A STAR FALLS
Έξι χρόνια πέρασαν από το θάνατο του Syd Barrett το όνομα του οποίου είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την μπάντα που τον ανέδειξε, τους Pink Floyd. Γεννημένος στο Cambridge, στις 6 Ιανουαρίου του 1946, ο Roger Keith "Syd" Barrett (όπως είναι ολόκληρο το όνομά του) από μικρός είχε κλίση στις τέχνες παίζοντας πιάνο, γράφοντας και ζωγραφίζοντας. Ένα μήνα πριν κλείσει τα 16 του χρόνια, ο πατέρας του πεθαίνει από καρκίνο γεγονός που τον σημαδεύει. Το 1965 γίνεται μέλος των The Screaming Abdabs, οι οποίοι είχαν ως μέλη τους Roger Waters, Bob Close, Richard Wright και Nick Mason. Την ίδια χρονιά το γκρουπ διαλύεται, ο Close αποχωρεί και οι υπόλοιποι σχηματίζουν τους “The Pink Floyd Sound”, όνομα που εμπνεύστηκε ο ίδιος από τα ονόματα δύο μουσικών της μπλουζ που είχε στη συλλογή δίσκων του, του Pink Anderson και του Floyd Council. O Barrett αναλαμβάνει το ρόλο του τραγουδιστή, του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη των Floyd στα πρώτα ψυχεδελικά χρόνια τους και θεωρείται πρωτοπόρος στο συγκεκριμένο είδος μουσικής λόγω των ευφάνταστων συνθέσεών του και του εκφραστικού τρόπου παιξίματος της κιθάρας του. Δύο χρόνια αργότερα όμως αρχίζει να εμφανίζει μια αλλαγή στη συμπεριφορά του, η οποία ολοένα και επιδεινώνεται. Ο αλλόκοτος πλέον χαρακτήρας του, που επιβαρύνεται περισσότερο από την κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών, οδηγεί στην απομάκρυνση του, γεγονός που ανακοινώνεται επίσημα στις 6 Απριλίου του 1968. Εν συνεχεία, ο καλλιτέχνης κάνει μια σύντομη σόλο καριέρα, κυκλοφορώντας δύο άλμπουμ και κάνοντας λίγες ζωντανές εμφανίσεις. Από κει και πέρα αποφασίζει να ζήσει μόνος του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αντιμετωπίζοντας αρκετά προβλήματα υγείας λόγω του διαβήτη που τον ταλαιπωρούσε, αφήνει την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Cambridge σε ηλικία 60 ετών, πάσχοντας από καρκίνο στο πάγκρεας. Το “Shine on you crazy diamond”, που αποτελεί κορυφαία συνθετική στιγμή των Floyd, είναι αφιερωμένο σε αυτόν.
ABLUM ANNIVERSARY
Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του πέμπτου άλμπουμ των Iced Earth, “Something wicked this way comes”, η οποία συγκαταλέγεται μέσα στις top κυκλοφορίες τους με κάποιους να κάνουν λόγο ακόμη και για ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει ποτέ οι Αμερικανοί. Για πρώτη φορά στη σύνθεση της μπάντας βρίσκεται ο κιθαρίστας Larry Tarnowski ενώ στα ντραμς επιστρέφει ο Mark Prator. Αναμφίβολα, πρόκειται για μια πραγματική αξιόλογη προσπάθεια αν αναλογιστεί κανείς το πόσο δύσκολη περίοδος ήταν οι αρχές του ’90 για τη heavy metal μουσική. Διατηρούν τον χαρακτηριστικό τους ήχο, δίνοντας μια πιο heavy προσέγγιση τεχνικής power metal με κάποιες thrash πινελιές. Τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από ποιότητα, σύνθετες ενορχηστρώσεις με δυνατές κιθάρες και φωνητικά που κλείνουν μέσα τους έντονο συναίσθημα. Ιδιαίτερο γνώρισμα αποτελούν και οι εναλλαγές ανάμεσα στην ταχύτητα και την επιβράδυνση, το ξεσπάσμα και την ηρεμία. Δεδομένου ότι στο δίσκο περιέχονται και δύο από τα διαχρονικότερα all time classic κομμάτια τους, τα “Melancoly” και “Watching over me”, η συγκεκριμένη κυκλοφορία βοήθησε στο να τους μάθει περισσότερος κόσμος και η βάση των οπαδών τους να μεγαλώσει.
Επέτειος ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας τα 20 χρόνια που κλείνει σήμερα ένα από τα κορυφαία progressive άλμπουμ όλων των εποχών. Και φυσικά όπως σωστά πιθανόν να μπορεί να μαντέψει κανείς, αυτό δεν είναι άλλο από το “Images and words” των Dream Theater. Ανήκει στην κατηγορία των δίσκων που δεν μπορείς παρά να τους πλέξεις το εγκώμιο, που έχει ασκήσει έντονες επιρροές σε ουκ ολίγες μπάντες του χώρου. Με ένα παίξιμο δυναμικό, εξαιρετικά τεχνικό, ιδιαίτερα μελωδικό και τις φωνητικές επιδόσεις του LaBrie (o Καναδός βρίσκεται για πρώτη φορά στη σύνθεσή του γκρουπ) να αγγίζουν την τελειότητα. Με ήχο πολύπλοκο και συνάμα απλό αλλά και τόσο ελκυστικό που μπορεί να παρασύρει οποιονδήποτε αγαπάει όχι κάποιο είδος μουσικής αλλά τη μουσική γενικότερα, δικαιολογημένα το “Images and words” ανεβάζει τους Dream Theater στο θρόνο της progressive metal μουσικής. Στιχουργικά το άλμπουμ είναι γεμάτο μεταφορές, συμβολισμούς και συναισθήματα. Όλα τα μέλη της μπάντας με αψεγάδιαστο παίξιμο συμβάλλουν τα μέγιστα στο αποτέλεσμα. Σαφώς πρόκειται για την πιο επιτυχημένη δουλειά του συγκροτήματος μέχρι σήμερα και εδώ περιέχεται και το πιο επιτυχημένο τους κομμάτι από όλες τις απόψεις, το μοναδικό “Pull me under”. Οι κριτικές που έλαβε ήταν εξαιρετικές και συγκαταλέγεται στην ελίτ των δίσκων που κυκλοφόρησαν το 1992. Και βέβαια είναι μάταιο να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις τις εικόνες που γεννούν τα τραγούδια του μέσα από λέξεις, αν δεν ακούσεις και βιώσεις ένα άλμπουμ κόσμημα σαν αυτό.
Για το RockOverdose: Χαρά Νέτη
Comments
