Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Αυγούστου 2017
Hail to the Shadow Kings
Η κυκλοφορία του “The Plague Within” ήταν αυτό που περιμέναμε όσοι θέλαμε περισσότερα από τη μουσική των Paradise Lost όσον αφορά τα φωνητικά του Holmes που για πάρα πολλά χρόνια είχε παρατήσει τα growls του. Το 2014, ο Nick Holmes εντάσσεται στο δυναμικό των Bloodbath, όπου ξεσκόνισε τα brutal φωνητικά και το 2015 κυκλοφόρησε το “The Plague Within” στου οποίου τις συνθέσεις τα ενέταξε. Το album αυτό, όσο καλό και αγαπητό να ήταν, είχε κάποια προβλήματα. Στην τελική, οι Βρετανοί μόλις έκαναν τη στροφή και ξαναπάτησαν στα πιο brutal μονοπάτια φέρνοντας πάλι το death metal στοιχείο στο ηχόχρωμά τους. Πέρασαν δύο και κάτι ψιλά χρόνια μετά το “The Plague Within” και φέτος μας παρουσιάζουν το νέο πόνημά τους, με τίτλο “Medusa”.
Ο δίσκος ανοίγει με το “Fearless Sky” και από τις πρώτες νότες φαίνεται πως έχουμε μπροστά μας τον πιο βαρύ, θυμωμένο, αλλά συνάμα μελωδικό δίσκο της τελευταίας δεκαετίας του συγκροτήματος. Το συγκρότημα είναι στην καλύτερή του φόρμα. Τα leads του Mackintosh στοιχειώνουν, ενώ ο Aaron, ο Stephen και ο νέος drummer, Waltteri Väyrynen με τον οποίο συνεργάζεται ο Mackintosh στους Vallenfyre συμπληρώνουν με έναν ρυθμικό ογκόλιθο. Ταυτόχρονα, τα φωνητικά του Nick Holmes έχουν βελτιωθεί από όλες τις απόψεις, brutal και καθαρά. Στη συνέχεια, το “Gods of Ancient” αρχίζει να μας βάζει στο νόημα των δηλώσεων του συγκροτήματος πως αυτός ο δίσκος θα είναι ό,τι πιο βαρύ, ό,τι πιο άγριο, ό,τι πιο καταθλιπτικό έχουν βγάλει τα τελευταία χρόνια, ενώ το “From the Gallows” παίρνει τις φόρμες του “Tragic Idol” και τις φιλτράρει ελαφρά μέσα από το φάσμα του “Gothic” και του “Lost Paradise”.
Στη συνέχεια, ακολουθεί το απίθανο και προσωπικό αγαπημένο “The Longest Winter” με τα ανατριχιαστικά και αρρωστημένα leads, το ρεφραίν με τα μικτά φωνητικά και τη μιζέρια του, το οποίο θα είναι και το φαβορί για τις setlists του συγκροτήματος, ενώ το ομότιτλο κομμάτι με την επαναλαμβανόμενη σύνθεση στο πιάνο, με συμπληρωματικά μέρη από τα άλλα όργανα και ένα από τα καλύτερα solo του Greg αποτελεί το κομμάτι που εκπροσωπεί κάθε πλευρά του δίσκου, στιχουργικά και συνθετικά. Το “No Passage for the Dead” είναι το κομμάτι που πιθανώς θα διχάσει. Για κάποιους, όπως και μένα, θα συμπληρώσει την εμπειρία της ακρόασης του album. Για άλλους θα είναι μια σύνθεση χωρίς νόημα. Αντικειμενικά, έχει το πιο old school ύφος από όλα τα κομμάτια του album (σ.σ. δεν υποογίζω το reworked “Frozen Illusion” από το αντίστοιχο demo που βρίσκεται στη special έκδοση). Το επόμενο κομμάτι, το “Blood and Chaos” ήταν το δεύτερο single, για το οποίο γυρίστηκε και ένα πολύ δυνατό video που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες. Η απλή έκδοση του album κλείνει με το πάρα πολύ δυνατό “Until the Grave”.
Για όσους αποφασίσουν να κυνηγήσουν τις special εκδόσεις, το συγκρότημα προσφέρει τρία κομμάτια ακόμα. Ένα remastered “Frozen Illusion” από τις απαρχές της μπάντας, το μελωδικό “Shrines” με την όμορφη μελωδία του να αντιτίθεται στα brutal φωνητικά του Nick, και το πιασάρικο, αλλά μελαγχολικό “Symbolic Virtue” να κλείνουν το album.
Ο δίσκος αυτός έχει ήδη δεχθεί τους χαρακτηρισμούς «πατάτα», «μπαρούφα», και ό,τι άλλο θέλετε. Παρόλα αυτά, η γενική πλειοψηφία όσων το άκουσαν εξέφρασαν θετική άποψη για το album. Σε αυτήν την κατηγορία μπαίνω κι εγώ. Το “Medusa” είναι το πιο σκατόψυχο από τα πρόσφατα album τους, με ορισμένες από τις πιο μελαγχολικές και τις πιο μελωδικές και ατμοσφαιρικές στιγμές, αλλά και αρκετές από τις πιο brutal και heavy συνθέσεις των σύγχρονων δίσκων τους. Αυτό που μας έδειξαν οι Βρετανοί από το Halifax είναι πως με το “The Plague Within” προετοίμαζαν το έδαφος για αυτό το album. Από αρκετούς άκουσα πως το προηγούμενο album δεν είχε «ψυχή». Τα ίδια άτομα φέτος είπαν πως αυτό το album διόρθωσε αρκετά από τα λάθη του προκατόχου του, και αυτό δείχνει πως το “Medusa” θα αγαπηθεί ακόμα περισσότερο από τους οπαδούς. Όσο για την παραγωγή, θεωρώ περιττό να αναφερθούμε στον τομέα αυτό. Θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο πως δεν θα υπάρχει κάτι που να προκαλέσει αρνητικά σχόλια όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι.
Εν κατακλείδι, οι Βρετανοί για μία ακόμα φορά έβγαλαν ένα εκπληκτικό album, το οποίο περιέχει κάτι για όλους τους οπαδούς. Ας ελπίσουμε να βρίσκουν συνέχεια τρόπους να βελτιώνονται και να εξερευνούν τον ήχο τους, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια πορείας στο στερέωμα.
Βαθμολογία: 92/100
Για το Rock Overdose,
Γιάννης Πιτσάκης
Comments
