προσπαθούν μάταια να πείσουν όλο τον κόσμο ότι τα δικά τους αυτιά κατανοούν τη μουσική καλύτερα από οποιονδήποτε. Φαίνεται όμως να προτιμούν να δίνουν το παρών μόνο σε ασφαλείς περιπτώσεις, δε μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι ένα από τα κορυφαία γκρουπ του είδους όλων των εποχών απόλαυσε ανταπόκριση 200 περίπου ατόμων. Τα ίδια σκατά και στους Shadow Gallery παλιότερα, ακόμα και στους Symphony X και σε πόσες άλλες γκρουπάρες έχουν περάσει από την Ελλάδα. Κοινώς, Fates Warning μέχρι να σβήσει ο ήλιος για μερικούς, εδώ θα είμαστε και θα δείτε ότι το Γενάρη θα έχουν πάλι καμιά 800 και βάλε άτομα, με καμιά 10-15 εμφανίσεις στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια.
Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 8μιση με τους για άλλη μία φορά καταπληκτικούς The Silent Wedding, συγκρότημα που είχα απολαύσει προ 6μήνου και κάτι στο Piraeus Academy στη συναυλία του Timo Tolkki. Το ''Enigma Eternal'' έχω τονίσει ξανά ότι πρόκειται για δισκάρα, αυτή τη φορά παίξανε γύρω στα 50' και κάτι, λίγο παραπάνω από το προγραμματισμένο αλλά ειλικρινά δεν είδα ψυχή να χαλιέται. Ακόμα πιο μεστή εμφάνιση σε σχέση με την προηγούμενη μου εμπειρία μαζί τους τότε, κοπάνημα όσο κι όπου πρέπει, με τον Ρένο να σπάει τη μπαγκέτα του διαλύοντας τα τύμπανα του και να παίζει με το ένα χέρι τα υπόλοιπα θέματα ώσπου να πιάσει την εφεδρική (Θ-Ε-Ο-Σ) σε πλήρες Gonzo Sandoval στυλ, ριφφάρες από τον Δημήτρη και αδιάκοπο κοπάνημα από τον Γιάννη παίζοντας παράλληλα τα πλήκτρα, ελικοπτεράκια από τον Θωμά (τον κλώνο του Martin Mendez όπως είχα πει τότε) και τη φωνάρα του Μάριου ακόμα πιο ζεστή και λειτουργική υπό τον ήχο που βγήκε στο Κύτταρο. Να τονιστεί ότι τα παιδιά είχαν υπάρξει support μπάντα στους Threshold στο εξωτερικό, όποιος αναρωτιόταν γιατί, είδε ιδίοις όμασι το πόσο άξια κατακτήθηκε αυτό. Ουσιώδης ήχος που κέρδισε και κόσμο γύρω μου που δεν τους ήξερε, και όπως σωστά τόνισαν αρκετοί γνωστοί, ήχος που δε θυμίζει μπάντα της Ελλάδας σε καμία περίπτωση (το οποίο ειπώθηκε για καλό). 1000 μπράβο στα παιδιά, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Όπου τους πετύχετε, εμπιστευθείτε τους με κλειστά μάτια και ορθάνοιχτα αυτιά!
