Μία υπέροχη βραδιά με έντονο Ελληνικό χρώμα και φίλους απο τα παλιά από το εξωτερικό στο πρόσωπο των Rage έλαβε χώρο στο Gagarin, τρόπον τινά σε ένα μίνι φεστιβάλ, με εξευτελιστικά προσιτή τιμή εισητηρίου για τα μεγέθη των Nightrage, Mystic Prophecy, Rage και φυσικά των Firewind.
Με τους δύο πρώτους να μην πραγματοποιούν συχνές εμφανίσεις στη χώρα μας, με τους Γερμανούς να είναι σε απίστευτη άνοδο μετά την αλλαγή μελών και με τους Firewind να έχουν να παίξουν 5 χρόνια σε Ελληνικό έδαφος, η βραδιά ήταν πολλά υποσχόμενη εξ'αρχής, πράγμα που τελικά ο κόσμος έδειξε να καταλαβαίνει, τιμώντας με την παρουσία του τη συναυλία. Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον στους Nightrage ο κόσμος μπορούσε κι έπρεπε να είναι περισσότερος, αλλά ευτυχώς δεν αντικρύσαμε και θεάματα σε ανάλογες συναυλίες όπου οι πρώτες μπάντες παίζανε μπάλα με το κοινό. Συναυλία που άρχισε στις 7μιση και τελείωσε 20' μετά τα μεσάνυχτα, όπου όλος ο κόσμος μπόρεσε να εξυπηρετηθεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και δεν ταλαιπωρήθηκε όπως σε άλλες αρκετές περιπτώσεις. Από τους καλύτερους τρόπους να κλείσει η χρονιά συναυλιακά, ενώ το '17 μας αφήνει σιγά-σιγά σε μία πλήρως χορταστική χρονιά από άποψη θεαμάτων, στην Ελλάδα της κρίσης για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας και να μην παραπονιόμαστε για το αν και κατά πόσο βλέπουμε πράγματα που μας αρέσουν.
Οι Nightrage χρειάστηκαν μόλις μισή ώρα για να βάλουν φωτιά στο χώρο, βγήκαν έτοιμοι σαν από καιρό και πλήρως μπαρουτοκαπνισμένοι και κέρδισαν τον κόσμο σε δευτερόλεπτα. Αρκούσε το χαμόγελο στα χείλη του Μάριου Ηλιόπουλου για να πειστούν όλοι το πόσο το χάρηκαν όλοι τους. Τα νέα μέλη τους έχουν εκτοξεύσει κι απ'ότι φαίνεται ο Μάριος έκανε διάνα στην επιλογή τους, ο τραγουδιστής Ronnie Nyman είναι καταπληκτικός και με πολύ δυνατή φωνή η οποία περιέχει και εύρος έκφρασης, ενώ ο Lawrence Dinamarca στα τύμπανα είναι εκπληκτικός παίχτης, διέλυσε τα πάντα χτυπώντας με λύσσα και δύναμη. Πρόλαβαν να παίξουν μόλις 6 κομμάτια αν μέτρησα σωστά, τα περισσότερα των οποίων από το για άλλη μία φορά υπέροχο άλμπουμ τους ''The Venomous'', ειδικά το ''Affliction'' ακούγεται τεράστιο συναυλιακά. Αν ήμουν στους In Flames θα πλήρωνα στον Μάριο τεράστια ποσά να μου γράφει τραγούδια, είναι ο μόνος που πλέον μπορεί να αναπαράγει αυτό το υπέροχο συναίσθημα του παλιού μελωδικού Σουηδικού ήχου. Μια και είχε τα γενέθλια του, να του ευχηθώ δημόσια χρόνια πολλά και να παραμείνει το ίδιο χαμογελαστός σε όλη του τη ζωή, με όσα πέρασε κι όσα κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια μέσα από προδοσίες και απίστευτες δυσκολίες, του αξίζει 100%. Είσαι ΨΥΧΑΡΑ, να ζήσεις 1000 χρόνια να σε χαιρόμαστε και να σε καμαρώνουμε. Εύχομαι να τους δούμε και σε μεγαλύτερης διάρκειας εμφάνιση κάποια στιγμή, από άποψη μελών είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, και το διασκεδάζουν αφάνταστα, πράγμα που περνάει και στον κόσμο και τον έκανε να τους αποθεώσει όπως πραγματικά άξιζαν.
