Ημερομηνία δημοσίευσης: 2 Νοεμβρίου 2017
Ο καλύτερος δίσκος για το 2017 είναι γεγονός, με τρόπο τόσο πειστικό, εύκολο, γεμάτο αυταπάρνηση και καθολική κατάθεση ψυχής, που δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς που θα το ακούσει προσεκτικά και με τις αισθήσεις του σε εγρήγορση. Οι Amenra απουσίασαν πέντε χρόνια από την δισκογραφία, παίρνοντας τον χρόνο τους να επουλώσουν τις πληγές τους, να κλειστούν ξανά στον εαυτό τους και να βρεθούν και πάλι σε θέση να εκφράσουν την απόλυτη ερμηνεία του πόνου μέσα από τη μουσική τους. Το ''Μass V'' ήταν ο καλύτερος δίσκος για το 2012, το ίδιο περιμέναμε να συμβεί και με τον διάδοχο του, ''Mass VI'', ο οποίος είναι το αντικείμενο αυτής της κριτικής. Άλλο όμως να το περιμένεις γιατί ξέρεις ποιές είναι οι δυνατότητες τους, κι άλλο να το βλέπεις να συμβαίνει με διαφορετικό τρόπο από όσο έχεις συνηθίσει. Ούτως ή άλλως, μιλάμε για το κορυφαίο συγκρότημα στον κόσμο, σε οποιαδήποτε μορφή μουσικής, όσο χαζό ή υποκειμενικό κι αν θέλετε να το δείτε, οι τύποι σταματάνε τον χρόνο με κάθε κυκλοφορία τους ή συναυλία τους και τον ξαναξεκινάνε όταν οι ίδιοι το βρίσκουν σωστό. Όταν το κάνεις μία φορά μπορεί να πεις ''έτυχε''. Δύο, τρείς, τέσσερις, πέντε... ΟΚ, λες ''δε γαμιέται, το χουν ρε πούστη μου, δε χαλάει ποτέ η συνταγή''. Έκτος δίσκος απόλυτης τελειότητας όμως... Ούτε οι Metallica, οι Maiden και οι Slayer δεν τα κάνανε αυτά κάποτε.
Ξεκινάς λοιπόν την ακρόαση με το ''Children Of The Eye'', καταλαβαίνεις ότι όλη τους η ουσία έχει μείνει απαράλλαχτη και έχει μεγαλώσει μέσα στην πενταετία που μεσολάβησε. Τα βαριά σημεία είναι βαρύτερα, οι σπαραγμοί της φωνής του Colin H. Van Eeckhout ακόμα εκφραστικότεροι (δεν ξέρω πως, αλλά γίνεται), να σου τρυπάνε τον εγκέφαλο και να σε αφήνουν μαλάκα, φυτό, ανήμπορο να αντιδράσεις τέλος πάντων στο μεγαλείο με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος. Μηδενισμός και ολοκλήρωση, σπαραγμός και ελπίδα, ουρλιαχτά και καθαρά φωνητικά, μαύρο και άσπρο, πάτος και κορυφή, πολλές τέτοιες αντιθέσεις θα βρουν χώρο μέσα σου στα 42' της διάρκειας του ''Mass VI''. Δεν είναι όμως υπερβολή, είναι εκεί για να σου θυμίζουν αν και πόσο άνθρωπος είσαι, είναι εκεί για να σου ενισχύουν την πεποίθηση ότι η μουσική είναι το καλύτερο γκομενάκι όλων των εποχών, κι αυτοί οι Βέλγοι μοναχικοί τροβαδούροι είναι οι απόλυτοι εκφραστές της αυτή την περίοδο. Είναι δίπλα σου, για να σε ρίξουν στα τάρταρα και στο τέλος να σου δώσουν το χέρι και να σωθείς από την πτώση, είναι εκεί στις πιο σκοτεινές σου στιγμές για να σου δείξουν ότι το μαύρο μπορεί να γίνει ακόμα πιο απόλυτο από όσο το έχεις γνωρίσει, αλλά συνάμα και για να δεις ότι πάντα στο σκοτάδι, υπάρχει μία αχτίδα φωτός που θα σε βάλει στον ίσιο δρόμο και θα νιώσεις πιο ζωντανός από ποτέ.
Στην πιο ''Mass V'' στιγμή του ''Μass VI'', το ''Plus Pres De Toi (Closer To You)'' έρχεται για να σου θυμίσει όσα μπορεί να είχες ξεχάσει από τα αυτά τα άξια τέκνα του Cortrijk... Ακόμα και οι ίδιοι είχαν ανάγκη αυτό το άλμπουμ, για να εξαγνίσουν τον πόνο και τις δυσκολίες τις οποίες πέρασαν όλη αυτή την πενταετία. Γνωρίζεις καλά αν είσαι οπαδός ότι κάθε Mass δίσκος δημιουργείται από την ανάγκη του συγκροτήματος να αντικατοπτρίσει στον οπαδό μέσω της μουσικής της, την φάση που πέρασε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του. Εδώ οι Amenra πέρασαν από την Κόλαση και βρήκαν τον προσωπικό τους Παράδεισο. Αυτά τα γαμημένα καθαρά φωνητικά του Colin σε όλο το δίσκο είναι η Κάθαρση η ίδια, κάνουν το αποτέλεσμα ακόμα πιο εσωτερικό αλλά συνάμα και ανοιχτό σε ερμηνείες και αποδοχή όσο ποτέ στην καριέρα τους. Σκοτάδι και φως μαζί όπως προείπαμε, με τα αποκαλυπτικά riff να κατεβαίνουν αργά και σταθερά για να σε βάλουν στο τριπάκι του ολικού μουδιάσματος, μέχρι να αυτοσταυρωθείς ανεβαίνοντας τον Γολγοθά της ακρόασης ενός ακόμα δίσκου τους. Άλλη μία φορά νιώθεις ανήμπορος να ανταπεξέλθεις σε κάτι που ξέρεις εκ των προτέρων ότι είναι μεγαλύτερο από σένα. Και το υπομένεις στωικά, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι ήταν γραφτό, γιατί έτσι το θέλουν τα βαθύτερα μέρη του εγκεφάλου σου που η μουσική των Amenra έχει σκάψει προ πολλού.
