Σαν σήμερα 8 χρόνια πριν είχαμε την δυσάρεστη είδηση του χαμού ενός πολύ σπουδαίου μουσικού, του David Bowie.
Η ανακοίνωση έγραφε: « 10 Ιανουαρίου 2016 -Ο David Bowie πέθανε σήμερα ειρηνικά και περικυκλωμένος από την οικογένεια του, μετά από 18-μηνη θαρραλέα μάχη με τον καρκίνο. Πολλοί από σας θα μοιραστούν αυτήν την απώλεια, αλλά ζητάμε να σεβαστείτε την ιδιωτική ζωή της οικογένειας κατά την διάρκεια του πένθους της». Την είδηση αυτή είχε επιβεβαιώσει ο γιος του Bowie μέσω του twitter του.
Πολλοί τίμησαν τον David Bowie και όχι μόνο μουσικοί, καθώς η ΝASA τον μετέφερε στα αστέρια, εκεί που ανήκει, αφού έδωσε το όνομα του σπουδαίου καλλιτέχνη σε έναν αστεροειδή.
Ένα χρόνο μετά και οι πωλήσεις των δίσκων βινυλίου φέρνουν πρώτο τον David Bowie στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το Rock Overdose τίμησε με ένα αφιέρωμα τον David Bowie, το οποίο ανέλαβε ο Jacek Maniakowski και μπορείτε να το απολαύσετε παρακάτω:
"Ο David Robert Jones, ο χαμαιλέοντας της ροκ, ο Ziggy Stardust και πιο γνωστός σαν David Bowie. Γεννήθηκε 8 Ιανουαρίου του 1947 στο Brixton της Αγγλίας. Άλλαξε το όνομα σε David Bowie όταν ξεκίνησε να εμφανίζεται στην σκηνή, για να μην τον μπερδεύουν με τον ντράμερ των The Monkees που λεγόταν Davy Jones. Η δυσκολία του άρθρου δεν συνίσταται στην έλλειψη υλικού για αυτόν τον καλλιτέχνη, αλλά στο ότι, ό,τι και να γράψω θα είναι το λιγότερο ελλιπές Ούτε ένα πολυσέλιδο βιβλίο δεν μπορεί να χωρέσει μια 50-χρονη πορεία αυτού του τραγουδιστή, τραγουδοποιού, στιχουργού, ηθοποιού, μουσικού παραγωγού..... και μια σελίδα ακόμα χαρακτηρισμών. Η επιρροή του ήταν και είναι ακόμα καταλυτική σε αμέτρητους καλλιτέχνες.
Μια επιγραμματική αναφορά, όμως, αξίζει τον κόπο να γίνει με αφορμή την … επιστροφή του στον δικό του πλανήτη. Η μουσική του τραγουδιστή, που έχει πουλήσει πάνω από 136 εκατομμύρια δίσκους ξεκινά το 1966, με την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ του. Πιο πριν έπαιζε σε διάφορα rythm'n'blues σχήματα, μεταξύ των οποίων οι The Lower Third, παίζοντας σαξόφωνο και τραγουδώντας, χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση. Η απόφασή του να ακολουθήσει σόλο πορεία, ήταν καθοριστική για την συνέχεια. Η πρώτη του κυκλοφορία παίρνει πολύ καλές κριτικές, αλλά το κοινό ακόμα δεν ανταποκρίνεται στις μουσικές προτάσεις του πρωτοπόρου καλλιτέχνη. Το 1969 κυκλοφορεί το Space Oddity ( κοσμική προσωπικότητα) και με το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ μας δίνει την πρώτη γεύση για τα μελλούμενα του, αν και στην αρχή πάλι κανένας δεν δίνει δεκάρα για το, αργότερα, κλασικό ομώνυμο του δίσκου τραγούδι.
Η επόμενη δεκαετία ξεκινάει για τον Bowie με το The Man Who Sold the World (1970). Εγκαταλείπει της folk και ακουστικές φόρμες και συνεργάζεται με τον hard rock κιθαρίστα Mick Ronson, δημιουργώντας πλέον πιο σκληρό ήχο. Το πρωτόγνωρο όμως είναι η εμφάνιση του, φοράει φούστα, ειδικά σχεδιασμένη γι αυτόν από το Michael Fish, γνωστό σχεδιαστή μόδας. Προβάλει έναν αντρόγυνο τύπο από το κόσμο του Ziggy Stardust. Με αυτό προσωνύμιο κυκλοφορεί και το The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972), ένα concept άλμπουμ, που μιλάει για ένα εξωκοσμικό πρόσωπο, το οποίο γίνεται ροκ σταρ στον πλανήτη Γη. Ασπάζεται πλήρως τον ρόλο του Ziggy Stardust και εμφανίζεται με αυτό το όνομα παντού. Ένα χρόνο αργότερο εγκαταλείπει αυτό το πρόσωπο δηλώνοντας ότι σταματάει τις εμφανίσεις τους... αλλά σαν Ziggy Stardust και επιστρέφει στον David Bowie.
