Συντάκτης: Κατερίνα Μήτικα
Την Πρωτοχρονιά του περασμένου έτους, στο YouTube κανάλι των Septicflesh ανέβηκε ένα μυστηριώδες teaser το οποίο επιβεβαίωνε την εργασία του συγκροτήματος πάνω σε φρέσκο υλικό. Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμασταν κάποια σημεία ζωής αναφορικά με το επερχόμενο project της μπάντας, αφού ο τελευταίος τους, μέχρι πριν λίγο καιρό, studio δίσκος που είδε τα φώτα της δημοσιότητας, αριθμεί πλέον 5 χρόνια από την ημερομηνία κυκλοφορίας του.
Όπως φάνηκε, το συγκρότημα μπήκε στο στούντιο για τον νέο του δίσκο ήδη από το 2020. Να σημειωθεί πως στο εν λόγω teaser δε δόθηκε καμία πληροφορία για το όνομα ή έστω για την ημερομηνία κυκλοφορίας του υπό ανάπτυξη υλικού.
Ως πιστή θαυμάστρια των θρυλικών Αθηναίων περίμενα επί καιρό και με ανυπομονησία οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τη νέα κυκλοφορία, η οποία εν τέλει καθυστέρησε πολύ να αποκαλυφθεί σε σχέση με την ημερομηνία κυκλοφορίας του παραπάνω teaser.
Ο χρόνος αναμονής άξιζε. Στο παρόν άρθρο θα μιλήσουμε για την επόμενη μεγάλη κυκλοφορία των Septicflesh και τον διάδοχο του “Codex Omega”, το τολμηρό “Modern Primitive”. Το “Modern Primitive” αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος μέσω της Nuclear Blast, ενώ παρατηρούμε πως ο νέος δίσκος φέρει ξανά τη σφραγίδα του παραγωγού Jens Bogren. Θα περίμενε κανείς λόγω της συνεργασίας με τη συγκεκριμένη δισκογραφική κάτι πιο εμπορικό και “safe”, όμως η μπάντα δεν έκανε συμβιβασμούς.
Το “Modern Primitive” στο σύνολό του έχει το αναμενόμενο heaviness που περιμέναμε από τους Septicflesh, το οποίο συνδυάζεται και συμπληρώνεται άρτια με τον συμφωνικό ήχο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας και της χορωδίας (κανονικής και παιδικής). Επίσης, στις συνθέσεις του δίσκου εντοπίζονται αρκετές ελληνικές και middle eastern επιρροές, που φέρουν την αύρα και το μυστήριο αρχαίων εποχών. Δε λείπουν και οι πιο θεατρικές στιγμές, που το πάντρεμά τους με τα παραπάνω δίνει μια έντονα κινηματογραφική αξία στο αποτέλεσμα.
Ένα τέτοιο παράδειγμα εντοπίζεται μόλις στο ξεκίνημα του δίσκου, με το “The Collector”. Το intro του κατορθώνει με τη 12χορδη κιθάρα να θυμίσει σε όλους την ταυτότητα των αθηναίων death metallers με τις ελληνικές ethnic μελωδίες του. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό opening χρησιμοποιείται και στην περίπτωση του πρώτου single του δίσκου, "Hierophant”, που ακολουθεί το “The Collector”. Διαπιστώνουμε ότι το opening που χρησιμοποιήθηκε στην εισαγωγή του εκπληκτικού live album “Infernus Sinfonica MMXIX”, μετουσιώθηκε στο intro του “Hierophant”.
Διαφορετική προσέγγιση επιλέγει το “Self-Eater”. Οι εναλλαγές από σκληρό σε πιο αργό/ορχηστρικό ήχο είναι πολυάριθμες μέσα στο κομμάτι. Επίσης, εμπεριέχει μια θεατρικότητα λόγω της έντονης χρήσης της συμφωνικής ορχήστρας και της χορωδίας, ενώ η διάθεση αυτή εντοπίζεται και στον τρόπο που ο Seth και ο Σωτήρης εκτελούν τα φωνητικά τους μέρη.
