Μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος επισκέπτεται την χώρα μας για πρώτη φορά και πραγματικά είναι μεγάλη η χαρά που θα μπορέσουμε να τους δούμε, ίσως στο απόγειο της ως τώρα 12ετούς καριέρας τους. Οι Αμερικάνοι SubRosa από το Salt Lake City της Utah, δημιουργήθηκαν το 2005 ως το μουσικό όραμα της κιθαρίστριας και τραγουδίστριας Rebecca Vernon. Συνοδοιπόρος της από την αρχή κι ακούραστη σύντροφος της, η βιολίστρια Sarah Pendleton. Mέσα στην επόμενη χρονιά στα τέλη του Ιούνη του 2006, κυκλοφορούν μόνοι τους το demo ''Τhe Worm Has Turned'' και τα τσακάλια της Σουηδικής I Hate Records που ειδικευόταν σε doom/thrash υλικό μυρίζονται φρέσκο αίμα και τους υπογράφουν. Ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα τους θα αποτελέσει το ντεμπούτο ''Strega'' στις 16 Ιουνίου του 2008. Η εξ'ολοκλήρου γυναικεία σύνθεση τους περιλάμβανε τις Leena Rinne στο μπάσο και Bonie Shupe στα τύμπανα. Πρόκειται για το πιό εύκολο σε ακρόαση άλμπουμ τους, εύκολο όμως κυρίως λόγω της χρονικής του διάρκειας σε σύνολο. Τα κομμάτια τους είναι αρκετά μικρότερα σε διάρκεια από όσο τους έχουν συνηθίσει τυχόν μεταγενέστεροι οπαδοί τους, ενώ χαρακτηρίζεται από μία κάπως πιό up-tempo προσέγγιση ρυθμών σε κάποια σημεία, πάντα σύμφωνα με την μετέπειτα εξέλιξη τους.
Το remix του δίσκου έγινε από τον μπασίστα των...Marduk, Magnus ''Devo'' Andersson. Το ''Strega'' περιέχει ένα όμορφο κράμα stoner/sludge ήχου, χωρίς να λείπουν και κάποιες πιό πειραματικές στιγμές που προσδίδουν ενδιαφέρον. Ειδικότερα τα ''Isaac'' και ''Go Down Moses'' θα τα ζήλευαν πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες παραδοσιακής Αμερικάνικης μουσικής, καθώς οι ρίζες τους είναι βαθιές προς τον παλιό Αμερικάνικο country ήχο και γενικά δεν διστάσανε να βγάλουν ένα δίσκο που ναί μεν μπορεί ηχητικά να παρέπεμπε αλλού, αλλά κράτησαν το αποτέλεσμα τόσο δικό τους που ήταν παράδειγμα προς μίμηση από τότε. Μεγάλο ρόλο όμως στην ακόμα βαρύτερη εξέλιξη τους θα παίξει το ΕΡ ''Swans Trapped In Ice''. Στη σύνθεση πλέον συμμετείχαν τα αδέρφια Zach και Rachel Hatsis, σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα. Αποτελούμενο από τρία μόλις κομμάτια, το ΕΡ σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα της αλλαγής ήχου, με το ''Sexual Collateral'' να ηχεί θεόρατο σε σχέση με το προγενέστερο υλικό τους, ενώ τα άλλα δύο κομμάτια ''Dark Country'' και ''Attack On Golden Mountain'' είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές τους σαν συγκρότημα γενικότερα. Κρατήστε τα γιατί θα τα συναντήσουμε σε λίγο. Αποτέλεσμα του ΕΡ ήταν να μεγαλώσει η φήμη τους και φυσικά να βρούν και εταιρεία, με την Profound Lore Records να τους υπογράφει χωρίς πολά πολλά και να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα τους που διαρκεί μέχρι και σήμερα.
