Πρόσφατα, η Profound Lore Records κυκλοφόρησε το νέο ΕΡ των Disma, ενός Αμερικανικού death metal συγκροτήματος που ιδρύθηκε τουλάχιστον μια δεκαετία πριν. Ο, δε, frontman τους, Craig Pillard, θεωρείται καινοτόμος του είδους του, κυρίως λόγω της δουλειάς του στο παρελθόν με τους Incantation, ένα από τα πρώτα καινοτόμα συγκροτήματα στη σκηνή της Νέας Υόρκης. Ουδείς αναμάρτητος, όμως, και αυτό γιατί ο Pillard κατηγορείται από πολλούς ότι είναι ναζιστής.
Η φημολογία τροφοδοτείται και από το solo project με το οποίο ασχολείται ο Pillard, ονόματι Sturmführer (βαθμός μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης μέσα στον στρατό των Ναζί). Στις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες του, οι σβάστικες είναι συνήθης προσθήκη στο artwork των δίσκων. Παράλληλα, οι δίσκοι αυτοί έχουν κυκλοφορήσει μέσω δισκογραφικών όπως η Satanic Skinhead Propaganda – δισκογραφική που, μέχρι και το κλείσιμο της το 2013, στήριζε συγκροτήματα των οποίων η δουλειά χαρακτηρίζεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως άκρως ρατσιστική. Μετά την ένταξη του, όμως, στη Profound Lore Records, ο Pillard και η τέχνη του δεν βρίσκονται πλέον στα περιθώρια. Αυτή, λοιπόν, ίσως είναι η αφορμή να μιλήσουμε για μια προβληματική θεματική μέσα στους κόλπους της metal, τη ναζιστική.
Αναμφίβολα, στόχος κάθε είδους μουσικής είναι η εξέλιξη του ήχου και δισκογραφικές όπως η Profound Lore και η Southern Lord προωθούν συγκροτήματα που έχουν τις δυνατότητες να εξελίξουν τον ήχο αυτό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της πρώτης οι Full Of Hell, Krallice, Dälek και Pallbearer. Στην εξαιρετικά πιθανή περίπτωση που κάποιο από αυτά τα συγκροτήματα αποκτήσει ένα ευρύτερο κοινό, τότε η έλλειψη κάποιων απαραίτητων ηθικών standard από πλευράς της δισκογραφικής θα αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα για όλους και, κυρίως, για την ίδια τη δισκογραφική.
Αν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό, τότε η πλειοψηφία απλά θα αγνοούσε τους Disma. Ωστόσο, κατά καιρούς, η Profound Lore έχει στηρίξει καλλιτέχνες αμφιβόλου ηθικής. Όταν ο Phil McSorley εκδιώχτηκε από τους Cobalt λόγω ομοφοβικών και σεξιστικών σχολίων του μέσα της σελίδας των Recluse στο Facebook, ο αντικαταστάτης του ήταν ο Charlie Fell των Lord Mantis. Δυστυχώς, οι Lord Mantis είχαν πραγματοποιήσει τη διαβόητη κυκλοφορία με τίτλο “Death Mask” (2014), με ένα εξίσου διαβόητο εξώφυλλο (δια χειρός Jef Whitehead) το οποίο χαρακτηρίστηκε τρανσφοβικό. Όταν ρωτήθηκε σχετικά σε συνέντευξη, ο Fell απάντησε με απάθεια πως για εκείνον όλοι οι άνθρωποι είναι «μαϊμούδες που γελούν, τρώνε, καπνίζουν, κάνουν π**πες, αρέσκονται σε χ**ια και κάτουρα στο στόμα», χωρίς βέβαια να ξεκαθαρίζει τον ακριβή σκοπό της δήλωσης.
