Όπως όλοι έχουμε καταλάβει εδώ και κάποιες μέρες το καλοκαίρι έφτασε, με τα 30αρια να βαράνε στην Αθήνα και όλοι να σκέφτονται μόνο διακοπές και παραλίες. Τι ιδανικότερο λοιπόν από μια reggae συναυλία και δη του αρκετά διάσημου, απ’ τους 9 γιους του Bob Marley, Damian Marley. Με αρκετά καλή διάθεση κατευθύνθηκα προς την Πλατεία Νερού όπου ψάχνοντας να παρκάρω αμέσως ψυλλιάστηκα την ταλαιπωρία που θα φάμε πάλι μέχρι να βγούμε φεύγοντας. Το αεράκι μου πήρε μακριά αυτή τη σκέψη και η αύρα της θάλασσας είναι και θα είναι ένα απ’ τα καλύτερα στοιχεία αυτού του χώρου. Φτάνοντας περίπου στις 6, πρόλαβα τα δυο τελευταία κομμάτια που μίξαρε ο Dj Junior SP στις κονσόλες του. Reggae με στοιχεία ψυχεδελικής ηλεκτρονικής μουσικής είναι μερικά απ’ τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών που διέκρινα. Ο κόσμος ελάχιστος για την ώρα αλλά συνεχώς αυξανόμενος.
Με ένα γρήγορο διάλειμμα εμφανίζονται στη σκηνή οι Gobey στην κιθάρα και ο P-Gial στα φωνητικά, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας τους. Κλασσικό reggae με λίγα ελληνικά στοιχεία στους ρυθμούς τους και back vocals απ' τον κιθαρίστα και την κοπέλα που παίζει πλήκτρα, δημιούργησαν μια αρκετά χαλαρή διάθεση. Ο κόσμος φάνηκε να γνωρίζει κάποια απ’ τα τραγούδια τους ή τουλάχιστον να απολαμβάνει αυτό που άκουγε εκείνη την στιγμή. Ο Gobey με την ‘τυπική’, ράστα μαλλί, εμφάνιση ξύπνησε με τους στοίχους του, τους αρκετούς πλέον παραβρισκόμενους, οι οποίοι ανταπέδωσαν τραγουδώντας και χορεύοντας. Παρατήρησα ότι ήταν αρκετά δεμένοι σαν μπάντα και με πολύ καθαρό και ζεστό ήχο. Μου άρεσε ιδιαίτερα η προσθήκη των πλήκτρων καθώς δίνει μια ρετρό διάθεση. Κλείνοντας την 45λεπτη εμφάνιση τους, ευχαρίστησαν τον κόσμο και προλόγισαν τις μπάντες που θα εμφανιστούν στη συνέχεια.
Με ήχους πουλιών, πνευστών και χαρούμενων μελωδιών έκανε την εμφάνιση της η Αγγλίδα ερμηνεύτρια Hollie Cook. Κόρη του ντράμερ των Sex Pistols, ξεκίνησε την καριέρα της μόλις στα 19 της. Η τροπική της εμφάνιση μέσα στο κόκκινο αιθέριο φόρεμα της μας έστειλε κατευθείαν στο αγαπημένο μας καλοκαιρινό beach bar. Ξεκινώντας χαλαρά με το “Used to Be” να ξεχωρίζει, έκανε αισθητή την παρουσία της λικνίζοντας το σώμα της στις μελωδίες της κιθάρας. Ο κόσμος έχει γεμίσει πλέον τις μπροστινές σειρές και επιβραβεύει με το χειροκρότημα του σε κάθε κομμάτι. Με τον περσινό της δίσκο “Vessel of Love” να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο ο ήχος γίνεται αρκετά funky σε σημεία. Ξεχώρισα επίσης τα κομμάτια “Angel Fire” και “Together” που αν και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους σου μετέδιδαν μια πολύ θετική ενέργεια. Έπειτα από μια ώρα ακριβώς, παρουσίασε τα μέλη της μπάντας της και έκλεισε με το “Stay Alive” αποχαιρετώντας μας, πίνοντας απ’ την μαργαρίτα της. Συνολικά μια πολύ καλή εμφάνιση που μας ζέστανε για τις επόμενες μπάντες της βραδιάς.
