“The invisible see, but do not speak”
Οι Agatus είναι ένα όνομα στην black metal σκηνή που συνδέεται με έναν πάρα πολύ δυνατό black metal δίσκο, το “Dawn Of Martyrdom”, που κυκλοφόρησαν το 1996. Οι πιο ψαγμένοι γνωρίζουν και το πολύ δυνατό “Black Moon” demo της μπάντας το 1994. Αργότερα, ξεφεύγουν από τα black μονοπάτια, εισάγοντας πιο heavy μελωδίες στον ήχο τους, κυκλοφορώντας το 2002 το “The Weaving Fates”. Αυτό ξίνισε κάποιους οπαδούς, και έκανε το συγκρότημα αγαπητό σε άλλους. Φέτος, μετά από 14 χρόνια, επιστρέφουν με full length δουλειά, η οποία ονομάζεται “The Eternalist”.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο είναι αρκετά δυνατό, σαν heavymetal κομμάτι. Και έτσι θα πρέπει να εκληφθεί ο δίσκος. Όποιος περιμένει ή περίμενε επιστροφή στις ρίζες, οδεύει προς μεγάλη πίκρα. Αντιθέτως, κάποιος που γουστάρει πιο heavy συνθέσεις, θα το βρει αρκετά ελκυστικό.
Στη συνέχεια, ακολουθεί το σερί “Invisible (The Fifth Portal to Atlantis)”, “The Oath (Of Magic and Fire)” και “Gods of Fire”, το οποίο είναι ένα best-of από Maiden-ικά leads, Accept-ικά riffs, περασμένα από το ελληνικό πρίσμα. Δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ πιο χλιαρό από ό,τι θα έπρεπε να είναι. Λείπει η τραχύτητα από τις κιθάρες, το γκάζι στα drums, η ένταση στο σύνολο του κομματιού. Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει το “Dreamer”, αλλά το “Perils of the Sea, pt II” (πού είναι το pt I και πότε βγήκε?), που αγγίζει θεματικά την Οδύσσεια του Ομήρου, δίνοντας ένα epic σημείο στον δίσκο, είναι λίγο καλύτερο. Πιο τραχύ και πιο άμεσο είναι το “At Dusk I Was Born”, με ένα πολύ ωραίο ακουστικό σημείο να ανοίγει την τρίτη πράξη του κομματιού. Σε όλη τη νωχελικότητα του δίσκου, υπάρχει αυτό το άτιμο “Flight Into Forever”, με τα bluesy leads του, το οποίο αποτελεί ένα πολύ δυνατό κομμάτι ανάμεσα σε απλά καλά κομμάτια, και άμεσο highlight. Τέλος, έρχονται τα “Gilgamesh” και “To Last”. Το “Gilgamesh” είναι ένα μικρό έπος, που αφήνει αρκετά ευχάριστη γεύση. Ενώ το “To Last” ξεκινά με αφήγηση και είναι ένα instrumental με ακουστικές κιθάρες, που κλείνει πολύ ωραία τον δίσκο.
Στο σύνολό του, ο δίσκος είχε σημεία που είχαν πάρα πολλές δυνατότητες να βγουν φοβερά heavymetal κομμάτια, αλλά για κάποιο λόγο, κρατήθηκαν πίσω. Τα διάσπαρτα growls είναι καλή πινελιά, αλλά προσθέτουν πολύ λίγα στο τελικό αποτέλεσμα. Ο δίσκος αυτός δεν απευθύνεται σε αμιγώς χεβυμεταλλάδες και σίγουρα όχι σε αμιγώς black metalλάδες. Από εκεί και πέρα, ο δίσκος είναι για ορισμένα γούστα. Σίγουρα θα αρέσει σε κάποιους, αλλά για εμένα ξεχωρίζουν στιγμές από αυτόν τον δίσκο.
Βαθμολογία: 67/100
Για το RockOverdose,
Γιάννης Ren
Comments
