Το Release Athens είχε ήδη ανοίξει τις πόρτες του από την προηγούμενη ημέρα με τον Damian Marley, όμως για τους φίλους της rock μουσικής το festival θα έκανε πραγματική εκκίνηση την επομένη, με ισχυρούς πόλους έλξης τους πάντα αγαπητούς στη χώρα μας James και τον αειθαλή Iggy Pop.
Η φεστιβαλική ημέρα θα ξεκινούσε με τους αθηναίους The Dark Rags να αναλαμβάνουν το άχαρο έργο να παίξουν υπό το φως ενός ιδιαίτερα καυτού ηλίου και μπροστά σε ελάχιστο κόσμο. Απολύτως προετοιμασμένοι, απέδωσαν το σύντομο set τους με την ενέργεια που αρμόζει σε ένα garage/punk σύνολο και αποχώρησαν γνωρίζοντας πως είχαν κάνει ό,τι περισσότερο περνούσε από τα χέρια τους.
Σχετικά βελτιωμένη η κατάσταση από άποψη προσέλευσης, όταν το αθηναικό δίδυμο των The Noise Figures πάτησε το stage της Πλατείας Νερού υπό τους ήχους του “Black Caravan”. O heavy fuzzy ήχος στις κιθάρες του Στάμου και το παιχνιδιάρικο drumming του Γιώργου διαμορφώνουν τη μουσική τους πρόταση απομακρυσμένη από τυπικότητες, αν και ο όρος “garage με stoner ήχο” δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Με ισορροπημένες επιλογές μέσα από τα τρία άλμπουμ τους και τις εναλλαγές στα lead φωνητικά ανά κομμάτι να κρατούν το ενδιαφέρον θερμό, τα περάσαμε φίνα, εν αναμονή του πρώτου “ξένου” ονόματος της ημέρας.
Δε θα ήταν ψέμα να αναφέρουμε πως με το που οι Shame έσκασαν μύτη, παρατηρήθηκε μια άμεση κοσμοσυρροή προς τη σκηνή. Τώρα, αν ήταν το hype, η γνώση για την αξία του συγκροτήματος ή απλή περιέργεια δε μπορώ να το ξέρω, φάνηκε όμως εξαρχής ότι αυτά τα αγγλάκια κάτι κάνουν σωστά.
Η indie εκδοχή τους πάνω στο post punk, στουντιακά ακούγεται πιο καλογυαλισμένη και συγκρατημένη. Ζωντανά, τα χαλινάρια αποτινάσσονται, ο ήχος γίνεται πιο ωμός και αρκούντως βρώμικος και το δεύτερο συστατικό στoν όρο “post punk” αποκτά υπόσταση.
Ο τραγουδιστής Charlie Steen αποτελεί την αιχμή του δόρατος της λονδρέζικης πεντάδας αφενός στο μουσικό με την τραχειά του ερμηνεία, αφετέρου με την ενεργητική σκηνική του παρουσία, που θύμιζε -αλλά δεν ακουμπούσε- έναν νεαρό Iggy. Πάντως, πέρα από τις βουτιές του εν λόγω κυρίου στο κοινό και λοιπές ακρότητες και οι υπόλοιποι στα κόκκινα έπαιζαν, με προεξάρχοντα τον μπασίστα Josh Finerty και τον αυτιστικό χορό του.
Όλα τα παραπάνω συνετέλεσαν, ώστε οι Shame μετά το πέρας της εμφάνισης τους να καταγράφουν στο ενεργητικό τους περισσότερους fans, από ότι πριν. Συνήθως, δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τίτλους-φανφάρες τύπου “Η αποκάλυψη της ημέρας”, αλλά εδώ ο συγκεκριμένος ταιριάζει γάντι. Τσεκάρετε επειγόντως.
Γύρω στις 20.30 η σκυτάλη περνάει στους αγαπημένους του ελληνικού κοινού James, οι οποίοι ξεκίνησαν με το "Come Home" και ο Tim Booth δεν έχασε χρόνο να κατέβει από τη σκηνή για να βρεθεί κοντά στους θαυμαστές του και να τραγουδήσει μαζί τους. Αρκετά δεμένοι επί σκηνής και με σωστό ήχο έπαιξαν στο σχεδόν δίωρο σετ τους κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο με τίτλο "Living in Extraordinary Times" αλλά και παλιότερες επιτυχίες τους όπως τα "Ring The Bells","Laid", "Johnny Yen", "Sound", "Five - O" .
Ο Tim Booth χόρευε συνέχεια ασταμάτητα με πολύ ενέργεια και πάθος και ανέβαζε συνεχώς τη διάθεση του κοινού, πλησιάζοντας προς το τέλος και στο "Getting Away With It (All Messed Up)" έκανε για ακόμα μια φορά crowd surfing. Το κανονικό set έκλεισε με το αγαπημένο "Sometimes" και ακολούθησε encore με το "Sit Down" κλείνοντας αυτή την εμφάνιση τους στην Αθήνα. Οι James εισέπραξαν για μια ακόμα φορά την αγάπη του ελληνικού κοινού και την ανταπέδωσαν αναλόγως προετοιμάζοντας έτσι με τον καταλληλότερο τρόπο το έδαφος για την υποδοχή του νονού της punk.
