20 μήνες… 20 μήνες μόλις χώρισαν την 3η από την 4η συνολικά εμφάνιση των Amenra στην Ελλάδα, 20 μήνες που πέρασαν γρήγορα και γεφύρωσαν με τον καλύτερο τρόπο την μετάβαση της κυκλοφορίας του κορυφαίου δίσκου της περυσινής χρονιάς ‘’Mass VΙ’’στην απόλυτη αποδοχή παγκοσμίως του Βέλγικου κουιντέτου ως το αναμφισβήτητα καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Οι Amenra με τις αραιές κυκλοφορίες, με την αίσθηση της διάλυσης να πλανάται πάντα ως πιθανή αιφνίδια εξέλιξη των πραγμάτων, με την σκοτεινή, βαρύτατη, καθηλωτική και πλήρως αντιεμπορική τους μουσική, ήρθαν μετά τον περυσινό θρίαμβο σε ένα sold out Gagarin για να φέρουν ακόμα μεγαλύτερο κοινό στο Piraeus Academy, όπου μιλάμε στο πολύ χαλαρό για πάνω από 1.500 άτομα, μπορεί και αρκετά περισσότεροι αλλά δε γύρισα στιγμή κεφάλι να δω τον κόσμο καθώς όταν παίζουν αυτοί επί σκηνής, δεν έχεις και δε θέλεις να έχεις επαφή με τον κόσμο και τίποτα γύρω σου γενικότερα. Αυτό που ακολούθησε ήταν κάτι που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αργήσουμε πολύ να ξαναδούμε να μεταδίδεται με τέτοιο πάθος, ένταση και συνολική κατάθεση ψυχής (αν ποτέ συμβεί αυτό δηλαδή) και με όλο το βάρος που μπορεί να έχει μία απλή γνώμη, θεωρώ ότι είδαμε την καλύτερη συναυλία στην Ελλάδα από το 2010 και μετά (αν όχι πιο πριν).
Ενδιάμεσος συνδετικός κρίκος ο Γάλλος πολυπράγμων καλλιτέχνης Dehn Sora, ο οποίος με το project του, τους Treha Sektori ανέλαβε για 40’ να γεμίσει το κενό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν μου πολυαρέσουν οι ταμπέλες σε καλλιτέχνες, αλλά αν έπρεπε κάπως να περιγράψω αυτό που κάνει θα ήταν ένα ritual ambient ηχοτόπιο με μία αισθητική που τον κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστό. Σε συνδυασμό με τις εικόνες από πίσω του στο video wall, έμοιαζε περισσότερο με ταινία μικρού μήκους, δημιούργησε μία ατμόσφαιρα που δεν είχε ιδιαίτερες κλιμακώσεις λόγω του αργού και υποτονικού ήχου του, ο οποίος όμως κράτησε το ενδιαφέρον του κόσμου αμείωτο μέχρι τέλους. Για να γίνει αντιληπτή η αξία του, θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι ίδιοι οι Amenra τον επέλεξαν να τους συνοδεύσει στη χώρα μας, ακριβώς όπως έκαναν και με τους Oathbreaker πέρυσι. Και να ξέρετε, όταν σε επιλέγουν οι καλύτεροι εκεί έξω να είσαι στο πλάι τους, τότε αυτό δείχνει πολλά. Ο Sora αποχώρησε με χειροκροτήματα και το σημαντικότερο όλων είναι ότι παρά την άσβεστη δίψα του κοινού να δει τους Amenra, έκανε το καθήκον του με το παραπάνω και τέλειωσε την εμφάνιση του ακριβώς όταν έπρεπε, χωρίς να κουράσει. Μία διαφορετική πρόταση σε ένα κοινό που έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια κι επιζητεί συνεχώς νέες συναυλιακές προκλήσεις.
