Σαν σήμερα 14 Ιουλίου…

ALBUM ANNIVERSARY

Paradise Lost: Αν μη τι άλλο μια ενδιαφέρουσα περίπτωση στο χώρο και αυτό κυρίως διότι πρόκειται για μια μπάντα που κατά τη διάρκεια της πορείας της έχει αλλάξει δραστικά, σχεδόν ριζικά, το ύφος της και δεν έχει διστάσει να θυσιάσει τον ήχο που την ανέδειξε χάρην του πειραματισμού και της εξέλιξης. Στο σημερινό Album Anniversary τυχαίνει να φιλοξενούνται δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα δίσκων που αποτέλεσαν το όχημα της μετάβασης από ένα είδος ήχου σε ένα άλλο, μια και οι δύο κυκλοφόρησαν σαν σήμερα, 14 Ιουλίου.

Ξεκινάμε 20 χρόνια πριν, όταν οι Βρετανοί κυκλοφορούν το “Shades of God”, μία ξεκάθαρη περίπτωση μεταβατικού δίσκου. Εδώ ο ήχος εξελίσσεται, οι συνθέσεις λιγότερο πολύπλοκες, κλείνουν μέσα τους πιο «μοντέρνα» στοιχεία και γενικά εμφανίζει ελάχιστες όμοιότητες με τον προκάτοχό του, το “Gothic”.  Τα κομμάτια, περικλείοντας εξαιρετική ατμόσφαιρα, κινούνται σε μελαγχολική διάθεση που ανα στιγμές μετατρέπεται σε θυμό και αν υπάρχει ένα μουσικό ύφος που επικρατεί, στην περίπτωση του “Shades of God” είναι το doom. Εδώ, εκτός από την ενορχήστρωση,  προστίθενται άλλα δύο στοιχεία που αναδεικνύουν το άλμπουμ. Από τη μια τα φωνητικά του Holmes, που πλέον αρχίζουν να γίνονται πιο καθαρά, κουβαλώντας γερές δόσεις συναισθηματισμού και οι ερμηνείες του είναι ιδιαίτερα εκφραστικές. Από την άλλη, τα κιθαριστικά σόλο που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο αφού η μεγάλη διάρκεια τους, η απλότητα και η μελωδικότητα τους τα κάνει να φαντάζουν σαν ένας δεύτερος τραγουδιστής πίσω από τον Holmes. Το “Shades of God”, είναι μια εξαιρετική κυκλφορία, και συγκαταλλέγεται στα άλμπουμ της δεκαετίας των 90’s που έχουν ασκήσει πολλές επιρροές σε μπάντες που ενσωμάτωσαν doom στοιχεία στον ήχο τους.

Στον αντίποδα λοιπόν, πέντε χρόνια μετά το “Shades of God”, με ένα “Icon” και ένα “Draconian Times” να έχουν ακολουθήσει, έρχεται το έκτο κατά σειρά άλμπουμ των Paradise Lost, το “One Second”. Τι κι αν πια το όνομά τους είναι συνώνυμο της doom metal και όλοι μάλιστα τους χαρακτηρίζουν και πρωτοπόρους στο είδος; Οι Βρετανοί κάνοντας στροφή 180 μοιρών, απαρνούνται τον ήχο που τους βοήθησε να αναδειχθούν και μετατρέπονται κατά μία έννοια σε νέοι Depeche Mode. Με έντονη τη διάθεση για πειραματισμό, ακολουθούν μια ποπ κατεύθυνση και δημιουργούν έναν ηλεκτρονικό ήχο αρκετά ποικιλόμορφο, όπου τα πλήκτρα έχουν κυρίαρχο ρόλο και τα έγχορδα υποβαθμίζονται. Στη λογική του «Άλλαξε τα όλα!» λοιπόν, με μια σημαντική μερίδα οπαδών τους να δυσανασχετεί και να απογοητεύεται από την εξέλιξη αυτή, υπήρξαν δύο στοιχεία που κατά γενική ομολογία έμειναν αναλλοίωτα. Αφενός η ικανότητα της μπάντας να γράφει  υψηλού επιπέδου κομμάτια, ικανά να σου μείνουν στο μυαλό (αυτός είναι και ο λόγος που έλαβε από τον Τύπο καλές κριτικές) και αφετέρου η φωνή του Holmes που συνεχίζει να είναι εξαιρετική. Πέραν πάντως του υπάρχει κόσμος που θεωρεί το “One Seconds” κορυφαία δουλειά τους, οι Paradise Lost μπόρεσαν μέσω αυτού να προσεγγίσουν ένα καινούριο κοινό, αυξάνοντας γενικά τη δημοτικότητά τους. Τα ίδια τα μέλη της μπάντας επιπλέον έχουν κατά καιρούς δηλώσει πως δεν μετάνοιωσαν ποτέ για αυτή την αλλαγή προσανατολισμού και πως είχαν κουραστεί από τη σταθερότητα του μουσικού ύφος των τελευταίων τους δίσκων.

