Προακρόαση δίσκου: AMKEN – “Theater of the Abusrd”

Ημερομηνία δημοσίευσης: 27 Μαρτίου 2017

 

Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα πολύ που είχα την ευκαιρία να είμαι παρών σ' αυτή την προακρόαση, καθώς από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τη μουσική των Amken, πίστεψα και πλέον πιστεύω ακόμα περισσότερο ότι έχουμε να κάνουμε με μία πολύ ειδική περίπτωση συγκροτήματος, η οποία όχι απλά θα μας απασχολήσει πολύ μέσα στα επόμενα χρόνια, αλλά είμαι βέβαιος ότι και εκτός Ελλάδος θα εκτιμηθεί το ταλέντο τους και η αξία τους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Το Made In Hell Studio βρίσκεται αρκετά κοντά από το σπίτι μου, οπότε χωρίς ιδιαίτερο άγχος, ετοιμάστηκα και κατεβαίνοντας στο σταθμό του Μοσχάτου, θα τα βρείτε από την έξοδο του Μοσχάτου και όχι του Ρέντη, περπατάτε γύρω στα 500 μέτρα παράλληλα με τις γραμμές προς τα πίσω όμως, κατευθυνόμενοι προς την Καλλιθέα και το βρίσκετε μπροστά σας (για να μη μπερδεύεστε, όλος αυτός ο δρόμος παράλληλα των γραμμών, από την Κηφισιά που ξεκινάει ο ηλεκτρικός μέχρι και τον Πειραιά που καταλήγει, λέγεται οδός Θεσσαλονίκης, δεν αλλάζει ποτέ όνομα, και να θέλετε, δε μπορείτε να χαθείτε).

 

Στην υποδοχή τα τρία μέλη του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Βάνιας Αποστολόπουλος, ο έτερος κιθαρίστας Γιάννης Καρακούλιας και ο ντράμερ και νεότερο μέλος, χρονολογιακά και ηλικιακά, Χάρης Ζαμπούκος, με το χαμόγελο και τα ευχαριστώ που τους τιμήσαμε όπως είπαν με την παρουσία τους (η τιμή ήταν εξίσου δική μας παιδιά) και φυσικά, ο παραγωγός David Prudent με τη σύντροφο του Στέλλα, που φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα και μας δώσανε όλες τις απαραίτητες ανέσεις και λεπτομέρειες. Ειδικά ο David είναι εκπληκτικός τύπος, με το χαμόγελο και την χαλαρή διάθεση, εξεπλάγην όταν μου είπε ότι είναι από τη Γαλλία, πρώτον διότι μιλούσε άπταιστα Αγγλικά (και ξέρετε πόσο τοπικιστές είναι οι Γάλλοι, δε μιλάνε Αγγλικά ακόμα κι αν βλέπουν τη μάνα τους να πεθαίνει) και δεύτερον διότι έχει εκπληκτικό χιούμορ και ζεστασιά σαν άνθρωπος (δεν είναι κύριο γνώρισμα των ανθρώπων της χώρας του, πράγμα που παραδέχτηκε και ο ίδιος). Προσωπικά δε θα μπορούσα να μην αισθανθώ οικεία σε ένα χώρο, στον οποίο με το που μπαίνεις δεξιά, βλέπεις σε πανό τα τρία πρώτα άλμπουμ των Metallica (λείπει το ''...And Justice For All'', θα φροντίσω κάποια στιγμή να του το πάω).

