Μετά και την κάφρικη δόση της Κυριακής, καιρός για real deal καφρίλα εκ νέου, ημέρα Τρίτη που δεν πολυσυνηθίζεται να έχει συναυλίες, αλλά πολλά υποσχόμενη όλη η φάση κατ'αρχάς και μόνο από την παρουσία των δικών μας συγκροτημάτων. Οι Pandagore από τη Λάρισα, οι The Anal Treatment XXX-Perience από την Κεφαλλονιά και οι Αθηναίοι Incineration ήταν η μεγάλη κουταλιά στην τούρτα ακρότητας, της οποίας το κερασάκι αποτελούσαν οι Ισραηλίτες Viscera Trail, ένα συγκρότημα μεγάλο στους underground κύκλους του χώρου. Για πρώτη φορά λοιπόν θα είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε στη χώρα μας, με τις φήμες που τους συνόδευαν σαν μία από τις καλύτερες ζωντανές μπάντες στον κόσμο -ανεξαρτήτως είδους- να επιβεβαιώνονται πανηγυρικά και με τα -δυστυχώς άλλη μία φορά- λιγοστά άτομα που σκάσανε μύτη στο An Club να φεύγουν πλήρως ευχαριστημένοι και γεμάτοι από την όλη εμπειρία. Με μικρή καθυστέρηση περίπου 25', η συναυλία ξεκινάει στις 20:25 και τελειώνει ακριβώς τα μεσάνυχτα, καθώς οι τρελλοί Εβραίοι παίζουν ακριβώς μία ώρα στο τέλος, ενώ συνολικά δείχνανε ότι για πλάκα θα μπορούσαν να παίξουν άλλο τόσο αν υπήρχε η δυνατότητα, νομίζω ότι και οι μάξιμουμ 60-70 συνολικά παρόντες πρέπει να πέρασαν υπέροχα κι εξηγούμαι άμεσα γιατί.
Οι πιτσιρικάδες Pandagore από τη Λάρισα είχαν την φήμη ότι κάτι δεν πάει καλά στα νεανικά μυαλά τους, ακούγοντας τους από την αρχή, μπόρεσα με ευκολία να καταλάβω το γιατί. Τρέλλα και κορδέλα από τα παλικαράκια, με τον τραγουδιστή να έχει καταπιεί καθαρτικό και να φτύνει πηχτά φωνητικά προς πάσα κατεύθυνση. Κορυφαίος ντράμερ, ριφφ βαρύτατα, χαβαλετζίδικα και σοβαρά ταυτόχρονα, και φυσικά πλήρης ασοβαρότητα στο σύνολο της. Τα σπάνε επί σκηνής χωρίς αύριο, λες και κρίνεται από την απόδοση αυτή όλη τους η ζωή, που κρατάει-δεν κρατάει 25', στα οποία έχουν καταφέρει να παίξουν και διασκευή Anal Cunt και να επιβεβαιώσουν ότι υπάρχει κάτι με την πάρτη τους που όπως και να το δεις, δεν στέκει. Φυσικά και καλώς εννοούμενα, έχουν χάσει το τρένο της ζωής χωρίς την παραμικρή ελπίδα, οι εγκέφαλοι τους έχουν ήδη κάψει φλάντζα από πολύ μικρή ηλικία και το ποτάμι δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ πίσω. Και τι δεν κάνανε στη συνέχεια, μέχρι και stage-diving στα επόμενα συγκροτήματα, ενώ τίμησαν και το pit μέχρι τέλους, με τόση χαρά και αθωότητα σε συνδυασμό με υπέροχη βλακεία στους εγκεφάλους τους. Αυτοί οι τύποι είναι πέρα για πέρα αληθινοί και τρομάζω στη σκέψη πόσο καψάληδες θα εμφανιστούν μελλοντικά, καλό θα είναι να τους δείτε και μόνο για να έχετε την εμπειρία που σας περιγράφω παραπάνω.
