Συντάκτης: Νίκος Χήναρης
Η πρώτη μου επαφή με τους Last Rizla ήταν από σπόντα, στο περσινό Halloween party της Alea Brewing Co, που είχα πάει φυσικά για τις μπύρες.
Η εντύπωση που μου έδωσαν ήταν αυτή του τέλειου breakdown που σε κάνει να θες να κουνήσεις την κεφάλα αλλά για ολόκληρο το κομμάτι. Δυνατή εμφάνιση που δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση των Khriki που ακολούθησαν, αν και έκαναν φυσικά καλή δουλειά.
Το ίδιο και πιο εμπλουτισμένο vibe μου έδωσε το νέο τους full-length, "Noise Without Decay".
Ξεκινάμε με το "Β52" και φωνητικά που θύμισαν Jamey Jasta. Headbang και γκρούβα πάνε χέρι-χέρι.
Ακόμη πιο “σκισμένα” φωνητικά στα επόμενα δύο κομμάτια "Rebound" & "No Way Out" που συνεχίζουν στο ίδιο ασταμάτητο μοτίβο.
Ο ήχος με εκπλήσει ευχάριστα καθώς κάθε όργανο έχει τον χώρο του στη μίξη.
Στην παραγωγή συμμετείχε και η ίδια η μπάντα.
Τα πράγματα αλλάζουν στο "Bloody, Hairy",όπου η μπάντα αφήνει το κομμάτι να απλωθεί και οι δυναμικές το κάνουν ενδιαφέρον. Κάθε μέρος σε κάνει να αναρωτιέσαι πως θα εξελιχθεί στο επόμενο.
Δεν έχει μόνο breakdown η φάση.
Στη μέση του δίσκου οι εντάσεις πέφτουν λίγο με το "The Debt", αλλά δυστυχώς η φωνή δεν ακολουθεί, χάνοντας την ευκαιρία να διαφοροποιηθεί από τα υπόλοιπα κομμάτια.
Οι παρανοϊκές συγχορδίες του "Hades" μας πάνε στον κάτω κόσμο (touchè?) και η διάρκεια του κομματιού με κάνει να παρακαλάω για σόλο που δε μου δίνουν.
Συνεχίζεται η περιήγηση στην αρχαία Ελλάδα με το γκρουβάτο ριφ του "Classic Marathon" και παίρνω τη δόση μου από σόλο. Μπάσο-τύμπανα είναι τσιμέντο.
Ένα σχεδόν punk riff με ξεγελά στο "Mushy Peas" για να με βάλει στο πιο ενδιαφέρον couple του δίσκου. Θα ήθελα να εξερευνήσουν περισσότερο αυτό το ανατο-αλήτικο μονοπάτι μετά το refrain.
"Β53" για το τέλος και τα πράγματα σοβαρεύουν. Panic chords πάνε κι έρχονται και οι αλλαγές στην εισαγωγή συνεχείς. Ένα γκρουβάτο doom-riff σε κάνει να προσμένεις κάτι επικό το οποίο δυστυχώς δεν έρχεται.
Η μπάντα επιλέγει να κλείσει το δίσκο με ένα instrumental που κάλλιστα θα μπορούσε να τον ανοίγει.
Ιδιαίτερη επιλογή για ένα όμως ιδιαίτερο σχήμα. Μια υπόσχεση για "Β54" ίσως;
Θέλω κι άλλο ενώ έχουν περάσει 40 λεπτά.
Αν αυτό δεν είναι επιτυχία τότε τι;
Oι Last Rizla κατάφεραν βάζοντας σε ένα καζάνι όλες τους τις επιρροές, να βγάλουν ένα heavy μείγμα που το υποστηρίζουν και τους χαρακτηρίζει.
Έχουν βρει τον ήχο και την εικόνα τους (τέλειες οι φόρμες).
Πάρτε το "Noise Without Decay". Ίσως είναι πιο βαρύ από αυτά που ακούτε αλλά αξίζει και το τρέξιμο ("Classic Marathon" αφού) και τη βόλτα στην Άδη.
Για το Rock Overdose,
Νίκος Χήναρης
Comments
