Η διαβολο-βδομάδα ξεκίνησε τη Δευτέρα. Η 19η Ιουλίου όμως, είναι υγρό όνειρο για κάθε μεταλλά. Τα ονόματα που μας επισκέφθηκαν προκαλούν λιποθυμία σε κάθε σοβαρό οπαδό και ακροατή. Για σεισμό διημέρου έκαναν λόγο μερικοί και οι προσδοκίες στα ύψη. Η ζέστη ήταν αφόρητη όταν αφήσαμε τα σπίτια μες στο καταμεσήμερο, αλλά πλήρως εφοδιασμένοι με νερά, τρόφιμα και όρεξη για μουσική. Για HEAVY METAL.
Οι Jacks Full στη Vibe Stage έκαναν ποδαρικό την Πέμπτη. Κάνοντας μία παρουσίαση του νέου, δεύτερού τους άλμπουμ, ανέβηκαν κατά τις 15:30 στη σκηνή για να παρουσιάσουν το υλικό τους με επιρροές από ‘70s hard rock μέχρι ‘00s αμερικάνικο heavy rock. Ο κόσμος προσπαθούσε να βρει την πλησιέστερη σκιά, δίνοντας όμως προσοχή στα 3 μέλη των Jacks Full που, με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και κοινή αγάπη για τη μουσική μας, έβγαλαν ενέργεια παρότι είχαν τον ήλιο να ζεματάει και έναν αχανή χώρο όπου γέμιζε σιγά σιγά. Ο Μιχάλης στα φωνητικά και ο Νίκος στην κιθάρα είχαν τον πιο δύσκολο ρόλο, καθώς ήταν εκτεθειμένοι στη ζέστη, αλλά εφόσον το όνειρό τους γινόταν πραγματικότητα, τίποτα δεν τους πτόησε.
Setlist:
- Shot in the Back
- Ghost
- Soul Shackle
- Freedom Has a Price
- Whatever
Μετά από μισή ώρα μας χαιρέτησαν, χειροκροτήθηκαν και έδωσαν τη σκυτάλη στους…
Null 'O' Zero. Με εμπειρία 7 ετών περίπου και με δύο δίσκους στο ενεργητικό τους (τσεκάρετε το ολόφρεσκο “Instructions To Dominate”), ήταν επιθετικοί στη σκηνή και απόλαυσαν αυτήν την ευκαιρία που τους δόθηκε, καθώς το βίωναν για πρώτη φορά. Η χημεία που έχουν, παρότι πενταμελής μπάντα, τους βοηθάει να αποδίδουν καλά στο σανίδι τις ξεχωριστές συνθέσεις τους, κάτι που αποτελεί πρώτο τους μέλημα. Οι πρώτες μπύρες στο κοινό έφεραν ένα κύμα δροσιάς για το μισάωρο που παρακολουθήσαμε τους Αθηναίους, τους οποίους πρέπει να δείτε και σε κλειστό χώρο όσοι δεν έχετε φροντίσει.
Επόμενο ελληνικό συγκρότημα οι μαυροντυμένοι Foray Between Ocean. Μαζί με τους Jacks Full τούς έβλεπα πρώτη φορά και το post/ deathίζον metal τους δεν με άφησε αδιάφορο. Πολλή δίκαση, κοπάνημα και κατά βάση brutal φωνητικά από τον Γιάννη έκαναν τη Vibe Stage να αναστενάξει και δημιούργησαν έναν πυρήνα οπαδών μπροστά. Σαν πιο αξιόλογη σύνθεσή τους βρήκα το “My Orient”, όπου με καλύτερο ήχο, αυτό και τα υπόλοιπα κομμάτια, σίγουρα θα ακούγεται καλύτερα.
Setlist:
- Lost Sky
- Smiling Faces Of Vanity
- Depression Never Ends
- My Orient
- Piece Of Life
Μεταφορά στην Terra Stage για να πιάσουμε καλή θέση και σκιά. Η ώρα των Accept είχε έρθει και το “Die By The Sword” ακούγεται πρώτο και καλοσωρίζει τους Γερμανούς. Ο ήχος είχε πολλά προβλήματα, κάτι κοινό για όλα τα συγκροτήματα εκτός των headliners, αλλά η μπάντα δεν πτοείται. Μας προσφέρει ένα set 70 λεπτών, γεμάτο επιτυχίες και μία έκπληξη από το πουθενά με την εκτέλεση του “I'm A Rebel” (με ήχο και διάθεση αμφότερα λυσασμένα) που τη βρήκαμε εντελώς καλοδεχούμενη.