Η συνέχεια είναι άκρως παραγωγική, αν και ο καλλιτέχνης ακροβατεί ανάμεσα σε τρέλα και τον εθισμό του στην κοκαΐνη. Πέρα από πλούσια δισκογραφία, πρωταγωνιστεί και στην ταινία The Man Who Fell to Earth. Συνεχίζει να πρωτοπορεί μουσικά από concept άλμπουμ ( Diamond Dogs) άλμπουμ βασισμένο στο 1984 του George Orwell μέχρι και την περίφημη Βερολινέζικη Τριλογία, τρία άλμπουμ γραμμένα και ηχογραφημένα στο Βερολίνο και επηρεασμένα από την krautrock, γερμανική ροκ. Καθορίζει το απόλυτο στυλ του καλλιτέχνη, ειδικά με το πρώτο από τα τρία άλμπουμ, το Low. Στη δεύτερη πλευρά, που έχει μόνο ινστρουμένταλ συνθέσεις, δεσπόζει το Warszawa. Κομμάτι αυτό έδωσε το όνομα στους Warsaw , τους μετέπειτα Joy Division.
Η δεκαετία του '80 βρίσκει τον David Bowie με καινούργιο δίσκο, το Scary Monsters (and Super Creeps) (1980), ο οποίος κλείνει έναν κύκλο του καλλιτέχνη. Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου είναι το "Ashes to Ashes", μια συνέχεια του "Space Oddity". Με κεντρικό ήρωα τον Major Tom, ο τραγουδοποιός απαλλάσσεται από τις μάσκες και προσωπικότητες προηγούμενων ετών, σατιρίζοντας τον ήρωα. Είναι ακόμα ένα κομμάτι που ουσιαστικά αποτελεί αυτοβιογραφικό μέρος της δισκογραφίας του. Το παράξενο είναι ότι, αποτέλεσε το δεύτερο Νο 1 του καλλιτέχνη, με πρώτο το, αρχικά απαξιωμένο από το κοινό, "Space Oddity".
Ο επόμενος του δίσκος είναι το Let's Dance (1983), αν και αποτελεί ορισμό του ροκ, έχει πιο ευκολοχόνευτες συνθέσεις και την παραγωγή κάνει ο Nile Rogers, παραγωγός των ντίσκο Chic. Στον άλμπουμ παίζει κιθάρα ο Steve Ray Vaughn, αλλά δεν τον συνοδεύει στην περιοδεία που ακολουθεί την κυκλοφορία του άλμπουμ,μιας που δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους. Επίσης περιέχει και το "China Girl", μια σύνθεση του Iggy Pop, που για καιρό το βιντεοκλίπ του υπήρχε στη μαύρη λίστα του MTV, λόγω των τολμηρών ερωτικών σκηνών, πάντα με την λογική και την υποκρισία του μουσικού καναλιού. Ο Bowie, εγκαταλείπει οριστικά την γκλάμουρ εικόνα του ροκ σταρ και υιοθετεί την εικόνα ενός τζέντλεμαν δεχόμενος και πολλά ειρωνικά σχόλια, από αρκετούς μουσικούς δημοσιογράφους. Το Tonight (1984), έχει χλιαρή υποδοχή από τους κριτικούς, αν και έχει αρκετή ανταπόκριση από το κοινό και πολύ καλές συνεργασίες. Όπως και το επόμενο Never Let Me Down (1987), θεωρείται από τους θαυμαστές σαν χειρότερος δίσκος του. Ακόμα και ο ίδιος θέλει να ξεχάσει την ύπαρξη του.
Η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει με τακτικό συγκρότημα, τους Tin Machine και με μεγάλες τουρνέ ανά την υφήλιο. Στο Black Tie White Noise (1993) εγκαταλείπει τον κλασικό ροκ ήχο και προσθέτει και άλλα είδη στο ρεπερτόριό, με αρκετή επιτυχία. Στο Outside (1995) ξανασυνεργάζεται με τον Brian Eno. Με το Earthling (1997), πειραματίζετα με την νέα τεχνολογία και συμπεριλαμβάνει στοιχεία jungle και drum and bass στις συνθέσεις του. Το Hours... (1999), περιλαμβάνει το "What's Really Happening", το οποίο το συνέθεσε μαζί με έναν οπαδό του καλλιτέχνη, που κέρδισε σχετικό διαγωνισμό στο ίντερνετ. Τα τελευταία δύο του άλμπουμ είναι το Heathen (2002) και Reality (2003). Και μια δεκαετία μετά θα κυκλοφορεί The Next Day. Αν και υποδοχή από τους κριτικούς είναι κάπως χλιαρή, το άλμπουμ είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά, που δείχνει ότι ο καλλιτέχνης δεν απαιτεί αποδοχή, αλλά αναζητά τρόπο έκφρασης. Η μεγαλειώδης του δισκογραφία τελειώνει με το πρόσφατο Blackstar, που κυκλοφορεί την ημέρα των γενεθλίων του και δυο μέρες πριν φύγει για τον δικό του πλανήτη. Το τελευταίο του βιντεοκλίπ, το Lazarus, ουσιαστικά είναι απολογία της πολύμηνης μάχης του με την ασθένεια και ένας επιτάφιος για τον ίδιο.
Όσο και να γράψει κανείς γι αυτόν το καλλιτέχνη είναι πολύ λίγο, αλλά πάντα το όνομά του ή κάποιο από τα πολλά που είχε, θα είναι μια αφορμή για μουσική αναζήτηση. Ένας καλλιτέχνης που δεν άλλαξε μόνο την μουσική ροή, αλλά και την ίδια την τέχνη. Και σε πολλούς σημερινούς μουσικούς θα μπορέσει να βρει κάποιος ένα κομμάτι του, καλά μεταμφιεσμένο και προσαρμοσμένο στο υπόλοιπο περιβάλλον. Όπως ακριβώς ένας χαμαιλέοντας."
Comments
