Η τριάδα των EVERGREY, KLOGR και VIRTUAL SYMMETRY, θα εμφανιστεί το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024 στη Θεσσαλονίκη και το Principal Club Theater @ Mylos Area, ενώ μία ημέρα αργότερα, την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2024.
Με αυτή την αφορμή ο Άγγελος Κατσούρας προσπαθεί να βαθμολογήσει το σύνολο της πλούσιας δικογραφίας τους, προετοιμάζοντας μας για στιγμές που θα έχουν να διηγούνται όσοι παρευρεθούν...
Με 13 άλμπουμ σε 26 χρόνια δισκογραφίας και 29 χρόνια ιστορίας, οι αγαπημένοι Σουηδοί Evergrey κάθε άλλο παρά φειδωλοί και τεμπέληδες μπορούν να χαρακτηριστούν στην καριέρα τους. Από τις μπάντες που οι Έλληνες “έπιασαν” με τη μία από το 1ο τους άλμπουμ και που αρκετοί ακολουθούν μέχρι σήμερα. Στην πορεία όπως ήταν λογικό, έχασαν και κέρδισαν πολλούς οπαδούς εκατέρωθεν, αλλά παραμένουν στις επάλξεις κι ευτυχώς μετά από πάρα πολλά χρόνια, επέστρεψαν με ένα πραγματικά αξιολογότατο άλμπουμ. Και μια και το έφερε ο λόγος για τα άλμπουμ τους και επειδή πάντα μου φαινόταν εύκολη η αξιολόγηση τους, είπα να κάνω μία αναδρομή και να τα βάλω από το χειρότερο προς το καλύτερο, ας δούμε πως και γιατί:
14) “Escape Of The Pheonix (AFM, 2021)
Όχι, όχι και πάλι όχι. Δεν μπορεί να είναι αυτοί οι Evergrey που κάποτε λατρέψαμε όλοι με πάθος. Ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν μία μάζα με συρραφές από ιδέες που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους και που το μόνο που αξίζει να θυμάται κανείς από αυτό, είναι το πραγματικά κορυφαίο εξώφυλλο του συμπατριώτη μας Γιάννη Νάκου, ίσως και το κορυφαίο της καριέρας του συνολικά. Βέβαια, όπως του είχα πει κατ’ιδίαν τότε, εγώ θα είχα αρνηθεί να δώσω τέτοιο έργο τέχνης σε τόσο κακό άλμπουμ, αλλά ο Γιάννης ήταν μεγαλόψυχος και του άνοιξαν και έξτρα πόρτες με αυτό, και πως όχι άλλωστε. Δίσκος που τον ακούς κι αν δεν σε πιάσει κατάθλιψη από την όλη κατάντια τους, σε πιάνει ένα ερωτηματικό πως ειλικρινά τον κυκλοφόρησαν, αν τον άκουγα όντως στο στούντιο και τους άρεσε και πως τον δέχθηκε και η εταιρεία. Όλα λάθος, format να υπάρξει σαν σκέψη καν, πόσο μάλλον ότι όντως συνέβη.
4/101
3) “The Atlantic” (AFM, 2019)
Όχι και πολύ καλύτερα τα πράγματα στο δίσκο που προηγήθηκε της χειρότερης στιγμής τους. Πάλι εξωφυλλάρα από τον Γιάννη Νάκο, με το δίσκο να προέρχεται ύστερα από μία σχετική σταθερότητα που πήγε να φανεί, αλλά φεύ! Κακό άλμπουμ που τα “A Silent Arc” και “Weightless” ξεχωρίζουν όχι γιατί είναι καλά κομμάτια αλλά γιατί δεν είναι απλά κάκιστα σαν τα υπόλοιπα. Ο Tom Englund ο μόνος διασωθείς, όπως σε κάθε δίσκο τους εξάλλου, αλλά δεν υπάρχει κι εδώ καμία αρχή, μέση και τέλος και τα 54’ διάρκειας του μοιάζουν βασανιστικά πολλά μέχρι το τέλος. Που να ήξερε κανείς ότι θα έβγαζαν και χειρότερο δίσκο αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Μία πάρα πολύ κακή δημιουργικά περίοδος, η οποία για κάποιο περίεργο λόγο τους έφερνε κι άλλους οπαδούς, οι παλιοί οπαδοί είχαν ήδη χαιρετήσει προ καιρού, αλλά εδώ έριξαν ως και κατάρες με αυτό που άκουγαν. Οριακά περνιέται η βάση λόγω καλής διάθεσης.
5.5/10
12) “Glorious Collision” (Steamhammer, 2011)
8o και μακράν του δευτέρου, το χειρότερο ως τότε άλμπουμ τους. Αστείος δίσκος σε σχέση με το τι είχε προηγηθεί, ήδη το “Torn” ήταν “ντεμί” αποδεκτό (οριακά δεν έφαγε τόση λέζα) αλλά εδώ τα’χουν κάνει όλα εντυπωσιακά χειρότερα. Και πάλι απαράδεκτα μεγάλο σε διάρκεια, τι 61’ ρε σείς, πάτε με τα καλά σας; Ας μου πει κάποιος ειλικρινά ότι βάζει κομμάτι από’δω μέσα και το θυμάται ή το γουστάρει. Τουλάχιστον είναι σχεδόν όλα ισάξια ανεπαρκή και παρότι παικτικά σε σχέση με τις άλλες 2 μπαρούφες που προηγούνται του εδώ διασυρμού, υπάρχει μία σειρά δομών. Κακών δομών όμως, που δεν δικαιολογούνται από την πρότερη μεγάλη ποιότητα τους. Πολλά τραγούδια, πολλή διάρκεια, ότι να’ναι concept, “Wrong” που λέει και το τραγούδι που γυρίστηκε σε βίντεο εδώ πέρα. Πως δέχτηκε κοτζάμ πάλαι ποτέ ένδοξη Steamhammer να μπει το όνομα της εδώ πέρα; Δε θα καταλάβω ποτέ τις εταιρείες και πως ανέχονται τέτοια πράγματα...
6/10
11) “Τhe Storm Within” (AFM, 2016)
Μετά από μία παραλίγο ανάκαμψη με το “Hymns For The Broken”, έχουμε εκ νέου πτώση στο “The Storm Within”, το οποίο οκ δεν το λες τελείως χάλι γιατί έχει τις στιγμές του όπως τα “Distance”, “In Orbit”, “The Paradox Of The Flame”, αλλά και πάλι χάνεται η ουσία, η παγίδα των μεγάλων διαρκειών δεν κόβεται με τίποτα, 58’ εδώ αυτή τη φορά, του έχω μία κάποια μικρή συμπάθεια για κάτι στιγμές που πάνε να θυμίσουν τη μεγάλη μπάντα που ήταν κάποτε, αλλά ακούγονται τόσο επιτηδευμένοι που στο τέλος χαλάνε και τα καλά που έχουν κάνει εδώ μέσα. Κακή περίοδος σερί όπως είπαμε, με εξαίρεση το προηγηθέν άλμπουμ, ωραίο εξώφυλλο, ωραία παραγωγή αλλά κάπου εδώ τα ωραία παύουν και αυτή η ντε και καλά προοδευτική λογική που δεν οδηγεί πουθενά παγιδεύει το συγκρότημα και το κάνει επαναλήψιμο, βαρετό και χάνοντας το βασικό στοιχείο του πολύ προσωπικού ήχου που είχαν κάποτε.