Ο ήλιος έχει πέσει εδώ και ώρα, τα 'χόρτα' έχουν ανάψει για τα καλά και τα μυρίζεις σχεδόν σε κάθε μεριά της Πλατείας Νερού. Κάπως έτσι υποδεχόμαστε τους θρυλικούς Third World, μπάντα η οποία έχει τουλάχιστον 45 χρόνια στη πλάτη της και άνοιγε πολλές φορές τις συναυλίες του Bob Marley. Μπαίνοντας δυναμικά, με τον τραγουδιστή να έχει όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του, μας έκαναν να χορέψουμε στους ρυθμούς της Τζαμαϊκανής reggae. Στοίχοι που μιλούν για την αληθινή αγάπη προς τον συνάνθρωπο, την ειρήνη και την αλληλεγγύη δεν μπορούσαν να μη συγκινήσουν το κοινό και να το βάλουν γρήγορα στο κλίμα της βραδιάς. Μουσικές επηρεασμένες άλλοτε από rock, άλλοτε από ντίσκο και άλλοτε ξεκάθαρα reggae, μας ταξίδεψαν για σχεδόν μιάμιση ώρα ως τα βάθη της Αφρικής. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να συμμετέχει, παρόλο που το συγκρότημα έκανε μια μεγάλη κοιλιά κάπου στη μέση, κατά τη γνώμη μου. Παρόλα αυτά ακούσαμε επιτυχίες τους όπως τα “Now That we Found Love”, “Mr. Reggae Ambassador” και ζεσταθήκαμε για το μεγάλο όνομα που θα βλέπαμε στη συνέχεια.
Ακριβώς στις 23.00 όπως είχε προγραμματιστεί , ένας χαρακτηριστικός Rastafarian μας προλόγισε τον γιο του μεγάλου Bob Marley και χωρίς πολλά πολλά η μπάντα που τον συνοδεύει εμφανίστηκε επί σκηνής έτοιμη για το μεγάλο show. Οι πρώτες νότες του “Nail Pon Cross” ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν απ’ τον κόσμο και έπειτα ακολούθησε η είσοδος του Damian. Αρχικά, και για τα πρώτα δύο κομμάτια, ο ήχος ήταν αρκετά κενός και έτσι χάθηκε η δυναμική και του “Here we Go” που ήταν το δεύτερο κομμάτι. Από εκεί και πέρα μιλάμε για μια μεγάλη συναυλία που δεν έχασε ούτε στιγμή την ένταση της. Χορέψαμε όλοι στο “Make It Ban Dem”, τραγουδήσαμε στο “Everybody Wants to Be Somebody” και ‘υπερασπιστήκαμε’ το γνωστό φάρμακο Μαριχουάνα στο “Medication” μετά απ’ τον ανάλογο λόγο του καλλιτέχνη. Η συγκίνηση ήταν τεράστια στις εκτελέσεις των “Exodus”, “Could You be Loved” και “Get Up, Stand Up” όπου η φωνή του Damian ήταν άψογη και μας μετέφερε κάθε συναίσθημα ελευθερίας και αγάπης που έβγαινε μέσα απ’ την καρδιά του πατέρα του. Πίσω στις δικές του επιτυχίες, μας ταξίδεψε σε μακρινά μέρη με την υπνωτιστική μελωδία του “Patience” και το εκπληκτικό του ραπάρισμα. Οι μουσικοί που συμπληρώνουν τη μπάντα του ήταν αντάξιοι του ονόματος του, ειδικότερα οι κοπέλες στα δεύτερα φωνητικά που επίσης χόρευαν σε κάποια κομμάτια απολαμβάνοντας την αποθέωση απ’ το κοινό. Επίσης πολύ συγκινητική στιγμή ήταν και στο “Road to Zion” όπου πίσω απ’ τον τραγουδιστή έπαιζε ένα μαγευτικό βίντεο που έδενε απόλυτα με την ατμόσφαιρα. Για κλείσιμο δεν θα μπορούσε να αφήσει άλλο από το “Welcome to Jamrock” που μας κάλεσε να χοροπηδήσουμε στους ρυθμούς του και μας έστειλε την αγάπη του απ’ το Kingston της Jamaica μέχρι την επόμενη συνάντηση μας.
Συνολικά μια ιδανική μέρα για να ξεκινήσει το Release Festival, με τον Damian Marley σε εξαιρετική φόρμα και με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα όλων των παρευρισκόμενων. Μακάρι να τον ξαναδούμε σύντομα μιας και κατά τη γνώμη μου είναι ένας πολύ άξιος συνεχιστής της κληρονομιάς του πατέρα του, χωρίς να τον αντιγράφει και αφήνοντας το δικό του λιθαράκι στη μουσική που αγαπάμε.
Υ.Γ. Όλα καλά τελικά με τη διαχείριση της κυκλοφορίας των οχημάτων. Προβλέφθηκε να υπάρχει τροχαία για να φύγουν όσο πιο γρήγορα γινόταν τα αυτοκίνητα.
Για το Rock Overdose,
Κείμενο - Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
Comments
