Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Σεπτεμβρίου 2018
Seattle, η πατρίδα του grunge, των Supersonics και μερικών εκ των καλύτερων ή αν θέλετε σημαντικότερων συγκροτημάτων που έβγαλε η παγκόσμια μουσική. Από το μεγαλείο των Queensryche, των Sanctuary και των Nevermore, σ'αυτό των Nirvana, των Pearl Jam, των Soundgarden και πολλών άλλων. Και κάπου στη μέση αυτών, οι πιό ξεχωριστοί, οι πιο γεφυρωτικοί και κατά την προσωπική μου οι καλύτεροι όλων των προαναφερθέντων. Όχι, δεν ήταν οι πιό προοδευτικοί, οι βαρύτεροι, οι πιο πιασάρικοι ή η πιο ενεργητικοί όλων, αλλά όλα αυτά που αναφέρουμε τα αντιπαρερχόταν με τη μοναδικότητα τους. Δε χρειαζόταν να τοποθετηθούν στο βουνό της grunge λαίλαπας καθώς είχαν έντονη την Sabbath-ίλα μέσα τους (κι ας γελάτε κάποιοι μαλάκες αυτή τη στιγμή μ'αυτό που διαβάζετε), ενώ είχαν ένα τρόπο να γίνονται κολλητικοί και να προκαλούν και πώρωση, παρ'ότι πολλές φορές υποτονικοί. Κύρια αίτια φυσικά το κιθαριστικό παίξιμο του Jerry Cantrell (μεγάλος παίχτης κι ας μην έχει παίξει ούτε το 10% από αυτό που πραγματικά μπορεί, μέγας λάτρης του Eddie Van Halen) και φυσικά την αθάνατη ''τελειωμένη'' φωνή του συγχωρεμένου Layne Staley που το πάθος του για τη βελόνα ήταν μεγαλύτερο από το αντίστοιχο για τη ζωή και τον πήρε για πάντα μακριά πριν 16 χρόνια (και κατά διαβολική σύμπτωση την ίδια ακριβώς μέρα που είχε πεθάνει ο Kurt Cobain των Nirvana 8 χρόνια νωρίτερα).
Οι Alice In Chains γίνανε κομμάτια και αφού πέρασαν τα χρόνια, αποφάσισαν να τα ενώσουν ξανά για να τιμήσουν τον φίλο τους και να συνεχίσουν να κάνουν μουσική που και θα κρατάει το πνεύμα του ζωντανό, και θα συνεχίσει να δοξάζει το μεγάλο όνομα που είχαν. 9 χρόνια μετά την επιστροφή τους με το καταπληκτικό ''Black Gives Way To Blue'' το 2009 και με τη συνέχεια να προσφέρει το ''The Devil Put Dinosaurs Here'' το 2013, πέρασαν 5 χρόνια για το 3ο άλμπουμ της 2ης τους εποχής και συνολικά 6ο, το ''Rainier Fog'', το οποίο μεταφράζεται ως η ομίχλη από το γειτονικό στο Seattle βουνό Rainier. Επισήμως και με αυτό το δίσκο, μπορούμε να μιλάμε για το πιό ποιοτικό και τίμιο reunion μεγάλης μπάντας όλων των εποχών σε βάθος χρόνου (με βάση και τη δισκογραφική αξία γιατί και οι Europe επέστρεψαν εξίσου τιμιότατα). Το θέμα δεν είναι αν και τι περιμένεις από τους Alice In Chains εν έτει 2018, αν έφτασες ως εδώ μην ξέροντας τι πρεσβεύει το όνομα τους και τι συνέπεια κρύβεται σε κάθε κυκλοφορία τους, είσαι επιεικώς ανίδεος ή μαλάκας. Επίσης αν για οποιοδήποτε λόγο θεώρησες ποτέ ότι θα μπορούσαν οι Αlice In Chains να προσφέρουν κάτι το μη ποιοτικό ή κάτι το οποίο θα αμαύρωνε την τεράστια αξία τους, είσαι επικίνδυνος, και για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου και καλό είναι άτομα με τέτοιες αντιλήψεις να τα κάνουμε πέρα γενικώς. Οι Alice In Chains δε μπορούν να γίνουν μέτριοι ούτε με το πιστόλι τον κρόταφο, τέλος!
Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου ''The One You Know'' ήταν και το πρώτο δείγμα που είχε δωθεί από τον δίσκο, ένα κομμάτι - μισοριφιά (κατά το μισοριξιά), με ένα τεμπέλικο κάτι-σαν-ριφφ (και ούτε ολόκληρο) να το ξεκινάει και ο αρχηγός Cantrell να βάζει τη φωνάρα του οδηγό στα επόμενα 54' του δίσκου. Πρώτο δείγμα θετικότατο. Α κι επειδή είπα για φωνάρα, παρένθεση για εύφημο μνεία στην κορυφαία προσθήκη μέλους των τελευταίων ετών στην ιστορία της μουσικής. Ο William DuVall όχι απλά μπόρεσε να αναλάβει το πανδύσκολο έργο να είναι ο τραγουδιστής της μπάντας (δεν τίθεται θέμα αντικατάστασης του Layne Staley), αλλά απεδείχθη πολυεργαλείο που βοήθησε συνολικά στο να μαζέψει η μπάντα τα κομμάτια της και σε κάθε δίσκο ακούγεται και καλύτερος. Έτσι και στο ''Rainier Fog'' είναι υπέροχος όπου βάζει τη φωνή του και η αρχή του δίσκου γενικότερα είναι ενεργητικότατη, με το ομότιτλο κομμάτι και το βαρύτατο ''Red Giant'' να δείχνουν ότι η μουντίλα και βαριά ατμόσφαιρα των δύο προηγούμενων δίσκων έχει δώσει τη θέση της σε λίγο πιο ''φωτεινό'' υλικό, σαν να έχουν ανοίξει μία τρύπα στο υπόγειο που είναι κρυμμένοι ώστε να φανεί λίγο ήλιος και να φωτίσει τις ψυχές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάνε το πένθος τους για τον Layne ή ότι ξαφνικά οι ζωές τους γίνανε ιδανικές μετά από αυτό. Αλλά είναι κάτι το ακουστικο - φανές που αξίζει να τονιστεί και αποτελεί μεγάλη ανανέωση του ήχου τους.