Οι δε Amenra, παρ’ότι όχι άγνωστοι στο Ελληνικό κοινό –το αντίθετο μάλιστα, καθώς υπάρχει δεσμός που συνδέει Έλληνες οπαδούς και συγκρότημα από τις πρώτες τους μέρες- έχουν καταφέρει να βάλουν τόσο ισχυρές βάσεις στη χώρα μας, που παρά το γεγονός ότι η προηγούμενη έλευση τους ήταν 20 μήνες πριν όπως προαναφέρθηκε, η αναμονή ήταν πιο μεγάλη από ποτέ (ας μην ξεχνάμε ότι η προηγούμενη από την περυσινή εμφάνιση ήταν το 2012). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που βγήκαν πέρυσι στη σκηνή, έτσι βγήκανε και φέτος. Ο Colin H. Van Eeckhout μόνος του γονατίζει με την πλάτη στο κοινό ως συνήθως. Σηκώνει τις σκυτάλες του και αρχίζει να τις χτυπάει ρυθμικά. 41 διπλά χτυπήματα όπως και πέρυσι, ναι τα ξαναμέτρησα, δε μπορεί να είναι τυχαίο το νούμερο. ‘’Boden’’, αρχή της Αποκάλυψης για άγνωστο πόσο. Αρχίζει να ουρλιάζει ενώ οι άλλοι σιγά σιγά βάζουν τα θεμέλια της καταστροφής της πραγματικότητας όπως την γνωρίσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ο ήχος εξωπραγματικός, τα χτυπήματα των τυμπάνων κρυστάλλινα και δυνατά, η φωνή του Colin πιο δυνατή απ’ότι την έχουμε ακούσει ποτέ στην Ελλάδα, 10 φορές πάνω σε ένταση απ’ότι στα άλμπουμ, πάλλεται ολόκληρος από την αρχή, ήρθαν για να κάνουν τη διαφορά και να τα δώσουν όλα στους αγαπημένους τους Έλληνες και αυτό βγάζει μάτι κι αυτί από την αρχή.
Δεν υπάρχει κομμάτι Amenra στην 20ετή τους πορεία που να μην το λατρέψει ο οπαδός τους, αλλά στο ‘’De Dodenakker’’ που ακολουθεί βλέπω ήδη τις πρώτες κραυγές και συγκινήσεις να εκφράζονται. Παίζουν τόσο πολύ καλύτερα κι εντυπωσιακότερα από πέρυσι που μέσα μου το σκέφτομαι και πλέον είμαι βέβαιος. Οι τύποι δεν έχουν παίξει και αμφιβάλλω αν θα παίξουν ποτέ καλύτερα απ’ότι κάνανε για μας. Ο χειμώνας μέσα στο Piraeus Academy μετατρέπεται σε πύρινη λαίλαπα, η ατμόσφαιρα καυτή, ηλεκτρισμένη, ο θάνατος της ίδιας την ανθρωπότητας που σε κάνει να αισθάνεσαι πιο ζωντανός από ποτέ μέσα σου βλέποντας το τέλος όσων γνώρισες να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου, το ‘’Razoreater’’, το νέο ‘’Plus Pres De Toi (Closer To You)’’ που φαντάζει σαν γιγάντιος αστέρας που πεθαίνει και γίνεται κόκκινος γίγαντας που καταπίνει πλανήτες, η ρώμη τους που αρχίζει να στερεύει αλλά κάτι τους κρατάει όρθιους από το μισάωρο. Τα έχουν ήδη δώσει όλα, σέρνονται στην κυριολεξία και το κοινό τους κρατάει ζωντανούς, με ροή αίματος στις φλέβες τους για να μη μείνουν και οι ίδιοι εγκεφαλικά νεκροί όπως το ήδη ανήμπορο να αντιδράσει κοινό. Παίζουν, και παίζουν, και ξαναπαίζουν, και δεν τελειώνουν. Στη μία ώρα κάπου περιμένουμε να το πουν το ποίημα με τέτοια ένταση και κανείς δε θα έφευγε δυσαρεστημένος, αλλά όχι, όχι αυτό το βράδυ, όχι στην λατρεμένη Ελλάδα τους.
