Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο λέγοντας ότι αγαπώ τους Alcest και δεν μπορώ να είμαι ποτέ αντικειμενική απέναντί τους. Θα προσπαθήσω όμως. Απλές μελωδίες, ατμοσφαιρικά πυκνές ηχητικές εικόνες και περιστασιακά black metal ξεσπάσματα, έχουν δημιουργήσει το δικό τους ηχητικό σύμπαν που γέννησε πολλά άλλα υποείδη και έδωσε χώρο και σε άλλες μπάντες. Το “Les Chants de l'Aurore”, σαν συνέχεια του προκατόχου του, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμέναμε από το συγκρότημα. Ταυτόχρονα τίποτα που δεν έχουμε ακούσει.
Συγκεκριμένα, στην αρχή του έβδομου άλμπουμ των Γάλλων έχεις την αίσθηση ότι βουτάς σε έναν οικείο κόσμο, σε ευχάριστα ζεστό μουσικό νερό στο οποίο μπορείς να επιπλέεις και να ξεχάσεις τον εαυτό σου, νιώθοντας αμέσως σαν στο σπίτι σου και τα κύματα να χτυπούν ευχάριστα. Είναι μία εικόνα που συχνά μου δημιουργείται τα τελευταία χρόνια ακούγοντάς τους. Ξεκινάμε με το “Komorebi”, ένα θριαμβευτικό και ξεσηκωτικό τραγούδι με μελωδίες που ακούγονται πάντα. Η δυναμική του κομματιού σπρώχνει και τραβάει με τα λεπτεπίλεπτα περάσματα να ανεβαίνουν και να πέφτουν ανάμεσα σε σφιχτά blast beats και παραμορφωμένες κιθάρες. Τα διακοπτόμενα έγχορδα και το ζωηρό πιάνο χρησιμοποιούνται με φειδώ για να δημιουργήσουν ένα χαρούμενο μουσικό κομμάτι. Με πιο αργό ρυθμό το επιβλητικό “L’Envol” έχει μια πιο σκούρα απόχρωση με μια μελωδία που στάζει σκέτη μελαγχολία, ενώ στέκεται αντίθετα στο πιο χαρούμενο και διασκεδαστικό ρεφρέν.
Το “Améthyste” ξεκινά ως ένα κομμάτι μεσαίου, σχετικά, ρυθμού που έχει ένα οικείο μίγμα κιθάρων και synths. Σε λίγο όμως τα γρανάζια ανεβαίνουν. Δυναμικά αυτό το κομμάτι μετατρέπεται σε πιο εφαπτομενικά μέρη αποφεύγοντας μια τυπική δομή τραγουδιού. Είναι οι τελευταίες στιγμές που λειτουργούν ως το άγκιστρο με μια πολύ αξέχαστη μελωδία πάνω από μερικά δυνατά beats από τον Winterhalter. Στο “Flamme Jumelle” ο Neige τραγουδά γλυκά και αφήνει τη μελωδία να μετατοπιστεί και να ταλαντεύεται. Υπάρχουν μερικά black metal στοιχεία, ολοκληρώνοντας έτσι το κομμάτι. Το “Réminiscence” δε, είναι ένα σύντομο interlude που χωρίζει σοφά το δίσκο στα δύο.
Στο “L'Enfant de la Lune” ενσωματώνονται εξίσου περισσότερα black metal στοιχεία. Υπάρχει ένα μεγάλο κύμα από synths που πλανώνται στο κομμάτι, καθώς αναδεικνύεται σε ένα επικό φινάλε και είναι αποτελεσματικό και ευπρόσδεκτο. Το τελευταίο κομμάτι, "L'Adieu", είναι μια απογυμνωμένη σύνθεση με τις κιθάρες και τη φωνή του Neige να δημιουργεί μια απίστευτη και μελαγχολική μπαλάντα. Στρώματα χορδών και synths είναι έτοιμα να ξεσπάσουν, αλλά εκεί είναι που κλείνει και ο δίσκος.
Όπως πάντα, το "Les Chants de l'Aurore", είναι μία ακόμα άξια και στιβαρή προσθήκη στη δισκογραφία των Alcest. Εδώ, τους βρίσκουμε πιο ανάλαφρους και πολύχρωμους, σε σχέση με το πιο σκοτεινό “Spiritual Instinct” του 2019. Το όραμα του Neige να δημιουργήσει ένα ελαφρύ και ευφορικό άλμπουμ έχει σίγουρα εκπληρωθεί και η αψεγάδιαστη παραγωγή παρέχει μια “γυαλιστερή” λάμψη. Ανυπομονούμε να το ακούσουμε τον ερχόμενο Οκτώβρη και ζωντανά.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
ALCEST - “Les Chants de l'Aurore”
Nuclear Blast Records - 21 June 2024
Comments
