Κάθε φορά που βλέπω τους Rotting Christ στη σκηνή νιώθω μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα, αν θελήσει κανείς να λεκτικοποιήσει και να απλοποιήσει τα συναισθήματα αυτά είναι δέος, συγκίνηση και περηφάνια. Ο Σάκης Τόλης και η αρμάδα του είναι ότι καλύτερο συμβαίνει σε μια χώρα που μας έχει κάνει να ντρεπόμαστε ακόμη περισσότερο στην περίοδο της σαρωτικής κρίσης που ζούμε. Είναι εκεί κρατώντας το λάβαρο, δείχνει τον δρόμο για το πώς θα έπρεπε να είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης που το μόνο που έχει είναι η ψυχή και η επιμονή του, όταν τα εγκάθετα λαμόγια περιμένουν κάποια επιχορήγηση από κάποιο υπουργείο για να κάνουν την όποια τέχνη τους αναλογεί ρίχνοντας και άλλη στάχτη στα μάτια..
Παίρνει τον καθωσπρεπισμό και τους τον πετά όπως ξέρει με αρχοντιά στα μούτρα, μιλά για νοήματα χαμένα, όπως και οι αρχαίοι θεοί που σταμάτησες να πιστεύεις και εξαφανίστηκαν. Αν με ρωτούσαν πως θα ήθελα να είναι οι Έλληνες σήμερα και για το μέλλον θα έδειχνα τους Rotting Christ, ανεβασμένους στο βάθρο που δημιούργησαν και σμίλεψαν με κόπο μόνοι τους, ψυχωμένοι πολεμιστές που παίζουν τα ρέστα τους και δε δέχονται να ζουν με φιλοδωρήματα άλλων. Να σας έχει λοιπόν όποιος θεός πιστεύετε καλά και να είμαι από κάτω για να σας χειροκροτώ μέχρι να ματώσουν τα χέρια μου. Σεβασμός σε αυτούς που αντιστάθηκαν.
Που είναι η θεία δίκη; - Η Νέμεσις; - κατάρατος ής
Ιερός πόλεμος - Ιαχή δαίμονος
Comments