6.5/10
10) “Torn” (Steamhammer, 2008)
Ο μόνος λόγος που το επίσης χειρότερο άλμπουμ τους ως τότε μπαίνει λίγο πιο ψηλά, είναι καθαρά η φοβερή συναυλία που έκαναν το 2009 ως προσκαλεσμένοι του Rock Hard και που πραγματικά ήταν εκπληκτικοί. Ανεπαρκής δίσκος που ήταν πολύ μακριά από την ποιότητα των προηγούμενων δίσκων και που ευτυχώς για κάποιο λόγο δε μας έπρηξαν τότε με πολλά κομμάτια από εδώ στη συναυλία, σίγουρα το “Broken Wings” και το “Fear” άξιζαν να είναι στο σετ, αλλά πέραν αυτών όχι και πολλά πράγματα. Οριακά στα όρια του αποδεκτού δίσκου ίσως και γιατί βλέπαμε μεν πτώση αλλά υπήρχε μία προσπάθεια, μία αναγνώριση ότι ναι μεν δε μπορούν να πιάσουν μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά δεν είχαν αφεθεί και έρμαια της μετέπειτα κατάστασης. Κομμάτια να γίνει, είναι το άλμπουμ εδώ πέρα στο αφιέρωμα που ίσως πάρει κάτι παραπάνω απ’ότι πραγματικά του αξίζει και το τελευταίο τους που αγόρασα με το που βγήκε (μέγα λάθος).
7/10
9) “A Heartless Portrait (The Orphan Testament)” (Napalm Records, 2022)
WOW! Αυτό δεν το είχα δει να έρχεται, το ομολογώ. Έτοιμος τότε να βγάλω το τσεκούρι του πολέμου και όπου σταθώ και βρεθώ να τους κάνω ρόμπα όσο δεν πάει, με αποστόμωσαν όσο ποτέ στη δισκογραφία τους. Το μοναδικό άλμπουμ που βάσει πορείας διέψευσε οποιαδήποτε προσδοκία και που μέσα μου αναφώνησα “ρε λες;” ελπίζοντας σε πιθανή μεγαλύτερη ανάκαμψη με το επόμενο άλμπουμ (όπως κι έγινε)! Πάρα πολύ φιλότιμο άλμπουμ, το οποίο ενώ δεν έλαβε την ίδια αντιμετώπιση στην κυκλοφορία του όπως τα δυο προηγούμενα αίσχη τα οποία διαδέχθηκε, εντούτοις γέμισε με χαρά τους πιστούς φίλους της μπάντας και τους έκανε επιτέλους μετά από χρόνια να χτυπήσει λίγο η καρδιά τους πιο όμορφα και δυνατά. Θα το έβαζα εύκολα μία θέση πιο πάνω, είναι η “ισοβαθμία” που κρίθηκε στο photo finish και καθαρά γιατί το επόμενο άλμπουμ που θα δείτε προηγήθηκε αρκετά πριν και το έχω ακούσει πιο πολλές φορές. Εύγε!
7.5/10
8) “Hymns For The Broken” (AFM Records, 2014)
Ξέρω ότι πολλοί/ες θα ήθελαν να το δουν παραπάνω, αλλά πρώτον χέστηκα και δεύτερον και κυριότερον, είναι πολύ ψηλά για τα δεδομένα της μπάντας ειδικά σε σχέση με τι είχε προηγηθεί και ακολούθησε. Παρότι αχρείαστα μεγάλο σε διάρκεια, το “Hymns For The Broken” σπάει το κακό σερί των “Torn”/”Glorious Collision” και προσωρινά δημιουργεί προσδοκίες για κάτι καλύτερο μελλοντικά, έπρεπε να περάσουν άλλα 10 χρόνια για να βρεθεί άλμπουμ που θα το ξεπεράσει και θα θυμίσει τα παλιά, αλλά χαλάλι. Το “King Of Errors” που ανοίγει το δίσκο είναι πανεύκολα το καλύτερο κομμάτι της ύστερης εποχής τους συνεπώς από μόνο του αποτελεί μεγάλο όπλο του δίσκου, ήταν και η τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα με σχετικά ισορροπημένο σετ μακριά από την επιδεικτική άγνοια προς τα πρώτα τους άλμπουμ στη συναυλία του 2019. Αγαπήθηκε πολύ κατά την κυκλοφορία του και είναι αυτό που δημιούργησε μία νέα γενιά οπαδών τους μια και οι παλιότεροι είχαν ήδη ρίξει Χ.
