2η φορά για τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ Incantation στη χώρα μας, με το ρολόι να έχει μετακινηθεί σαν flash back στο σωτήριο έτος 2007, τότε που μας είχαν πρωτοεπισκεφθεί στο πλάι των Bραζιλιάνων Krisiun σε μία πολύ πειστική εμφάνιση η οποία έμεινε στην ιστορία. Όπως γενικότερα στην ιστορία έχει μείνει το συγκρότημα για την αμετακίνητη στάση του εδώ και σχεδόν 30 χρόνια -τα οποία τα κλείνουν του χρόνου από τη στιγμή που πρωτοσχηματίστηκαν το 1989)- έχουν υπηρετήσει με πυγμή τον ακραίο ήχο, ειδικότερα το πρωτόλειο death metal, του οποίου γίνανε πιονιέροι παρ'ότι άργησαν σχετικά να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους (1992 με το ανέγγιχτο ''Onward To Golgotha''). Ήταν τέτοιος ο αντίκτυπος της μουσικής τους, αυτή η αμίμητη σαπίλα που έμοιαζε να σε τραβάει από τότε σε βάλτους μπίχλας και σήψης, που το κοινό τους τοποθέτησε από πολύ νωρίς στο θρόνο των συγκροτημάτων που κέρδισαν αμέριστο σεβασμό. Και μάλιστα και από οπαδούς που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το death metal. Και ως γνωστόν, ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά πάντα κερδίζεται και όταν το κάνεις χωρίς φανφάρες αλλά μόνο με την αξία σου, τότε αυτόματα λογίζεσαι ως ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ εκεί έξω και υπερήφανα συνεχίζεις το μοναχικό δρόμο που εσύ ηγείσαι και οι άλλοι ακολουθούν αλλά ποτέ δε μπορούν να σε φτάσουν, όσο αργά κι αν προηγείσαι, διότι απλά τους έχεις αφήσει από το ξεκίνημα τόσα χιλιόμετρα πίσω που η πλάτη σου είναι το μόνο θέαμα που θα αντικρίζουν αιώνια.
Οι πόρτες ανοίγουν μετά τις 8μιση περίπου στο The Temple στο Γκάζι, ιδανικός χώρος για να γίνει η συναυλία. Στις 9 πατάνε το πόδι τους στη σκηνή οι Vultur, οι οποίοι έχει ένα εξάμηνο και βάλε που κυκλοφόρησαν τον παρθενικό τους δίσκο ''Entangled In The Webs Of Fear'', όχι απλά μία φοβερή πρώτη γνωριμία του κάφρικου κοινού μαζί τους, αλλά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς φέτος και γιατί όχι, και της Ελληνικής σκηνής γενικότερα. Βασικότατο Αμερικανόκαυλο death metal, με την παλαιική thrash-ίλα των πρώτων ημερών του είδους ('87-'88) να κάνει την εμφάνιση της σε πολλά από τα κομμάτια τους και να δείχνει πως πρέπει να παίζεται σωστά το είδος (το σωστό death metal ΠΑΝΤΑ βρωμάει thrash επιρροή από το χιλιόμετρο). Oι Vultur θα παίξουν μόλις 25' δυστυχώς αλλά θα καταφέρουν μέσα σ'αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα (για οποιαδήποτε μπάντα να δείξει την αξία της στη σκηνή) να πάρουν τους οπαδούς με το μέρος τους και να κάνουν τα περισσότερα κεφάλια μέσα στο χώρο να κοπανηθούν και να κερδίσουν το επάξιο χειροκρότημα του κοινού. Φοβερός ήχος, με τον ντράμερ να σκίζει σε δύναμη και ειδικά σε ρυθμό δίκασης, τις κιθάρες με φοβερό όγκο να ξερνάνε ριφφ και δύναμη που παρέπεμπε μέχρι και σε εναρκτήρια ριφφ από Bolt Thrower σε σημεία και τον τραγουδιστή να ξερνάει το λαρύγγι του, να κοπανιέται και να δίνουν όλοι το 101% του εαυτού τους. Με τέτοιες μπάντες η σκηνή δεν έχει να φοβάται τίποτα, εύχομαι στα παιδιά να δοθεί η ευκαιρία να παίξουν πολύ περισσότερο μελλοντικά.
Καπάκι ανεβαίνουν στη σκηνή οι Ectoplasma, ώρα 21:43 συγκεκριμένα. Κοινός παρανομαστής με τους Vultur ο τραγουδιστής, ο οποίος εδώ παίζει και μπάσο (στ'αρχίδια του όλα, δεν κατάλαβε Χριστό και γάμησε δις) και ο ένας κιθαρίστας που στους Vultur έπαιζε μπάσο (το αυτό και για τον έτερο παίχτη, άπλας). Οι Ectoplasma θεωρώ ότι είναι γενικά ακόμα καλύτερο συγκρότημα από τους συγγενικούς σε ήχο Vultur, έχουν την εμπειρία ενός έξτρα δίσκου -και τι δίσκου, το ''Cavern Of Foul Unbeings'' είναι τοπ 10 της χρονιάς μέχρι στιγμής- και με το κοινό να γνωρίζει περισσότερο τα κομμάτια τους, εξαπολύουν μία άνευ προηγουμένου επίθεση. Θα παίξουν κατιτίς παραπάνω, 35' περίπου, στα οποία θα συμβάλουν πολύ στην πώρωση του κοινού και θα δώσουν επίσης μαθήματα νεκρομεταλλικής καύλας και στησίματος επί σκηνής, μέγιστο παράδειγμα και προς παλιότερες και προς νεότερες μελλοντικές μπάντες του πως πρέπει να κυλάει μία συναυλία. Οι Ectoplasma είναι μία μπάντα που έχει την τύχη να έχει στο οπλοστάσιο της τον πλέον σεσημασμένο/επικίνδυνο/υποψήφιο για εγκλεισμό για την ασφάλεια των υπολοίπων ντράμερ της Ελληνικής σκηνής. Λες Maelstrom και λήγει η κουβέντα σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μπορώ καν να αρχίσω να αναπολώ πόσες φορές και με πόσες μπάντες τον έχω δει, σίγουρα αυτό που μπορώ να πω είναι ότι μιλάμε για άνθρωπο (με τάσεις αμφιβολίας επ'αυτού) που όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται δολοφονικότερος. Εξαίσιοι Ectoplasma, αξίζουν όλα τα καλά που θα τους έρθουν μελλοντικά, και να είστε σίγουροι ότι θα τους έρθουν γρήγορα και βίαια για πολλούς εκεί έξω.