Και κάπου εκεί η κατάσταση ξεφεύγει και το τέλος της συναυλίας φέρνει το καλύτερο φινάλε που έχουν παρακολουθήσει ποτέ τα μάτια μου. ‘’A Mon Ame’’, ‘’Am Kreuz’’, “Nowena | 9.10” και ‘’Diaken’’ το ένα μετά το άλλο, η βαρύτητα κάνει το χώρο να τραντάζει συθέμελα, ο Van Eeckhout που ήδη έχει γυρίσει αρκετές φορές στο κοινό κι αποθεώνεται όσο ελάχιστοι, αφήνεται να τραγουδήσει ήρεμος κι απογυμνωμένος, ο ασχημάτιστος πόνος για τον οποίο έχει τραγουδήσει τόσο πολύ, μοιάζει ως ο πιο ανακουφισμένος άνθρωπος, σαν να έφυγε από πάνω του μεγάλο μέρος –αν όχι όλο- από το ψυχικό του βάρος. Σπάει τη μέση του, γονατίζει στο τέλος κάθε κομματιού για να αντέξει να δώσει κι άλλο. Και δίνει, δίνει και ξαναδίνει μέχρι να φύγει από τη σκηνή σε κατάσταση σχεδόν να τον κουβαλήσουν. Οι Amenra που το ’12 παίξανε 55’ και πέρυσι 73’, φέτος παίξανε 95’ (ΕΝΕΝΗΝΤΑ-ΠΕΝΤΕ-ΛΕΠΤΑ-ΧΡΙΣΤΕ-ΚΑΙ-ΠΑΝΑΓΙΑ). Σύμφωνοι, τόσο έπρεπε να παίζει κάθε μπάντα μίνιμουμ αλλά εδώ μιλάμε για μπάντα που στη μία ώρα αδειάζει ψυχικά από την ένταση και βιώσαμε την απόλυτη εξαίρεση στον κανόνα τους με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο και με την πλέον αψεγάδιαστη απόδοση. Ξέρω ότι θα ακουστεί οπαδικό και ίσως μη αντικειμενικό αλλά πιστέψτε με έτσι είναι, δε μπορεί να διανοηθεί κανείς που δεν ήταν εκεί το τι είδαμε.
Όπως έμαθα στην πορεία, το ίδιο το συγκρότημα τόνισε στη διοργανώτρια αρχή ότι θα έπαιζε μέχρι να μην αντέξει να παίξει άλλο, ότι ήταν προετοιμασμένοι να παίξουν τη μεγαλύτερη τους συναυλία σε διάρκεια και ότι θα το κάνανε για την αγάπη αυτού του κοινού, για το οποίο πάντα τονίζουν ότι χρειάζεται τη μουσική τους όσο χρειάζονται αυτοί τη στήριξη μας. Αυτό που κάνανε σαν υπέρβαση και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας τους και ειδικά ο εμβληματικός τραγουδιστής τους ξεπέρασαν τα όρια τους και φύγανε ημιθανείς από τη σκηνή, ας είναι παράδειγμα απόλυτης ειλικρίνειας και ότι με το σωστό κίνητρο, γίνονται θαύματα. Η εμφάνιση αυτή ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας τους, το ξέρουν και οι ίδιοι πλέον, το έμαθε και το τυχερότατο Ελληνικό κοινό. Είμαι βέβαιος ότι η ΚΑΘΑΡΣΗ την οποία αναζητούν έλαβε χώρο στην αγαπημένη τους Ελλάδα και ότι πολλά που είχαν μέσα τους εξαγνίστηκαν από την παρουσία πολλών εκατοντάδων ανθρώπων που τους δώσανε ψυχική δύναμη να το πάνε στο κόκκινο μέχρι τέλους. ΚΑΘΑΡΣΗ υπέστη και το κοινό, δάκρυα χαράς, έντασης, απόλυτης πληρότητας και μη συνειδητοποίησης της επίπονης πραγματικότητας τους, το καλύτερο συγκρότημα στην καλύτερη, εντονότερη και δυνατότερη ανάμνηση που πρόσφεραν και βίωσαν οι ίδιοι…
ΠΑΥΣΗ-FORMAT-ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.
Υ.Γ.: Αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο μου κείμενο για το περιοδικό και το έφερε έτσι η μοίρα ώστε να κλείσω το κεφάλαιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ευχαριστώ δημόσια όλους με τους οποίους συνεργάστηκα, ιδιαίτερα τον Ζήση για την εμπιστοσύνη, τον Αλέκο για την πρόταση, τον Παύλο για τις αμέτρητες ώρες συνεργασίας, τον Μίνο και τον Χρήστο για τα ατέλειωτα άλμπουμ που άκουσα πριν την ώρα τους και κάθε αναγνώστη που ξόδεψε χρόνο να διαβάσει οτιδήποτε έγραψα. Αντίο!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
