Προσπάθησα πολύ να βρώ κουράγιο να καταφέρω να πάω σ'αυτή τη συναυλία. Όλη η εβδομάδα ήταν πολύ βαριά συναισθηματικά, καθώς έφυγε από τη ζωή η απόλυτη συναυλιακή μορφή όλης της Ελλάδας, ο φίλος όλων μας Alexander Szczygiel, και το να πας σε συναυλία ξέροντας ότι δε θα τον ξαναδείς, είναι κάτι που δε χωνεύεται εύκολα. Όχι ότι θα έδινε το παρών στους All Them Witches συγκεκριμένα, αλλά όπως και να έχει η απώλεια του δεν θα αναπληρωθεί ποτέ. Επειδή όμως μιλάμε για μεγάλη περίπτωση μπαντάρας, η οποία με την εξέλιξη της έχει καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο μέσα στα χρόνια, και σκεπτόμενος ότι κι ο ίδιος ο φίλος μας θα ήθελε να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες και να περνάμε καλά, έσυρα το κουφάρι μου από την σωματική και ψυχολογική κούραση όλης της εβδομάδας και παρουσιάστηκα στις επάλξεις για να βιώσω για 1η φορά κι εγώ σαν παιδί τους All Them Witches, ένα συγκρότημα το οποίο πέτυχα στην κορυφαία φάση της καριέρας τους και που πάντα κάποια μαλακία θα γινόταν και θα τους έχανα όταν ήταν να έρθουν. Το χαρισματικό κουαρτέτο από το Nashville του Tennessee, έμελλε για άλλη μία φορά να κάνει αισθητή την παρουσία του με την εμφάνιση του και τα ηχοχρώματα που προσέφερε σε πάνω από 800 άτομα (μπορεί και αρκετούς παραπάνω) στο Gagarin και σίγουρα φύγαμε όλοι υπέρ του δέοντος ευχαριστημένοι.
Θερμά και απόλυτα ειλικρινή συγχαρητήρια αξίζουν οι Deaf Radio που άνοιξαν τη συναυλία. Τι μπαντάρα είναι αυτή και πως δεν την είχα πάρει χαμπάρι μέχρι τώρα; Ευτυχώς η διοργάνωση φρόντισε να ντύσει τη συναυλία με φοβερό support σχήμα και να τους μάθει και αρκετός άλλος κόσμος, γνώριζα ότι έχουν κυκλοφορήσει το παρθενικό τους δισκάκι ''Alarm'' στις αρχές της χρονιάς κι ότι κάνανε την παρθενική τους περιοδεία εκτός Ελλάδος πρόσφατα, αλλά δε γνώριζα το πόσο ψαρωτικοί είναι ζωντανά. Δε μπορώ να τους περιγράψω ως τίποτα το λιγότερο από αυτό, φοβερός ήχος, απόλυτα πιασάρικος χωρίς να είναι τυρένιος και με αισθητική συγκροτήματος που υπόσχεται μεγάλα πράγματα από τα πρώτα του βήματα. Αυτό που με τρέλλανε είναι το φοβερό echo στα φωνητικά, σε φάση ''Climax'' από Beastmilk, αλλά σε φανερά πιο ροκ προσέγγιση. Και δεν είναι μόνο τα σφυριχτά ριφφάκια, η όμορφη μπασαδούρα και το ζεστό κοπάνημα των τυμπάνων που γέμιζε το χώρο για τα ερχόμενα 40', είναι το όλο στήσιμο τους επί σκηνής που δείχνει σε όποιον τους δει για 1η φορά ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά ξεχωριστό και κάτι όμορφο έχει γεννηθεί στην περίπτωση τους. Εξαιρετική, επιβλητική, επαγγελματική 100% εμφάνιση από τα παλικάρια, κανείς δε θα παραπονιόταν αν παίζανε κι άλλο, το να είσαι ωραία μπάντα είναι ικανότητα, το να κερδίζεις τον κόσμο πανεύκολα, είναι χάρισμα. Το έχουν και θα το δείξουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον, άπλες και τρίποδες οι παίχτες!