Το συνεχιζόμενο πρόβλημα της μισαλλοδοξίας υπό τον ήχο της metal δεν περιορίζεται σε μια δισκογραφική. Οι καινοτόμοι της black metal Mayhem πέρασαν τον προηγούμενο χειμώνα περιοδεύοντας με τους Inquisition, ένα συγκρότημα που έχει συνδεθεί με το κίνημα της Ισχύος των λευκών. Η συγκεκριμένη κατηγορία βασίζεται στην παράλληλη ενασχόληση του frontman Jason “Dagon” Weirbach, του οποίου το έτερο συγκρότημα – οι 88ΜΜ – φέρει όνομα που παραπέμπει σε στρατιωτικό εξοπλισμό των Γερμανών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπλέον, ο αριθμός 88 έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Νεοναζί, αφού το γράμμα “H” είναι το όγδοο της αλφαβήτου και το διπλό 8 αντικαθιστά τη φράση ‘Heil Hitler’. Οι 88ΜΜ είχαν συμμετάσχει και στη συλλογή της Satanic Skinhead με τίτλο “Declaration Of Anti-Semetic Terror”, με το κομμάτι “14 Showerheads, 1 Gas Tight Door”, ενώ είχαν κυκλοφορήσει και ένα split album με τον ιδρυτή της δισκογραφικής εκείνης, ονόματι Antichrist Kramer. Σαν να μην αρκούσε το όνομα, ο τελευταίος έχει συσχετιστεί με δεδηλωμένα ρατσιστικά και αντισημιτικά συγκροτήματα που επιχειρηματολογούν υπέρ του φασισμού και της εθνοκάθαρσης. Λογικό επακόλουθο, λοιπόν, είναι να αμφισβητήσει κάποιος την ηθική του ίδιου του Weirbach, καθώς και να αμφιβάλλει για τις πραγματικές πολιτικές του πεποιθήσεις.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκανα ακριβώς το παραπάνω, όταν το περιοδικό Decibel πήρε συνέντευξη από τον Daniel Gallant, έναν Καναδό που αποχώρησε από αυτό το κίνημα και έκτοτε εργάζεται για να αποκαλύψει τις τακτικές τέτοιων ομάδων. Ο Gallant δήλωσε πως, ενώ οδηγούσε το λεωφορείο της περιοδείας των Inquisition, ο Weirbach και ο drummer Thomas “Incubus” Stevens συζητούσαν για το τατουάζ σβάστικα του τελευταίου (το οποίο έχει πλέον αφαιρέσει), και ισχυρίστηκε πως ο Stevens μίλησε επίσης για τα πιστεύω του σχετικά με την υπεροχή της λευκής φυλής.
Σε ξεχωριστή συνέντευξη του με το Decibel, ο Weirbach δήλωσε ευθέως ότι «δεν είμαι Ναζί» και ότι δεν τον ενοχλεί αν οι οπαδοί αυτής της ιδεολογίας βρίσκουν τη μουσική του ενδιαφέρουσα. Όσον αφορά στο τατουάζ του Stevens, ανέφερε πως «ειλικρινά […] ποτέ δεν είπα ευθέως πως το θεώρησα κάτι απαίσιο, ή ότι ήμουν κατά αυτού, αλλά δεν είπα και ποτέ ότι το στηρίζω και πιστεύω σε αυτό», ενώ σε ερώτηση για τον Kramer απάντησε ρητορικά, λέγοντας: «Αν ήξερα ότι είναι υποστηρικτής της λευκής υπεροχής, πραγματικά, θα συνεργαζόμουν μαζί του;»
Αργότερα, υποστήριξε πως ο Kramer ήταν αδύνατο να έχει αυτή την ιδεολογία καθώς έχει έναν μαύρο φίλο, υπερασπίστηκε την επιλογή του να υπογράψει συμβόλαιο με την Γερμανική δισκογραφική No Colours – «ήταν η μόνη αξιοπρεπής underground δισκογραφική πρόθυμη να υπογράψουμε συμβόλαιο» - και ισχυρίστηκε πως η χρήση αποσπασμάτων από ομιλίες του Hitler στη μουσική του ήταν «ουδέτερη». Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτη η συσχέτιση με την No Colours, μια δισκογραφική που θεωρείται εθνικοσοσιαλιστική black metal και συνεργάζεται με συγκροτήματα όπως οι Absurd, τα αρχικά μέλη του οποίου καταδικάστηκαν για τη δολοφονία του 15χρονου Sandro Beyer. Δείγμα ‘μεταμέλειας’ μπορεί να θεωρηθεί η χρήση μιας φωτογραφίας του τάφου του Beyer ως εξωφύλλου μετέπειτα δίσκου τους και ο χαρακτηρισμός του Beyer ως «αδερφής αριστερής ιδεολογίας» από το μέλος Hendrik Möbus. Με λίγα λόγια, η συνέντευξη εκείνη του Weirbach άφησε περισσότερα ερωτηματικά απ’ όσο ήλπιζε εκείνος να απαντήσει.