Κατά τα άλλα, δύο μόλις χρόνια έχουν περάσει από την πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Clutch, το “Strange Cousins from the West”.  Οι Αμερικανοί έχοντας διώξει σταδιακά από πάνω τους τα metal στοιχεία κρατάνε αναλλοίωτο το μοναδικό τους ήχο χάρη στον οποίο έχουν αποκτήσει ένα πιστό κοινό που τους ακολουθεί από την αρχή της πορείας τους. Στην τελευταία τους δουλειά, έρχονται γεμάτοι φρέσκες ιδέες, δημιουργώντας ένα μείγμα επιθετικού ροκ ήχου, με μπλουζ riff και πολύ μελωδικές ερμηνείες από τον Neil Fallon. Τα κομμάτια κινούνται σε γρήγορο τέμπο, ο ήχος είναι  γεμάτος από κιθάρες  και δυνατά τύμπανα. Στην πιο προσιτή δουλειά τους μέχρι σήμερα, συναντά κανείς πολύ καλά κομμάτια μέσα από τα οποία η μπάντα ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο της, διατηρώντας μια πολύ καλή ροή στον ήχο που αναδεικνύει τη μουσική της. Κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, ανεβάζοντας όμως κάπως την ένταση σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους. Το “Strange Cousins from the West” έλαβε πολύ καλές κριτικές, σημείωσε καλές πωλήσεις ενώ παράλληλα έκανε την παρθενική του εμφάνιση κατευθείαν από τη θέση 38 του Billboard 200. Εν κατακλείδι, το άλμπουμ είναι μια απόδειξη ότι οι Clutch έχουν κι άλλα πράγματα να μας δώσουν, έχουν περιθώρια περαιτέρω εξέλιξης και σίγουρα ακόμη δεν έχουν φτάσει στο απόγειο της καριέρας τους.

Τέλος, δεκατέσσερα χρόνια πριν, οι Angra κυκλοφορούν το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τους με την αρχική τους σύνθεση. Το “Fireworks” είναι ένα δείγμα εξέλιξης και ωριμότητας του συγκροτήματος, που παραμερίζει μέχρι ενός σημείου τις folk επιρροές του, τα epic στοιχεία αλλά και τους παραδοσιακούς  βραζιλιάνικους ήχους. Ξεφεύγοντας λοιπόν από την πεπατημένη, κατεβάζουν λίγο τις ταχύτητες και κάνουν ένα άλμπουμ λιγότερο εκρηκτικό μεν, με απλούστερες, όμορφες συνθέσεις δε, ενώ για πρώτη φορά οι Angra κινούνται σε πιο progressive μονοπάτια. Το κάθε κομμάτι έχει κάτι μοναδικό να επιδείξει,  με κοινό παρονομαστή όμως τα  ενδιαφέροντα riff και φυσικά το μεγάλο εύρος της φωνής του Andre Mattos που αποτελεί ένα βαρύ όπλο στο οπλοστάσιο των Angra. Στα πλεονεκτήματα του δίσκου, πρέπει να προστεθούν ακόμη η εξαιρετική ενορχήστρωση και η ποιοτική παραγωγή. Αν και έλαβε από μεγάλη μερίδα του κόσμου θετικές κριτικές, κρίθηκε αδύναμο από άλλους ίσως επειδή ξένισε αυτή η μεταβολή στον ήχο τους. 

A STAR IS BORN

Σα σήμερα γενήθηκε ο Kyle Richard Gass.

Για το RockOverdose:  Χαρά Νέτη

Comments