Τέρμα τα αστεία, σοβαρευόμαστε απότομα μετά από σχεδόν ένα τέταρτο αναμονής. Επί σκηνής οι Incantation, οι οποίοι εκεί που νομίζαμε δοκιμάζουν τα όργανα τους, ξεκινούν βιαιότερα απ'όσο μπορεί να αντέξει κι ο εμπειρότερος κάφρος και κάνουν μπάσιμο με το οποίο κι επίσημα δείχνουν ότι δεν έχουν το Θεό τους, Και πως χαζεύεις το κοινό σε τέτοιες περιπτώσεις και το παίρνεις με το μέρος σου με τη μία; ''Christening The Afterbirth'' για αρχή για να δείξουν ότι με το ''Onward To Golgotha'' ξεκίνησε το ανίερο ταξίδι τους στην βασιλεία τους στον ακραίο ήχο. Ένας ήχος που για τα δεδομένα του παιξίματος τους είναι κρύσταλλο, ο αρχηγός/ηγέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής John McEntee με το χαμόγελο εξ'αρχής, προτρέπει το κοινό να κοπανηθεί, το κοινό άλλο που δε θέλει και καπάκι ακούμε το ''Shadows Of The Ancient Empire'', από το κορυφαίο άλμπουμ τους κατά τον υποφαινόμενο, το θρυλικό ''Diabolical Conquest''. Αυτό που γίνεται επί σκηνής το έχω δει ελάχιστες φορές στη ζωή μου, είναι η 3η φορά που έχω την τύχη να τους βλέπω αλλά είναι σαν να τους βλέπω για 1η φορά, μεταμορφωμένοι σε τέρατα που καταβροχθίζουν οπαδούς αμάσητους, οι Incantation πνίγουν τα όνειρα όποιου θέλει να γίνει σαν αυτούς σε μία θάλασσα φωτιάς και πάθους πρωτοφανούς το οποίο υπερκαλύπτει τα πάντα. Επίδειξη δύναμης κι από τον Kyle Severn στα τύμπανα που μαδάει το σετ του με λύσσα κακιά μην αφήνοντας περιθώριο κριτικής.
Το σετ φοβερό, είτε μιλάμε για ύμνους από το παρελθόν όπως το ''The Ibex Moon'' το οποίο ο McEntee θα αφιερώσει στον φίλο του Killjoy από τους Necrophagia που μας άφησε, είτε για καινούργια κομμάτια του ''Profane Nexus'' τα οποία ηχούν υπέροχα (ακούσαμε συνολικά τα ''Lus Sepulcri'', ''Omens To The Altar Of Onyx'' και ''Rites Of The Locust'', δεν παίξανε καν το ''Messiah Nostrum'' που έγινε βίντεο, πόσο στ'αρχίδια τους ειλικρινά;). Το σετ συνολικά θα κρατήσει μία ώρα ακριβώς και με 13 κομματάρες απ'όλη τη δισκογραφία τους παρέδωσαν σεμινάρια αγέρωχης εμφάνισης, με τρομερό ήχο, ενώ ο ίδιος ο McEntee ακόμα και μετά το τέλος της συναυλίας έλεγε κατ'ιδίαν στους οπαδούς ότι ''εσείς κάνατε τη συναυλία ξεχωριστή, το εκτιμούμε πάρα πολύ''. Το κανονικό σετ κλείνει με τον ύμνο ''Impending Diabolical Conquest'' (σφαγή των αμνών) και οι ιαχές ''INCANTATION, INCANTATION'' θα τους κάνουν να προσφέρουν έξτρα κομμάτι που πολύ αμφιβάλλω αν το κάνουν γενικά. 70' θα περάσουν από την ώρα που θα ανέβουν αρχικά στη σκηνή και στις 23:40 το πάρτυ τελειώνει, τα πτώματα που ονομάζονται κοινό προσπαθούν να πάρουν τα πόδια τους και να βάλουν τα μυαλά τους στη θέση τους μετά από αυτό που είδαν και εμείς ψάχνουμε να γράψουμε αυτά που δε γράφονται ενώ η μπάλα χάθηκε από τ'αποδυτήρια. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για κάποιο γαμημένο λόγο κάποιες μπάντες έγιναν μπαντάρες κερδίζοντας καθολική αποδοχή και κάποιοι άλλοι μείνανε σαπάκια. Δεσμεύτηκαν να μην κάνουν άλλα 11 χρόνια να τους δούμε, πιστεύω να κρατήσουν το λόγο τους και να τους απολαύσουμε πολύ νωρίτερα. Η διοργάνωση κύλησε ομαλά, όλοι προλάβανε τα μέσα μεταφοράς και το ραντεβού σε συναυλία του Bowel Of Noise μεταφέρεται για τις 6 Οκτωβρίου για τους Cult Of Fire. Καλή συναυλιακή σεζόν είπαμε;
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
