Της πουτάνας της τσιρίδας το κιγκλίδωμα! Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί ίσως λιτά η μάζωξη τριών συγκροτημάτων που γουστάρουν να ταλαιπωρούν φωνητικές και μη χορδές και ανήκουν στη νέα γενιά Ελληνικών συγκροτημάτων που είναι πολλά υποσχόμενα και που έχουμε να περιμένουμε πολλά από αυτά σε παρόν και μέλλον. Μάλιστα, η συγκεκριμένη συναυλία θα ήταν αφορμή για δύο από τα τρία συγκροτήματα να παρουσιάσουν και τις νέες τους δουλειές. Η συναυλία αυτή ήταν και ένα τεστ για να δούμε αν και κατά πόσο το Ελληνικό κοινό στηρίζει ανάλογες καταστάσεις και ώ της προβλέψιμης εκτίμησης, μαντέψτε… ΠΑΤΑΓΩΔΗΣ αποτυχία για άλλη μία φορά, με το Ελληνικό κοινό ΑΝΙΚΑΝΟ σε μία πόλη 5 εκατομμυρίων ανθρώπων να βρεθούν 400-450 μεταλλάδες που γουστάρουν μπάντες που είναι στα φόρτε τους και να γεμίσουν έναν χώρο όπως το The Temple στο Γκάζι. Να τα πούμε μία φορά όπως είναι τα πράγματα κι όχι όπως θα τα θέλαμε να είναι; Είμαστε πιο φασαίοι από τους φασαίους που κράζουμε, είμαστε χειρότεροι από τους χείριστους που πιάνουμε στο στόμα μας και είμαστε η μεγαλύτερη κλικαδόρικη σκατοφάρα ‘’μουσικόφιλων’’, μια ζωή γαμάμε με το στόμα κι όταν έρχεται η ώρα, από μπλα-μπλα σούπερ κι από ουσία ΜΗΔΕΝ, απόλυτο, αναμφισβήτητο, τραγικό κι απόλυτα επιβεβαιωμένο!
Τη βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Stygian Oath οι οποίοι κάνανε το μεγάλο ταξίδι ως προσκεκλημένοι των Αθηναϊκών συγκροτημάτων και παρουσίασαν κομμάτια από το πρόσφατο ομότιτλο ΕΡ τους παίζοντας για περίπου 40’ αν υπολόγισα σωστά. Μπήκανε με ορμή και θέληση να πάρουν το κοινό με το μέρος τους, ανέμελοι και χωρίς άγχος και πιστεύω ότι ως ένα μεγάλο σημείο το κατάφεραν. Πολύ καλός και σωστός τονικά ο τραγουδιστής, με τις τσιρίδες του εκεί που πρέπει και με μία πάρα πολύ θετική αύρα, προέτρεπε το κοινό να φωνάξει για πάρτη τους και το πέτυχε σε κάποιες φάσεις. Το έζησε με χαρά όντας ο πομπός της θετικής ενέργειας που έβγαινε από το συγκρότημα. Όλοι τους καλοί παίχτες και ξεκάθαρα λάτρεις του παλαιικού μεταλλικού ήχου, έχουν τις καρδιές τους κάπου στα ‘80s σαν να μην πέρασε ποτέ ο χρόνος και δε δείχνουν να τους πολυενδιαφέρει που έχουμε 2018. Υπηρετούν ένα συγκεκριμένο στυλ διότι προφανώς είναι και τέτοια τα ακούσματα τους και κέρδισαν πολλούς πόντους με την παρουσία τους. Μοναδικό ‘’μείον’’ που μπορώ να βρω είναι ότι ακούγονται σαν να κάνουν κοιλιά στο αυτί μου όσο περνάει η ώρα ακούγοντας τους. Μετά το δεύτερο-τρίτο κομμάτι κάτι σαν να έφθινε, αλλά είναι κάτι που πιστεύω ότι διορθώνεται και σε κάθε περίπτωση τίμησαν τα παντελόνια τους με την εμφάνιση τους.
Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι Saboter, φρέσκοι όσο ποτέ και με το δεύτερο άλμπουμ τους ‘’Architects Of Evil’’ να έχει κυκλοφορήσει, έχουν κάνει άλματα –και όχι απλά βήματα- προόδου σε σχέση με το παρθενικό ομότιτλο ΕΡ του ’15 και το ‘’Mankind Is Damned’’ του ’16. Ηγετική ΜΟΡΦΗ από όλες τις απόψεις ο ημίτρελος τραγουδιστής τους Αντώνης Βάϊλας, o oποίος επιστράτευσε πανοπλία, κρανίο, σπαθί, μέχρι και περικεφαλαία πολυτελείας (κάτι τέτοια φοράω στην αμαζόνα μου στο Diablo 2 και σφάζω δαίμονες) για να περάσει το μήνυμα της πώρωσης στο κοινό. Ένα κοινό που τον/τους αποθέωσε και δίκαια μια και η παρουσία τους ήταν τίμια και γεμάτη ιδρώτα, με τον σεσημασμένο Maelstrom στα τύμπανα που ακόμα κι όταν υποτίθεται ότι παίζει ήρεμα, ο άνθρωπος απλά ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να μην τα σπάει, έδειξαν ότι το νέο υλικό είναι κατά πολύ ανώτερο των πρώτων κυκλοφοριών τους και κάνανε φοβερή εμφάνιση. Ο ήχος τους ήταν λίγο βαβουριάρικος όπως και γενικά σε όλη τη συναυλία, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να δώσουν το 101% των δυνατοτήτων τους και να κερδίσουν χειροκροτήματα και αγορές των άλμπουμ και μπλουζών τους στη συνέχεια. Κάτι δε μου κολλάει στις κιθάρες τους και τις δομές των κομματιών τους ακόμα, θα ήθελα να έχουν και πιο ξεκάθαρα ρεφρέν, αλλά ποιος τα χέζει όταν υπάρχει καρδιά και διάθεση. Τα καλύτερα έρχονται!
Τέλος, είχε έρθει η (περασμένη) ώρα για να απολαύσουμε το φαινόμενο, την υπαρκτή πραγματικότητα, την ελπίδα για ένα καλύτερο οπαδικό μέλλον, τους ασύγκριτους και πραγματικά ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ Sacral Rage, οι οποίοι κι αυτοί μόλις έχουν κυκλοφορήσει το νέο τους δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους ‘’Beyond Celestial Echoes’’, ο οποίος δεν έχει σταματήσει να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως και έχουν στρέψει το μέλλον πολλών οπαδών στην κωλοτρυπίδα των Βαλκανίων και ντροπή του παγκόσμιου πολιτισμού που λέγεται Ελλάδα και την εκπροσωπούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο εξωτερικό και όχι μόνο. Οι Sacral Rage είναι τόσο περισσότερο οπαδοί από μουσικοί που δε μπορείς παρά να το θαυμάσεις, να το λουστείς ολόκληρο και να μην αφήσεις σταγόνα ανεκμετάλευτη, να κάνεις το ταξίδι με τον κεντρικό χαρακτήρα UL όπως έκανες κάποτε με τον Korgull στα άλμπουμ των Voivod και ήδη να αδημονείς για τη συνέχεια. Έχουν κερδίσει το σεβασμό όλων γιατί γεφυρώνουν μία εποχή με το σήμερα κοιτώντας καθαρά στο μέλλον, βγαίνουν καυλωμένοι να μην αφήσουν αμφιβολία για τις δυνατότητες τους χωρίς να είναι απαραίτητα αυτοσκοπός και ξεφτιλίζουν όποιον θέλει να λέγεται καινοτόμος, ακόμα κι αν η μουσική τους προσκυνάει ήχους των ‘80s/’90s.