Επιστρέφουμε σε ένα ακόμα κομμάτι με αιθέριες ethnic μελωδίες της 12χορδης κιθάρας. Το “Neuromancer” επίσης έχει πιο θεατρική διάθεση, πολλές εναλλαγές όπως το “Self-Eater”, με τη διαφορά ότι είναι περισσότερο riff-based από το προηγούμενο. Το “Coming Storm” που το διαδέχεται, κυριολεκτικά παρασέρνει τον ακροατή ανεξέλεγκτα σαν ισχυρή καταιγίδα. Είναι από τα πιο γρήγορα και τεχνικά απαιτητικά κομμάτια του δίσκου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν σύντομα μελωδικά διαλείμματα.
Η χορωδία με μια άκρως μυστικιστική διάθεση εισάγει τον ακροατή στο single “A Desert Throne”, και μάλιστα με ελληνικό στίχο. Όπως άλλωστε προδίδει και το όνομα, είναι ένα από τα πολλά κομμάτια στο “Modern Primitive” με μελωδική middle-eastern επιρροή και πλούσια ορχηστικά μέρη, τα οποία φυσικά πλαισιώνονται από το βίαιο παίξιμο των υπόλοιπων μελών της μπάντας.
Και έφτασε η ώρα για το (σχεδόν) ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το “Modern Primitives”. Θα το χαρακτήριζα ως ένα από τα πιο επικά κομμάτια του “Modern Primitive”, το οποίο θα έλεγα δεν αποκλίνει ιδιαίτερα από το πλαίσιο που χαράσσουν τα υπόλοιπα κομμάτια του συνόλου. Το σκληρό “Psychohistory” που ακολουθεί, έχει μια αρκετά έντονη αντίθεση στο tempo από το ομώνυμο κομμάτι. Συγκαταλέγεται μέσα στα πιο γρήγορα και τεχνικά απαιτητικά κομμάτια του “Modern Primitive”.
Το κλείσιμο της ολοκαίνουριας δουλειάς των μεγάλων Septicflesh αναλαμβάνει το “A Dreadful Muse”, το οποίο αποτελεί υπόδειγμα του ταλέντου και της μακροχρόνιας εμπειρίας του συγκροτήματος. Με αριστοτεχνικό τρόπο, οι Αθηναίοι δημιουργούν αυτό για το οποίο φημίζονται τόσα χρόνια: μια σκοτεινή, επική ατμόσφαιρα, που πλαισιώνεται με τις ethnic επιρροές που συναντώνται στο σύνολο του “Modern Primitive”.
Το “Modern Primitive” στο σύνολό του είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της δουλειάς των Septicflesh. Πάντοτε προσπαθούν να παράγουν ένα προϊόν σκληρό, σκοτεινό, γρήγορο, τεχνικά απαιτητικό. Από την ύστερη εποχή τους που σηματοδοτείται με το εμβληματικό “Communion”, δεν υπάρχει δίσκος στον οποίο λείπει από το πρώτο πλάνο η συμφωνική ορχήστρα και η χορωδία που στοιχειώνουν τον ακροατή. Επίσης, πάντοτε φροντίζουν να υπάρχει ένα μουσικό θέμα που χαρακτηρίζει τη δουλειά τους, όπως οι ethnic ελληνικές και middle eastern επιρροές στο “Modern Primitive”. Αυτό που θα ήθελα να υπάρχει παραπάνω στη νέα δουλειά είναι η ποικιλία στις συνθέσεις των κομματιών. Το συγκρότημα φάνηκε πως είχε κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του, το οποίο ήθελε να περάσει στις συνθέσεις του. Ως αποτέλεσμα, χάθηκαν ορισμένες ευκαιρίες για να προστεθούν περεταίρω στοιχεία που θα διαφοροποιούσαν το κάθε κομμάτι, που θα το έκαναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Septicflesh είναι από τους λίγους καλλιτέχνες στο χώρο του συμφωνικού σκληρού ήχου που κρατάνε ψηλά τον πήχη, αν λάβουμε υπόψη μας τη γενική κάθοδο, που συμβαίνει εδώ και χρόνια στην ποιότητα των κυκλοφοριών που υπάγονται στο είδος. Οι Αθηναίοι με λίγα ακόμα μεγάλα ονόματα κρατάνε το είδος του συμφωνικού metal ζωντανό, προσπαθώντας κάθε φορά να του δίνουν νέα πνοή, να το ανανεώνουν και να το εξελίσσουν.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Κατερίνα Μήτικα
Comments
