Κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει ο θυμόσοφος λαός μας και στην περίπτωση των θρυλικών Uriah Heep πέφτει 100% μέσα. Έβγαλαν δισκάρα, η Living the Dream Tour 2019 πέρασε από Ελλάδα και κατάφερα για πρώτη φορά να τους δω ζωντανά. Τόσοι ύμνοι εδώ και δεκαετίες, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να τους απολαύσω και ζωντανά επιτέλους.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Chrysilia, οι οποίοι έμειναν στη σκηνή για σαράντα λεπτά και φρόντισαν έτσι ώστε να μάθει όλο και περισσότερος κόσμος το metal τους που ακροβατεί μεταξύ ρομαντικής folk και συμφωνικής πλευράς. H πενταμελής μπάντα, με frontwoman την Chryso, κέρδισε πολλούς οπαδούς με την εμφάνισή της, κάτι που αποδείχθηκε και από τις κουβέντες που άκουγε κανείς μεταξύ του κοινού. Διασκεύασαν με υπέροχο τρόπο το “The Mummers' Dance” της τεράστιας Loreena McKennitt, ενώ παρουσίασαν υλικό από το “Et In Arcadia Ego” του 2017, της μοναδικής δισκογραφικής δουλειάς τους δηλαδή, καθώς και νέο, αλλά ακυκλοφόρητο ακόμα, υλικό τους.
Το “Desperate Wings” ίσως στάθηκε λίγο ψηλότερα από τα υπόλοιπα, λόγω και προσωπικής αδυναμίας, αλλά σε γενικές γραμμές το συγκρότημα ήταν άκρως επαγγελματικό σε όλα του. Οι Chrysilia έχουν εξελιχθεί σε μια φιλόδοξη και κανονική μπάντα, με την, επίσης γυναίκα, Πελαγία Νάκη στα πλήκτρα και δεύτερα φωνητικά, αποτελώντας ένα πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική σκηνή, συνδυάζοντας την ηθοποιία με μουσικά ηχοτοπία που παραπέμπουν σε παραδοσιακά soundtrack. Άφησαν τη σκηνή μέσα σε αποθέωση, προλογίζοντας ουκ ολίγες φορές τους γερόλυκους headliners.
H ώρα 10 το βράδυ και οι θρυλικοί Uriah Heep, με ηγέτη τον ιδρυτή και κιθαρίστα τους Mick Box, ξεκινούν τη γιορτή που θα ακολουθούσε με το “Grazed by Heaven” από την τελευταία δισκάρα τους “Living the Dream”, μπροστά σε ένα sold out Fuzz. Μια γιορτή που θα διαρκούσε 2 ώρες παρά ένα τέταρτο, με 15 συνθέσεις που συνδέουν το “...Very 'Eavy Very 'Umble...” του 1970 με το σήμερα. Συνολικά, οι Λονδρέζοι έπαιξαν 6 κομμάτια από τον καινούργιο τους δίσκο, δείχνοντας πόσο πιστεύουν στο νέο τους υλικό, παίζοντάς το ζωντανά.
“Take Away My Soul”, “Knocking at My Door”, “Rocks in the Road” και το ομώνυμο από το περσινό “Living the Dream”, έδεσαν άψογα με το hard rock του “Return to Fantasy”, που ακούστηκε δεύτερο, με το πιο prog rock του “Too Scared to Run” και το κλασσικό rock του “Rainbow Demon”.
H μπαλάντα “Waters Flowin'” έδωσε τις απαραίτητες ανάσες στο κοινό και τον τρελο-Καναδό Bernie Shaw που στάθηκε βράχος σε μία από τις πιο ιστορικές και απαιτητικές θέσεις frontman στην ιστορία της μουσικής. Από κοντά κι ο Phil Lanzon στα πλήκτρα, με ήχο που αρμόζει στους Uriah Heep, ενώ το δίδυμο των Russell Gilbrook και Dave Rimmer, σε ντραμς και μπάσο αντίστοιχα, γέμισε τον ήχο όσο έπρεπε.
Η τριάδα των “Gypsy”, “Look at Yourself” και “July Morning” (με μάγκικα και φρενήρη σολαρίσματα του Box) ανοιγόκλεινε το μάτι στο κλασσικό, σκληρό rock από τη μία και το prog rock του ’71 από την άλλη, προτού το αειθαλές, στα όρια του ψυχεδελικού progressive αν θέλετε, “Lady in Black” κλείσει το κυρίως set των Βρετανών.
Συνέχεια με encore και το ιερό ντουέτο των “Sunrise” και “Easy Livin'”, όπου φανέρωσε τη σκληρότερη πλευρά των Uriah Heep (στο πρώτο) σε συνδυασμό με την πιο κλασσικότροπη και συνάμα προοδευτική (του δεύτερου).
Συμπερασματικά, τυχεροί όσοι κατάφεραν και είδαν ζωντανά ένα από τα ιερά τέρατα της σκληρής μουσικής, με την τεράστια κληρονομιά και τους αμέτρητους ύμνους (παλιούς και νέους).
Setlist:
1. Grazed by Heaven
2. Return to Fantasy
3. Living the Dream
4. Too Scared to Run
5. Take Away My Soul
6. Knocking at My Door
7. Rainbow Demon
8. Waters Flowin'
9. Rocks in the Road
10. Gypsy
11. Look at Yourself
12. July Morning
13. Lady in Black
Encore:
14. Sunrise
15. Easy Livin'
Υ.Γ: Ξεχωριστή αναφορά αξίζει να γίνει στη διοργάνωση, τα μέλη και προσωπικό του Fuzz για την ευγένειά τους και την εξυπηρέτηση. Αυτονόητα για κάποιους μεν, αλλά πρέπει να τονίζονται όλα δε.
Για το Rock Overdose ,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
