A STAR IS BORN
Τα 54 χρόνια της κλείνει σήμερα, η αποκαλούμενη Heavy Metal Queen, Lita Ford. Η Carmelita Rossana "Lita" Ford, γεννήθηκε στο Λονδίνο με ιταλική καταγωγή, η οικογένεια της όμως μετακόμισε στο Los Angeles όταν εκείνη ήταν τεσσάρων ετών. Στα έντεκα χρόνια της ήθελε να ξεκινήσει κιθάρα, αφού ένιωθε ότι το είχε στο αίμα της. Ήρωας της ήταν ο Richie Blackmore, ενώ επηρεάστηκε και από τον Jimi Hendrix, τους Black Sabbath και άλλους κιθαρίστες. Στα 16 της χρόνια, προσλήφθηκε από τον παραγωγό Kim Fowley, για να ενσωματωθεί στο γυναικείο ροκ συγκρότημα που είχε φτιάξει με το όνομα The Runaways. Συγκεκριμένα είχαν κλείσει ένα σόου και δεν είχαν μουσικούς, εκτός από ντράμερ και τη Joan Jett στην κιθάρα. Είχαν ακούσει πως η Ford έπαιζε μπάσο και την κάλεσαν λέγοντας της πως της χρειάζονταν, εκείνη όμως απάντησε πως κάτι τέτοιο δεν ίσχυε αφού γνώριζε κιθάρα. Της είπαν πως και πάλι τους ενδιέφερε, οπότε έφτασε ως το Hollywood με τον εξοπλισμό της και ξεκίνησε να παίζει με τη ντράμερ Sandy West. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν ήταν το “Highway star” των Deep Purple, κάτι που ενθουσίασε τις δύο κοπέλες, όχι όμως και την Joan Jett που απλά τις κοίταζε μην έχοντας ιδέα σχετικά. Οι Runaways σύντομα απέκτησαν δισκογραφικό συμβόλαιο και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1976. Με το παίξιμο και την παρουσία τους κατάφεραν να συγκεντρώσουν την προσοχή των Μ.Μ.Ε., κάτι που συνέβαλε στην επιτυχία του ντεμπούτου τους και στην επακόλουθη περιοδεία τους. Ο τρόπος παιξίματος της Ford είχε γίνει αναπόσπαστο στοιχείο του ήχου της μπάντας, μέχρι τη διάλυσή της, που ήρθε αρκετά σύντομα. Οι εντάσεις είχαν αρχίσει από το ξεκίνημα του 1979. Η Joan Jett επιθυμούσε έναν πιο punk rock ήχο, στο στυλ των Ramones, ενώ οι Ford και West ήθελαν ένα περισσότερο hard rock προσανατολισμό στον ήχο της μπάντας. Με τις δύο πλευρές να μένουν ανυποχώρητες ήρθε αναπόφευκτα η διάλυση τους, στο τέλος της χρονιάς. Μετά από αυτήν την εξέλιξη, η μουσικός ξεκίνησε σόλο καριέρα, κυκλοφορώντας το πρώτο της άλμπουμ το 1983, που όμως απέτυχε εμπορικά. Ένα χρόνο μετά, η δεύτερη προσπάθεια της πήγε καλύτερα και η δημοτικότητα της άρχισε να μεγαλώνει κυρίως λόγω του σεξαπίλ της. Εκείνη την εποχή αρραβωνιάζεται ένα παιδικό της είδωλο, τον Tony Iommi, αλλά η σχέση τους δεν πήγε καλά. Μετά από τέσσερα χρόνια περιοδειών, το άλμπουμ της “The Bride Wore Black”, με παραγωγό τον ίδιο τον κιθαρίστα, ηχογραφήθηκε αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Σύμφωνα με τη Ford ο λόγος ήταν πως ο πρόεδρος της Mercury Records ήταν φαν της country και δεν ήξερε τι να κάνει μαζί της. Η ίδια πάντως δεν αποκλείει κάποια μέρα να κυκλοφορήσει το εν λόγω άλμπουμ. Απογοητευμένη από τα γεγονότα, υπογράφει στη RCA Records, παραγωγός της αναλαμβάνει η Sharon Osbourne και η ίδια τροποποιεί τον ήχο της σε pop metal ώστε να είναι περισσότερος αρεστός στα ραδιόφωνα. Το 1988, έρχεται η πιο επιτυχημένη της κυκλοφορία, το “Lita’ που περιέχει μεταξύ άλλων το ντουέτο της με τον Ozzy Osbourne, "Close My Eyes Forever" και το "Falling In And Out Of Love", κομμάτι που συνέγραψε με τον Nikki Sixx των Mötley Crüe. Μέχρι το 1995, ακολούθησαν άλλα τρία άλμπουμ της, με σαφώς μικρότερο απόηχο από αυτόν που δημιούργησε το “Lita”. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η μουσικός αισθάνθηκε να βαριέται με την ενασχόληση με τη μουσική της όπως έχει δηλώσει η ίδια, έμεινε έγκυος και θέλησε να βάλει σε προτεραιότητα την οικογένεια της. Ξαναμπήκε στα δισκογραφικά δρώμενα σχεδόν 15 χρόνια μετά, με την κυκλοφορία του “ Wicked Wonderland”, το 2009, σε ήχο heavy metal, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και το” Living Like A Runaway”, άλμπουμ το οποίο η ίδια χαρακτηρίζει ως το δυναμικό come back της. Στην προσωπική της ζωή, υπήρξε παντρεμένη με τον κιθαρίστα των W.A.S.P. Chris Holmes στις αρχές των 90’s αλλά χώρισαν μετά από λίγο καιρό. Το 1994, ξεκίνησε να βγαίνει με τον τραγουδιστή Jim Gillette και μετά από δύο εβδομάδες γνωριμίας παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο γιους. Το 2011 σε ραδιοφωνική εκπομπή η Ford δήλωσε πως επρόκειτο να πάρει διαζύγιο και μάλιστα μαζί με το σύζυγό της θέλησαν να βγάλουν τα προσωπικά τους και την οικογενειακή τους ζωή σε αμερικανικό reality show, με διάφορα κωμικο-τραγικά σκηνικά να απασχολούν τα κουτσομπολίστικα μέσα.
ALBUM ANNIVERSARY
Ένα τυπογραφικό λάθος στη λίστα των χρονολογιών για τις κυκλοφορίες των άλμπουμ, είναι η αιτία που με μια μέρα καθυστέρηση η στήλη θα μνημονεύσει το αριστούργημα των Black Sabbath, Paranoid. 42 χρόνια πριν, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970, κυκλοφορεί αυτό το μεγαλειώδες άλμπουμ, που έχει ασκήσει τεράστιες επιρροές, όσο λίγα, στην ιστορία της heavy metal. Ποιος άνθρωπος πάνω στη γη δεν έτυχε να ακούσει, κάπου, κάπως, κάποτε το Iron Man ή το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ; Το αρχικό πλάνο όριζε ο δίσκος να ονομάζεται “War Pigs” από το ομότιτλο υπερ-κομμάτι, οι στίχοι του οποίου εξαπολύουν έντονη κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η δισκογραφική τους όμως, άλλαξε τον τίτλο σε “Paranoid” φοβούμενη υποτίθεται τα αντίποινα των υποστηρικτών του πολέμου στο Βιετνάμ. Πραγματικά προκαλεί δέος το γεγονός ότι τόσο γρήγορα οι Sabbath μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα, αφού ούτε επτά μήνες δεν είχαν περάσει από το σαρωτικό τους ντεμπούτο. Και όχι μόνο το έκαναν, άλλα σε τόσο σύντομο διάστημα, μπόρεσαν να εξελιχθούν και να βελτιωθούν από το ξεκίνημα τους, πιάνοντας όλοι τους κορυφαία απόδοση. Το Paranoid περιέχει οκτώ κομμάτια, άψογα δομημένα, με κυρίαρχα τα πρώιμα heavy metal στοιχεία, λιγότερες πλέον blues επιρροές, ενώ διατηρούν και κάτι από τον doom ήχο τους που τελειοποίησαν στο πρώτο άλμπουμ τους. Ο Tony Iommi βγάζει όλη του την εφευρετικότητα, δημιουργώντας μεγαλειώδη, διαδοχικά riff, all time classic αξίας, πάνω στα οποία χτίζεται το όλο έργο. Το μπάσο του Buttler είναι απλά θεϊκό και τα τύμπανα του Ward σου παίρνουν το μυαλό. Η φωνή του Ozzy βρίσκεται στα καλύτερα της, είναι λιγότερο τραχιά από πριν και με το ιδιαίτερο στυλ της αποτελεί σήμα κατατεθέν του