Εν αναμονή του Iggy λοιπόν και χωρίς υπερβολή εδώ και αρκετή ώρα δεν πέφτει καρφίτσα. Πολύς κόσμος έχει συνωστιστεί όσο πιο κοντά μπορεί για να έχει την ιδανικότερη δυνατή οπτική επαφή με τον ζωντανό θρύλο Iggy Pop. Η προσμονή μας διαλύεται μονομιάς από δυνατά αλυχτά σκύλων. Είναι αλήθεια, ο Iggy είναι στη σκηνή και μας βάζει κατευθείαν στο κόλπο με το “I Wanna Be Your Dog”, ακολουθούμενο κατά πόδας από ακόμα μία θρυλική στιγμή των Stooges το”Gimme Danger”. Οι αντιδράσεις του κοινού είναι αποθεωτικές, σε σημείο να ανάψουν καπνογόνα, γυρίζοντας μας σε άλλες εποχές, εκείνες της συναυλιακής εν αθήναις ακμής του κυρίου Pop.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε στο 2019 και η λεηλασία του χρόνου επάνω στην τεράστια μορφή που λέγεται Iggy Pop είναι εμφανής. Η χαρακτηριστική αδύνατη φιγούρα του παραμένει ίδια, το κορμί του όμως είναι γέρικο και το δέρμα του ζαρωμένο. Η φωνή του, ούτε εκείνη ξέφυγε, είναι πλέον πιο βαθιά, σαφώς ταλαιπωρημένη και σε ορισμένα γυρίσματα προδίδει μια “γεροντίλα”. Από το ρεπερτόριο του λείπουν τα ανδραγαθήματα του παρελθόντος, ως εκ τούτου δε μπορεί π.χ. να σκαρφαλώνει τις σκαλωσιές της σκηνής ή να κάνει εντυπωσιακά stagedives, όπως συνήθιζε.
Θα σας πω όμως τι μπορεί να κάνει ο 72χρονος Iggy Pop: Μπορεί με την εμπειρία του να διαχειριστεί τα όποια ψεγάδια της φωνής του και να ερμηνέυει ακόμα παραπάνω από ικανοποιητικά. Έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται προς όφελος του την πιο βαθιά χροιά που έχει πλέον και να ανασύρει κομμάτια όπως το “I'm Sick Of You” των Stooges ή να απογειώνει το “Red Right Hand” του Nick Cave. Εξακολουθεί να αλωνίζει τη σκηνή από άκρη σε άκρη και σίγουρα με μεγαλύτερη συχνοτητα σε σύγκριση με οποιονδήποτε από τους frontmen που παρακολουθήσαμε την ίδια ημέρα, ενώ δεν το έχει σε τίποτα να κατεβαίνει συχνά πυκνά στη μπαριέρα που τον χωρίζει με το κοινό και να γίνεται ένα με τον κόσμο.
Με σύντομα λόγια, παραμένει ένας εκπληκτικός frontman κι ένας ικανότατος ερμηνευτής σε μια ηλικία, που οι περισσότεροι από εμάς θα κάνουμε επιδρομή στο τέλος του μήνα στα ΑΤΜ για να βγάλουμε τη σύνταξη. Με μια rock μπάντα που φυσάει και δυο πνευστούς να δίνουν έναν πιο εξωτικό τόνο, ξεσκόνισε μπόλικο από τον κατάλογο του, με πάνω από το μισό σετ να είναι συνθέσεις των Stooges.
Δεν παρέλειψε να παίξει κάποιες από τις γνωστότερες προσωπικές του επιτυχίες (“Lust For Life”, ”The Passenger”), αλλά και να κάνει και κάποιες απροσδόκητες επιλογές (π.χ. το ομώνυμο κομμάτι από το soundtrack του “Repo Man”) και διασκευές. Καταρχήν στον αείμνηστο παλιόφιλο του David Bowie (“The Jean Genie”) και στο κλείσιμο της βραδιάς στον Nick Cave (το “Red Right Hand” που αναφέραμε προηγουμένως).
Ο πρώτος αποχαιρετισμός ήρθε με το “Real Cool Time” των Stooges, πιστοποιώντας ότι πράγματι περάσαμε υπέροχα εκείνο το βράδυ, ενώ πριν το οριστικό αντίο με το “Red Right Hand”, είχαμε την ευκαιρία μα απολαύσουμε ένα γεμάτο και πολυσυλλεκτικό encore με το εμβληματικό “Nightclubbing” να σέρνει τον χορό, το αθάνατο “Sixteen” να ακολουθεί, το “Five Foot One” να αγριεύει τα πράγματα και το άκρως συναυλιακό “Real Wild Child (Wild One)” να παρασέρνει όσους ακόμα είχαν δυνάμεις σε ξέφρενους χορούς.
Setlist:
I Wanna Be Your Dog
Gimme Danger
The Passenger
Lust For Life
Skull Ring
I'm Sick Of You
Some Weird Sin
Repo Man
Search And Destroy
T.V. Eye
Mass Production
The Jean Genie
1969
No Fun
Down On The Street
Real Cool Time
Encore:
Nightclubbing
Sixteen
Five Foot One
Real Wild Child (Wild One)
Red Right Hand
Το τέλος της δεύτερης ημέρας του Release Athens βρήκε τους περισσότερους από εμάς αποκαμωμένους, αλλά σίγουρα ικανοποιημένους από όσα είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν. Τα εγχώρια σχήματα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους δεδομένων των συνθηκων, οι Shame έκαναν “γκελ” στο κοινό και οι James απέδωσαν ένα κατ' ουσίαν headline set, που άγγιξε τις δύο ώρες. Σαν κερασάκι στην τούρτα, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα εκρητικό live του Iggy Pop, πιθανότατα για τελευταία φορά στην Αθήνα.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Αλέκος Καταστρόφος
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography/)
Comments
