Τέλος για την χειμερινή περίοδο συναυλιών και για φέτος. Μεγάλος αριθμός συγκροτημάτων, κάποιες ακυρώσεις, κάποια ωραία tour και γενικώς μία σχετικά καλή περίοδος για τις συναυλίες στην Ελλάδα (όχι από οικονομικής άποψης). Μέσα, λοιπόν, σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί και ο κύριος Marky Ramone, με εμφανίσεις σε όλη την χώρα, στις οποίες το main set, όπως ήταν φυσικό, θα κάλυπτε την δισκογραφία των Ramones. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή...
Το πρώτο που θα σκεφτόταν και θα περίμενε κάποιος από αυτό το live είναι μια παρεϊστικη ατμόσφαιρα και ο γνωστός ''1-2-3-4'' ρυθμός των κομματιών να οδηγήσει σε party καταστάσεις. Κι έτσι κι έγινε, με τους Mamma Kin να ανοίγουν την βραδιά με ένα πολύ όμορφο rock n' roll set αποτελούμενο ως επί το πλείστον από δικά τους κομμάτια. Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα ξαναασχοληθούμε μαζί τους. Άλλωστε η θέση τους ήταν κομματάκι δύσκολη, καθώς άνοιγαν για την μπάντα του Marky Ramone, οπότε η ανυπομονησία από το κοινό για τον headliner είναι κάτι το αναπόφευκτο. Αλλά το προσπέρασαν αυτό και θριαμβευτικά για όση ώρα ήταν στην σκηνή, ο κόσμος τους παρακολουθούσε και συμμετείχε σε σημεία. Και έφτασε το σημείο για τους...
Marky Ramone's Blitzkrieg! Στην σκηνή ο προαναφερθέν, παρέα με τον (Μεγάλο) Michale Graves, γνωστό κυρίως από τους Misfits αλλά και από την προσωπική του δισκογραφία. Για αρχή τα ''Rockaway Beach'' και ''Teenage Lobotomy'' με τον Marky γνωστά ανέκφραστο αλλά με καθηλωτικό παίξιμο. Ο Graves σε ρόλο Joe, τα πάει πολύ καλά, δίνοντας την χαρακτηριστική χροιά που απαιτείται, ενώ το κοινό στο sing-along στίχο-στίχο. ''Psychotherapy'' στην συνέχεια και αμέσως η πλέον γνωστή διασκευή στο ''Do you wanna Dance?'. Γενικώς, τα κομμάτια των Ramones ακολουθούν ένα συγκεκριμένο tempo, μια συγκεκριμένη διάρκεια κλπ, οπότε, είτε τα γνωρίζεις είτε όχι, από κάποιο σημείο και μετά κουράζουν, κι ας είναι best of set. Και δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάποια ομιλία ανάμεσα στα κομμάτια, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι παραπάνω, καθώς ότι περιγράφηκε πιο πάνω, συνέβη και για την επόμενη μία ώρα και κάτι. Όπως ήταν λογικό, μεγαλύτερη συμμετοχή απ' το κοινό υπήρξε στα ''I wanna be Sedated'', ''I believe in Miracles'' και ''Pet Sematary''.
Encore, λοιπόν, με τον Michale Graves να βγαίνει στην σκηνή με την ακουστική κιθάρα και highlight η εκτέλεση του δικού του ''Saturday Night'', ενός κομματιού με ιστορία και κατά την προσωπική μου άποψη, από τα καλύτερα ακουστικά κομμάτια όλων των εποχών. Ξανά η μπάντα στην σκηνή, με το ''Dig up her Bones'' των Misfits να κάνει το αίμα να κοχλάζει (sic). Να ένα κομμάτι που αξίζει να το παρακολουθείς live. Όσες φορές κι αν το έπαιζαν, πάλι με την ίδια ευλάβεια θα τραγουδούσαμε. Εν συνεχεία ''When we were Angels'' και την διασκευή στο ''Have you ever seen the Rain?'' των παλιών και καλών CCR. Στο 2ο encore, ''What a Wonderful World'' του Louis Armstrong και για επιδόρπιο το πασίγνωστο πλέον hit, ''Blitzkrieg Bop''.
Γενικώς μια πολύ καλή συναυλία από όλες τις απόψεις. Με μόνο παράπονο πως στο τελευταίο μισάωρο η φωνή του Graves χάλασε λίγο, κατά τα άλλα δε δύναμαι να σκεφτώ άλλο ψεγάδι. Ελπίζουμε να μας ξανάρθουν κάποια στιγμή. Ότι πιο κοντά στους Ramones θα έχουμε ποτέ την δυνατότητα να δούμε, και αυτό λέει πολλά. Μικροί και μεγάλοι αγκαλιασμένοι να τραγουδάνε, λίγα συγκροτήματα το προσφέρουν. Ήρθαν, έδωσαν το live τους, την party ατμόσφαιρα την πέτυχαν και με το παραπάνω και όλοι, πιστεύω, γύρισαν σπίτι τους με χαμόγελο. Και το σημαντικό, άλλωστε, αυτό είναι. Αν έπαιζαν κι αυτό το ''Somebody put Something in my Drink'' η συναυλία θα άγγιζε το άριστο.
Υ.Γ. Τα εύσημα μου στις παρέες ανθρώπων 50+ που έδειξαν τον δρόμο για το τι πάει να πει party σε μια συναυλία.
Για το RockOverdose.gr: Δημήτρης Κεχρής
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman)
.jpg)
.jpg)
Comments