10 λεπτά πριν τις 10 και το Αγγλικό κουιντέτο κάνει την εμφάνιση του στη σκηνή, με τις νότες από το πρώτο μέρος του νέου ''Τhe Shire'' να ακούγονται και τους πέντε παιχταράδες να κάνουν δυναμικό μπάσιμο, βγαίνοντας με το ΕΠΟΣ ''Slipstream'', κι εγώ μεταφέρομαι στα τέλη του Αυγούστου του 2008 στη Λάρισα, όπου είχαν ξαναβγεί με το συγκεκριμένο κομμάτι. Μοναδική διαφορά ότι έλειπε ο ικανότατος κιθαρίστας Peter Morten στο πλάι του έτερου κιθαρίστα και αρχηγού Karl Groom, οπότε τα κομμάτια δεν είχαν μεν τον ίδιο όγκο, αλλά αρκούσε μία κιθάρα για να αποδωθούν όπως έπρεπε. Η μεγάλη όμως διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά είχαν μαζί τους τον πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟ Glynn Morgan στη σύνθεση τους. Ο εμβληματικός τραγουδιστής του 2ου και καλύτερου τους δίσκου (και τοπ 5 όλου του είδους) ''Psychedelicatessen'' παρέδωσε μαθήματα ερμηνείας, δείχνοντας πολύ ορεξάτος και χαρούμενος. Τώρα το πως 200 άτομα ενθουσίασαν τόσο τους Άγγλους σε σημείο να μας χειροκροτάνε οι ίδιοι είναι θέμα, που να είχε και κόσμο δηλαδή. Το νέο 12λεπτο σχεδόν ''The Man Who Saw Through Time'' από το διπλό άλμπουμ "Legends Of The Shires'' βρίσκει εύκολα τη θέση του στο σετ, αποδεικνύοντας ότι όταν θέλουν, γράφουν για πλάκα διψήφιων λεπτών διάρκειας κομματάρες με ευκολία που θα ζήλευαν άπαντες.
Εκεί που το κοινό αρχίζει και συγκινείται όμως είναι στο κομμάτι που ανοίγει το προαναφερθέν ''Psychedelicatessen'', πραγματικό ρίγος να ακούς το κολοσσιαίο ''Sunseeker'' και μάλιστα από τον τραγουδιστή που το τραγούδησε στο δίσκο. Για πλάκα ο Morgan το απογειώνει, με τους υπόλοιπους σε τρομερή φόρμα, τα πλήκτρα του Richard West δυνατά και πεντακάθαρα, το μπάσο του Steve Anderson παλμικό και να τονίζει τα ριφφ του Karl Groom και ο άνευ χαρακτηρισμού πραγματικός καθηγητής των τυμπάνων Johanne James να παραδίδει μαθήματα ρυθμού και ανοίγματος χεριών, είναι βέβαιο ότι αν οι μπαγκέτες του δεν ήταν λευκές δε θα προλάβαινε κανείς να δει τις κινήσεις των χεριών του αριστερόχειρα παιχταρά, ένας από τους καλύτερους ντράμερ που έχουν εμφανιστεί ποτέ στη χώρα μας, σε σημεία έκανε πολλά σαγόνια να πέσουν, έτσι και παίζανε και το ''Fragmentation'' με το χαρακτηριστικό drum solo, μάλλον πολλοί επίδοξοι ντράμερ στο χώρο θα κόβανε τα χέρια τους. Συνέχεια με κομμάτι-έκπληξη, το ''Long Way Home'' από το κορυφαίο άλμπουμ ''Hypothetical'', το πρώτο από τα αρκετά κομμάτια της εποχής του αδίκως εκλιπόντα Andrew McDermott, κοινώς γνωστότερου ως Μac, ο οποίος είμαι βέβαιος ότι αν τους κοίταζε από καμία μεριά εκεί ψηλά, θα ήταν πολύ περήφανος για τους παλιόφιλους του με τέτοια εμφάνιση.
