MARILYN MANSON – “Heaven Upside Down”

Ο Marilyn Manson, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του “The Pale Emperor” έρχεται για ακόμη μία φορά να διχάσει τα πλήθη και σπείρει έριδες μεταξύ των οπαδών και των επικριτών του. Με το προκλητικό του στυλ να έχει περιορισθεί κατά πολύ τα τελευταία χρόνια και να περιορίζεται κυρίως στο κομμάτι της μουσικής του, αλλά και με ένα μικρό δείγμα του δίσκου να έχει κυκλοφορήσει πριν την επίσημη ημερομηνία διανομής του, περιμένω να ακούσω κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα που θα μου δημιουργήσει συναισθήματα παρόμοια με όταν τον πρωτογνώριζα. Αν και ελάχιστος κόσμος ασχολείται πλέον με τα εξώφυλλά, η ύπαρξη μιας ξερής φωτογραφίας του καλλιτέχνη, με προδιαθέτει αρνητικά, Έχασε την έμπνευσή του; Βαρέθηκε; Κατάλαβε τη ματαιότητα του ζητήματος; Πάμε παρακάτω σκέφτομαι.

Και ξεκινάει ο δίσκος, πολύ δυναμικά, πολύ ζωντανά με “Revelation 12” να είναι τόσο καλά μιξαρισμένο που να πλησιάζει συναίσθημα συναυλίας. Καλά πάμε, σκέφτομαι. Συνεχίζει με ένα πιο γκρουβατο “Tattooed In Reverse”, το οποίο μαζί με το εναρκτήριο, εμπεριέχουν όλο το πνεύμα του δίσκου. Για να εξηγούμαι, όλος ο δίσκος διακατέχεται από μία παντελή έλλειψη μελωδίας. Υπάρχουν οι ρυθμοί, τα όργανα που δημιουργούν μουσική και ήχο, αλλά δεν συνθέτουν ένα κομμάτι με την λογική που έχουμε συνηθίσει. Όπως και ο προκάτοχός του δίσκος, έτσι κι εδώ ο κορμός του κομματιού είναι τα φωνητικά του ηγέτη του σχήματος, πάνω στα οποία εναποθέτουν τα γεμίσματά τους οι υπόλοιποι προσπαθώντας να συνθέσουν μία τελική εικόνα. Και πέραν του ότι αυτό το στυλ ενορχήστρωσης θυμίζει πολύ το “The Pale Emperor”, έχουμε γενικότερα μία ίδια ατμόσφαιρα, σε σημείο που δεν ξέρω αν ακούω τον ίδιο δίσκο με πριν δύο χρόνια. Την άποψη αυτή έρχεται να ενισχύσει και το τραγούδι “Kill4Me” το οποίο εκτός του ότι είναι μία στυγνή αντιγραφή του “Third Day Of A Seven Day Binge” και με το να βρίσκεται και χρονικά περίπου στο ίδιο σημείο με πριν, με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος δουλεύει ποιόν. Η μόνη θετική έκπληξη που υπήρξε από κει και πέρα, ήτο το “Say10”, το οποίο θύμισε εποχές Resident Evil, αλλά τελικώς δεν κράτησε και πολύ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος είναι τόσο κακός. Αυτούσιος στέκεται με κάμποση αξιοπρέπεια, αλλά με την ύπαρξη της δισκογραφίας του εν λόγω καλλιτέχνη, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι συνθετικά έχει πάρει την κάτω βόλτα. Μετά και την αποχώρηση του John 5 από το συγκρότημα, υπήρξε η αναλαμπή του “Born Villain”, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συνεχίστηκε. Παρότι τολμώ να πω ότι αυτή η διαφορετικότητα μου άρεσε εν τη γενέσει της, εντούτοις καταλήγω να κουράζομαι αφόρητα από την συνεχή επανάληψη. Μετά από ορισμένες ακροάσεις, πατάω το skip με τέτοια ευκολία και απορώ, αν εγώ το πράττω με τόση ευκολία, πώς θα πράξει ένας τυπικός ακροατής.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν, το “Heaven Upside Down” απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς οπαδούς ή έστω νέους, που δεν έχουν μεγάλη επαφή με το παρελθόν του Manson. Ακόμη κι εκεί όμως, τα κουτσοκαταφέρνει., αφού του λείπει η ψυχή κι ακόμη και το στιχουργικό κομμάτι αναλώνεται σε κλισέ που έχουν μείνει στο “Antichrist Superstar”. Ο καλλιτέχνης δείχνει να έχει αποκοπεί πλήρως από αυτά που τον χαρακτήριζαν και να έχει μετατραπεί σε μία περσόνα των ΗΠΑ. Ασχολείται περισσότερο με όλα τα άλλα, εκτός από την μουσική που τον ανέδειξε. Σκεπτόμενος όλα αυτά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι κυκλοφόρησε τον δίσκο, μόνο και μόνο για να αιτιολογήσει επικείμενες συναυλίες και να μείνει όσο περισσότερο γίνεται στην επιφάνεια των ειδησεογραφικών σελίδων. Αν πρέπει λοιπόν να συνοψίσω το κείμενο σε μία λέξη, αυτή είναι, απογοήτευση.

Βαθμολογία: 45/100

Για το Rock Overdose,

Ηλίας Ιακωβόπουλος