CHELSEA WOLFE – “Hiss Spun”

Υπάρχουν καλλιτέχνες που κάνουν τόσο προσεκτικά βήματα με κάθε άλμπουμ, που δεν ξέρεις αν πρέπει να είσαι επιφυλακτικός ή να αφεθείς εντελώς στο άκουσμά τους. Μα τι λέω, φυσικά και θα αφεθείς και θα το απολαύσεις όσο θα κρατήσει. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Chelsea Wolfe. Κάθε δίσκος της διαφορετικός, προσεγγίζει διάφορα στιλ και βουτάει απαλά όλο και περισσότερο σε πιο μεταλλικά εδάφη. Η 6^η της δουλειά, “Hiss Spun” ξεφεύγει λίγο από αυτό το μοτίβο.

Πατώντας αναπαραγωγή, καταλαβαίνεις ότι υπάρχει διαφορά, όπως πάντα άλλωστε, αλλά εδώ η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει. Το “Spun” βαραίνει επικίνδυνα το τοπίο με τη γραμμή που διαχωρίζει το doom από το sludge, να ταλαντεύεται ασταμάτητα. Το πιο ψυχεδελικό και σαγηνευτικό “16 Psyche” είναι αρκετό σαν δεύτερο μόλις κομμάτι για να ψαρώσεις για τα καλά, με τη συμμετοχή στην κιθάρα του Troy Van Leeuwen των Queens Of The Stone Age. Για πότε ξεγλιστράς στο μεθυστικό “Vex” με τους βρηχυθμούς στο τέλος από τον Aaron Turner των Isis και Old Man Gloom, δεν το καταλαβαίνεις. Υπάρχει μία αρκετά διεστραμμένη τρυφερότητα στα “The Culling” και “Particle Flux”. Η ενορχήστρωση σε συνδυασμό με την φωνή της Wolfe, δημιουργούν ένα σχεδόν ιδανικό αποτέλεσμα στα αυτιά μου. Από τα αγαπημένα μου, το “Twin Fawn” περιλαμβάνει κάθε στοιχείο που κάνει το “Hiss Spun” ξεχωριστό. Το “Offering” έρχεται να επιβάλλει μια ισορροπία μεταξύ των παλαιότερων κομματιών της και των τωρινών, πριν το “Static Hum” σε βρει στα πρόθυρα του παραληρήματος. Κομμάτια σαν το “Two Spirits” και “Scrape”, που έχουν μείνει για το τέλος, λειτουργούν μία και τελευταία φορά σαν πάντρεμα μεταξύ παλιού και νέου ήχου της Wolfe, θυμίζοντάς σου πόσο κοντά και ταυτόχρονα πόσο μακριά είναι όλα τα είδη με τα οποία έχει πειραματιστεί.

Ομολογώ πως ενώ η Chelsea Wolfe βρισκόταν στα playlists μου εδώ και αρκετό καιρό, δεν μου είχε κάνει το κλικ. Μετά το “Hiss Spun” όμως, όχι απλά έχει γίνει το κλικ, αλλά βρίζω τον εαυτό μου που αυτό δεν είχε γίνει νωρίτερα και για το πόσο λάθος ήμουν. Θα αποφύγω τελείως να συζητήσω δε, το γεγονός ότι όταν ήρθε στην Ελλάδα, δεν πήγα να τη δω γιατί δεν άκουγα αρκετά και τώρα θέλω να περάσω το κεφάλι μου μέσα από κάποιον τοίχο. Αλλά όπως είπαμε θα αποφύγω να το συζητήσω αυτό. Θα επικεντρωθώ μόνο στο ότι το “Hiss Spun” πέρα από το πόσο σου ανοίγει το μάτι για την ίδια, είναι υπερβολικά εθιστικό. Και είναι εθιστικό όχι γιατί έχει πιασάρικες μελωδίες, αλλά γιατί είναι από εκείνους τους δίσκους που χρειάζεσαι εν τέλει στη ζωή σου.

Κάπου διάβασα πως να αποκαλείς metal το “Hiss Spun” και επομένως και την Chelsea Wolfe, είναι υπερβολικό. Η δική μου όμως γνώμη είναι, όμως, πως δεν έχει να κάνει με το πως επιλέξεις να ενορχηστρώσεις τα κομμάτια σου, αλλά με το πόσο πραγματικά έχεις τα κότσια ώστε να βγάλεις έναν δίσκο σαν κι αυτόν.

Βαθμολογία 92/100

Για το Rock Overdose,

Γεωργία Λαδοπούλου