Διάλειμμα από τα της εποχής Mac με τα ''The Shire (Part 2)'' και ''Snowblind'' του καινούργιου δίσκου (τι ρεφρενάρα γαμημένη το ''Snowblind'', δεν έχουν αντίπαλο από κανέναν σε τέτοια κολλητικά σημεία), και επιστροφή στο όμορφο παρελθόν ακολούθως με τα ''Mission Profile'' από το ''Subsurface'' (συγκίνηση), ''Pilot In The Sky Of Dreams'' και ''Hollow'' από το καλύτερο τους άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας, το ''Dead Reckoning'' (δε μας χάλασαν καθόλου 2 σερί κομμάτια από αυτό, 3 συνολικά μαζί με το εναρκτήριο ''Slipstream''), όπου έχουμε σεμινάριο απλώματος της δομής ενός μέσου προοδευτικού κομματιού, με κάθε όργανο και παίχτη αντίστοιχα να αλωνίζει όσο κι όπως πρέπει, σκέτη απόλαυση να τους βλέπεις και ακόμα καλύτερα τα πράγματα πίσω από το μικρόφωνο, όπου ο Glynn Morgan σαν να μην απείχε ποτέ δύο δεκαετίες (Mike Howe νούμερο 2 η περίπτωση του, αμφότεροι μας άφησαν μαλάκες), ενώ σε σημεία έπαιρνε και την κιθάρα του να συνοδεύει τα κομμάτια και να προσθέτει όγκο. Η πολύ μεγάλη συγκίνηση της βραδιάς θεωρώ ότι ήταν στο εμβληματικό κομμάτι της πρώτης του εποχής στο γκρούπ, το αθάνατο ''Innocent'' όπου ο ίδιος παίζει το αρχικό θέμα, κάνοντας ακόμα και ανθρώπους που γνωρίζω χρόνια και είναι εγκρατείς να ψελλίζουν ακατάληπτες φράσεις με τα ''ωωωωω'' και ''αααααα'' γύρω μου να δίνουν και να παίρνουν και πολλοί από μας που πετύχαμε -για καλή μας τύχη- το άλμπουμ αυτό το '94 να γινόμαστε πάλι έφηβοι μέσα σε δευτερόλεπτα.
Αφού πέρασε το σοκ αυτής της ερμηνείας, καιρός για την ποπ/εμπορική στιγμή του νέου δίσκου, με το ''Stars And Satellites'' να κολλάει όμορφα στο σετ, άσχετα αν εγώ θα προτιμούσα άλλο κομμάτι στη θέση του (έστω τα καινούργια ''Τrust The Process'' ή ''Superior Machine''). Τέλος, εκεί που νομίζαμε ότι δε θα ακούγαμε τίποτα από τα άλμπουμ που τραγούδησε ο επίσης παιχταράς Damian Wilson, να και το ''Ashes'' να κλείσει το κύριο μέρος του σετ, και με το χέρι στην καρδιά τον Morgan να το τραγουδάει ακόμα καλύτερα. Δεν ξέρω πως, αλλά γίνεται, ενώ η φωνή του όχι απλά είχε ένταση και ήταν αδιάκοπη σε ροή, αλλά σε πολλά σημεία του σετ υπερκάλυπτε όλα τα όργανα, με τον κόσμο να μη μπορεί παρά να παραδεχτεί την αξία του μέγα frontman, ο οποίος με τη σειρά του έδινε το χαμόγελο και την εκτίμηση του στο κοινό, πλήρως υπόχρεος για την ανταπόκριση και το καλωσόρισμα που του κάνανε οι Έλληνες οπαδοί. Το τυπικό encore περιλάμβανε δύο κομμάτια από το νέο άλμπουμ, με το πρώτο που είχε γίνει διαθέσιμο για το δίσκο ''Lost In Translation'' να ζεσταίνει το κοινό με το όμορφο του θέμα και για το τέλος η απόλυτη επίδειξη δύναμης του Glynn Morgan και των υπολοίπων, με το κολλητικό, και ήδη αξεπέραστο ''Small Dark Lines'', ένα από τα καλύτερα κομμάτια του 2017 και όλης τους της δισκογραφίας, απίστευτο το πόσο καλύτερο και ξεσηκωτικό ακούγεται ζωντανά.
