Έντεκα χρόνια χωρίς τους Waterboys στη ζωή μας ήταν υπερβολικά πολλά και να που έφθασε η στιγμή να ανταμοιφθούμε για την ιώβια υπομονή μας με διπλή δόση από την -με ολίγον άρωμα από Αμερική- Σκωτό-ιρλανδική συμμαχία.
Κύριοι, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Piraeus 117 Academy στην ώρα τους και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση το γεγονός ότι δε διέθεταν κάποιο περίτεχνο light show, έχοντας ένα απλό λευκό φως να τους καλύπτει την περισσότερη ώρα. Η έναρξη έγινε αναπάντεχα ήρεμα με το ακουστικό “When Ye Go Away”, το οποίο είχε πρωτοεμφανιστεί στο “Fisherman's Blues” του 1988. Οι Waterboys θα επέμεναν για λίγο ακόμα στο συγκεκριμένο δίσκο, μιας και ο Steve Wickham είχε κέφια από νωρίς και φρόντισε να μας κάνει μια μίνι επίδειξη των δεξιοτήτων του στο βιολί, ελάχιστα πριν την πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς, με το ομώνυμο κομμάτι του παραπάνω δίσκου.
Για να πάρετε μια εικόνα του πόσο ασυνήθιστα νωρίς ακούστηκε το “Fisherman's Blues”, υπήρχε αργοπορημένος κόσμος που το ζητούσε επίμονα, σε σημείο που ο Mike Scott αναγκάστηκε να τους κόψει το βήχα και να τους ανακοινώσει από σκηνής ότι είχε ήδη παιχθεί. Για τη συνέχεια ο Mike εγκατέλειψε προς στιγμήν την ακουστική κιθάρα του και πήρε τη θέση πίσω από τα πλήκτρα για το “A Girl Called Johnny”, από το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 1983, κλείνοντας έτσι την πρώτη ενότητα της συναυλίας, που αφορούσε συνθέσεις από την 80's περίοδο του σχήματος.
Κατόπιν ο κύριος Scott σηκώθηκε από τα πλήκτρα, έπιασε την τυρκουάζ ηλεκτρική Gibson του και έδωσε το σύνθημα για άλλου τύπου καταστάσεις. Οι μουσικές με τις οποίες καταπιάστηκε το συγκρότημα την τελευταία δεκαετία, το rock, τα ηλεκτρικά blues, το funk βγήκαν σε πρώτο πλάνο και μαζί τους οι εξαιρετικές δεύτερες φωνές των Jess Kav και Zeenie Summers, οι οποίες όταν δεν μάγευαν με τις ερμηνευτικές τους ικανότητες, σαγήνευαν με τα χορευτικά και την όλη σκηνική παρουσία τους. Κατάφεραν πάντως να βάλουν με μαεστρία εμβόλιμα δύο παλαιότερα κομμάτια, το -έτσι κι αλλιώς πιο uptempo- “Medicine Bow” και το “This Is The Sea”, που αποδόθηκαν προσαρμοσμένα στο τωρινό στυλ της μπάντας.
Υπέρτατη στιγμή έλαβε χώρα στο “Nashville, Tennessee”, όταν αφού ο Mike Scott σύστησε το υπόλοιπο συγκρότημα, στάθηκε στον αμερικανό keyboard-ίστα τους “Brother” Paul Brown, για τον οποίο μάλιστα ανέφερε ότι υπήρξε η στιχουργική έμπνευση για το συγκεκριμένο κομμάτι. Άφου λοιπόν τον προκάλεσε να παίξει ένα -όντως αξιόλογο- solo προς τιμήν του θεού Δία, ανέβασε το στοίχημα και του ζήτησε να παίξει ακόμη ένα για τον θεό Πάνα (με τον οποίο οι Waterboys έχουν ιδιαίτερη σχέση), όπου εκεί συνέβη το αμίμητο:
Ο “Brother” πέταξε τα ρούχα του και έπαιξε ένα υπερ-εφετζίδικο σόλο, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με Διονύση από Συνθετικούς. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί, καθώς είχαμε και δεύτερο γύρο στο “Rosalind (You Married The Wrong Guy)”, όπου εμφανίστηκε με keytar για ακόμα ένα κλέβω-την-παράσταση solo.
Το κλείσιμο αυτής της δεύτερης ενότητας σηματοδότησε το έξυπνο drum solo του Ralph Salmins με τίτλο “Blues For Baker”, στο οποίο και τα γυμνά του χέρια χρησιμοποίησε και το κοινό κατάφερε να βάλει στο κόλπο και τον τεράστιο Ginger Baker τίμησε με τον ιδανικότερο τρόπο.
Πλησιάζοντας προς την τελική ευθεία ο Mike Scott είχε σχεδιάσει να επισκεφθεί κάποια από τα εμβληματικότερα τραγούδια των Waterboys, ξεκινώντας με το “We Will Not Be Lovers”, συνεχίζοντας με την τεράστια έκπληξη του αθάνατου “The Pan Within”, το οποίο αποδόθηκε σε μια εντελώς αδρή, όσο και συγκινητική εκτέλεση από το ντουέτο -και μόνο- των Mike Scott και Steve Wickham. Το “Morning Came Too Soon” από το “Out Of All This Blue” του 2017 ήρθε να μας προσγειώσει ελαφρώς, όχι για πολύ όμως καθώς ο Mike Scott θα έβρισκε ξανά το δρόμο του προς τα πλήκτρα. Αυτή τη φορά για ίσως το γνωστότερο κομμάτι τους, το “The Whole Of The Moon”, που τραγουδήθηκε από κάθε άκρη του Academy.
Κι ενώ το συγκρότημα είχε κάνει την υπόκλιση του αφού εισπράξε το θερμό χειροκρότημα του κόσμου έχοντας παίξει κοντά δυό ώρες, αποφασίζει να ξαναγυρίσει για encore. Εν μέσω επευφημιών ο Mike Scott αρπάζει την τυρκουάζ θεά και ξεκινά να παίζει ένα riff εντυπωμένο στο DNA όλων μας, που τυχαίνει να έχει γράψει καποιος κύριος Keith Richards -τον οποίο παρεμπιπτόντως είχε προηγουμένως αποθεώσει μαζί με τον Willie Nelson, προλογίζοντας το “Still A Freak”-. Ο λόγος, για το “Jumpin' Jack Flash” των Rolling Stones που έσπειρε έναν τελευταίο μικρό πανζουρλισμό στο κοινό των Waterboys, κλείνοντας τη συναυλία με μια γερή ένεση αδρεναλίνης.
Η υπόκλιση που ακολούθησε θα ήταν και η οριστική για τη βραδιά, συνοδευόμενη από την ελπίδα να μη χρειαστεί να περάσει ακόμα μια δεκαετία για να τους ξαναδούμε, καθώς τέτοιες ξεχωριστές στιγμές όπως αυτές που βιώσαμε το περασμένο διήμερο, αξίζει να τις απολαμβάνουμε συχνότερα.
Setlist:
When Ye Go Away
Dunford's Fancy
Fisherman's Blues
A Girl Called Johnny
Where Τhe Action Is
If Τhe Answer Is Yeah
Still A Freak
Medicine Bow
Nashville, Tennessee
Ladbroke Grove Symphony
This Is The Sea
Rosalind (You Married The Wrong Guy)
Blues For Baker
(Drum solo)
We Will Not Be Lovers
The Pan Within
Morning Came Too Soon
The Whole Of The Moon
Encore:
Jumpin' Jack Flash
Comments