Στην πορεία στη μπάντα μπαίνει και η τρίτη κυρία, Kim Pack, επίσης βιολίστρια, ενώ για το επόμενο σημαντικό βήμα τους, εμπιστεύονται τον μηχανικό ήχου Andy Patterson να κάνει την παραγωγή, ενώ ο Devo βοηθάει ξανά σε μίξη και mastering. Ο δίσκος ''No Help For The Mighty Ones'' κυκλοφορεί την 1η του Μάρτη του 2011 και μας συστήνει από τότε τους SubRosa που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Οι διάρκειες των κομματιών έχουν αρχίσει και μεγαλώνουν αισθητά, τα ψυχεδελικά στοιχεία αυξάνονται, ενώ δε λείπουν και πάλι εκπλήξεις τύπου ''House Carpenter'', όπου θαυμάζεις το συγκρότημα απογυμνωμένο από τον όγκο του να παραδίδει μαθήματα απλότητας με ένα κομμάτι. Από κοντά το ''Stonecarver'', στο οποίο ακούγονται σημεία από το Ρώσικο παραμύθι ''The Stone Flower'', το κορυφαίο ''Whippoorwill'' και τα προαναφερθέντα ''Attack On Golden Mountain'' και ''Dark Country'' που υπήρχαν στο ΕΡ (η συνάντηση που λέγαμε), σε ακόμα βαρύτερες και ενδιαφέρουσες εκτελέσεις. Ο δίσκος έκανε πάταγο στους κύκλους της μουσικής γενικά τότε, το στυλ τους έγινε ακόμα πιό ξεχωριστό και περιοδικά όπως τα Decibel και Pitchfork συμπεριέλαβαν το δίσκο στη λίστα με τα 40 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, ο δίσκος πήρε τη θέση #20 και στα 2 περιοδικά (τυχαίο; δε νομίζω)! Το μπάσο στο δίσκο αντί της Rachel Hatsis έπαιξε ο Dave Jones ενώ τονιζόταν ιδιαίτερα ότι το κάθε μέλος έγραφε τα δικά του μέρη αυτόνομα.
Mε την προσθήκη του παραγωγού Andy Patterson στο συγκρότημα ως ντράμερ, το συγκρότημα γράφει τον επόμενο φοβερό δίσκο ''More Constant Than The Gods'' και τον κυκλοφορεί στις 17 Σεπτεμβρίου 2013. Απίστευτο αποτέλεσμα που τους βρίσκει ακόμα ωριμότερους, με το ''Τhe Usher'' που ανοίγει το δίσκο να είναι το ως τότε μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι τους, ενώ τα μοναδικά κομμάτια κάτω των 10 λεπτών ''Cosey Mo'' και ''Affliction'' είναι πραγματικά διαμάντια. Ο δίσκος είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια μέχρι σήμερα, με 6 μόλις κομμάτια και 67μιση λεπτά διάρκεια, ενώ είχαμε πάλι αλλαγή μπασίστα, όπου την θέση του Dave Jones πήρε ο Christian Creek. Ακόμα βαρύτερο από τα προηγούμενα άλμπουμ, ακόμα πιό εκφραστικά φωνητικά από τη Rebecca Vernon, τα βιολιά της Sarah Pendleton και της Kim Pack παίρνουν φωτιά, ενώ και ο Andy Patterson πάει το θέμα τυμπάνων σε άλλο επίπεδο. Το ''More Constant Than The Gods'' έχει τη λέξη ''περισσότερο'' σε κάθε του δευτερόλεπτο, διόλου τυχαίο ότι αποτελεί και την πρώτη λέξη του τίτλου του δίσκου. Οι SubRosa πλέον αναγνωρίζονται από όλο τον κόσμο και οι περιοδείες δίνουν και παίρνουν, με το συγκρότημα να αφήνει άφωνο το κοινό σε κάθε δυνατή ευκαιρία, τσεκάρετε βίντεο από το Hellfest του 2014 ενδεικτικά για να πάρετε μία γεύση, αν κι έχουν γίνει πολύ καλύτεροι από τότε.