7.5/10
7) “Theories Of Emptiness” (Napalm Records, 2024)
Ναί, ναί και πάλι ΝΑΙ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ρε πούστη μου, μετά από πόσα χρόνια, ένα πραγματικά ΣΠΟΥΔΑΙΟ Evergrey άλμπου. Το ήλπιζα, το ευχήθηκα και το πήρα. Κι εγώ και όλοι όσοι τους αγαπάμε από τα πρώτα τους βήματα. Από τα πρώτα δείγματα του δίσκου με τα φοβερά βίντεο φάνηκε η δουλειά αλλά μιλάμε για δίσκο που ΟΛΑ τα κομμάτια του είναι καλά και που έκαναν σωστά όσα δε μπορούσαν να κάνουν επί σειρά ετών. Αν δεν είχαμε και τα δυσάρεστα της δεύτερης και οριστικής όπως φαίνεται φυγής του Jonas Ekdahl θα ήταν όλα καλύτερα, αλλά ας μη λέμε πολλά κι ας ευχηθούμε τα επόμενα άλμπουμ τους να είναι τουλάχιστον ισάξια με αυτό, γιατί αν βγει κάτι καλύτερο, μάλλον θα παραμιλάμε όσο δεν περιμέναμε. Μακάρι να είχε κι αυτό ένα εξώφυλλο από τον Γιάννη Νάκο, πήγαν σε πιο απλή λογική αλλά σε κάθε περίπτωση ας μην είμαστε αχάριστοι. Έρχονται με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες!
8/10
6) “Monday Morning Apocalypse” (Inside Out Music, 2006)
Τα δύσκολα της τοποθέτησης ήταν ως εδώ, από’δω κι έπειτα είναι μετρημένα κουκιά καθώς η δισκογραφία των Evergrey χωρίζεται στα 6 πρώτα άλμπουμ και στα 8 επόμενα. 5 θα έπρεπε να πω καθότι το “Monday Morning Apocalypse” ήταν μεν πιο αδύναμο κάπως από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, αλλά έχει παραγωγάρα, έχει την ομότιτλη κορυφαία κομματάρα και είναι και το τελευταίο με τον πολυαγαπημένο μπασίστα Michael Håkansson που έκτοτε αποτέλεσε παρελθόν και δεν θεωρώ διόλου τυχαίο ότι η όλη κατρακύλα ξεκίνησε μετά τη φυγή του. Να πω εδώ ότι δε μου αρέσουν ποτέ τα εξώφυλλα ή και οι μπλούζες με τα πρόσωπα των μελών καθώς όταν μετά φεύγουν κάποιοι, τρως μια ξενέρα. Πολύ καλός δίσκος και πάλι, πιο πολύ λόγω κεκτημένης ταχύτητας παρά λόγω έμπνευσης αλλά έχουν παίξει μερικούς από τους κορυφαίους τους ρυθμούς εδώ μέσα και για τελευταία φορά για πολλά χρόνια μετά (18 όπως θα είδατε) ακούστηκαν πραγματικά μεγάλοι.
