Στην πιο όμορφη έκπληξη των τελευταίων… πολλών ετών εξελίχθηκε ο ερχομός των Ιταλών Messa στην πρωτεύουσα Αθήνα. Κι αυτό περισσότερο λόγο της παντελούς λάθους εκτίμησης για τον κόσμο που θα είχαν, καθώς οι περισσότεροι υπολόγιζαν ότι όπως συχνά συμβαίνει στη χώρα μας άλλωστε, ο κόσμος δεν θα τιμούσε τους scarlet doomsters όπως αρέσκονται να αυτοπεριγράφονται. Κι όμως, ούτε λίγο ούτε πολύ, πάνω από 500 (!!!) άτομα δώσανε το παρόν στο Κύτταρο και μάλιστα ημέρα Πέμπτη και με τον καιρό να είναι ο χειρότερος των τελευταίων μηνών, ρίχνοντας βατράχια και καρέκλες όλη μέρα. Έχοντας δει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, πίστεψα με ακόμα μεγαλύτερη πίκρα ότι και όσοι ήταν στο ντεμί να δουν τη συναυλία, θα αποφάσιζαν να κάτσουν στ’αυγά τους λόγω καιρού (όχι ότι θέλουν ιδιαίτερη δικαιολογία, αλλά τώρα είχαν και ακλόνητο άλλοθι τρόπον τινά). Από την άλλη τα παιδιά από την Krisis όπως μου εκμυστηρεύτηκαν, περίμεναν αυτή την προσέλευση, ποντάροντας στο πρόσφατο σούπερ άλμπουμ “Close” των Ιταλών, το οποίο είδε να γίνεται αναφορά σε κάθε σοβαρή λίστα της περσινής χρονιάς και μάλιστα ιδιαίτερα ψηλά. Αυτό που θα πω εγώ είναι πως είναι από τις λίγες φορές που ο ορισμός «το σωστό συγκρότημα στη σωστή στιγμή χρονικά» έλαβε χώρο τελικά!
Τη βραδιά άνοιξαν τα δικά μας ανερχόμενα παιδιά, οι Church Of The Sea. Έκαναν δικαίως ένα μεγάλο γκελ πέρυσι με την κυκλοφορία του παρθενικού τους ΕΡ “Odalisque” και μάλιστα είδα αρκετό κόσμο να τραγουδάει τα κομμάτια τους κατά τη διάρκεια της πραγματικά φοβερής απόδοσης τους. Το καλό με το συγκρότημα είναι ότι μπορεί η αισθητική του να σας θυμίσει διάφορους καλλιτέχνες από τη μία, από την άλλη εξίσου προσωπικό είναι το στυλ τους που η μοναδικότητα του κάνει τη διαφορά. Μπορεί να μην έχουν ντράμερ, αλλά σαν τρίο αρκούν και περισσεύουν, με μπροστάρισα προφανώς την τραγουδίστρια Ειρήνη, που σαν άλλη γκέϊσα κράδαινε την βεντάλια της συνεχώς, προσθέτοντας θεατρικό τόνο στην εμφάνιση τους. Αν ντε και καλά μπορώ να αναφέρω κάτι μουσικά και σαν επιρροή, θα ήταν ο ήχος που κατά καιρούς παράγουν οι δυο μεγάλες τραγουδίστριες της εποχής μας, η Chelsea Wolfe και η Emma Ruth Randle, doom/sludge/ambient υπόβαθρα με κάποιο τρόπο διαστροφικά συνδυασμένα, αλλά στο τέλος πάντα επίκαιρα και λυτρωτικά για τον ακροατή. Τόνισαν ότι ήταν μεγάλη τιμή για τους ίδιους ότι άνοιγαν για τους Messa, τους οποίους χαρακτήρισαν εκπληκτική μπάντα και για περίπου 35-40’ κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα, όπως και τη βούληση των παρευρισκόμενων να τους ξαναδούν σύντομα.
