Φιλίες που ξεκίνησαν μέσω κοινής μουσικής πορείας...Αμαρτία που κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια τελικά. Πόσες και πόσες φορές άτομα άγνωστα μεταξύ τους γνωρίστηκαν ή και ήρθαν ακόμα πιο κοντά λόγω της αγάπης τους για τη μουσική και ειδικότερα για τα κοινά τους ακούσματα.
Εμείς τα βαρέα μέταλλα άμα λάχει το έχουμε αυτό το κακό, σπάνια ως πολύ δύσκολα κάποιος που δεν είναι στη φάση θα γίνει φίλος μας ή έστω αποδεκτός από τον ''κύκλο'' μας, όχι γιατί δεν είναι καλό παιδί -το αντίθετο τις περισσότερες φορές- αλλά γιατί υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά νοοτροπίας και γιατί δε μπορούμε να μπούμε ο ένας στην ψυχοσύνθεση του άλλου. Και προφανώς αναφέρομαι σε άτομο που ακούει ξένη μουσική αποκλειστικά γιατί για Ελληνικά ούτε καν λόγος.
Κάπως έτσι κάναμε όλοι τις φιλίες μας μικροί, στην αρχή με κοινή αγάπη για τους Europe, τους Bon Jovi, τους Whitesnake κτλ (όπου κάθε όνομα βάλτε το δικό σας, χρησιμοποιώ τα δικά μου παραδείγματα) και στη συνέχεια ήρθαν οι Metallica, οι Manowar, οι Queensryche, οι Maiden και πολλοί άλλοι. Τα χρόνια περνούσαν, άτομα πήγαιναν κι ερχόντουσαν και στο τέλος κατασταλάζαμε σε όσους είχαν παραμείνει πιστοί, η τέχνη της κωλοτούμπας είχε αρχίσει με την άνοδο του grunge εκεί το '91-'92 και πολλοί λάκησαν μία για πάντα. Άτομα που προσκυνούσαν τους Annihilator, τους Testament και τους Voivod βρήκανε καταφύγιο στους Silverchair, τους Soul Asylum, τους Mudhoney και διάφορα άλλα.
Οπότε από ένα σημείο και μετά, μείναμε λίγοι και καλοί (?) και έτσι οι παρέες συσπειρώθηκαν και γίνανε πιο δεμένες. Γι'αυτό και όταν μετά από χρόνια είδαμε τους τότε συσπειρωμένους να λακίζουν, κάτι έσπασε μέσα μας. Άτομα που ήταν άκρως ενημερωμένα, τα δίνανε όλα στις συναυλίες και γενικά ήταν υπέροχη παρέα εντός κι εκτός μουσικής αλλάξανε τελείως ρότα στη ζωή και απομακρύνθηκαν από τη μεταλλική μουσική. Γκόμενα, δουλειά, βαρεμάρα, πολλά παίξανε ρόλο. Και όλα μέσα στη ζωή είναι και δε μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον. Το χειρότερο όμως είναι ότι απαρνήθηκαν όλο τους το παρελθόν, σαν να ξαναγεννήθηκαν από την αρχή και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να ξεχάσουν την επίμαχη εκείνη περίοδο που τα σπάγανε παρέα μαζί σου και πολλούς άλλους.
Και ήρθε η αναθεώρηση και ατάκες τύπου ''σοβαρέψου λίγο, 20 χρονών έγινες (για τέτοια ωριμότητα μιλάμε) κι ακόμα αυτά ακούς'', ''θα πάω να σπουδάσω να κάνω κάτι στη ζωή μου, όχι να μείνω κολλημένος ακούγοντας μαλακίες'' (λες και δεν υπήρξαν λαμπροί πτυχιούχοι που άκουγαν μέταλ), ''δε θα αλλάξετε ποτέ, οι ίδιοι μαλάκες θα μείνετε'' (αν ο μη μαλάκας είσαι εσύ, τότε ζήτω η μαλακία) και φυσικά το αποκορύφωμα ''κόψε κάνα μαλλί να βρείς καμία γυναίκα της προκοπής, ποια θα σε κοιτάξει έτσι όπως είσαι;'' (είπε ο κλαρινογαμπρός που δεν πηδάει ούτε εφημερίδα και που όσο πελφέ και να κεράσει, πάλι με τη χείρα βοηθείας θα μείνει).
Κοινώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα τύπου ''είσαι πιστός στα θέλω σου και σε ότι αγαπάς ή είναι απλά εμμονή και φοβάσαι μην διαφοροποιηθείς;'' από τη μία και από την άλλη η όλη κωλοτούμπα είναι φάση ''τι θα κάνω στη ζωή μου, θα συνεχίσω να ακούω αυτά τα πράγματα και να είμαι στο περιθώριο, ή θα αλλάξω τη ζωή μου για να κάνω κάτι σημαντικό;''...
Aπό όπου κι αν το εξετάσουμε το θέμα, θα δούμε ότι ναι μεν ο καθένας μπορεί να έχει τα δίκια του, αλλά σίγουρα το να ακούς μέταλ δε σου κόβει τα φτερά για το μέλλον, όπως αντίστοιχα και το να μην ακούς δε σε κάνει φλώρο. Αν εμένα με θλίβει κάτι προσωπικά και σίγουρα ισχύει για πολύ κόσμο, είναι ότι μερικές στιγμές κι εμπειρίες δε μπορείς να παίρνεις ένα σφουγγάρι και να τις σβήνεις με τόση ευκολία, και μάλιστα να γίνεσαι και μειωτικός προς τον άλλο, είτε άλλαξε και φλώρεψε όπως νομίζει ο μεταλλάς, είτε έμεινε κολλημένος κι άξεστος όπως νομίζει ο ''εξελιγμένος''.
Η φιλία είναι υπεράνω μουσικής και οι στιγμές που δενόμαστε με κάτι και κάποιον, συμβαίνουν ελάχιστες φορές σ'αυτή τη ζωή. Κι έχουμε μόλις μία ζωή να ζήσουμε ο καθένας μας.
Κείμενο: Δημήτρης Αλόρας
Comic: Άρης Λάμπος
http://www.socomic.gr/2017/07/metal-sovari-doulia/
Comments
