Κάνε το εικόνα: Έχεις 1,5 χρόνο να πας σε live, έχεις μαζέψει όλη την απογοήτευση και την πίεση από την κλεισούρα μετά από 186,35 lockdowns και μια μέρα μαθαίνεις ότι οι Nightstalker θα παίξουν στην Τεχνόπολη. Άψογα. Και αμέσως μετά, διαβάζεις ότι όλοι θα είναι καθιστοί. Ουφ...
Ας είμαστε ειλικρινείς, ούτε το 3% των παρευρισκόμενων δεν ήθελε πραγματικά να παρακολουθήσει τη συναυλία από μια καρέκλα. Αλλιώς είχαμε συνηθίσει και σίγουρα είχαμε την ελπίδα ότι θα επιστρέφαμε στις αγαπημένες μας συνήθειες μέχρι τώρα. Ε, κάποια στιγμή ελπίζω πως θα επιστρέψουμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι τότε δεν θα ξαναπάμε και σε live.
Οπότε, κατά τις 20:30 το βράδυ της Παρασκευής 2 Ιουλίου καταφθάνω στην Τεχνόπολη μαζί με τις κολλητές, μια ευγενέστατη κοπέλα από το προσωπικό μάς οδηγεί στο τραπέζι μας και καθόμαστε. Και ω θεοί, έχουμε μπροστά μας γυάλινα ποτήρια. Και τασάκι. Και κατάλογο για να παραγγείλουμε, χωρίς να πάμε στο μπαρ. Σοκ. Σίγουρα δεν έχουμε συνηθίσει έτσι, αλλά ας μην παραπονιέμαι, η οργάνωση ήταν πραγματικά άψογη.
Σιγά σιγά νυχτώνει, ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει και στη σκηνή βγαίνουν οι The Screaming Fly, που μπορεί να μην τους ήξερα πριν, αλλά χαίρομαι που τώρα τους έμαθα. Παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα αντιμετώπισαν (συμβαίνουν αυτά στις ζωντανές εκπομπές), η εμφάνισή τους ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενη. Είχαν πολλή ενέργεια και έκαναν εξαιρετικό άνοιγμα, εννοείται πως τώρα θα ψάξω περισσότερο τη δουλειά τους και θα έχω το νου μου για να τους ξαναδώ να παίζουν.
Photos: Elias Moraitis Photography - ElMo PhotoArt
Και φυσικά, λίγο μετά τις 22:00 κάνει την εμφάνισή του και το όνομα της βραδιάς. Εξαιρετική ενέργεια και δύναμη, όπως πάντα, αλλά και προσοχή στην επιλογή των κομματιών, αφού κατά τη διάρκεια του live ακούσαμε από τα καινούργια τους, από τα παλιά τους, από τα πιο δημοφιλή, αλλά και από τους λιγότερο συνήθεις υπόπτους. Μέσα στα highlights της βραδιάς ήταν σίγουρα το performance του “Just A Burn”, “Baby, God Is Dead”, “The Dog that No One Wanted”, αλλά και του πιο slow και συναισθηματικού “Sweet Knife”. Ε ναι, εκεί είδαμε και αναμμένους αναπτήρες στον αέρα, αν και θα μου άρεσε να δω περισσότερους.
Ο μεγάλος χαμός έγινε - πού αλλού - στο “Dead Rock Commandos”. Αυτό το τρομερά catchy κομμάτι έχει κλέψει τις καρδιές μας και δικαίως. Του αξίζει και ακόμα πιο παθιασμένη υποδοχή, την οποία ελπίζω να λάβει, όταν πλέον η πανδημία αποτελεί παρελθόν.
Και φτάνουμε, λέει, στο τέλος. Και παίζουν για κλείσιμο το “Great Hallucinations”. Πού πας ρε Αργύρη, πού είναι το “Children of the Sun”; Και γυρνάει η φίλη Αθηνά από δίπλα και λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση, τώρα θα ξαναβγούν και θα το παίξουν encore. Και επειδή το όνομα συνοδεύεται από την αντίστοιχη σοφία, προφανώς η φίλη έχει δίκιο.
Ρε ποιος Covid και μαλακίες; Αρχίζει κόσμος να σηκώνεται πάνω, αγκαλιές, ιστορίες, “We’re gonna live forever, don’t you know we’re all oooooone together, we are the children of the sun”. Ναι, όχι, δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Για μια φευγαλέα στιγμή, ξέχασα τα πάντα περί πανδημίας, περί καύσωνα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Το μόνο πράγμα που υπήρχε, ήταν εκείνη η στιγμή. Τεράστια αξία για μένα, ελπίζω και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που το έζησαν.
Αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει να αγαπάμε αυτή τη σκηνή. Μας δίνει ενέργεια, μας φέρνει κοντά, μας κάνει να ζούμε, όχι απλά να υπάρχουμε. Και αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλω να χάσω ποτέ ξανά, λόγω πανδημίας ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Τι άλλο να πω, για μένα ήταν μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ, κυρίως για τον συμβολικό της χαρακτήρα. Και τώρα, ανυπομονώ για το επόμενο!
*Copyright claim: Οι φωτογραφίες στο άρθρο δεν είναι δικές μου, τις βρήκα στη σελίδα της εκδήλωσης στο Facebook. Το βίντεο επίσης δεν είναι δικό μου, το βρήκα στο YouTube. Ήμουν τόσο απορροφημένη από την ατμόσφαιρα του live, που μόλις και μετά βίας έβγαλα ένα στόρι στο instagram στην αρχή της βραδιάς. Και δεν ντρέπομαι καν.
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