Να μιλήσω για τη φωνή του Δημήτρη Καρτάλογλου; Θα πέσει φωτιά να με κάψει. Ο άνθρωπος (?!) έχει καταπιεί μεγάφωνο, δε γίνεται τέτοιο φωνητικό εύρος να αποδίδεται πέντε τόνους πάνω ζωντανά, ακόμα ακούω τις κραυγές του ‘’Necropia’’ στ’αυτιά μου. Να μιλήσω για Φελώνη στα τύμπανα όταν έχει παίξει σε δίσκο που μπορεί να έχω παίξει κι εγώ και να μην το ξέρω με τόσα που έχει κάνει; Βαράει ΔΥΝΑΤΑ χωρίς τσιγκουνιές και παίζει τα άπαιχτα. Να μιλήσω για το Μάριο στις κιθάρες που έχει μεταφέρει όλη τη σχιζοφρένεια και λογική παράλληλα που μπορεί να προσφέρει ένας παίχτης τη σήμερον ημέρα; Ή να μιλήσω για το Σπύρο στο μπάσο που σαν άλλος Doug Keyser βγαίνει με τις επιγονατίδες και προσφέρει τον μακράν καλύτερο ήχο μπάσου από Ελληνική μπάντα σε συναυλία όλων των εποχών; Δεν ξέρω αν χρειάζεται και ο προσδιορισμός καν, τέτοια μπασάρα που σκίζει σάρκες και ακούγεται σαν παλμογράφος δεν έχω ακούσει, ο τύπος χοροπηδάει, κοντεύει να πιάσει πάτωμα… συγνώμη, πιάνει ΟΝΤΩΣ πάτωμα, παίζει ενώ κυλιέται (?!) και γενικά έχουν φτιάξει ένα διαστημικό όζον γύρο τους που είναι απροσπέλαστο, σβήνουν τον ήλίο στο αέναο διαστημικό τους ταξίδι και γίνονται αυτοί οι φορείς ενέργειας για ότι θα αρχίσει να κινείται γύρω τους.
Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει άλλη μπάντα σαν τους Sacral Rage εκεί έξω, δε γίνεται να υπάρξει άλλη μπάντα που όπως επηρεάστηκαν αυτοί από άλλους, θα επηρεαστεί από τους Sacral Rage και θα πάει να παίξει έτσι. Θα ξεφτιλιστούν από τα αποδυτήρια και θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Ως διάτοντες αστέρες ενός σύμπαντος που στέκεται σε άλλο χωροχρονικό συνεχές χιλιάδες έτη φωτός μακριά, κάθε ένα από τα μέλη τους προσφέρει στην ανθρωπότητα και τη μεταλλική κοινότητα αιώνες ζωής για το μέλλον με την ύπαρξη τους, την σκέψη τους πάνω στη μουσική και την απόδοση αυτής με τον πλέον απαράμιλλο τρόπο. Κάποτε θέλαμε να πούμε τη ρήση ‘’Ελληνικό συγκρότημα’’ και ντρεπόμασταν με παθογένειες που όπως σε κάθε κλάδο, είχαν χτυπήσει και τη μεταλλική μας σκηνή και έθαβε ο ένας τον άλλο πίσω από την πλάτη του. Δε μπορείς να τους πιάσεις στο στόμα σου χωρίς να χαρακτηριστείς εμπαθής μαλάκας το λιγότερο, δε σου αφήνουν το περιθώριο, δεν παίρνεις ανάσα σε κάθε δική τους ανάσα, σου ρουφάνε το είναι και στο φτύνουν στα μούτρα σε κάθε νότα και παλμό της καρδιάς τους. Είναι άνθρωποι ή ρομπότ; Είναι άγγελοι ή δαίμονες; Είναι αληθινοί ή όνειρο; Ξύπνα κι άνοιξε τ’αυτιά σου, κλείσε τα μάτια σου και μόνο έτσι θα μάθεις… Ότι κι αν αποφασίσεις βάλτο καλά στο νου σου. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ. Διάολε, έχουν κάνει τον κόσμο να βλέπει SR και να μην σκέφτεται πρώτους τους Sacred Reich στην τελική. Αυτό από μόνο του είναι τεράστιο. Όσο για μερικούς εκεί έξω…ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
Υ.Γ.: Ας μας πουν κάποια στιγμή όλοι οι ‘’θα πάω, θα κάνω, θα ράνω’’ και τα σχετικά πριν από κάθε συναυλία ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