 

Μετά από μία αναμονή που δεν κράτησε πολύ (για τα Ελληνικά δεδομένα πάντα), μπήκαμε στην κύρια αίθουσα για να ακούσουμε το ντεμπούτο άλμπουμ των παιδιών ''Theater Of The Absurd'' και το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Απριλίου από τη Νo Remorse Records, τα παιδιά περιμένανε αρκετά να βρούνε τους κατάλληλους ανθρώπους να εμπιστευτούν, καθώς ο δίσκος πρακτικά τελείωσε στα τέλη του 2015, ενώ δουλευόταν από το καλοκαίρι του 2015. Στη σύνθεση του συγκροτήματος που ολοκλήρωσε το δίσκο, εκτός από τους Βάνια και Γιάννη, βρισκόντουσαν ο Βασίλης Χυτήρης στο μπάσο και ο Σωκράτης Μπέμπης στα τύμπανα. Ο καιρός πέρασε και τη δεδομένη στιγμή το συγκρότημα βρίσκεται σε αναζήτηση μπασίστα, το παλικάρι που τους βοηθούσε πρόσφατα με το στονεράδικο στυλάκι δεν είναι πλέον μαζί τους, οι ίδιοι όπως είπανε, ψάχνουν πρώτα απ' όλα ένα σωστό άτομο που θα δέσουν μαζί του σε χημεία και μετέπειτα κοιτάνε το παικτικό επίπεδο, το οποίο ούτως ή άλλως θα χρειαστεί κάποιος για να μπει στο συγκρότημα αυτό που έχει ήδη αρκετές απαιτήσεις δικαιολογημένα λόγω ήχου. Ο δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια με συνολική διάρκεια ελάχιστα λιγότερη από 37', οπότε ας περάσουμε σε μία ανάλυση του τι ακούσαμε:

 

1)Shattered Sanity (5:11): Ο δίσκος ξεκινάει με το συγκρότημα να μετράει ''1,2,3,4'' και ένα πολύ γρήγορο ριφφ να μπαίνει. Τα φωνητικά του Βάνια γίνονται εξ' αρχής επιθετικά, τσιριχτά σε αρκετά σημεία, γενικώς ηχογράφησε το δίσκο με τέτοιου στυλ φωνητικά όντας άρρωστος, αλλά με παρότρυνση του David, ωθήθηκε σ' αυτή την απόδοση, η οποία αλήθεια είναι ότι τους έκατσε μια χαρά. Ακολουθεί ένα break με ωραία gang vocals να φωνάζουν ''reality'' και στη συνέχεια υπάρχει μία ωραία αλλαγή με στακάτο σημείο που οδηγεί σε ρυθμικό ριφφ, για να έρθει στη συνέχεια νέο φοβερό ριφφ και τον Βάνια να πετάει την πρώτη από τις πολλές τσιρίδες σε μάκρος που θα τον ακούσετε να χρησιμοποιεί κατά τη διάρκεια του δίσκου. Μπαίνει δυνατά το μπάσο στη συνέχεια και το ακολουθεί ένα κοφτό ριφφ που αλλάζει σε ένα ρυθμικό σημείο ιδανικό για mosh και ξύλο (όσο μπορεί αυτό να γίνει σωστά σε Ελληνική συναυλία). Ακολουθεί ένα σόλο που κλιμακώνεται σε παίξιμο, με τα ρυθμικά τύμπανα να αλλάζουν το τέμπο και ακολουθεί νέο ριφφ και νέο σόλο, τα οποία διαδέχεται ένα εξίσου στακάτο σημείο, ενώ στη συνέχεια ακούγονται μόνο τύμπανα για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, προτού επιστρέψουμε στο αρχικό ριφφ που κλείνει το κομμάτι. Σούπερ αρχή!

 