Τελευταίο μέχρι στιγμής πόνημα τους το πλέον χαρακτηριστικά ώριμο άλμπουμ της ως τώρα πορείας τους. Mε ύστατη προσθήκη τον Levi Hanna στο μπάσο αντί του Christian Creek, το τέταρτο άλμπουμ τους και συνολικά πέμπτη κυκλοφορία τους ''For This We Fought The Battle Of Ages'' αποτελεί την κορυφή της έμπνευσης τους και δεν είναι υπερβολή μετά και από την κυκλοφορία αυτού του δίσκου να πούμε ότι πρόκειται για συγκρότημα που κάθε δίσκος ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο. Το άλμπουμ που είναι εμπνευσμένο από τη δυστοπική νουβέλα ''We'' του Yevgeny Zamyatin, ξεκινάει με τα τρία πρώτα κομμάτια να είναι μέσα στα 4-5 μεγαλύτερα σε διάρκεια που έχουν γράψει μέχρι σήμερα, αν αυτό λέει κάτι. Τα ''Despair Is A Siren'' και ''Black Majesty'' είναι σχεδόν 15μιση λεπτά και κυλάνε σαν νερό, ταξιδεύοντας τον ακροατή σε μαγικά ηχοτόπια. Ακούγοντας αυτό το δίσκο στον οποίο το τελειωτικό δίδυμο ''Killing Rapture'' και "Troubled Cells'' είναι ικανά να σας στείλουν αδιάβαστους, αντιλαμβάνεσαι τη μαγεία γύρω από τη μουσική τους αν είσαι νέος σ'αυτήν, ή απλά θαυμάζεις τη δύναμη της συνθετικής εξέλιξης τους αν είσαι κωλόφαρδος όπως εγώ που τους πρόλαβα από τις αρχές τους. Είναι τέτοια η αισθητική τους σαν συγκρότημα που ενώ κάπου μπορεί να νιώθεις ότι έχεις ξανακούσει κάτι παρόμοιο, στο τέλος είναι τόσο δικό τους το αποτέλεσμα που σβήνει οποιουσδήποτε συνειρμούς που είχες κάνει στο κεφάλι σου κι απλά κάθεσαι και θαυμάζεις με κλειστά μάτια.
Γενικώς η μεγάλη τους μαγκιά είναι ότι με κάθε κυκλοφορία ωριμάζουν, γίνονται πιό εσωτερικοί σαν άκουσμα, το οποίο βιώνεις με όλες σου τις αισθήσεις και προσθέτουν νέα στοιχεία κάθε φορά σε τέτοιο βαθμό που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια των δίσκων τους. Η φωνή της Vernon με τα χρόνια γίνεται πιό εκφραστική, οι κιθάρες βαραίνουν σταδιακά, τα βιολιά ενισχύουν τον ήχο τους, το ψυχεδελικό vibe προσθέτει ατμόσφαιρα, κι όμως παρ'όλα αυτά, κάτι μου λέει ότι ο καλύτερος SubRosa δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και μας περιμένουν εκπλήξεις μεγατόνων στη συνέχεια. Όσοι είστε οπαδοί της καλής και ποιοτικής μουσικής κι όσοι θέλετε να μάθετε γιατί το συγκρότημα αυτό μεταξύ άλλων έχει ανοίξει συναυλίες των Cult Of Luna, Neurosis, Minsk και Deafheaven και γιατί έχουν παίξει σε φεστιβάλ όπως τα Roaburn, Fall Into Darkness, Scion Rock Fest, Hellfest, Housecore Horror Fest (του Phil Anselmo), Uninvited, Southwest Terror Fest, Hopscotch, Treefort, Durbuy Fest, Doom Over Leipzig, Psycho California και Pabst Festival, τότε δεν έχετε παρά να κάνετε το αυτονόητο και να δώσετε το παρόν σε μία από τις συναυλίες που μάλλον θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Γκρινιάζουμε συνεχώς ότι βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια, τιμήστε αυτό το ξεχωριστό συγκρότημα και πάρτε μαζί σας και τον πιό κοντινό σας άνθρωπο να το βιώσετε από κοινόύ, είναι σίγουρο ότι θα έχετε πετύχει διάνα.
Comments