10 η ώρα και σιγά σιγά σβήνουν τα φώτα για να ανέβουν στη σκηνή οι Αμερικάνοι headliners, οι οποίοι για τα ερχόμενα 96' συμπεριλαμβανομένου και encore το οποίο μάλλον δεν ήταν στο πρόγραμμα και ήμασταν κωλόφαρδοι και το απολαύσαμε, ο ήχος είναι κρύσταλλο, και οι τέσσερις φίλοι αρχίζουν σιγά-σιγά να χτίζουν ένα ειδικό δεσμό με το Ελληνικό κοινό ο οποίος καλά κρατά εδώ και χρόνια κι ενισχύεται στο πέρασμα του χρόνου, έχει δεν έχει 1μιση χρόνο που μας ξαναήρθαν, αλλά με τον δίσκο-κατάθεση ψυχής ''Sleeping Through The War'' που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά, δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να καθυστερήσει η επιστροφή τους. Αυτό που είδα εγώ σαν παρθενική εμπειρία μαζί τους και χωρίς να γνωρίζω το ποιόν των προηγούμενων εμφανίσεων τους (δύσκολα μπορεί κάποιος πάντως να με πείσει ότι παίζει να ήταν καλύτεροι από αυτό που είδα), είναι μία μπάντα που είναι τελείως στα παπάρια της αν θα ακούγεται βαριά, πρωτοποριακή, ευκολοπροσβάσιμη και λοιπές μαλακίες. Αυτό που βλέπει ο καθένας στη σκηνή από αυτούς, είναι ίσως το επί της παρούσας στιγμής κορυφαίο συναυλιακό συγκρότημα σε στιγμές που παίζουν τη μουσική τους χωρίς να τραγουδάει ο φοβερός Michael Parks Jr. με την όμορφη φωνή του. Οι στιγμές που απλά παίζουν τη μουσική τους είναι μαγική και θυμίζει τζαμαρίσματα μεγάλων θρύλων που μεσουράνησαν στα '70s στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Φυσικά και ο Parks και οι υπόλοιποι είναι μεγάλοι παίχτες και γι'αυτό βγαίνει αυτός ο ήχος, όταν όμως ξέρεις και πως να γεμίζεις το κοινό σου ενώ δεν τραγουδάς (ή απαγγέλεις όπως κάνει σε πολλές περιπτώσεις ο φίλος Michael), τότε είσαι πραγματικά ΜΕΓΑΛΟ συγκρότημα. Αθόρυβη θεωρητικά η παρουσία του πληκτρά Allan Van Cleave και του κιθαρίστα Ben McLeod (Highlander κι έτσι;), οι οποίοι όμως γεμίζουν το όλο εγχείρημα με την παρουσία τους, για να μπει ο τρελλάρας ντράμερ Robby Staebler και με το φοβερό στυλάκι του να γκρεμίσει το χώρο. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που κουνάει το κεφάλι του σε κάθε του χτύπημα, ακόμα και στα πιό μαλακά τραγούδια, είναι ο καμπουριαστός τρόπος που βαράει, είναι και το σετ στημένο χαμηλά, κάτσε καλά. Φύγανε και κάτι σαλάκια από μερικές δεσποινίδες γύρω μου στη θέα των κοιλιακών του (το πιάσαμε ότι ''μπαίνατε'' μερικές, αλλά συναυλία ήρθαμε να δούμε, πείτε τα όταν τελειώσει αυτή), η αλήθεια είναι δεν έφευγε ούτε λιπάκι. Μάλιστα όταν βγήκαν για το encore, έδειχνε τον εαυτό του σε φάση ''εγώ τους έπεισα να παίξουμε κι άλλο'', αν όντως ισχύει, ευχαριστούμε Robby! Το σετ γενικά πιστεύω δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, με ιδιαίτερη έμφαση όπως ήταν αναμενόμενο στο ''Sleeping Through The War'' αλλά και το ''Lightning At The Door''.
Γενικώς οι All Them Witches απέδειξαν γιατί είναι από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες εκεί έξω, κι ότι θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα και με κάθε τους κυκλοφορία θα είναι επίκαιροι, ουσιώδεις και ανανεωμένοι. Έχουν αυτό το κάτι -ότι κι αν είναι αυτό για τον καθένα- που πολλές μπάντες επιζητούν εκεί έξω, αλλά μόνο λίγες μπορούν να απολαμβάνουν, έχουν ουσία, έχουν όραμα, έχουν και το κοινό να τους στηρίζει και σίγουρα το momentum είναι με το μέρος τους. Δεν ξέρω πόσο μεγάλοι, τεράστιοι ή ξεχωριστοί μπορούν να γίνουν στην πορεία -αν και υποπτεύομαι-, αλλά ξέρω ότι η Ελλάδα αποτελεί σίγουρα ισχυρή βάση για τους Αμερικάνους και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι σε 2 χρονάκια περίπου και με νέο δίσκο (μπορεί και νωρίτερα, ποτέ δεν ξέρεις), θα τους έχουμε ξανά κοντά μας. Από τη στιγμή που η σχέση αυτή έχει χτιστεί με τα χρόνια, είναι δεσμός που δεν πρόκειται να σπάσει με τίποτα. Κι από την στιγμή που ακούς ζωντανά ένα από τα 5 καλύτερα κομμάτια της χρονιάς και σίγουρα το καλύτερο που έχουν γράψει ως τώρα, το αμίμητο ''Alabaster'', τότε όλες σου οι σκέψεις και το ψυχικό βάρος φεύγουν μονομιάς και κοιτάς μπροστά γιατί αυτό είναι το σωστό και το πρέπον στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ένα συγκρότημα που αν μου λέγανε ότι όντως έχει ευλογηθεί από μάγισσες, θα το πίστευα 100%.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