Παλιά και αγαπημένα όπως τα “Restless And Wild”, “Princess Of The Dawn” και “Metal Heart” (από εκεί κι έπειτα ο ήχος βελτιώθηκε αισθητά) έγιναν ένα με πρόσφατα αγαπημένα του κοινού (“Teutonic Terror”, “Pandemic”) και κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο όπως τα “Koolaid” και “Analog Man”. H απόδοσή τους κινήθηκε στα γνωστά ψηλά στάνταρ που οι ίδιοι έχουν θέσει δεκαετίες τώρα, παρότι ο κόσμος προτίμησε κάποιο σκιερό μέρος για να τους απολαύσει και όχι τις μπροστινές σειρές. Hoffmann, Baltes και Tornillo ηγήθηκαν, καταθέτωντας εμπειρία, ενώ πολύ καλός στα τύμπανα και με δυνατά χτυπήματα ο Christopher Williams.
Υπόκλιση και ξεκούραση, διότι νέο κύμα heavy metal ερχόταν.
Setlist:
- Die by the Sword
- Restless and Wild
- Pandemic
- Koolaid
- Princess of the Dawn
- Up to the Limit
- Analog Man
- Metal Heart
- Teutonic Terror
- Fast as a Shark
- Balls to the Wall
- I'm a Rebel
- Burning
Saxon λοιπόν, οι Βρετανοί γερόλυκοι που με το “Thunderbolt” μας πήραν τα μυαλά. Μπορεί το πανό του εξωφύλλου να μην κατάφερε, λόγω του αέρα πιθανώς, να κρεμαστεί, αλλά μόλις ξεκίνησαν με το ομώνυμο του τελευταίου δίσκου τους, μας έπεσαν τα σαγόνια. Όσοι γουστάρουμε τη μπάντα του Biff Byford έχουμε να λέμε για την τιμιότητά της και τους διαχρονικούς ύμνους της. “Motorcycle Man”, “Strong Arm Of The Law”, “Denim And Leather”, “Power & The Glory”, τι να πεις για τους Saxon ρε πούστη μου; Δεν έπαιξαν το αγαπημένο μου “Dallas 1 PM”, ούτε το “747 (Strangers in the Night)”. Τα περίμενα, ε και;
Οι εκτελέσεις των νέων “The Secret of Flight” και “They Played Rock and Roll” ήταν καθηλωτικές, το “Battering Ram” είναι από τα καλύτερα κομμάτια στο metal της τρέχουσας δεκαετίας -και παίρνω όρκο γι’ αυτό- και το “Crusader” ακούγεται το ίδιο επικό όπως το 1984.
Σεβασμός στον τρελο-Biff, στον Paul Quinn, στον Nigel Glockler και στον μανιακό Nibbs Carter, έναν εκρηκτικό, παθιασμένο και παραδοσιακό μπασίστα που κλέβει άνετα τα βλέμματα. Ο ήχος ταλαιπώρησε τα αυτιά μας κάπως, αλλά μπρος στα κάλη τι είν’ ο πόνος θα μου πείτε.
Setlist
- Thunderbolt
- Sacrifice
- Motorcycle Man
- Strong Arm of the Law
- Battering Ram
- Power and the Glory
- The Secret of Flight
- Ride Like the Wind
- They Played Rock and Roll
- Crusader
- Princess of the Night
- Heavy Metal Thunder
- Wheels of Steel
- Denim and Leather
Τρέχοντας πάμε στη Vibe Stage καθώς το τεθωρακισμένο των θεών Sabaton έχει αρχίσει να καπνίζει επικίνδυνα. Το “In the Army Now” στήνει ένα πολεμικό τοπίο από τα ηχεία και η εισαγωγή του “The March To War” προλογίζει ένα από τα πιο συναυλιακά και δυναμικά εναρκτήρια τραγούδια της εποχής μας. “Ghost Division” κύριοι και οι Sabaton έτοιμοι να μας ταξιδέψουν σε ιστορικές μάχες, πολέμους και βομβαρδισμένα τοπία. Έχοντας συγκεντρώσει το δικό τους κοινό και όχι περαστικούς και τυχαίους, μας κράτησαν παρέα για 75 λεπτά περίπου και μέχρι τελικής πτώσης.
Τα σκηνικά θύμιζαν στρατιωτικό λόχο και τα video wall έδειχναν αποσπάσματα από τις μάχες των κομματιών των Σουηδών. Σαμουράι στο “Shiroyama”, νεκρούς Πέρσες στο “Sparta” και η αγάπη των Sabaton για το ελληνικό κοινό και την ιστορία του έθνους μας ήταν ολοφάνερη, όχι μόνο στις δηλώσεις τους αλλά και στις ελληνικές σημαίες που προβάλλονταν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του “Coat of Arms”. Το καλοστημένο stage show υπερκάλυψε τα προβλήματα στον ήχο (υπήρχαν φορές που ο Brodén δεν ακουγόταν) και τα πυροτεχνήματα, οι φωτιές και οι ελεγχόμενες εκρήξεις επί σκηνής έδωσαν επιπλέον πόντους στη μπάντα για τούτη την εμφάνισή της.