Σε απίστευτη χρονική ακρίβεια, στις 22:15 οι Messa εμφανίζονται επί σκηνής με τον κόσμο ήδη να χειροκροτεί θερμά εξ’αρχής, βλέπω κιόλας ότι το ήδη πολυπληθές κοινό είχε μεγαλώσει κι άλλο και οι γείτονες Ιταλοί ξεκινάνε με το μαγευτικό “If You Want Her To Be Taken” από το “Close”, με τον ήχο ήδη να αποδεικνύεται ιδανικός και αυτό που όλοι περιμένουν, να αποδίδεται τόσο απίστευτα που έμοιαζε σαν να μας κοροϊδεύουν. Φυσικά και αναφέρομαι στην διάφανη, αιθέρια και κορυφαία φωνή της τραγουδίστριας τους, Sara Bianchin, η οποία μαγνήτισε τα βλέμματα όλων και από την αρχή έδειξε ότι το ταλέντο είναι κάτι που έχεις έμφυτο, μπορεί να το δουλέψεις κατά καιρούς, αλλά είναι και να το’χεις μέσα σου για να κάνεις τη διαφορά. Με τα πρώτα χαμόγελα από πλευράς μπάντας να κάνουν την εμφάνιση, επιστρέφουν στο πρώτο τους άλμπουμ “Belfry” για να παίξουν το “Babalon” (!!!) και καπάκι μας χαρίζουν άλλο ένα νέο κορυφαίο κομμάτι, το “Suspended”, όπου βλέπουμε τη Sara να κρατάει τη φωνή της τόσο σε μάκρος και με το μικρόφωνο μακριά από το στόμα, που μας πέφτει το σαγόνι! «Το επόμενο κομμάτι έχει γυναικείο όνομα και εμπνεύστηκε από μια γυναίκα, ονομάζεται “Leah” και είναι από το δεύτερο μας άλμπουμ “Feast For Water”» .
Έτσι γρήγορα έχουν εκπροσωπηθεί όλοι τους οι τρεις δίσκοι πολύ άμεσα, η μπάντα παίζει με χειρουργική ακρίβεια Ιταλικής φαβορίτας και νοστιμιά Ιταλικής πίτσας και στους ήχους του “Pilgrim”, του βίντεο του νέου τους δίσκου, το κοινό αρχίζει και παραλληρεί λίγο παραπάνω, πόσο μάλλον όταν στο καπάκι παίζουν το επίσης υπέροχο νέο “Rubedo” (ο τόνος στο e) το οποίο μας λένε ότι θα κλείσει τη βραδιά. Ο κόσμος μετά την αποχώρηση τους δεν τους αφήνει, φωνάζει το όνομα τους, βγαίνουν ξανά με χαμόγελα και μας χαρίζουν το “Hour Of The Wolf” από το ντεμπούτο “Belfry” που κλείνει μια απίστευτη απόδοση, μόλις 70’, αλλά άκρως πλήρης σε συναισθήματα και ευεξία του κοινού. Καπάκι το συγκρότημα βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό, η ευγένεια τους κερδίζει πολλούς πόντους και όλοι τους αγκαλιάζουν με τον τρόπο τους, μας λένε ότι είμαστε το πιο ζεστό κοινό που έχουν παίξει, ότι νιώθουν πολύ κοντά με τους Έλληνες κι ότι τώρα που μας είδαν σαν κοινό, θα κάνουν και οι ίδιοι ότι μπορούν για να έρχονται καθώς Ελλάδα και Ιταλία είναι πιο κοντά απ’όσο νομίζουμε. Ευχή όλων μας ο ερχομός τους σύντομα, με νέο δίσκο σε ακόμα μεγαλύτερο χώρο, λίγο πριν γίνουν τρανό όνομα κι αποδειχτεί δύσκολο να τους βλέπουμε συχνά!
Forza Italia, Forza Messa!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