2)Theater Of The Absurd (4:39): Χωρίς χρονοτριβή, το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου μπαίνει κατευθείαν με ριφφ που αλλάζει κλίμακες στην κιθάρα, ακολουθεί παύση δευτερολέπτων και σκάει όμορφα το μπάσο το οποίο οδηγεί σε ένα μεσαίας ταχύτητας νέο ρυθμικό ριφφ, το οποίο κλιμακώνεται κι αυτό γρήγορα, ενώ τα φωνητικά του Βάνια εδώ τα λες και τοξικά/βιτριολικά, στάζουν φαρμάκι και φυσικά οδηγούν σε άλλη μία μακροσκελή τσιρίδα. Μπαίνει ένα γλυκό σε ήχο και άκρως τεχνικό σόλο, το οποίο οδηγεί στη συνέχεια στο βασικό αρχικό ριφφ το οποίο ανεβάζει ταχύτητα, για να καταλήξει σε ένα πιο αργό ριφφ που οδηγεί εκ νέου σε gang vocals. Στη συνέχεια μπαίνει ακόμα ένα κοφτό ριφφ, με το Βάνια να τσιρίζει και τη δίκαση να αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία αρχίζει πάνω στο ριφφ και έχουμε πάλι gang vocals στη συνέχεια. Το ριφφ της αρχής δίνει τη θέση του σε όμορφο σόλο, το οποίο πάλι ακολουθείται από ριφφ που οδηγεί ξανά σε σολάρισμα και το ίδιο μέσου ρυθμού σημείο, ενώ πριν το τέλος, ο Βάνιας τσιρίζει εκ νέου και το κομμάτι κλείνει με ένα boom και ένα μικρό γρήγορο κοπάνημα των τυμπάνων.

 

3)D.A.P. (3:32): Τα αρχικά του κομματιού σημαίνουν Divas And Posers, Ελληνιστί ΔΑΠ. Τα παιδιά εδώ κράζουν το πολιτικό σύστημα γενικά με όμορφο αλληγορικό τρόπο, ενώ εδώ συμμετέχει ο Βασίλης Θεοδωράκης των παιχταράδων Revolted Masses με όμορφες κιθάρες. Μπαίνει ένα πολύ όμορφο βαρύ ριφφ, μεσαίου ρυθμού που δείχνει να ανεβαίνει σε ταχύτητα όσο περνάει η ώρα. Στη συνέχεια έχουμε κόψιμο με κοφτό ριφφ που είναι εξίσου ρυθμικό και στακάτο και πραγματικά δεν χορταίνεις να το ακούς, το σόλο ξεκινάει και εξελίσσεται πάνω στο τέλος του ριφφ αυτού, για να δώσει τη θέση του στο αρχικό ριφφ, που ακολουθείται από ρυθμικά σχεδόν τελετουργικά τύμπανα, μπαίνει ένα νέο αργό και κοφτό ριφφ, ενώ έχουμε άλλη μία αιθέρια τσιρίδα από τον Βάνια, το ριφφ που ακολουθεί είναι πιο αργό σε ρυθμό, ενώ γίνεται στη συνέχεια πιο κοφτό με συνοδεία δίκασης, ενώ το σόλο που ακολουθεί είναι φρενήρες κι ανεξέλεγκτο, οδηγώντας ξανά στο αρχικό ριφφ και το κομμάτι κόβεται απότομα εκεί που νομίζεις ότι θα συνεχίσει με άλλο ριφφ. Στη συνέχεια είπαμε κάτι ιστορίες περί ΔΑΠ με τα παιδιά και το γέλιο έπεσε άφθονο, δεν έδειχναν να σοκαρίζονται πάντως με όσα άκουσαν, ποιός ξέρει τι άλλο έχουν δει και ακούσει...

 