Συνέχεια με τους Mystic Prophecy, του Δημήτρη Λιαπάκη, ενός ακόμη δικού μας παιδιού που πήρε το δρόμο της ξενιτιάς πολλά χρόνια πριν και καταξιώθηκε και ως μουσικός και ως παραγωγός. Αυτό που πάντα γούσταρα στο συγκρότημα είναι το πόσο βαρύτεροι γίνονται μέσα στα χρόνια, δυστυχώς δεν τους είχα δεί ξανά, αλλά πήρα τη δόση μου με το παραπάνω. Εκπληκτικά δεμένοι, πετάγωντας ριφφάρες λιωμένου μετάλλου και με τον Δημήτρη σε τρομερή φόρμα, πήραν κεφάλια και έδειξαν γιατί πρέπει να λογίζονται ως υπολογίσιμη δύναμη, ακόμα και μετά από 17 χρόνια καριέρας (το πότε πέρασαν με ξεπερνάει). Ο Λιαπάκης μέσα σε όλα αποδεικνύεται και μέγιστο όργιο γέλιου με τις ατάκες του, όπου άλλα θέλει να πεί κι άλλα λέει, ξεχνιέται και θυμάται, μικρός θεούλης που έδωσε πολύ ευχάριστη νότα στη βραδιά. Κόμματοι τύπου ''Killhammer'', ''The Metal Brigade'', ''Kill The Beast'' είναι κάποιοι ενδεικτικοί για το πόσο όμορφα αποδίδεται το βαρύτατο υλικό τους επί σκηνής, με το κοινό να τραγουδάει στα σωστά σημεία και να υποτάσσεται στις ανάγκες του Λιαπάκη, ο οποίος ξέρει πως να στηθεί επί σκηνής, να κάνει τις σωστές κινήσεις και να κάνει το κοινό να τον ακολουθήσει. Μετά από 45-50' πειστικής εμφάνισης, αποχώρησαν κι αυτοί με τον κόσμο να τους επιβραβεύει με διαρκή χειροκροτήματα. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στο στήσιμο της μπασίστριας, η οποία όχι μόνο έπαιζε με τα δάχτυλα, αλλά και ξεσήκωνε το κοινό προτρέποντας το να φωνάξει. Έχει ίδιο στυλ με άλλον παιχταρά που δε μου έρχεται αυτή τη στιγμή, μπράβο σε όλους και μακάρι να τους βλέπουμε κι αυτούς πιό συχνά στη χώρα μας.
21:20 και οι Rage κάνουν την εμφάνιση τους στο σανίδι μέσα σε ζεστή ατμόσφαιρα και με το κοινό ήδη να φωνάζει μέσα σε προσμονή. Αρχή με το ''Justify'' από το νέο άλμπουμ ''Seasons Of The Black''. Παράξενη επιλογή για ξεκίνημα αλλά όλα είναι στην εντέλεια, οπότε ποιός χέστηκε στην τελική; Το πράγμα σοβαρεύει με το ''The Crawling Chaos'' από το ''Black In Mind'', ανεβαίνει και ο ήχος της φωνής του Peavy εκεί που πρέπει και σε συνδυασμό με τον υπέροχο ήχο κιθάρας του Βενεζουελάνου Marcos Rodriguez και τον τρόπο που ο συμπατριώτης μας Βασίλης Μανιατόπουλος βαράει αλύπητα τα τύμπανα, έχουμε μία από τις πληρέστερες εμφανίσεις των Rage στη χώρα μας. Το βάρος του ''From The Cradle To The Grave'' και η φόρμα της φωνής του Peavy μόνο χαρά μπορεί να δώσει στον κόσμο, σε εκπληκτική κατάσταση τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι δύο, δείχνουν γιατί έχουν πάρει τόσο τα πάνω τους οι Rage και στη συνέχεια το στερεοτυπικό μεταλλικό κομμάτι τους όπως λέει ο αρχηγός. ''Black In Mind'' λοιπόν και γύρω μου βλέπω μόνο χαμόγελα, βλέπω και μερικά κεφάλια να κοπανιούνται όσο πρέπει, όχι τόσο πολλά όσο θα ήθελα, αλλά καλύτερα λίγοι και καλοί παρά πολλοί και άμπαλοι. Για τη συνέχεια πιό καινούργιο υλικό με τα ''My Way'' και ''Season Of The Black'', αλλά η κατραπακιά έρχεται στη συνέχεια με δύο κομμάτια που δεν ξέρω καν αν τα παίζανε στις περιοδείες των τότε δίσκων...