Κοινώς οι Threshold όχι απλά κάνανε εκπληκτική εμφάνιση και δείξανε σε πολλές μπάντες πως πρέπει να συμπεριφέρονται (και) επί σκηνής στο υλικό τους, αλλά κάτω από αντίξοες και ιδιαίτερες συνθήκες (λίγος κόσμος, πρώτη συναυλία για την περιοδεία του δίσκου) έδωσαν σεμινάριο σωστής αντιμετώπισης του κοινού, ενώ ένα 48ωρο οι Kamelot ξεπετούσαν το κοινό με μόλις 13 κομμάτια και με πολλαπλάσιο κοινό το οποίο θεωρητικά ''εκτίμησαν'', αλλά πρακτικά δε σεβάστηκαν με κάπου 80' όπως πληροφορήθηκα. Οι δε Threshold για σχεδόν 110' και χωρίς καν να ιδρώσουν, τιμήθηκαν από ελάχιστο κόσμο, αλλά τουλάχιστον όσοι ήταν μέσα ήταν άτομα που στοιχειωδώς ''νιώθουν'' από μουσική, ενδεικτικό ότι δεν είδα πιτσιρικάδες και η πλειοψηφία του κοινού ήταν 30-35+ ετών. Μετά τη συναυλία υπέγραψαν αυτόγραφα και μίλησαν με τον κόσμο, όντας ευγενέστατοι και πολύ χαρούμενοι, ενώ στις αναφορές για την 1η συναυλία της Λάρισας, καταλάβαμε όλοι ότι δεν την είχαν ξεχάσει. Θα κλείσω το κείμενο με κάτι που το λέγαμε για πλάκα όταν μάθαμε ότι φεύγει ο Damian Wilson, αφού όλοι όσοι τους γουστάρουμε λέγαμε ''δεν παίρνουν μία πίσω τον Glynn Morgan μήπως γίνει κάνα θαύμα να τους δούμε;''...E λοιπόν το θαύμα έγινε, και ήταν πέρα κάθε προσδοκίας.
Μάλιστα ο πληκτράς Richard West μας ρωτούσε ενώ μας υπέγραφε ''δεν ήταν καταπληκτικός;'' (ούτε οι ίδιοι οι συνάδελφοι του δεν πίστευαν την απόδοση του, μπορούσες να τους δεις να κοιτάνε ο ένας τον άλλο ενώ παίζανε και ενώ ο ίδιος τραγουδούσε), ενώ ο Glynn όταν του είπαμε την παραπάνω στιχομυθία απάντησε με ένα ειλικρινές ευχαριστώ κι ένα χαμόγελο ειλικρίνειας που δεν ξεχνιέται. Νιώθω πλήρης που τους είδα 2η φορά και που επιβεβαιώθηκα για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι, κι ας τους βλέπουν 200 άτομα μόνο, η εγκαρδιότητα τους μετά τη συναυλία δε γίνεται να μην αναφερθεί (το ίδιο ευγενικοί κι εξυπηρετικοί ήταν και στη Λάρισα το 2008), μάλιστα κάνανε και σχόλια για τα booklets στους οπαδούς, ο West είδε μία κασέτα του "Wounded Land'', το single μου του ''Pilot In The Sky Of Dreams'' και το ''Livedelica'' ενός παιδιού σε 1η έκδοση και μας ρωτούσε που τα βρήκαμε. Ο δε Karl Groom μας εξομολογήθηκε ότι έρχεται συχνά στην Ελλάδα, κι έχει πολλούς φίλους ειδικά στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι του έχουν συστήσει ''a beautiful place to visit, a miracle of sights, the mighty Chalkidiki'' όπως τόνισε. Εύχομαι να συνεχίσουν να δισκογραφούν ποιοτικά όπως έχουν κάνει μέχρι σήμερα, κι όπως τους είπαμε, ακόμα κι αν δεν τους ξαναδούμε στην Ελλάδα, τους αξίζει ότι καλύτερο και σαν άτομα και σαν μουσικής. Threshold-άρα και δεν είμαι καλά!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Στέλιος Παλαμιδάς
Comments