4)Obedient Dogs (5:02): Ένα κομμάτι που μιλάει για κατάχρηση εξουσίας και αστυνομική βία δε θα μπορούσε να μην είναι το πιο θυμωμένο και ξεχωριστό του δίσκου. Το ξεκίνημα του είναι αργό, ενώ ο Βάνιας ρίχνει μία τσιρίδα σκέτη κατακραυγή, τα τύμπανα είναι αργά και ρυθμικά, με μικρή παύση για να μπει ένα βασικό ριφφ που ανεβαίνει σε κλίμακα και ταχύτητα. Τα φωνητικά είναι άγρια, σαν να εκφράζεται ο πόνος για την αχρείαστη βία που περιβάλλει την εποχή μας, ένα αργό ριφφ οδηγεί σε σόλο, στο τέλος του οποίου μπαίνει το αρχικό ριφφ λίγο πιο γρήγορο. Έχουμε ένα αργό κόψιμο και στη συνέχεια αλλαγή ταχύτητας, με ένα άλλο ριφφ να ακολουθεί και τα τύμπανα πραγματικά να τα σπάνε σ' εκείνο το σημείο, άλλη μία τσιρίδα ακολουθεί, δίνοντας θέση σε ένα κοφτό ριφφ, το οποίο ακολουθεί νέο σόλο και στη συνέχεια το αρχικό ριφφ του κομματιού γίνεται πιο κοφτό, ενώ κι εδώ το κομμάτι τελειώνει απότομα. Τα παιδιά ρωτήθηκαν αν είχαν κάποια προσωπική εμπειρία βίας εναντίον τους, διότι το κομμάτι είναι τόσο έντονο σε συναίσθημα που δε γίνεται να μην αντιληφθείς ότι το ζούσανε ιδιαίτερα κατά τις ηχογραφήσεις. Αυτό στις συναυλίες θα τσακίζει κόκκαλα. Από τις μεγάλες στιγμές του δίσκου!

 

5)Wired (3:48): Ξεκινάει με έκρηξη, ένα κομμάτι που μιλάει για τα κοινωνικά μέσα, με τα παιδιά να εκφράζουν ότι είμαστε τόσο εξαρτώμενοι από αυτά, σαν να είμαστε όλοι μας καλωδιωμένοι (δεν έχουν καθόλου άδικο εδώ που τα λέμε). Το ρυθμικό ριφφάκι στην αρχή δίνει συνέχεια στο κομμάτι με μία πολύ ωραία δίκαση, ενώ στη συνέχεια έχουμε αλλαγή με ένα καταπληκτικό ριφφ, από τα ωραιότερα σημεία του δίσκου, που νιώθεις ότι γίνεται πιο γρήγορο όσο παίζεται. Σπάσιμο του ρυθμού με δίκαση, που οδηγεί ξανά στο αρχικό ριφφ, στη συνέχεια μπάσο και τύμπανα παίρνουν τα ηνία σε ένα αργό σημείο, ενώ ακολουθεί πάλι ένα κοφτό ριφφ, που οδηγεί εκ νέου σε δίκαση, η οποία αφήνει χώρο για να μπει το σόλο που εκρήγνυται σαν βόμβα, σχιζοφρενές και αλογίσιο όπως πρέπει να είναι τα σόλο σε thrash δίσκο. Ακολουθεί άλλη μία όμορφη τσιρίδα από το Βάνια που οδηγεί σε gang vocals, τα οποία υπάρχουν και στο τέλος του κομματιού που και πάλι κόβεται απότομα και σε έχει κάνει να παρακαλάς για λίγο ακόμα.

 

6)Soul's Crypt (4:53): Το κομμάτι που ήταν γνωστό λόγω του πολύ όμορφου κλιπ που γύρισαν τα παιδιά σε μία στοά στην Πεντέλη, κοντά στο σπήλαιο του Νταβέλη. Χρειάστηκε μία μέρα για τα γυρίσματα του συγκροτήματος και μία για τα εξωτερικά γυρίσματα, υπήρχε κούραση στη μεταφορά των βαρελιών που φλέγονται στο βίντεο, ενώ κυρίως αυτό που βλέπουμε ήταν το πρώτο γύρισμα, υπήρξαν και τεχνητά φώτα και πρακτικά το δοκιμαστικό γύρισμα ήταν αυτό του οποίου το αποτέλεσμα υπάρχει στο κλιπ. Το κομμάτι το θεωρώ ήδη κλασσικό, μπορεί να ξεκινάει με απλή δομή, αλλά είναι άκρως κολλητικό, το σπάσιμο των τυμπάνων οδηγεί σε όμορφο ριφφ, ενώ ακούγεται πολύ μπάσο που ανεβάζει το κομμάτι. Εκ νέου σπάσιμο του ρυθμού με κοφτό ριφφ που οδηγεί σε τσιρίδα, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί άλλη μία πάνω στο ριφφ και στο καπάκι ξεκινάει το σόλο. Στη συνέχεια έχουμε νέα ριφφάρα πιο ρυθμική και δυνατή, αυτό το σημείο θα γράψει ιστορία για τα παιδιά, θα μπορούσα να ακούω τέτοιο ριφφ για 40' χωρίς να ακούσω τίποτα άλλο στο δίσκο, απλά μεγαλειώδες. Ένα εκ νέου τσιριχτό ριφφ που μοιάζει με σόλο οδηγεί σε ένα αργό σημείο που γίνεται βαρύτερο με την πάροδο του, ενώ μπαίνει δίκαση που κόβει στο τέλος το κομμάτι και σε έχει στείλει αδιάβαστο.