Οι νησιώτες της ημέρας, The Anal Treatment XXX-Perience είναι με τη σειρά τους γνωστοί σεσημασμένοι πορνάκηδες που δεν έχουν απολύτως καμία ενοχή για το ενοχότατο ποιόν τους. Από το τρίτο κομμάτι επιστρατεύουν τον Χρήστο των Incineration στα φωνητικά ο οποίος λες και χρόνια στη μπάντα, αποδίδει όλο το υλικό ασάλιωτα, και μεταξύ άλλων, ακολουθεί μανιφέστο διαστροφής και αναδιατύπωσης του σαβουάρ βιβρ με κομμάτια-ωδές στο ρομαντισμό όπως ''Εukoilia'', ''Rectal Ptomatophagy'', ''Pro-sperma Geusis Malakia'', ''Poutsophobia'', ''Satanistysis'', ''Black Metal Boy-Toy'', ''Atrophic Elephant'' και φυσικά την μητέρα των μαχών ''Tsibouk-Aunan'', για να ολοκληρωθεί το όλο εγχείρημα σήψης και επίδειξης απουσίας τρόπων με την διασκευή στο ''Deathcrush'' των Mayhem. Μπορεί να έχουν μόλις ένα ολοκληρωμένο δίσκο ο οποίος κι αυτός κοντεύει μία δεκαετία ζωής (πως πέρασαν, σαν χθες το θυμάμαι), από την άλλη όμως το όλο cult status που έχουν αποκτήσει θα τους διατηρεί για πάντα στην υπόληψη του κόσμου ως κάτι το άκρως σεβαστό και υπολογίσιμο. Μακάρι να τους βλέπαμε συχνότερα, αλλά κάθε συναυλία τους την κρατάμε βαθιά μέσα μας, πολύ βαθιά αν με νοείτε, μουα χα χα χα χα! Παίξανε περίπου 40-45' σε άκρως χορταστική εμφάνιση και αναμένουμε νεότερα τους κάποια στιγμή με το καλό.
Το πράγμα σοβαρεύει με τους Incineration να ανεβαίνουν στη σκηνή, για να δοκιμάσουν τον ήχο τους, ξεκινάνε με διασκευάρα του ''Detestation'' των Lock-Up και η συνέχεια δίνει τη θέση της σε υψηλής κλάσης ατόφιου, απέριττου και άκρως ουσιώδους brutal death metal. Ο Χρήστος αυτή τη φορά και με την κατακόκκινη κιθάρα του επί χείρας, εξαπολύει ριφφάρες οι οποίες θα έκαναν ακόμα και προοδευτικούς παίχτες να μαζεύουν σαγόνια. Μεγάλος παίχτης με το δεξί του χέρι να εξαπολύει πόνο και το αριστερό του να ανεβοκατεβαίνει στο τάστο για πλάκα, ενώ παίζει γενικότερα κάτι στριφογυριστά μέρη με το χέρι στο τάστο να ανοίγει σαν βεντάλια κι εσύ απλά να αναρωτιέσαι άκρως φυσικά ''πως στο διάολο τα παίζει και τραγουδάει μαζί''. Καταπληκτική απόδοση από το τρίο της συμφοράς, τους έχω δει αρκετές φορές, αλλά σίγουρα αυτή ήταν η κορυφαία τους εμφάνιση, στο οποίο προσυπογράφει και ο Γιάννης από τους Mortal Torment που παίζει να τους έχει δει διπλάσιες-τριπλάσιες φορές από μένα και έμεινε με τη σειρά του μαλάκας δίπλα μου με την φοβερή τους καφροπροσέγγιση. Φυσικά δε θα μπορούσαν να μην τιμηθούν και οι μέγιστοι Terrorizer και το ''Fear Of Napalm'' αποδίδεται σαν να μας χτύπησε ανεμοστρόβιλος. Μεγαλύτερο καλό από το να μην τραβάς σε μάκρος τις συνθέσεις δεν υπάρχει, και οι Incineration πάντα ήταν παράδειγμα προς μίμηση σ'αυτό. Απλά υποκλίθηκαν όλοι!
