Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Μαρτίου 2018
Μία από τις μπάντες που σημάδεψαν στα σίγουρα τον ακραίο ήχο στα τέλη των '80s και αρχές των '90s, ήταν οι Ολλανδοί Pestilence, οι οποίοι ξεκινώντας την πορεία τους σαν thrash μπάντα στο υπέροχο ντεμπούτο ''Malleus Maleficarum'' (1988), συνέχισαν στο πιο ακραίο παρακλάδι του death metal, με τους δύο επόμενους εμβληματικούς για το είδος δίσκους, πρώτα το ''Consuming Impulse'' (1989), το οποίο ήταν το 2ο και τελευταίο άλμπουμ με τον τότε μπασίστα/τραγουδιστή Martin Van Drunen, και στη συνέχεια με το αγαπημένο των περισσότερων οπαδών ''Testimony Of The Ancients'' (1991), όπου ο ως τότε κιθαρίστας Patrick Mameli ανέλαβε και τα φωνητικά. Η μουσική τους έγινε τεχνική σε σημείο που να το πάνε σε τζαζεμένο σημείο, με το τελευταίο άλμπουμ της πρώτης τους ενσάρκωσης ''Spheres'' (1993) να είναι ένα παρεξηγημένο jazz/fusion αριστούργημα που αρκετοί οπαδοί δεν είχαν δει με καλό μάτι τότε, αλλά εδραιώθηκε στις καρδιές του περισσότερου κόσμου με την πάροδο των χρόνων. Έπειτα και για τα επόμενα 15 χρόνια, το συγκρότημα μπήκε στον πάγο κι εκεί που κανείς δεν περίμενε να ακούσει κάτι νέο, στις αρχές του 2009 επέστρεψαν με το ''Ressurection Macabre'', ενώ συνέχισαν την πορεία τους φρενήρεις με το ''Doctrine'' (2011) και το καλύτερο άλμπουμ της επανασύνδεσης, ''Obsideo'' το 2013.
Μετά το ''Obsideo'', δυστυχώς η μπάντα μπήκε στον πάγο και δεν ήταν παρά οι επίδοξες επανακυκλοφορίες των πρώτων τεσσάρων εμβληματικών άλμπουμ από την Hammerheart Records του Guido Heijnens που τους έδωσε το κίνητρο να συνεχίσουν να δισκογραφούν. Ο Mameli αυτή τη φορά με μία πολυεθνική σύνθεση στο πλάι του, βγάζει τον δίσκο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε βγει μετά το ''Testimony Of The Ancients'', το 8ο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο ''Hadeon'' έχει διαρρεύσει εδώ και καιρό και οι οπαδοί το έχουν ήδη σε μεγάλη εκτίμηση, κυρίως λόγω της παραπομπής στο ένδοξο προαναφερθέν του 1991, αλλά και για το γεγονός ότι οι Pestilence ακούγονται φρέσκοι και εμπνευσμένοι όσο ποτέ τις τελευταίες τρείς δεκαετίες. Στο πλάι του Mameli ο κιθαρίστας Santiago Dobles από τη Βενεζουέλα, ο Σλοβένος μπασίστας Tilen Hudrap (ο οποίος έχει ήδη παίξει/περιοδεύσει με Testament, Paradox, Vicious Rumors) και ο Ρουμάνος τεχνικότατος ντράμερ Septimiu Hărşan, όλοι τους παιχταράδες που προσαρμόστηκαν άμεσα στον ήχο των Pestilence και που σε σημεία θυμίζουν την απόδοση των παλιών παιχταράδων Τοny Choy, Patrick Uterwijk και Marco Foddis, σαν να μην πέρασε μία μέρα από τα παλιά μεγαλεία. Πράγματι έχουμε να κάνουμε με επιστροφή-όνειρο και υπάρχουν τα μυστικά που οδήγησαν σε αυτήν!
Αρχικά υπήρχε κίνητρο να δείξουν ότι είναι ακόμα ενεργοί και εμπνευσμένοι, πολλοί ήταν αυτοί που είχαν καλωσορίσει την επιστροφή μεταξύ 2009-2013 αλλά υπήρξαν και πολλοί που θεώρησαν ότι εκείνα τα τρία άλμπουμ ήταν πολύ κατώτερα της περιόδου 1988-1993. Μάλλον αρκετοί δεν κατάλαβαν ότι ειδικά το ''Obsideo'' ήταν σπουδαίος δίσκος και ότι με τη φόρα που είχαν θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει στη συνέχεια κάτι αντίστοιχα καλό. Η φόρα αυτή κόπηκε για 5 χρόνια, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Mameli να μαζέψει τις ιδέες του και να τις βάλει σε μία σωστή σειρά, μπορεί να ακούγεται ασφαλές το να φτιάξει υλικό που θύμιζε ''Testimony...''-era Pestilence, αλλά το να έχεις παίξει μία φορά έτσι, δε σημαίνει ότι είσαι ικανός να το ξανακάνεις, και ειδικά μετά από 27 (!) χρόνια. Το άλλο μυστικό είναι ότι ο δίσκος περιέχει 13 κομμάτια (για την ακρίβεια 11 συν 2 ιντερλούδια, εκ των οποίων το ένα είναι η εισαγωγή ''Unholy Transcript''), τα οποία δεν το κουράζουν ιδιαίτερα πολύ με τις διάρκειες, ενδεικτικό είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, είναι αυτό που κλείνει το ''Hadeon'' και συγκεκριμένα το ''Electro Magnetic'' που διαρκεί μόλις 3:44! Αυτό δείχνει ότι προτιμούν να εκφραστούν με το μοτίβο ''less is more'' και πραγματικά τους βγαίνει σε καλό, καθώς τα κομμάτια δεν περιέχουν περιττά σημεία και επίδειξη τεχνικής (χωρίς αυτή να λείπει σε καμία περίπτωση) που θα κουράσουν τον ακροατή!
Σίγουρα ο ήχος του δίσκου είναι βγαλμένος από τα '90s, υπάρχουν λίγα σημεία που μπορεί να παραπέμπουν στο τζάζεμα του ''Spheres'' όσον αφορά την τόλμη που δείχνουν, αλλά είναι τέτοια η δομή των κομματιών που δεν αφήνει περιθώρια για πολύ ανάλυση. Death metal με αρχή-μέση-τέλος που στηρίζεται σε επαναλαμβανόμενα πιασάρικα (αλλά όχι εμπορικά) riff, δυνατά τύμπανα που ακολουθούν τις κιθάρες, μπάσο που ενισχύει τον όγκο και φωνητικά που δείχνουν ότι ο Mameli ακόμα το ''έχει'' κι ας έχει φτάσει σχεδόν 52! Έχει πάντως ακόμα την τεχνογνωσία να παίξει αυτό το απαιτητικό υλικό, καθώς ήταν από τους πρώτους συνθέτες που πήγαν το είδος ένα βήμα παραπέρα. Και μάλιστα το δείχνει με παραπάνω από ένα όπλα στη φαρέτρα του, καθώς είτε μιλάμε για το κομμάτι που ουσιαστικά κάνει το μπάσιμο στο δίσκο, το ''Non Physical Existent'', είτε για πιο πιασάρικες τιμές τύπου ''Multi Dimensional'', ''Manifestations'' και ''Electro Magnetic'', το αποτέλεσμα είναι πολύ συμπαγές, με μεγάλη συνοχή και έναν ενιαίο ήχο από την αρχή ως το τέλος του δίσκου. Σε κάποιους πιό old-school οπαδούς σίγουρα θα υπάρξει η πεποίθηση ότι το σύνολο είναι επαναλαμβανόμενο και ότι τα κομμάτια μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά τέτοιοι τύποι μια ζωή ψάχνουν να βρουν αρνητικά σε οτιδήποτε, οπότε τις περισσότερες φορές η γνώμη τους περνάει και δεν ακουμπάει.
Υπάρχουν και κρυμμένα διαμάντια που μπορεί με την πρώτη ακρόαση να μην ξεχωρίσουν αλλά σε κάθε περίπτωση είναι κορυφές απάτητες για πολλούς εκεί έξω πλέον, όπως τα ''Oversoul'', ''Discarnate Entity'' και ''Ultra Demons'' (με vocoder a la Cynic να προκαλεί εγκεφαλικά). Οι Pestilence του 2018 και του ''Hadeon'' μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν κάνει μία από τις εντυπωσιακότερες επιστροφές δίσκου τα τελευταία αρκετά χρόνια, δε νομίζω άνθρωπος που αγάπησε ειδικά τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ τους να μη βρει κάτι που να του αρέσει στο ''Hadeon''. Για πάρα πολλά χρόνια αρκετοί ψάχναμε μία μπάντα που θα θυμίζει παλιούς Pestilence (ή Αtheist ή Cynic). Κι αν για τους δύο τελευταίους μπορούμε να πούμε ότι έχουμε τους Obscura, στη θέση των Pestilence δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο ευτυχώς ή δυστυχώς. Οι Pestilence επιβεβαιώνουν ότι οι εναπομείναντες από το Ολλανδικό Big Four του death metal (μαζί με Αsphyx και Sinister και δυστυχώς χωρίς τους διαλυμένους Gorefest), είναι σε θέση να ακούγονται ακόμα εμπνευσμένοι και επίκαιροι και να έχουν λόγο ύπαρξης εν έτει 2018. Με τόση μουσική να βγαίνει εκεί έξω και τόσους νέους ήχους να έχουν κατακλύσει τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού, το ''Hadeon'' είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα βρει τη θέση του στις λίστες με τα κορυφαία άλμπουμ του 2018, απόλυτα δίκαια! Welcome back Pestilence, we had missed you dearly!
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