Το setlist, αν και κοίταζε περισσότερο προς “The Last Stand” μεριά, ήταν απολαυστικό. “Swedish Pagans”, “Resist and Bite”, “Night Witches”, “Primo Victoria” κάνουν το κοινό ένα με τη μπάντα που μας χαρίζει το πιο πλήρες οπτικοακουστικό θέαμα στα χρόνια που μας επισκέπτεται.
Το φινάλε ήρθε με το συγκλονιστικό “To Hell and Back”, όπου στο τέλος εκτοξεύτηκαν εκατοντάδες γαλανόλευκες κορδέλες μέσα σε πανδαιμόνιο από πυροτεχνήματα κι εκρήξεις. ΜΗΝ χάσετε τους Sabaton όπου τους πετύχετε, θα είναι αμαρτία.
Setlist:
- Ghost Division
- Winged Hussars
- Blood of Bannockburn
- Swedish Pagans
- Carolus Rex
- The Last Stand
- Into the Fire
- Sparta
- Resist and Bite
- Night Witches
- Primo Victoria
- Coat of Arms
- Shiroyama
- To Hell and Back
Kαι κάπως έτσι, η ώρα για τους Judas Priest είχε φτάσει. Μπορεί το γνωστό τους κιθαριστικό δίδυμο, που έγραψε ιστορία, να μην υπάρχει πλέον, αλλά ο Andy Sneap ήταν ένας άκρως σημαντικός λόγος για να δούμε ξανά τους Metal Gods. Ο κόσμος άγγιζε με το ζόρι τις 20.000, τα σκηνικά των Priest έτοιμα, το “War Pigs” σταματάει και δίνει τη θέση του στην εισαγωγή του “Firepower”. O Halford περπατάει με αργά βήματα, γνωρίζοντας ότι η σκηνή του ανήκει. Μοιράζεται τη δημοσιότητα με τον Richie Faulkner, ενώ ο Sneap περιορίζεται σε πιο δευτερεύοντα ρόλο. Ο ήχος, από το ύψος της κονσόλας, είναι πολύ καλός, το ίδιο και η ορατότητα. Συνέχεια με το πρώτο all time classic που ακούει στο όνομα “Grinder”. O Rob κάνει οικονομία δυνάμεων στην αρχή και είναι κάπως στατικός, ενώ ο Scott Travis, καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, κοπάναγε ασταμάτητα.
Οι Βρετανοί μας παρουσίασαν ένα πρόγραμμα 18 κομματιών, περιλαμβάνοντας πολλές αναπάντεχες εκπλήξεις όπως τα “Freewheel Burning”, “Night Comes Down”, “Saints in Hell” και “Tyrant”, τα οποία έδεσαν άψογα με τα ολόφρεσκα “Lightning Strike” και “Rising From Ruins”. Το ιδιαίτερο με τους Judas Priest είναι ότι ακόμη και οι τελευταίοι δίσκοι τους κρύβουν εντυπωσιακούς ύμνους μέσα τους.
Ίσως κάποιοι να περίμεναν περισσότερα από τα παγκόσμια hits τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Ιερείς του metal έχουν κερδίσει το δικαίωμα να διαμορφώνουν το setlist τους όπως εκείνοι θέλουν. Κατάφεραν να ακουστούν φρέσκοι και ορεξάτοι, με τον Faulkner να είναι πλέον ίσος μεταξύ ίσων στη μπάντα (ιεροσυλία;), έχοντας πάρει για τα καλά πια τον αέρα που απαιτεί αυτή η θέση, τον Hill ήρεμη δύναμη και τον Halford απλό και λιτό στις κινήσεις του, αλλά απόλυτα επιβλητικό.
Μάρσαρε στο “Hell Bent for Leather”, ανεβάζοντας τη Harley επί σκηνής και τσίριξε όσο μπορούσε στο “Painkiller”. Το encore ήταν αποθεωτικό, με τα διαχρονικά “Breaking the Law” και “Living After Midnight” να κλείνουν πανηγυρικά ένα δίωρο γεμάτο ατσάλι και φωτιά. Υπόκλιση και σεβασμός στου Θεούς και χωρίς καμία ταλαιπωρία (λόγω της καλής οργάνωσης) πίσω στα σπίτια μας διότι η Παρασκευή μας περίμενε αγριεμένη.
Setlist:
- Firepower
- Grinder
- Sinner
- The Ripper
- Lightning Strike
- Bloodstone
- Saints in Hell
- Turbo Lover
- Tyrant
- Night Comes Down
- Freewheel Burning
- Rising From Ruins
- You've Got Another Thing Comin'
- Hell Bent for Leather
- Painkiller
Encore:
- Metal Gods
- Breaking the Law
- Living After Midnight
Για το Rock Overdose
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες
Πέτρος Παπαπέτρος
Comments