 

7)Sacred Machine (5:45): Το κομμάτι μας το εξήγησε ο Γιάννης σαν μία ιστορία που του μιλάει ο πατέρας του και του λέει ότι είναι μία ιερή μηχανή, μέρος του συστήματος. Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από Pink Floyd (''Welcome To The Machine''), των οποίων μέγας φαν είναι ο Γιάννης. Αργό ξεκίνημα, που επαναλαμβάνεται στη συνέχεια πιο ρυθμικό και με δίκαση, το κοφτό ριφφ που ακολουθεί ανεβάζει κάπως το ρυθμό γίνεται σόλο, ίσως το πιο τεχνικό στο δίσκο. Η ένταση του ριφφ που ακολουθεί δείχνει να ανεβαίνει σε ένταση μαζί με την ταχύτητα. Σπάσιμο του ρυθμού με τσιρίδα και κοφτό ριφφ που κλιμακώνεται, αλλάζει το ριφφ και επιστρέφει στο αρχικό, ενώ έχουμε ένα άλλο ριφφ που κόβει το κομμάτι και με την τσιρίδα που ακολουθεί, έρχεται ένα ακόμα αργό ριφφ και σημείο με μπάσο, που οδηγεί σε ένα πολύ όμορφο σόλο με τη χρήση τρέμολου που το κάνει πολύ ξεχωριστό, υψηλής κλάσης σίγουρα. Νέα αλλαγή με ριφφ γρήγορου ρυθμού, που οδηγεί σε νέο κοφτό και γρήγορο ριφφ, ενώ υπάρχει και τρίτο σόλο που κλείνει με γύρισμα τυμπάνων και μικρό ριφφάκι που σπάει το ρυθμό μέχρι το τέλος.

 

8)Addicted To Green (3:56): Ένα κομμάτι που κράζει τα λεφτά γενικά και χωρίς να χρονοτριβήσει καθόλου, μπαίνει με ένα γρήγορο ριφφ, τα τύμπανα να βαράνε γρήγορα και με δύναμη, ενώ ένα άλλο ρυθμικό ριφφ ανεβαίνει σε ένταση με το πέρας του, συνοδευόμενο από ωραίο μπάσο, ενώ άλλη μία τσιρίδα του Βάνια σπάει το ρυθμό και μπαίνει άλλο ένα γρήγορο ριφφ, το οποίο στη συνέχεια δίνει τη θέση του σε ένα άλλο πιο ρυθμικό με συνοδεία δίκασης. Εκ νέου γρήγορο ριφφ και μικρό σόλο, δίνουν τη θέση τους στο αρχικό ριφφ που επαναλαμβάνεται, με νέα δίκαση να χαρίζει βάρος στο κομμάτι, ενώ ένα αργό σημείο ακολουθεί με τις διπλομποτιές και το μπάσο να το ομορφαίνουν ξεχωριστά. Ένα νέο κοφτό ριφφ στο background μπαίνει, ενώ έχουμε συνέχεια του αφού πρώτα ο ρυθμός αλλάζει και το κομμάτι κλείνει με ένα όμορφο σύντομο ριφφ, για το οποίο προσωπικά πρότεινα να το χρησιμοποιήσουν ως αρχή νέου κομματιού στο νέο δίσκο, καθώς ήταν μεν μικρό, αλλά άξιο να ξεκινήσει κομμάτι πάνω του.