Οι Mayhem, συγκρότημα με το οποίο έχει περιοδεύσει ο Weirbach, έχουν ένα παρόμοιο παράξενο ιστορικό όσον αφορά στην μισαλλοδοξία, μολονότι τους συγχωρείται κυρίως λόγω του κύρους που φέρει το συγκρότημα και διάφορων ‘τρελών’ περιστατικών. Βέβαια, αυτό δεν δικαιολογεί περιστατικά όπως τα λεγόμενα του drummer Jan Axel Blomberg (Hellhammer) στο βιβλίο Lords Of Chaos για την ιστορία της black metal, όπου είχε δηλώσει πως «Θα το θέσω ως εξής. Δε μας αρέσουν οι μαύροι εδώ. Η black metal είναι για τους λευκούς». Το παραπάνω, επίσης, δεν του συγχωρεί ούτε την επιλογή του Bård Guldvik Eithun ως drummer των Emperor, ενός ατόμου που είχε φυλακιστεί για τη δολοφονία ενός gay άνδρα. Έπειτα, υπάρχει και το πικρό κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Varg Vikernes, το είδωλο κάθε ρατσιστή μεταλά. Αυτός είναι ο άνθρωπος που τον Αύγουστο 1993 δολοφόνησε τον κιθαρίστα Euronymous και ανέκαθεν προπαγανδίζει τη ναζιστική ιδεολογία, ενώ το 2014 καταδικάστηκε για υποκίνηση φυλετικού μίσους εναντίον Εβραίων και Μουσουλμάνων.
Είναι αλήθεια πως ο Vikernes αποτελεί ένα ακραίο παράδειγμα. Πολλοί black metal μουσικοί, όμως, μαζί με τους οπαδούς τους, υιοθετούν την στάση του Weirbach πως η χρήση της αισθητικής των Ναζί γίνεται είναι μια καθαρά αισθητική επιλογή, η οποία συνοδεύεται από την προαναφερθείσα αιτιολόγηση και δεν περιορίζεται πλέον στο χώρο της μουσικής. Για μερικούς οπαδούς της black metal, η προσβλητικότητα είναι ένα ακόμα μέσο που είτε θα απορριφθεί με την ίδια άνεση που θα απορριπτόταν κάθε άλλο κομμάτι ενός project είτε θα προκαλέσει, γεγονός που σημαίνει πως ήταν επιτυχές. Το περιστατικό με τη συναυλία των Σουηδών Marduk που ακυρώθηκε λόγω διαδηλώσεων κατά του συγκροτήματος – καθότι το συγκρότημα έχει εμμονή με τον ναζισμό – ήταν μια μικρή αναταραχή σε μια κατά τ’ άλλα ανεμπόδιστη περιοδεία απευθυνόμενη σε οπαδούς που, αν δεν ασπάζονται αυτή την ιδεολογία, απλά την θεωρούν μέρος της Τέχνης. Και, δυστυχώς, για ένα κομμάτι της metal κοινότητας, αυτό αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Τέχνης.