''Εnd Of All Days'' από τον ομότιτλο δίσκο του '96 (!) και ''Turn The Page'' από το αγαπημένο ''XIII''... Αυτό σοβαρά δεν το περίμενε κανείς, δύο κομματάρες που κάνουν τον κόσμο (κυρίως τους παλιότερους οπαδούς γιατί οι νεότεροι παίζει να μην τα ξέρανε καν) να απορεί και να χαίρεται ταυτόχρονα, ενώ για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει και η απαραίτητη πώρωση με το ''Sent By The Devil'' και η πιστοποίηση ότι το νέο κομμάτι ''Blackened Karma'' είναι από τα καλύτερα που γράψανε ποτέ. Ταξίδι πίσω στο χρόνο με το τρισάγιο ''Solitary Man'' από το ''Trapped!'' που ευτυχώς συνεχίζει και αποτελεί μέρος του σετ, επιστροφή στο προ 30ετίας ''Perfect Man'' με το πλέον συμβολικό τους κομμάτι ''Don't Fear The Winter'' και φυσικά κλείσιμο με το ''Higher Than The Sky''. Ή μήπως όχι; Γιατί ξαφνικά ακούμε τον Rodriguez να παίζει το αιώνιο ριφφ του ''Holy Diver'' και όχι μόνο αυτό αλλά να τραγουδάει και όλη την 1η στροφή μιμούμενος εξαιρετικά τον μεγάλο κοντό της μουσικής μας. Ίδιος σχεδόν ο πούστης, εκπληκτικός και κερδίζοντας τις εντυπώσεις γενικά, δεν είναι τυχαίο που τον έχει στο πλευρό του ο Peavy, ούτε είναι τυχαίο ότι ο Λατίνος έχει δύο μπάντες, η μία tribute band στον Dio ονόματι Diolegacy, ενώ οι Soundchaser είναι το άλλο του συγκρότημα και φυσικά καταλαβαίνετε ότι είναι απόλυτο Rage worship. Έχω να δω τους Rage σε τέτοια κέφια και απόδοση από το 2003 και την περιοδεία του ''Soundchaser'', ελπίζω ότι θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο κι ότι η ενασχόληση του Peavy με τους Refuge δε θα τους κόψει την φόρα. Ο δε αρχηγός παραμένει αιώνιο αρκουδάκι της αγάπης και μόνο που τον βλέπεις, δε μπορείς παρά να συγκινηθείς. Still raging on...
Οι Firewind βρισκόντουσαν σε βραδιά στοιχήματος αυτή τη φορά. Στοίχημα που κέρδισαν από τον ίδιο τους τον εαυτό με την τόσο μεγάλη τους απουσία από τα πεπραγμένα και από το Ελληνικό κοινό. Η είσοδος τους με το ''Ode To Leonidas'' από τον περυσινό και 1ο concept δίσκο τους ''Immortals'' πιστοποιεί ότι το συγκρότημα βρίσκεται στην ιδανική κατάσταση και ότι ο χαμένος χρόνος δείχνει ότι θα κερδιθεί στο άμεσο μέλλον. Τους έχω δεί διψήφιο αριθμό εμφανίσεων υπό όλες τις συνθήκες, με διάφορες συνθέσεις, αυτή η σύνθεση όμως σκοτώνει. Κι αν ο Κώστας, ο Μπάμπης και ο Πέτρος είναι ο βασικός πυρήνας που δεν αλλάζει πλην συγκλονιστικού απροόπτου (όπως όταν το μπάσο είχε αναλάβει ο ίδιος ο Μάριος Ηλιόπουλος για κάποιο καιρό), οι δύο ''νέοι'' έχουν δώσει απίστευτη ώθηση στο συγκρότημα. Ο Henning Basse ας μου επιτραπεί να τονίσω ότι είναι ο καλύτερος τραγουδιστής που είχαν ποτέ, με όλο το σεβασμό στους προκατόχους του, το εύρος του δεν έχει αντίπαλο, ενώ δείχνει να πατάει υπέροχα και στα παλιότερα κομμάτια. Από την άλλη, ο Jo Nunez στα τύμπανα είναι για μένα ο βασικός λόγος που το προηγούμενο άλμπουμ ''Few Against Many'' είναι το κορυφαίο τους στη συνείδηση μου και που τους έχει ενισχύσει τον όγκο και την επιθετικότητα, και κακά τα ψέμματα, όταν οι Firewind κοπανάνε και είναι ανεξέλεγκτοι, απλά σπέρνουν.
Ο Βέλγος τυμπανοκαταστροφέας όμως έχει ένα αέρινο στυλάκι το οποίο σε συνδυασμό με ότι κοπανιέται κιόλας ενώ παίζει σε κάνει να μην παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του. Για τους υπόλοιπους τι να πείς που δεν το ξέρει ή δεν το βλέπει ο κόσμος... Ο Πέτρος είναι μετρονόμος στο μπάσο χρόνια τώρα, ο Μπάμπης αλλάζει από κιθάρες σε πλήκτρα και τούμπαλιν με τρόπο που ελάχιστοι μπορούν να κάνουν (αν και τον προτιμώ να κοπανιέται με την εξάχορδη, στις φέτες είναι μάστορας), ενώ ο Κώστας όπως και να έχει είναι ο πιό επιτυχημένος Έλληνας μουσικός της μεταλλικής σκηνής αναντίρρητα. Εξελίσσεται όμως μέσα στα χρόνια χωρίς να εφησυχάζει και με τις νέες του υπέροχες custom κιθάρες, απλά δείχνει σε φρενήρη κατάσταση, εμφανώς συγκινημένος αλλά και σίγουρος, τόνισε ότι είναι τιμή του που ο κόσμος τους στηρίζει, ενώ υποσχέθηκε ότι δε θα περάσουν άλλα 5 χρόνια μέχρι να τους δεί το κοινό (αυτό έλειπε). Ακούστηκαν όλα τα κλασσικά, από ''Mercenary Man'' και ''The Fire And The Fury'', μέχρι ''Wall Of Sound'' και ''Falling To Pieces'' που έκλεισε κλασσικά το σετ. Προς τιμήν του Μπάμπη και των υπολοίπων, το κομμάτι αφιερώθηκε στον Πολωνό, τον οποίο συμπτωματικά ο Μπάμπης είχε γνωρίσει προ 20ετία σε συναυλία των...Rage (πως τα φέρνει η πουτάνα η ζωή και κάνει κύκλους)...
Υπέροχη βραδιά με φοβερές αποδόσεις από τα συγκροτήματα και που τιμήθηκαν από το κοινό και τίμησαν και οι ίδιοι τους οπαδούς τους. Κρατάω τα υπέροχα χαμόγελα ειδικά του Μάριου, του Λιαπάκη, του Peavy και όλων των Firewind και εύχομαι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια με μαζώξεις εγχώριων και ξένων συγκροτημάτων και με ανάλογα προσιτές τιμές.
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
