Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Φεβρουαρίου 2018
Οι Abigor είναι χαρακτηριστική περίπτωση συγκροτήματος που ενώ υπάρχει στο χώρο πάνω από 20 χρόνια, δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε στον ήχο του, κι αφού δεν αναγνωρίστηκε όπως έπρεπε με τις δισκάρες που κυκλοφόρησε στη δεκαετία του '90, άρχισε να ακολουθεί ένα δρόμο στον οποίο δεν επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τις αρχετυπικές πρακτικές του, και παρ' όλα αυτά καταφέρνει να διατηρεί αναλλοίωτο τον, μικρό είναι η αλήθεια, πυρήνα οπαδών του. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι μετά τα 90's δεν κυκλοφόρησαν δισκάρες, ίσα ίσα που θεωρώ το προηγούμενο άλμπουμ τους "Leytmotif Luzifer (The 7 Temptations of Man)" ένα εξόχως απολαυστικό άλμπουμ.
Εδώ όμως, στην καινούργια τους δουλειά, θα βάλουν σε δοκιμασία ακόμα και τους πιο φανατικούς οπαδούς τους. Κι αυτό γιατί με εξαίρεση το εναρκτήριο "All Hail Darkness And Evil" και κάποια σημεία έκρηξης σε κάποιες συνθέσεις ακόμα, ο δίσκος κυμαίνεται σε mid-tempo μονοπάτια, με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν πολύ από το αρχετυπικό black metal μονοπάτι. Κάτι που σημαίνει ότι βγαίνουν πολύ πιο εύκολα στην επιφάνεια οι σκοτεινές και διεστραμμένες μελωδίες των συνθέσεων, οι οποίες δίνουν μια άλλη διάσταση στη μουσική των Αυστριακών από αυτήν που έχουμε συνηθίσει. Το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο, απλά χρειάζεται χρόνος να χωνευτεί και να συνηθιστεί αυτή η κατεύθυνση.
Ο ήχος παραμένει ωμός και πρωτόγονος, ωστόσο η παραγωγή και η μίξη το καθιστούν ένα κλικ πιο αδύναμο από όσο έπρεπε, με συνέπεια να μη ξεδιπλώνεται απευθείας ολόκληρη η δυναμική του δίσκου. Εξαιρούνται όμως τα φωνητικά του Silenius (Summoning, Amestigon), τα οποία όχι απλά ξεχωρίζουν και κάνουν αμέσως τη διαφορά, αλλά δείχνουν και το πώς θα έπρεπε να ηχογραφούνται τα τυπικά black metal φωνητικά, όταν αυτά θέλουν να δώσουν ένα χαρακτήρα παράνοιας και μανίας σε τέτοιο ανάλογο ύφος μουσικής.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια δουλειά διαφορετική από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι Αυστριακοί, διαθέτοντας και κρατώντας όμως σταθερά τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν. Το τελικό αποτέλεσμα όμως θα διχάσει πιστεύω, γιατί το ύφος που επέλεξαν εδώ δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσει σε όσους ασχολούνται με αυτό το είδος, και ακόμα και μεταξύ των φανατικών θα υπάρξουν συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Εγώ προσωπικά όμως πιστεύω πως πρόκειται για μια αρκετά αξιόλογη δουλειά που διαφέρει αισθητά από τις προηγούμενες, ταυτόχρονα όμως δεν διαθέτει την δυναμική και το επίπεδο που αυτές διαθέτουν.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