Είναι εύκολο να θεωρήσει κανείς την black metal περιθωριακή, λόγω του ότι ελκύει αρκετά λιγότερους οπαδούς σε σχέση με συγκροτήματα όπως οι Metallica και οι Mastodon. Ωστόσο, ο ναζισμός στη black metal απλά αποτελεί την πιο ριζοσπαστική και απροκάλυπτη έκφραση της μισαλλοδοξίας που ενυπάρχει σε μικρότερο βαθμό και σε συγκροτήματα με ευρύτερη αποδοχή. Ο κιθαρίστας των Deafheaven, Kerry McCoy, έκανε ομοφοβικά tweet , πριν βέβαια το συγκρότημα του να γίνει περισσότερο δημοφιλές. Ακόμα και ο Tom Araya των Slayer έκανε μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ανάρτηση, στην οποία μιλούσε για «χιονονιφάδες» (υποτιμητικός όρος για όσους δεν αντέχουν τη γνώμη των άλλων) και άφηνε υπονοούμενα ομοφοβικής φύσεως.
Ακόμα, όμως, και στις περιπτώσεις που οι metal μουσικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τα λεγόμενα και τις πράξεις του, η τιμωρία συχνά είναι επιεικής και λησμονείται γρήγορα. Παράδειγμα αυτού ο Phil Anselmo των Pantera, του οποίου η καριέρα έμεινε σχεδόν άθικτη παρά την ακύρωση συναυλίας των Down σε φεστιβάλ όταν ο ίδιος είχε φωνάξει σε συναυλία ‘Λευκή Ισχύς’ και είχε χαιρετήσει ναζιστικά. Το ατυχές συμβάν ακολούθησε ένα απολογητικό βίντεο και μια συνέντευξη στο Rolling Stone, όπου προσπάθησε να καταρρίψει δεκαετίες κατηγοριών περί ναζισμού. Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι Disma, οι εμφανίσεις των οποίων στο Maryland Deathfest και το Chaos In Tejas ακυρώθηκαν όταν άλλα συγκροτήματα απείλησαν να αποσυρθούν, αλλά οι οποίοι θα έχουν περισσότερες live εμφανίσεις φέτος χάρη στη Profound Lore. Όσον αφορά στους Inquisition, ο κόσμος είναι ένα υπέροχο μέρος και όλα είναι ρόδινα όταν δηλώνεις σε συνέντευξη πως ο σκοπός σου είναι απλά να εξερευνήσεις όλες τις πολιτικές φιλοσοφίες του κόσμου.
Ωστόσο, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη πολιτικά περίοδο όπως η τρέχουσα, όπου ο ναζισμός δεν είναι ένα παιχνιδάκι για παιδιά που αποσκοπεί μόνο στο να σοκάρει, τα metal συγκροτήματα έχουν την υποχρέωση να υιοθετήσουν μια πιο υπεύθυνη στάση. Είναι αλήθεια πως ο Lemmy έκανε συλλογή από ναζιστικά αντικείμενα και πως ο David Bowie φλέρταρε με τη ναζιστική τέχνη. Κανένας τους, όμως, δεν κυκλοφόρησε τραγούδια με τίτλους όπως “Crash the Jewish Prophet” ούτε συνεργάστηκαν με υπέρμαχους της υπεροχής των λευκών για τα εξώφυλλα δίσκων τους. Υπάρχει μια χαοτική διαφορά ανάμεσα στον εξτρεμισμό για τους σκοπούς της Τέχνης και την ‘τέχνη’ που στην πραγματικότητα προωθεί τον εξτρεμισμό. Εν κατακλείδι, η metal κοινότητα θα δρέψει μόνο οφέλη αποβάλλοντας τα μέλη εκείνα που απειλούν ένα είδος εξαιρετικά προοδευτικό με τις φρικτές και οπισθοδρομικές απόψεις τους. Για τον πραγματικό καλλιτέχνη, υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τρόποι για να συνθέσει για το θάνατο, τη βία και την καταστροφή, χωρίς να στηρίζει τη μισαλλοδοξία.
Πηγή: avclub.com
Comments