Έστω ότι είναι η πρώτη σου φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με την μουσική τους, δεν είναι ντροπή να το παραδεχτείς. Έρχεται η στιγμή λοιπόν μέσα στον δίσκο που περιέχει την πλέον ξεχωριστή σύνθεση που έχουν γράψει στα 18 χρόνια ύπαρξης τους και σε κάνει για πάντα όχι απλά οπαδό τους, αλλά ένα με την αισθητική τους και το μοτίβο άνοδος-πτώση χωρίς ενδιάμεσο σταθμό. To τρισάγιο ''A Solitary Reign'' είναι πολλά περισσότερα από το τραγούδι της χρονιάς, είναι το τραγούδι που ποτέ μπορεί να μην περίμεναν οι οπαδοί των Amenra, με τα υπέροχα καθαρά φωνητικά του Van Eeckhout και τον απόλυτο σπαραγμό στο υπόβαθρο με τα ουρλιαχτά του να σε στέλνουν στην Άβυσσο χωρίς επιστροφή. Μέχρι τη στιγμή που και οι ίδιοι διασκεδάζοντας με την εναλλαγή συναισθημάτων που σου προκαλούν, σε τραβάνε πριν το νήμα της ζωής σου κοπεί βίαια, για να σε βασανίζουν και να σε αγκαλιάζουν μετά στοργικά, όπως, όποτε και με όποιο τρόπο θέλουν. Ένα κομμάτι βγαλμένο μέσα από την απόλυτη εσωτερικότητα και παράλληλη αναζήτηση του ανώτερου σκοπού της ζωής, όποιος κι αν είναι αυτός. Ήττα, με κάτω τα χέρια, με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμία διάθεση να βγεις νικητής, ξέρεις ότι έχεις χάσει το παιχνίδι και δε σε νοιάζει, έχεις περικυκλωθεί από κάτι που δε μπορείς να περιγράψεις με λόγια, αλλά μόνο με αλληλουχία εικόνων που σου προβάλλονται σαν να περνάει όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου.
Την ώρα που έχεις περάσει στο τελικό στάδιο με το ''Daiken'' που κλείνει το δίσκο κι ενώ προσπαθείς να καταλάβεις τι σε χτύπησε (πάλι αν είσαι οπαδός, 1η φορά αν δεν τους γνώριζες, κοινώς ακόμα χειρότερα), κατανοείς ότι αν αγαπάς τη μουσική σε βάθος, χωρίς κολλήματα και ταμπέλες, οι Amenra σου αξίζουν σαν συγκρότημα αγαπητέ ακροατή. Είναι εκεί να εκφράσουν όσα δε σκέφτηκες ποτέ, όσα είχες δεδομένα και δεν τα εκτίμησες, όσα έχασες σε ένα κλείσιμο του ματιού κι όσα κέρδισες χωρίς ποτέ να αναζητήσεις. Το ''Mass VI'' είναι ο δίσκος που ποτέ δε θα ξεχάσεις στη ζωή σου, όχι γιατί είναι τέλειος, όχι γιατί πάλι δείχνουν να μην έχουν αντίπαλο, αλλά γιατί μέσα από πόνο και μαυρίλα, σε έχει κάνει να εκτιμήσεις όσα υπάρχουν γύρω σου ακόμα περισσότερο. Οι Amenra εξαργυρώνουν σ' αυτό το δίσκο την επίδραση της ακουστικής περιοδείας για το ζωντανό άλμπουμ ''Alive'' (μην ξεχνάμε ότι μόνο στην Ελλάδα παίξανε ηλεκτρικό σετ), απογύμνωσαν όσο ποτέ τη μουσική τους και κατάφεραν να βγάλουν τον ωριμότερο και πλέον πολυδιάστατο δίσκο μίας λαμπρής καριέρας. Μίας καριέρας που μπορεί αύριο για παράδειγμα να τελειώσει απότομα, μια και δεν παίρνουν οι ίδιοι τίποτα σαν δεδομένο. Ακόμα κι αυτό να συμβεί, το ''Μass VI'' θα ήταν το ιδανικό κλείσιμο καριέρας, το οποίο απευχόμαστε φυσικά να συμβεί. Οι Amenra δραπέτευσαν στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου εδώ και χρόνια και ξεμυτίζουν απλά που και πού για να κοιτάνε όλους εμάς τους υπόλοιπους σαν μυρμήγκια να τους προσκυνάμε όπως τους αξίζει. Το απόλυτο είναι λίγο να περιγράψει αυτό που θα ακούσεις. Το μόνο που μένει στο τέλος, είναι το ερώτημα γι' αυτό που νιώθεις γι' αυτό το δίσκο και όσα τον περιβάλλουν... Αντέχεις;
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