 

Εν ολίγοις, τα παιδιά έχουν κάνει μία εκπληκτική προσπάθεια για πρώτο δίσκο. Ίσως φανεί κάπως αυτό που θα γράψω, αλλά ήδη από τον πρώτο δίσκο το στυλ τους ακούγεται πολύ ώριμο, ενώ σίγουρα στη συνέχεια με το σκεπτικό σύνθεσης που τους διακατέχει, θα γράψουν ακόμα καλύτερους δίσκους. Το πολύ ευχάριστο είναι ότι τους βγαίνει από φυσικού, επίσης δείχνουν ότι έχουν καταλάβει πως λειτουργεί το πράγμα εκεί έξω και κύρια προτεραιότητα τους είναι να κάνουν όσο περισσότερες συναυλίες μπορούν, καθώς έτσι θα δέσουν περισσότερο ως συγκρότημα. Σε θέμα κιθαριστικό τα παιδιά έχουν υψηλή κλάση, ενώ με την προσθήκη του Χάρη στα τύμπανα τον οποίο είδα στη συναυλία με τους Sodom κι έπαιζε τα κομμάτια με τέτοιο τρόπο λες και τα έχει κάνει δικά του, το επίπεδο έχει ανέβει πολύ και μόνο θετικά και άκρως καλύτερα πράγματα μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς. Έχουν την τύχη να έχουν έναν άνθρωπο που τους έχει κάνει την παραγωγή και τους βλέπει σαν παιδιά του, οι συμβουλές του είναι καίριες, ενώ μάλλον τους ώθησε στα άκρα για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, ο ίδιος δεν το είπε, αλλά το πονηρό του χαμόγελο όταν τους το ρωτήσαμε, τα έλεγε όλα. Ρεαλιστής και χαβαλετζής όσο έπρεπε, ο David είναι άτυπο μέλος τους και όσο δουλεύουν μαζί του είναι στο σωστό δρόμο. Στα συν του δίσκου το όμορφο παλαιοθρασάδικο εξώφυλλο του Bill Hauser, που παραπέμπει σε καταπληκτικά άλμπουμ του είδους από μία άλλη εποχή. Στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε στη σημερινή κοινωνία, οι Amken θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο όντας από τα ελάχιστα αληθινά και ξεχωριστά πράγματα που θα μας απασχολήσουν. Το καλύτερο ίσως που έχει να κάνει μ' αυτά τα παιδιά, είναι ότι δείχνουν να ξέρουν τις δυνατότητες τους, δεν έχουν διάθεση να πιεστούν για να γράψουν κάτι συγκεκριμένο και ότι γραφτεί, θα τους βγει φυσικά! Θα επαναλάβω ότι έγραψα μετά τη συναυλία με τους Sodom γιατί τους πιστεύω από το πρώτο άκουσμα και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα: Αν ο κόσμος είναι δίκαιος και οι οπαδοί έχουν τ' αυτιά τους ανοιχτά, θα αφήσουν εποχή. Και αυτό που κατάλαβα και μακάρι όλοι να το βιώσετε, μακάρι όλοι μας ακόμα και μεγαλύτεροι σε ηλικία από τα παιδιά να είχαν την ωριμότητα και καθαρότητα της σκέψης τους. Εμπιστευθείτε τους με κλειστά μάτια κι ανοιχτά αυτιά. ONLY THRASH IS REAL!


Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

 

 

 

 

 


Comments