8/10
5) “The Inner Circle” (Inside Out Music, 2004)
Εκπληκτικός δίσκος και με τον κορυφαίο ήχο που είχαν ποτέ τολμώ να πω. Σαφώς ακόμα πιο κορυφαίο το concept του δίσκου που κορυφώνεται στο δίσκο με το τελευταίο ανατριχιαστικό, αξέχαστο και πλήρως βιωματικό κομμάτι “When The Walls Go Down” όπου πέφτουν τα τσιμέντα και το θεωρώ το τελευταίο τρισμέγιστο κομμάτι της καριέρας τους χρονικά. Ήταν και η εποχή που έκαναν εκείνη την περιβόητη συναυλία στο Γκέτεμποργκ που κάλεσαν οπαδούς απ’όλο τον κόσμο, τους οποίους θα έβαζαν δωρεάν μέσα αν έκαναν το ταξίδι και που για καιρό μάζευα λεφτά να πάω και τελευταία στιγμή δεν μπόρεσα και πόνεσα όσο ποτέ. Ευτυχώς προλάβαμε να δούμε ζωντανά πάνω από μία φορά κάποιες από τις τραγουδάρες εδώ, ειδικά το αγαπημένο μου “Ambassador” σε φοβερές εκτελέσεις και με τη μπάντα στα καλύτερα της. Μεγάλο άλμπουμ από ένα μεγάλο ως εδώ συγκρότημα που συνεχώς εξελισσόταν και συνεχώς μας έδινε δικαιώματα να πιστεύουμε στην μεγάλη αξία τους.
8.5/10
4) “Recreation Day” (Inside Out Music, 2003)
Όπως καταλαβαίνετε, πάμε αντίστροφα σε φορά με τα άλμπουμ τους καθώς σε κάποια φάση λογικό ήταν να μη μπορούν να ξεπεράσουν τον ήδη υψηλό εαυτό τους. Τρομερό “Recreation Day”, το οποίο έχω συνδεδεμένο ως αγορά λίγες μέρες πριν απολυθώ από τον στρατό κι έκανε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες αρκετά λιγότερο επίπονες και ψυχοφθόρες, με στιγμές που ο χρόνος δεν περνούσε καν αλλά το άλμπουμ αυτό τον έκανε να μη μοιάζει ακίνητος πλήρως. Οι τύποι πήραν το “I’m Sorry” και το έκαναν δικό τους κομμάτι σε μία από τις συγκλονιστικότερες διασκευές όλων των εποχών. Ο πιο πολυσχιδής δίσκος τους ως τότε, βαρύτεροι από ποτέ και με τρομερά καλούδια στη μπόνους έκδοση το “Trilogy Of The Damned” με ένα φοβερό medley κομματιών από τα 3 πρώτα τους άλμπουμ. Ήταν η τελευταία φορά που ο μεγάλος Andy LaRocque έβαλε το χέρι του σε δίσκο τους, πιστεύοντας σ’αυτούς και δικαιωμένος από το αποτέλεσμα 100%.
8.5/10
3) “The Dark Discovery” (Gothenburg Noiseworks, 1998)
Το κορυφαίο ντεμπούτο των ηρώων μας που τότε δεν έμοιαζε ως τίποτα άλλο και μία νέα υπερδύναμη γεννιόταν να έρθει να κάνει τη διαφορά. Με τρομερές επιρροές από πολλές μπάντες, από τους Metallica και τους Dream Theater, στους Candlemass και τους Morgana Lefay, αυτοί οι πολλά υποσχόμενοι Σουηδοί τότε έγιναν η κουβέντα της εποχής και το ντεμπούτο τους είναι ένα ατμοσφαιρικό μεγαλούργημα, μακριά από τον πιο προοδευτικό ήχο του μέλλοντος, πραγματικά σκοτεινό σε σημεία και με την τριλογία στη μέση (4/5/6) να προκαλεί ρίγη. Το ισοπεδωτικής υφής για την καρδιά “For Every Tear That Falls” γυρίστηκε σε βίντεο και το μέλλον έμοιαζε δικό τους. Οι λίγοι που με θεωρώ εντός που το είδαμε να έρχεται, είχαμε ήδη σηκώσει γροθιές στον αέρα πανηγυρίζοντας και η πλύση εγκεφάλου μας με αυτό το νέο σπουδαίο συγκρότημα είχε αρχίσει να λαμβάνει χώρο. Ευχαριστώ δημόσια τον Σήφη που έβαζε συνέχεια το “To Hope Is To Fear” και με κόλλησε.