Η μέση του δίσκου με τα κομμάτια 4-7 ή κοινώς τα ''Fly'', ''Drone'', ''Deaf Ears Blind Eyes'' και ''Μaybe'' μας φέρνει σε γνώριμα νερά εκεί που οι 2 προηγούμενοι δίσκοι συναντιούνται ξανά στο ''Rainier Fog'', με την κλασσική υποτονική αλλά βαρύτατη έκφραση τους να γίνεται εθιστική σε κάθε άκουσμα και να κρατάς ένα πούστικο υποχθόνιο χαμόγελο σε φάση ''αυτή είναι η μπάντα που αγάπησα κάποτε'', εξελιγμένη σε κάτι τελείως διαφορετικό το οποίο σε κάνει να χαίρεσαι απίστευτα. Οκ θέλεις να είσαι αντικειμενικός αλλά Διάολε, πότε είχαμε 1990-91 που κάνανε τα πρώτα τους βήματα, πότε πήγε 2002 που έγινε το κακό και το διαλύσανε και πότε φτάσαμε 2018 και παρακαλάς να τους έχει ο Θεός γερούς και να μείνουν ανάμεσα μας για όσο περισσότερο γίνεται, δεν το κατάλαβες. Ξεκάθαρα το ''Rainier Fog'' είναι σαν να χωρίζεται σε τρεις υποενότητες, με πρώτη τα κομμάτια 1-3 που προαναφέραμε πριν ως πιο ενεργητικά και νέας σχετικά προσέγγισης, τα κομμάτια 4-7 που γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρών της μπάντας και φτάνουμε στην τελευταία τριάδα κομματιών (8-10) που δίνουν μία υπέροχη τελική αίσθηση στον ακροατή. Το ''So Far Under'' είναι κομμάτι βγαλμένο κατευθείαν από την τεχνοτροπία των ''Facelift'' και ''Dirt'' και αν είχαμε '98 αντί για '18, τότε πολλοί θα μιλούσανε για την επόμενη μεγάλη τραγουδάρα, ενώ το 'Never Fade'' είναι σεμινάριο sing along ύμνου που τον ονειρεύεσαι να τον ζήσεις σε συναυλιακή κατάσταση (όσο κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει ουτοπικό για το Ελληνικό κοινό).
To άλμπουμ κλείνει με το ''All I Am'', ένα ιδανικό κομμάτι που θα μείνει παντοτινός σου σύντροφος και σηκώνει το χέρι δείχνοντας ψηλά στον ουρανό, κλείνοντας νοερά το μάτι σ'αυτόν εκεί ψηλά με την τεράστια φωνάρα, το κουρασμένο βλέμμα και τα γυαλιά ηλίου μόνιμα στα μάτια τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ένα πραγματικά ανατριχιαστικό τραγούδι που σε συγκινεί και σου υπενθυμίζει γιατί οι Alice In Chains ήταν καταδικασμένοι από το ξεκίνημα τους σαν συγκρότημα να πρωταγωνιστήσουν και να κερδίσουν δίκαια το σεβασμό όλων εκεί έξω. Το ''Rainier Fog'' είναι ακριβώς ότι περίμενα από το συγκρότημα, ένας φοβερός δίσκος που αν τον έβγαζε άλλο συγκρότημα θα ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής τους. Για Alice In Chains δίσκος στέκεται ελαφρά πίσω από τον προκάτοχο του ''The Devil Put Dinosaurs Here'' κι αυτό κυρίως γιατί δεν έχει το μεγάλο κομμάτι όπως το ''Hollow'', το ''Stone'' ή το ομότιτλο του δίσκου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στερείται δυνατού συνόλου. Ξέρεις κάθε χρονιά που κυκλοφορούν δίσκο οι Alice In Chains ότι η μουσική χρονιά θα έχει γίνει κατά πολύ πλουσιότερη και υπέροχη. Επειδή τους αγαπώ όσο λίγους θα πω εξ'αρχής ότι η χαρά είναι απερίγραπτη μεν, αλλά ενώ είναι φοβερό άλμπουμ, έχουν αντίπαλο τον ίδιο τους τον πρότερο εαυτό, οπότε μου αρέσει λίγο λιγότερο από τα προηγούμενα 5 άλμπουμ τους και δε θα το συμπεριλάβω στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Από την άλλη, βρήκα ένα βασικό λόγο να είμαι χαρούμενος, να περιμένω 3-4-5 χρόνια για τον επόμενο δίσκο και να παρακαλω να γίνει κάνα κουφό να τους ξαναδώ και να ζήσω μέρες ευτυχίας όπως το 2010.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rockoverdose.gr
Δημήτρης Αλόρας
Comments
