GRAVE PLEASURES  – “Motherblood”

Για κάποιους ανθρώπους από εμάς, η παρουσία και μόνο του Mat "Kvohst" McNerney πίσω από το μικρόφωνο, αποτελεί εγγύηση και ενδεδειγμένη επιβολή αγοράς, σε όσα σχήματα έχει συμμετάσχει, κι ας είναι μουσικά όλα άσχετα μεταξύ τους. Είτε με τους <Code> (από τους οποίους αποτελεί εδώ και καιρό παρελθόν), είτε με τους Hexvessel, είτε με τους Beastmilk που μετά το πρώτο τους άλμπουμ μεταλλάχθηκαν σε Grave Pleasures. Να πω και την αμαρτία μου πάντως, θα ήθελα να δω τι θα μπορούσε να είχε να προσφέρει και στους Dodheimsgard από τους οποίους πέρασε ένα φεγγάρι, αλλά δεν μακροημέρευσε. Ευσεβείς πόθοι χωρίς αντίκρισμα όμως.

Όσο όμως κι αν υπάρχει αυτή η αδιαμφισβήτητη αξία και ποιότητα στη φωνή, την ίδια ώρα αδικώ τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, διότι για ακόμα μια φορά (αν συνοπολογίσουμε και το άλμπουμ των Beastmilk) το σύνολο παρουσιάζει μια εξαιρετική δουλειά, μέσω της ένωσης και του ταλέντου του κάθε μέλους ξεχωριστά. Οι συνθέσεις διαθέτουν μεγάλη ενέργεια μέσα τους, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν έναν πολύ έντονα πιασάρικο χαρακτήρα, που αναδεικνύει μια πολύ άγρια μουσική ομορφιά. Να πούμε πάντως, πως στο αρχέγονο post-punk (apocalyptic post-punk όπως το αποκαλούν οι ίδιοι) το οποίο υπηρετούν, έχουν αρχίσει και προστίθενται με διακριτικό τρόπο στοιχεία από το indie-rock, κάτι που υποβοηθάει τον πιασάρικο και προσβάσιμο χαρακτήρα των συνθέσεων.

Κι έτσι, αυτό το άλμπουμ καταλήγει ένα από αυτά τα άλμπουμ τα οποία τα ακούς με χαρά και σου ανεβάζουν τη διάθεση, κι ας μην συνάδει αυτό με τον μουσικό και στιχουργικό (αυτό φαίνεται κι από τους τίτλους των κομματιών ακόμα, βλέπε πχ. "Be My Hirosima") χαρακτήρα του άλμπουμ. Όλα τα στοιχεία του δίσκου, από τη σύνθεση και την παραγωγή μέχρι τη μίξη, όλα είναι δουλεμένα ιδανικά και αρμονικά, και μεταξύ τους συνδυάζονται για ένα αποτέλεσμα που ρέει σα νεράκι και προκαλεί τον ακροατή να αφεθεί στη μαγεία του. Μια μαγεία όμως που είναι γήινη και προσιτή, και όχι εκθαμβωτική αλλά απρόσιτη και ψυχρή. Σε αυτό συμβάλλει απόλυτα η μελωδικότητα η οποία περιβάλλει και χαρακτηρίζει αυτόν το δίσκο.

Αυτός ο τόσο προσιτός και ευχάριστος χαρακτήρας του δίσκου θα μπορούσε πολύ εύκολα να χαρακτηριστεί έως και pop από πολλούς, αυτό όμως θα ήταν μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση, διότι ο δίσκος έχει πολλές κρυμμένες πτυχές, κι αν συνδυαστεί η ακρόαση με την ταυτόχρονη ανάγνωση των στίχων, γίνεται πιο εύκολα διακριτή η βαθιά κρυμμένη, δυστοπική και μετά-αποκαλυπτική πλευρά του δίσκου. Κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του. Το να μπορείς να κρύβεις ένα τόσο δυστοπικό dna κάτω από τόνους χαράς και απόλαυσης σε ένα τόσο έντονο αλλά ταυτόχρονα προσιτό μουσικό χαρακτήρα, θέλει πολύ ταλέντο. Γιατί έτσι αποκτάς και επιφανειακούς ακροατές που πιθανόν να ενθουσιαστούν εύκολα, αλλά κρατάς και αυτούς που θέλουν βάθος στη μουσική τους κάτω από ένα φαινομενικά απλό, αλλά εν τέλει πολύ πιο πλούσιο απ' ότι δείχνει μουσικό χαρακτήρα. Οι Grave Pleasures έχουν τη δυνατότητα να γίνουν το πιο σπουδαίο post-punk συγκρότημα της εποχής μας.

Βαθμολογία: 84/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος