Το παρακάτω άρθρο το δημοσίευσα στο kaydarens.com και σας το παραθέτω αυτούσιο και εδώ:
Όσοι ρωτάτε αν θα ξανακάνουμε live στην Ελλάδα με τους Schooldrivers να σας απαντήσω με ειλικρίνεια:
- Ναι. Όταν βρούμε μια σκηνή που θα είναι διατεθειμένη να συμφωνήσει σε ένα FAIR DEAL όπου η μπάντα δεν θα είναι ο επενδυτής, ο promoter και “το παιδί της σφαλιάρας”.
- Ναι. Όταν έχουμε να κάνουμε με ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ που θα μπορούν να δώσουν διαθεσιμότητα για μια συγκεκριμένη ημερομηνία και ξεκάθαρη ΣΥΜΦΩΝΙΑ.
- Ναι. Όταν θα ξέρουμε ότι εκεί που θα παίξουμε ο ΗΧΟΣ θα είναι καλός, τα ΠΟΤΑ καθαρά και θα νιώσετε ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ με την απόφασή σας να αφιερώσετε σε εμάς τη βραδιά σας.
Τότε θα μας δείτε ΞΑΝΑ κάπου.
Φυσικά, όσο υπάρχουν συνάδελφοι καλλιτέχνες που παίζουν χωρίς κανένα κριτήριο απλά και μόνο για την προβολή αλλά και ντεμέκ μουσικόφιλο κοινό που θα παέι να τα σκάσει για να ακούσει την “μπουρνουζοπετσέτα” – ενώ στο live της γειτονιάς θα κοιτάει να τη βγάλει στο τζάμπα – προφανώς και οι πιθανότητες να παίξουμε λιγοστεύουν.
Μιας και πλέον χρειάζεται να συζητάμε και τα αυτονόητα ας τα πάρουμε από την αρχή (για όσους είναι καλλιτέχνες και διαβάζουν το παρόν);
Καλλιτέχνης ως Υπάλληλος Με Σύμβαση Ορισμένου Χρόνου
- Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να παίξει μουσική όσο ο κόσμος θα πίνει το ποτό του και πληρώνεται με συγκεκριμένη προσυμφωνημένη αμοιβή.
- Η δουλειά του επιχειρηματία που αποφάσισε να ανοίξει ένα μαγαζί που φιλοξενεί ζωντανή μουσική είναι να επιλέξει την κατάλληλη μπάντα για το χώρο και την εικόνα που θέλει να περάσει προς τα έξω ώστε ο κόσμος να γεμίζει το μαγαζί του για να πιεί ποτά, ακούγοντας τη μουσική που του αρέσει.
- Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν, ο επιχειρηματίας αγοράζει την βασική υπηρεσία του καλλιτέχνη: την εκτέλεση μουσικών έργων και ο καλλιτέχνης οφείλει να παρέχει αυτή την ελάχιστη υπηρεσία για ορισμένο χρόνο.
- Αν ο κόσμος δεν εμφανιστεί ή δεν πιούν αρκετά και ο επιχειρηματίας δεν βγάλει αρκετό κέρδος ή καθόλου αυτό είναι δικό του ΡΙΣΚΟ.
Καλλιτέχνης ως Συνδιοργανωτής
- Σε αυτό το μοντέλο ο καλλιτέχνης συμφωνεί με τον επιχειρηματία σε ένα μοντέλο συνεργασίας όπως Door Split, εισιτήριο στον καλλιτέχνη αφαιρούμενων των φόρων με το μαγαζί να κρατάει τη μπάρα, ενοίκιο του χώρου με το εισιτήριο να το κρατάει όλο καλλιτέχνης κτλ.
- Η δουλειά του επιχειρηματία σε αυτή την περίπτωση είναι να επιλέξει σωστούς συνεργάτες, να φροντίσει να τηρήσει την συμφωνία, να φροντίσει να μην εκθέσει το συνεργάτη του και να κάνει ότι χρειάζεται ώστε η βραδιά να κυλήσει ομαλά για τους πελάτες που του έφερε ο συνεργάτης του.
- Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να φροντίσει να εκτελέσει τα έργα του, να τηρήσει την συμφωνία, να φροντίσει να μην εκθέσει το συνεργάτη του και να κάνει ότι χρειάζεται ώστε να τιμήσει την εμπιστοσύνη του συνεργάτη του.
Καλλιτέχνης ως Θύμα
- Σε αυτό το μοντέλο ο καλλιτέχνης συμφωνεί να παίξει είτε εντελώς τζάμπα, είτε με αντάλλαγμα τα ασφάλιστρά του, είτε να κουβαλήσει τα πάντα και να παίξει ίσα για να βγούν τα έξοδά του, είτε συμφωνεί να πληρώσει ενοίκιο στο χώρο και να του κρατήσει το μαγαζί και ποσοστό από το εισιτήριο.
- Η δουλειά του επιχειρηματία σε αυτή την περίπτωση είναι να βρει το σωστό θύμα που θα δεχτεί τα παραπάνω.
- Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να κάνει τα πάντα από αφισοκόλληση, διαφήμιση μέχρι να παίξει στο μαγαζί και να πει και ευχαριστώ για τη συνεργασία (δίνοντας ίσως ένα νεφρό στο ενδιάμεσο).
Έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή – αν έχεις μπάντα που παίζει οτιδήποτε εκτός από σκυλάδικα – είναι προτιμότερο να κάνεις live στο σπίτι σου. Για τους φίλους, σε ταράτσες, σε γκαράζ και σε υπόγεια με τα ποτά ρεφενέ. Λυπάμαι που θα το πω αλλά νιώθω μόνο οίκτο και οργή για όσους συναδέλφους υποκύπτουν στο τίποτα. Καταλαβαίνω την ανάγκη να παίξεις αλλά είναι ώρα να μπει στο τραπέζι και το “με ποια κριτήρια”. Τη στιγμή που άλλος κερδοσκοπεί με τον κόσμο που έφερες – ακόμη και αν αυτό το κέρδος είναι λίγο.
Και όχι δεν στέκομαι μόνο στο οικονομικό.
Αν παίζεις “όπου-να-ναι” και ακούγεσαι “όπως-να-ναι” πως περιμένεις να σε ακολουθήσουν?
Είναι πράγματι λυπηρή η κατάσταση που έφτασαν τη σκηνή, κάποιοι κερδοσκόποι από τη μια και οι πολιτικές ενός κράτους φελλού από την άλλη. Καλώς ή κακώς, στη χώρα είναι σχεδόν αδύνατο για μια μπάντα που δουλεύει ως μικρή επιχείρηση να επιβιώσει. Πρέπει να είσαι λίγο χύμα, λίγο YOLO, να έχεις τύχη και να δέχεσαι να παίζεις FREE συχνά. Βέβαια όταν το κάνεις αυτό δεν αντιλαμβάνεσαι μια παγκόσμια αλήθεια:
Όταν δουλεύεις τζάμπα δουλεύεις πληρώνοντας με τον εαυτό σου. Παράλληλα σκοτώνεις το μέλλον σου.
Αν αυτό δεν είναι σαφές: No sympathy for the devil – εκατέρωθεν.
Comments
