Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Μαΐου 2017
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο για κάποιον που δεν τους έχει ακουστά, οι Hate είναι βετεράνοι της Πολωνικής ακραίας σκηνής, με το ξεκίνημά τους να τοποθετείται πίσω στο 1991, και φτάνοντας στον τρέχον δέκατο δίσκο τους, να θεωρούνται οι πιο άγνωστοι και υποτιμημένοι της αγίας τριάδας της Πολωνικής σκηνής, μετά τους Behemoth και Vader.
Αυτό βέβαια, ίσως τους δίνει περισσότερο χώρο να πειραματιστούν με διάφορα στοιχεία στη μουσική τους, όπως έχουν κάνει ήδη εδώ και καιρό στους προηγούμενους δίσκους τους. Στο συγκεκριμένο, έχουν προσθέσει περισσότερα black στοιχεία, με το αποτέλεσμα να είναι πιο γρήγορο και πιο μισανθρωπικό σε σύγκριση με τους πιο πρόσφατους δίσκους τους. Είναι βέβαια ένα στοιχείο που πάντα προϋπήρχε, απλά εδώ εμφανίζεται σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το συνηθισμένο.
Ίσως μάλιστα να περιέχει περισσότερο black από όσο έχει συνηθίσει ο μέσος οπαδός τους, αυτό όμως είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και στην κρίση του ακροατή. Εξάλλου, τα υπόλοιπα στοιχεία που τους χαρακτήριζαν πάντα, βρίσκονται ακόμα εδώ: το βαθυστόχαστο και ευφυές concept, οι πάντα καλοδεχούμενες μελωδικές παρεμβολές, και το άσβεστο πάθος τους. Είναι εντυπωσιακό πως, μετά από τόσους δίσκους στην καριέρα τους, δυσκολεύεσαι να βρεις ένα filler, ακόμα και σε πιο μικρά σημεία.
Σε ένα τέτοιο σημείο, μετά και από μια τόσο μακροσκελή καριέρα, δεν είναι τυχαίο πως δεν προτίθεται να χρησιμοποιήσει κάτι ριζοσπαστικά καινούργιο, και στην ουσία χρησιμοποιεί όλα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν και τους εδραίωσαν. Και είναι κάτι φυσιολογικό αυτό, καθώς δύσκολα βρίσκεται κάποιο συγκρότημα που να έχει ξεφύγει από αυτό. Απλά σε αυτήν την περίπτωση, η εμπειρία τους βοηθάει να κάνουν διάφορους μικρότερους και safe πειραματισμούς, δίνοντας μια πιο έντονη δυναμική και ποικιλία στις ήδη έντονες συνθέσεις τους.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος