ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ – “Περσέιδες”

Ροκ, μπλούζ, μποέμ ή όπως αλλιώς θέλετε μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τον Πασχαλίδη. Σίγουρα πάντως, την ταμπέλα του έντεχνου την έχει αφήσει πίσω του προ πολλού. Προσωπικά, αν και ακούω την μουσική μου μαύρη, όπως τον καφέ μου, με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη έχω ένα ακατανόητο δέσιμο. Νιώθω ρε παιδί μου ότι κάθε του στίχος μιλάει στην ψυχή μου, σε σημείο που απορώ καμιά φορά, αν όντως έχουμε τέτοια διαφορά ηλικίας. Όπως και να ‘χει, κυκλοφόρησε νέο δίσκο και σαν καλός κριτικογράφος, οφείλω να γράψω για την εργασία του.

Στο άκουσμα ότι θα έχουμε νέο δίσκο, δεν θα έλεγα ότι πέταξα και την σκούφια μου, αφού γνώριζα ότι γράφτηκε κυριολεκτικά εν ριπή οφθαλμού και τον θεώρησα ψιλοαρπαχτή. Παρόλα αυτά, με το που άκουσα το ομώνυμο τραγούδι «Περσείδες» ένιωσα πάλι όπως τότε, στας αρχάς που τον εγνώριζα. Με μια εξαιρετική ενορχήστρωση και ένα συναίσθημα στην φωνή, το οποίο σημειωτέων, στο αμέσως επόμενο«Τα Όνειρα Του Μάρτη», τσακίζει κόκαλα, άναψα τσιγάρο κι έβαλα κρασί να πιώ. Γραφικός ωσάν το Πήλιο, ξέρω, αλλά δεν μπόρεσα να μην νιώσω ότι μπήκε ολάκερη η ορχήστρα του στο δωμάτιό μου και ζούσα ξανά την συναυλία από κοντά.

Και σκάει μετά που λέτε μια μπλουζιά, «Ένας Φόβος Γιορτή». Με στοιχεία από μεταγενέστερες περιόδους της μπλουζ εποχής, καθηλώνει και όσοι κάνουν την σύνδεση θα διαπιστώσουν ότι πρόκειται για το δεύτερο μέρος των «Μπλουζ Της Άγριας Νιότης».

Επειδή δεν θα ήταν πρέπον να αφήσουμε απέξω τους τόσους μουσικούς που τον πλαισιώνουν, αλλά είναι και πολλοί για να χωρέσουν εδώ, θα αρκεστώ μόνο στο να σας πω πως το ταλέντο τους ξεχειλίζει. Σίγουρα βοηθάει και η ενορχήστρωση, αλλά τεχνικά καταφέρνουν να δώσουν πνοή στις νότες, όπως σας είπα και νωρίτερα.

Και πώς να κλείσεις κάτι τόσο σπουδαίο; δεν θέλω αγαπητοί μου να σας οδηγήσω με τη βία, αλλά νομίζω ότι το πρέπον θα ήτο να πάτε σε μία από τις συναυλίες του. Να τον ακούσετε να καταθέτει την ψυχή του πάνω στην σκηνή και αν μετά δεν θέλετε να τουσφίξετε το χέρι, χωρίς να αποκλείω την υπόλοιπη μπάντα, εδώ θα είμαι να μου την πείτε.Σίγουρα, κάτι διαφορετικό για πολλούς εξ υμών, που όμως μας λείπουν τέτοια συναισθήματα, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι ελληνόφωνο. Αλλά δεν θα ήθελα να κλείσω την κριτική με γκρίνια, οπότε αφήνω λέγοντάς σας, πως τα δύο ορχηστρικά προς το τέλος του δίσκου «Ο Χορός Των Αστεριών» και «Το ξωτικό Και Το Λιοντάρι», θα τα εκτιμήσετε ιδιαιτέρως αν τα ακούσετε εν ώρα ταξιδιού.

Βαθμολογία: 85/100

Για το RockOverdose,

Ηλίας Ιακωβόπουλος