Τέλος, είμαι σε δύσκολη θέση να αποτυπώσω το μέγεθος του παιξίματος των Viscera Trail! Ξεκινάμε με την εμφάνιση του τραγουδιστή, ακομπλεξάριστος θεούλης, φανταστείτε τώρα τον Serj Tankian των System Of A Down με ράστα ως τον αφαλό/κώλο, γαλάζιο πουκάμισο, κολάν ασπρόμαυρο σε στυλ ζέβρας, από πάνω φαρδύ σορτσάκι με λογότυπο μπάντας που δε διαβάζεται ούτε με αποκρυπτογράφο και ώ της αισθητικής...μπλε κάλτσα και κάτι σαν στρατιωτική παντόφλα (χωρίς το Χ που σχηματίζει η trademark παντόφλα του Ε.Σ.), νομίζω μετά από αυτό τα υπόλοιπα είναι περιττά. Σχεδόν, διότι αρχίζει ακριβώς στις 11 η ριφφοκατάνυξη και για την υπόλοιπη ώρα (η οποία πέρασε σαν αστραπή και άφησε πτώματα), κατανοείς το γιατί δεν έχουν μπάσο, απίστευτος βαθύς, πηχτός, βαρύτατος ήχος στην κιθάρα, με κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια (για το είδος πάντα) τα οποία όμως δεν κουράζουν και με τον κιθαρίστα να βοηθάει τον ημίτρελλο τραγουδιστή στα φωνητικά. Θα αφήσω τελευταίο τον ντράμερ τους, ο οποίος είναι να απορεί κανείς πως δεν τον έχει τσιμπήσει μεγάλη μπάντα από Αμερική ή ενδότερη Ευρώπη. Παίξιμο μετρονόμου, αντοχές που θα ζήλευαν και δρομείς δεκάδων χιλιομέτρων, ιδέες εξαιρετικές και ευφάνταστες, άνοιγμα χεριών στο Θεό τον ίδιο, ταχύτητα, άνεση, χέρια-πολυβόλα/πόδια-κανόνια, γεμίσματα από άλλο πλανήτη, κοινώς μία κινούμενη υπερταχεία από μόνος του!
Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα για την πάρτη του και μόνο αλλά θα τον αδικούσα, όπως και το συγκρότημα συνολικά που λειτουργεί σαν ενιαίο σύνολο. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους ντράμερ που έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στη χώρα μας και που ακόμα και όταν το συγκρότημα δοκίμαζε κάποια τεχνικά θέματα ήχου, δε σταμάτησε να αυτοσχεδιάζει για να γεμίζει το όποιο κενό. Η απόδοση των Εβραίων ήταν τόσο μοναδική στα χρονικά και τόσο αψεγάδιαστη, που είμαι βέβαιος ότι όσοι λίγοι δώσαμε το παρών, θα μνημονεύουμε μελλοντικές εμφανίσεις με λόγια τύπου ''έχω να δω τόσο καλή μπάντα από όταν παίξανε οι Viscera Trail το 2018''. Η όλη τριποδίαση θα μπορούσε να με κάνει να ακουστώ γραφικός και υπερβολικός αλλά ξέρω ότι όλοι όσοι ήταν εκεί συμφωνούν μαζί μου και δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό να τους υμνήσω όπως τους άξιζε. Συγχαρητήρια για άλλη μία φορά στα παιδιά που διοργάνωσαν τη συναυλία, με το κόστος να μην ''βγαίνει'' αλλά παρ'όλα αυτά να παίζουν για τη φανέλα και να βάζουν την καύλα του κόσμου υπεράνω όλων και να φέρνουν τέτοιου βεληνεκούς μπαντάρες στη χώρα μας, στην Ελλάδα της κρίσης του 2018 και με την καφροφάση να είναι πιο πεθαμένη από ποτέ από τους πάντα μεγαλόστομους και παντού κωλοτούμπες οπαδούς του είδους. Υπέροχη βραδιά Τρίτης, κρίμα που όσοι δεν ήσασταν εκεί δε μπορείτε να καταλάβετε πόσο χάσατε που δεν ήρθατε, ότι κι αν διαβάσατε πιο πάνω δεν επαρκεί για να το τονίσει! Και εις άλλα ανώτερα μελλοντικά (αν γίνεται)!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνα Μακρή
Comments