άλμπουμ. Το στιχουργικό μέρος, εντείνει τον αδυσώπητο χαρακτήρα του, με θέματα εμπνευσμένα από τον πόλεμο, την παραφροσύνη, τις παραισθήσεις από τα ναρκωτικά, το υπερφυσικό, το θάνατο. Το Paranoid είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, heavy, καθηλωτικό και η αίσθηση που αναδύει περιέχει μια ένταση και επιθετικότητα, χωρίς να έχει εξαλειφθεί εντελώς η χαλαρότητα του προκατόχου του. Έπιασε την κορυφή των chart της Αγγλίας και κατέκτησε την 12η θέση σε πωλήσεις στην Αμερική καταλήγοντας να πουλήσει 4 εκατομμύρια αντίτυπα χωρίς σχεδόν καθόλου αναμετάδοση από τα ραδιόφωνα, ενώ μέχρι σήμερα έχει διακριθεί ουκ ολίγες φορές. Πραγματικά, δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις για να περιγράψεις τη σπουδαιότητα και την ομορφιά του και φυσικά τι καινούριο θα μπορούσε να ειπωθεί, γι αυτό το μεγαλειώδες έργο που άπαντες έχει απασχολήσει εδώ και τέσσερις δεκαετίες.
1. War Pigs
2. Paranoid
3. Planet Caravan
4. Iron Man
5. Electric Funeral
6. Hand of Doom
7. Rat Salad
8. Fairies Wear Boots
Η τέταρτη δουλειά των Anthrax, State of Euphoria, ανεβαίνει σαν σήμερα στα ράφια των δισκοπωλείων, 24 χρόνια πριν. Έχοντας πλέον καθιερωθεί στη metal κοινότητα ως thrash μπάντα μέσα από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους, οι Αμερικανοί δε μένουν στη σιγουριά του καθιερωμένου ήχου τους αλλά δοκιμάζουν να τον επεκτείνουν και να αναπτύξουν, γεγονός που αναμφίβολα είναι υπέρ τους. Έτσι πατάνε μεν στα thrash θεμέλια που έχουν βάλει, βγάζουν όμως παράλληλα και μια περισσότερο punk και hard rock αύρα. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτή η αλλαγή δυσαρεστεί ορισμένους οπαδούς τους, καθιστώντας το συγκεκριμένο δίσκο αυτόν που αγαπήθηκε λιγότερο υπό την κλασσική σύνθεση των Anthrax. Όντως υπάρχουν αδυναμίες στο State of Euphoria , που εστιάζονται πρωτίστως στην αρκετά όμοια δομή των κομματιών και ακολούθως στις χαμηλωμένες ταχύτητες, τα απλούστερα riff, με την κιθάρες να έχουν έναν πιο συντηρητικό ρόλο και την παραγωγή να εστιάζει περισσότερο στην ενέργεια των τυμπάνων. Είναι άδικο όμως να ισχυριστεί κανείς πως πρόκειται για ένα κακό άλμπουμ. Τα μισά του κομμάτια, αριθμός καθόλου ευκαταφρόνητος είναι πολύ καλά, ικανά να μείνουν στο μυαλό του ακροατή. Η προαναφερθείσα ομοιότητα στη δομή τους, είναι υπαίτια για το γεγονός ότι σχεδόν τα άλλα μισά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν. Η Τα φωνητικά είναι βελτιωμένα σε σχέση με το παρελθόν, το μπάσο του Frank Bello είναι ιδιαίτερα ακριβές αν και ακούγεται ελαφρώς χαμηλότερα και τα όργανα δένουν πολύ καλά μεταξύ τους. Η μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου είναι αναντίρρητα το Antisocial, κλασσικό κομμάτι της μπάντας, μια διασκευή των Γάλλων Trust. Παρά τη μέτρια αποδοχή από τους κριτικούς, οι Anthrax πέτυχαν την υψηλότερη τους θέση στα chart μέχρι εκείνη τη στιγμή.
1. Be All, End All
2. Out Of Sight, Out Of Mind
3. Make Me Laugh
4. Antisocial
5. Who Cares Wins
6. Now It's Dark
7. Schism
8. Misery Loves Company
9. 13
10. Finale
Για το RockOverdose.gr: Χαρά Νέτη & The Unknown Force
Comments
