Ένα ακόμη άλμπουμ της κλασσικής εποχής των Pink Floyd και μια ακόμη ιδιαίτερη στιγμή στην πορεία τους, το Animals, συμπληρώνει σήμερα 40 χρόνια από την κυκλοφορία του. Η δέκατη δουλειά της βρετανικής μπάντας, διαδέχεται το αριστουργηματικό “Wish you were” και σηματοδοτεί την αλλαγή στο μουσικό της ύφος, με μια σαφή απομάκρυνση από το ψυχεδελικό ροκ που καθιέρωσε στο παρελθόν. Ο δίσκος βασίζεται σε ένα concept του Roger Waters, το οποίο έχει δανειστεί από μια νουβέλα του George Orwell’s με τίτλο “Animal Farm”, που περιγράφει την μετατροπή της ανθρώπινης φυλής, σε σκύλους, γουρούνια και πρόβατα. Κάπως έτσι οι Pink Floyd, γίνονται εκφραστές της τρέχουσας κοινωνικής κατάστασης της εποχής, που πέφτει θύμα του συστήματος του καπιταλισμού και που λίγο ως πολύ βρίσκεται σε αποσύνθεση. Με έναν ιδιαίτερο, καυστικό τρόπο και με έντονα μεταφορικά στοιχεία, οι άνθρωποι περιγράφονται ως απλά ζώα. Από συνθετική άποψη, το βάρος σηκώνει κυρίως ο Waters, αφού τόσο ο Nick Mason, όσο και ο Richard Wright, δεν αναμειγνύονται ιδιαίτερα, ενώ τον καιρό εκείνο, η προσοχή του David Gilmour είναι στραμμένη στη γέννηση του πρώτου του παιδιού. Ο κιθαρίστας, είναι ο κύριος υπεύθυνος για το τραγούδι “Dogs”, όμως και πάλι τελικά, έλαβε μικρότερο μερίδιο στα credits από αυτό που του αναλογούσε σε σχέση με τον Waters. Άλλωστε, χρονικά είναι η στιγμή που αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους οι έριδες στο εσωτερικό του συγκροτήματος, που θα οδηγήσουν στην αποχώρηση του Waters, μετά το “The Wall”, που ακολουθεί. To ‘”Animals”, αποτελείται ουσιαστικά από τρία κομμάτια – θεματικές ενότητες, σε progressive rock μουσική, με τα ελάχιστα ψυχεδελικά στοιχεία να εντοπίζονται πλέον, κυρίως στα περίφημα πλήκτρα του Wright. Δίνεται αρκετή βαρύτητα στις κιθαριστικές μελωδίες και τα σολαρίσματα. Οι ακουστικές κιθάρες έχουν επίσης σημαντική παρουσία, εμπλουτίζοντας τον ηλεκτρικό ήχο και στο ιδιαίτερο αποτέλεσμα συμβάλλει και η προσθήκη αρκετών ηχητικών εφέ, που συνήθως είναι συνυφασμένα με το ύφος του άλμπουμ. Το “Animals” μια πιο σκοτεινή και ασυνήθιστη δουλειά, έφτασε στη δεύτερη θέση των βρετανικών chart και στην τρίτη των αμερικανικών. Οι κριτικές που συγκέντρωσε κυμάνθηκαν μεταξύ του καλού και του άριστου, με το “New Musical Express”, να κάνει λόγο για ένα από τα πιο ακραία, αμείλικτα, οδυνηρά και απροκάλυπτα άλμπουμ που έχουν υπάρξει. Ο δίσκος, τρεισήμισι δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του, είναι άκρως επίκαιρος και πραγματικά αξίζει μια περίοπτη θέση σε κάθε ροκ δισκοθήκη.
Comments