9/10
2) “Solitude Dominance Tragedy” (Hall Of Sermon, 1999)
ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΑ από το πρώτο δευτερόλεπτο με το θεϊκό, ανέγγιχτο από το χρόνο και πολιορκητικό κριό στο ξεκίνημα του δίσκου “Solitude Within”, που ερχόταν με φόρα να μας δείξει ότι το σπουδαίο συγκρότημα του ντεμπούτου, είχε ήδη αφήσει τα πάντα πίσω και ερχόταν απειλητικά να κοντράρει τους πολύ μεγάλους. Επίσης σκοτεινό άλμπουμ αλλά με πιο καθαρό ήχο και ξεκάθαρη ματιά σε πιο προοδευτικές φόρμες. Ο Tom Englund εδώ από υποσχόμενος τραγουδιστής εξελίσσεται σε χείμαρρο και ζει κάθε στίχο με πάθος, σε τέτοιο βαθμό που αυτό είναι που λείπει στη νεότερη ιστορία τους από τους παλιότερους οπαδούς. Μόνο τραγουδάρες από την αρχή ως το τέλος, μόνο συγκίνηση, μόνο όμορφες αναμνήσεις σε κάθε ακρόαση του, και οι ακροάσεις είναι χιλιάδες σ’αυτά τα 25 (!!!) χρόνια. Κι όμως ξέραμε ότι μπορούν και καλύτερα, το βλέπαμε, το πιστέψαμε και μας δικαίωσαν. Ο πιο κρίσιμος δίσκος της πορείας τους το δίχως άλλο. Χωρίς αυτό δε θα είχε συμβεί τίποτα.
9.5/10
1) “In Search Of Truth” (Inside Out Music, 2001)
Το μεγαλείο της καριέρας τους, ένα από τα κορυφαία Σουηδικά άλμπουμ όλων των εποχών (ενδεχομένως σε τοπ 20, για πολλούς τοπ 10 και για κάποιους λιγότερους το τοπ που βγήκε από τη μεταλλομάνα του βορρά). Δεν ξέρω πως μου τα είχε σκάσει τότε, η αναμονή, η σιγουριά ότι θα γινόταν η διαφορά, μπήκε το “The Masterplan” κι ακόμα θυμάμαι τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο μου. Μνημειώδες σε κάθε του δευτερόλεπτο, ακόμα και στα κενά και τις ανάσες ανάμεσα στα τραγούδια, ένας βαρύτατος δίσκος, άκρως μεταδοτικός, που σε κάνει ένα με την τρομερή ιστορία που αφορά έναν τύπο που τον απήγαγαν εξωγήινοι κ εμπνευσμένο από τα βιβλία του Whitley Strieber. Περιέχει το κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους, το αξεπέραστο “Watching The Skies”, ενώ λίγο πριν το τέλος στο “Different Worlds” παγώνει η ανάσα κι αν όντως υπάρχει εξωγήινη ζωή, δε θες να επιστρέψεις στη Γη μόνο και μόνο για να το ακούς για πάντα.
Ο δίσκος που ήταν προορισμένοι να γράψουν από την αρχή και που ξέραμε ότι δε θα γράψουν ποτέ ξανά.
11/10
Αυτή ήταν η μικρή ιστορία γύρω από την ως τώρα καριέρα των Evergrey, ευχόμαστε μακροζωϊα σε ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα που ζήσαμε σε πρώτο χρόνο και που ελπίζουμε να διατηρήσουν την έμπνευση του τελευταίου τους δίσκου και να μας προσφέρουν κι ακόμα ανώτερες στιγμές πριν έρθει η ώρα να φύγουν με το κεφάλι ψηλά.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
